Clay Shirky: Waarom SOPA geen goed idee is

Wat betekent wetgeving genre PIPA/SOPA voor onze deelbare wereld? In de kantoren van TED stelt Clay Shirky een manifest voor - een oproep tot verdediging van onze vrijheid om te scheppen, debatteren, linken en delen, eerder dan passief te consumeren.

Ik ga hier beginnen.

Dit is een handgemaakt bord

dat opdook bij de bakker om de hoek

in mijn oude buurt in Brooklyn, een paar jaar geleden.

De bakker bezat zo'n machine

die kan drukken op suikerplaten.

Kinderen mochten tekeningen meebrengen

die de bakker dan drukte op een suikerplaat

voor de afwerking van hun verjaardagstaart.

Helaas zijn de favoriete tekeningen van de kinderen

vaak stripfiