Barışı nasıl sağlarız? Öfkelenin

Nasıl oldu da Hindistan'da üst sınıftan genç bir adam 83.000 çocuğu kölelikten kurtardı? Nobel Barış Ödüllü Kailash Satyarthi dünyayı daha iyi yapmak isteyenlere şaşırtıcı bir tavsiye veriyor: Haksızlığa karşı öfkelenin. Bu güçlü konuşmada, bizlere barışın yaşamının nasıl öfkenin yaşamından kaynaklandığını gösteriyor.

Bugün öfke hakkında konuşacağım.

11 yaşımdayken

bazı arkadaşlarımın

aileleri okul kitaplarını

alamıyor diye okulu bıraktığını görmek

beni öfkelendirdi.

27 yaşımdayken,

kızı geneleve satılmak üzere olan

umutsuz köle bir babanın zor durumunu

duymak beni öfkelendirdi.

50 yaşımda,

sokaktaki kan havuzunda

oğlumla birlikte yatıyor olmak

beni öfkelendirdi.

Sevgili dostlar, yüzyıllardır

bize öfkenin kötü olduğu öğretildi.

Ailemiz, öğretmenlerimiz, din adamlarımız

herkes bize öfkemizi nasıl kontrol edeceğimizi

nasıl bastıracağımızı öğretti.

Peki soruyorum neden?

Neden öfkemizi toplum için

daha iyi olacak biçimde dönüştüremiyoruz ?

Neden öfkemizi dünyadaki kötülüklerle savaşmak

ve onları değiştirmek için kullanamıyoruz?

Benim yapmaya çalıştığım şey işte bu.

Arkadaşlar,

Aklıma gelen en parlak fikirlerin

çoğu öfkeden dolayıydı.

Tıpkı 35 yaşımdayken kilitli, ufacık bir

hapiste oturduğumda olduğu gibi.

Bütün gece öfkeliydim.

Ama bu yeni bir fikrin doğmasını sağladı.

Buna daha sonra tekrar döneceğim.

Önce size adımı nasıl aldığıma dair

bir hikaye anlatmakla başlayayım.

Çocukluğumdan beri

Mahatma Gandhi'nin büyük hayranıydım.

Gandhi Hindistan'ın özgürlük hareketi için savaştı ve önderlik etti.

Ama daha da önemlisi,

o bize en korunmasız gruplara, en yoksul insanlara

itibar ve saygıyla nasıl davranacağımızı öğretti.

Böylece, Hindistan 1969'da

Mahatma Gandhi'nin doğumunun yüzüncü yılını kutlarken

-- ozaman ben 15 yaşındaydım --

aklıma bir fikir geldi.

Neden bunu daha farklı şekilde kutlayamıyoruz?

Muhtemelen çoğunuzun bildiği gibi, Hindistan'da

doğanların büyük çoğunluğun

en alt tabakadan olduğunu biliyordum

ve onlara dokunulmazlar gibi davranılıyordu.

Bu insanlar,

tapınaklara girmelerine izin verilmesini bırakın

üst sınıftakilerin evlerine ya da marketlerine bile giremezler.

Böylece şehrimde

kast sistemi ve dokunulmazlığa

son derece karşı bir biçimde konuşan ve

Gandhi'nin ideallerinden bahseden

liderlerden çok etkilenmiştim.

Bundan esinlendim ve düşündüm,

bir örnek olup, bu insanları

dokunulmazlar topluluğunun yaptığı ve sunduğu

yemeklerden yemeye davet edelim.

Alt sınıftan -sözde dokunulmaz denen-

insanlara gittim,

onları ikna etmeye çalıştım ama

bu onlar için düşünülecek bir şey değildi.

Bana: "Hayır, hayır. Bu imkansız.

Asla olmaz." dediler.

Onlara dedim ki: "Şu liderlere bakın,

hepsi çok iyi ve dokunulmazlığa karşılar.

Onlar gelecekler. Eğer kimse gelmezse,

biz bir örnek teşkil edebiliriz.

Bu insanlar benim çok saf olduğumu düşündüler.

Sonunda ikna oldular.

Arkadaşlarım ve ben bisikletlerimizi aldık

ve siyasi liderleri davet ettik.

Her birinin gelmeyi kabul ettiğini görmek

beni çok heyecanlandırdı, güçlendirdi.

"Mükemmel bir fikir. Bir örnek teşkil edebiliriz.

Toplumda bir değişiklik

oluşturmak üzereyiz." diye düşündüm.

O gün geldi.

O dokunulmazların hepsi 3 kadın, 2 erkek

gelmeyi kabul ettiler.

Onlara en iyi kıyafetlerini
giymelerini hatırlattım.

Yeni mutfak eşyaları getirdiler.

Yüzlerce kez duş aldılar

çünkü onlar için yapılması
düşünülemez bir şeydi.

Bu değişim anıydı.

Toplandılar. Yemekler pişirildi.

Saat 7'ydi.

8'e kadar beklemeye devam ettik.

Liderlerin birkaç saat
geç kalmaları çok da

alışılmamış bir şey değildi.

Saat 8'den sonra bisikletlerimize bindik

ve bu liderlerin evlerine gittik,

yalnızca onlara hatırlatmak için.

Liderlerden bir tanesinin eşi bana:

"Üzgünüm biraz başı ağrıyor,
sanırım gelemeyecek." dedi.

Bir başka lidere gittim ve eşi dedi ki:

"Tamam siz gidin, o mutlaka katılacaktır."

Bu yüzden düşündüm ki
büyük ölçekte olmasa da

yine de yemeği gerçekleştireceğiz.

Mekana geri döndüm,
yeni yapılmış Mahatma Gandhi Parkı'na.

Saat 10'du.

Liderlerden hiçbiri görünürde yoktu.

Bu beni öfkelendirdi.

Mahatma Gandhi'nin büstüne
yaslanmış dikiliyordum.

Duygusal yönden bitkin
daha doğrusu tükenmiştim.

Yiyeceklerin olduğu yere oturdum.

Duygularıma hakim olmaya devam ettim.

Ama sonra, ilk ısırığı aldığımda
gözyaşlarına boğuldum.

Birden omzumda bir el hissettim.

Bu el dokunulmaz bir kadının
iyileştirici anne eli gibiydi.

Bana:" Kailash, neden ağlıyorsun?

Sen kendine düşen kısmı yaptın.

dokunulmazların yaptığı yemekten yedin

ki böyle bir şey daha önce hiç olmamıştı.

Bugün sen kazandın." dedi.

O haklıydı dostlarım.

Gece yarısından biraz sonra eve döndüm.

Üst sınıftan pek çok yaşlı insanın evimin

önünde oturduğunu görünce şok oldum.

Annemi ve yaşlı kadınları ağlarken gördüm.

Bu yaşlı adamlara yalvarıyorlardı.

Çünkü bütün ailem
kast dışı etmekle tehdit etmişlerdi.

Bilirsiniz ki bir aileyi
kast dışı etmek düşünebileceğiniz

en büyük sosyal cezadır.

Bir şekilde sadece beni
cezalandırmayı kabul ettiler.

Cezam arındırmaydı.

Bu demek oluyordu ki kutsal yıkanma için

evimden 1000 km uzaklıktaki
Ganj Nehri'ne gitmeliydim.

Sonra da rahipler, 101 rahip,
için bir ziyafet vermeli

ayaklarını yıkamalı ve
ayaklarını yıkadığım suyu içmeliydim.

Bu tamamen saçmalıktı.

Ben de cezamı kabullenmeyi reddettim.

Beni nasıl mı cezalandırdılar?

Kendi muftağıma ve
yemek odama girmem yasaklandı.

Yiyecek eşyalarım ayrıldı.

Kızgın olduğum akşam
beni kast dışı etmek istediler.

Ama ben bütün kast sistemini
kast dışı etmeye karar verdim.

(Alkış)

Bu mümkündü çünkü
Hindistan'daki soyadların çoğu

kast isimleri olduğu için

başlangıç aile adını yani
soyadını değiştirmek olacaktı.

Bu yüzden adımı değiştirmeye karar verdim.

Kendime "hakikatin arayıcısı"
anlamına gelen Satyarthi ismini verdim.

(Alkış)

Bu benim dönüştürücü öfkemin başlangıcıydı.

Dostlarım, belki birkaçınız bana

çocuk hakları savunucusu olmadan önce
ne yaptığımı söyleyebilir?

Bilen var mı?

Yok.

Mühendistim, elektrik mühendisi.

Sonra öğrendim ki

yanan ateş, kömür,
boşluklardaki nükleer patlama,

şiddetli nehir akıntıları,
sert rüzgarların enerjisi

ışığa ve milyonların yaşamına
dönüştürülebilirdi.

Aynı zamanda enerjinin
en kontrol edilemez şeklinin

toplumu daha iyi yapmak için nasıl
kontrol altına alınabildiğini öğrendim.

Şimdi hapse atılma hikayeme geri dönelim:

Bir düzine çocuğu
kölelikten kurtardığım ve

ailelerine teslim ettiğim
için çok mutluydum.

Bir çocuk kurtardığım zamanki
neşemi anlatamam.

Çok mutluydum.

Fakat, evime, Delhi'ye dönmek
için trenimi beklerken

düzinelerce çocuğun geldiğini gördüm;

birileri tarafından
kaçırılıp satılıyorlardı.

Onları, o insanları durdum.

Polise şikayet ettim.

Polisler bana yardım etmek yerine

beni bir hayvan gibi,
bu küçük, ufacık hücreye attılar.

İşte bu en parlak ve en
büyük fikirlerin doğduğu

öfke gecesiydi.

"10 çocuğu kurtarsam
50' si daha katılacak,

bu bitmez." diye düşündüm.

Ben de tüketicilerin gücüne inandım.

Size çocuk işçiliği olmayan halılara

talep oluşturmak için
tüketicileri eğitmek ve duyarlılaştırmak

amacıyla dünyada ilk kez benim tarafımdan

yürütülen kampanyadan bahsedeyim.

Avrupa ve Amerika'da
büyük başarı sağladık.

Kuzey Asya ülkelerindeki çocuk işçiliğinde
%80 düşüş yaşandı.

(Alkış)

Sadece bu değil,
tüketici gücü ya da tüketici kampanyası

diğer ülkerde ve sektörlerde de büyüdü,

çikolata, elma, ayakkabı -- ve dahası.

Öfkemin 11. yaşında,

her çocuk için eğitimin ne kadar
önemli olduğunu farkettiğimde,

aklıma kullanılmış kitapları toplayıp
ve fakir çocuklara yardım etmek geldi.

11 yaşımda, bir kitap bankası oluşturdum.

Yine durmadım.

Sonra, eğitim için dünyanın tek en büyük

sivil toplum seferberliğini kurdum:

Eğitim için Küresel Seferberlik.

Bu, hayırseverlikten insan haklarına kadar

eğitime yönelik bütün düşünceyi değiştirdi

ve son 15 yılın yarısına kadar

okumayan çocukların azalmasına
gözle görünür biçimde yardım etti.

(Alkış)

27. yaşımda,

geneleve satılmak üzere olan
şu kızı kurtarmaya olan öfkem;

bana çocukları kölelikten kurtaracak
yeni bir baskın yap ve kurtar

stratejisi bulmak için bir fikir verdi.

Çok şanslıydım ve söylemekten gurur duyarım ki;

1, 10, 20 değil ben ve arkadaşlarım
tam 83.000 çocuk köleyi

fiziksel olarak
özgürlüklerine kavuşturabildik

ve onları ailelerine,
annelerine teslim ettik.

(Alkış)

Küresel ilkelere ihtiyacımız
olduğunu biliyordum.

Dünya çapında çocuk işçiliğine
karşı yürüyüşler düzenledik

ve bu en kötü durumdaki çocukları korumak için

yeni bir uluslararası toplantının
düzenlenmesini sağladı.

Görünen sonuç şuydu ki;
15 yıl içerisinde dünya çapındaki

çocuk işçilerin sayısı 3'te 1'e kadar azalmıştı.

(Alkış)

Yani her durumda,

öfkeden başladı

fikre ve harekete

dönüştü.

Öyleyse öfke, sonra ne geliyor?

Fikir ve ...

Seyirci: Hareket

Kailash Satyarthi: Öfke, fikir, hareket.
Yapmaya çalıştığım şey bu.

Öfke bir güçtür, enerjidir,

ve doğa kanunu gereği enerji

yaratılamaz, kaybedilemez,
yok edilemezdir.

Öyleyse neden öfkenin enerjisini
daha iyi, daha güzel,

daha adil ve daha eşit bir dünya
yaratmak için dönüştürüp kullanmayalım?

Her birinizin içinde öfke var,

birkaç saniyeliğine bir sır paylaşacağım:

eğer bizler daracık ego kabuklarının
ve bencillik halkalarının

içinde hapsedilirsek,

o zaman öfke nefrete, şiddete,
intikama, yıkıma dönüşecektir.

Ama eğer bizler halkaları kırabilirsek,

işte o zaman aynı öfke
büyük bir güce dönüşebilir.

Biz doğuştan sahip olduğumuz
merhametle halkaları kırabiliriz

ve bu dünyayı daha iyi yapmak için
dünyaya merhametle bağlanabiliriz.

Aynı öfke buna da dönüştürülebilir.

Sevgili dostlar, kardeşler, Nobel Ödülü
kazanmış biri olarak tekrar ve tekrar

sizlere ısrarla
öfkelenmenizi tavsiye ediyorum.

Israrla öfkelenmenizi tavsiye ediyorum.

Aramızdaki en öfkeli kişi

öfkesini fikre ve harekete
dönüştürebilendir.

Çok teşekkürler.

(Alkış)

Chris Anderson: Yıllardır başkaları
için ilham kaynağı oldun.

Sana kim ya da ne ilham verdi ve neden?

KS: Güzel soru.

Chris, sana gerçeği söyleyeyim.

Ne zaman bir çocuk kurtarsam,

bütün umudunu kaybetmiş, annesine
bir daha dönemeyecek olan bir çocuk

özgürlüğün ilk gülümsemesi,

ve bütün ümidini kaybetmiş,

kızı ya da oğlu bir daha asla gelip de
kucağına uzanamayacak olan anne,

o kadar duygusal oluyorlar ki

ve sevincin ilk damlası
yanaklarından süzülüyor

onda Tanrı'nın işaretini görürüm.

İşte benim en büyük ilham kaynağım budur.

Çok şanslıyım ki, bir kez değil daha önce
söylediğim gibi binlerce kez

bu çocukların yüzlerinde
Tanrımı görebildim

ve onlar benim en büyük ilham kaynaklarım.

Teşekkürler.

(Alkış)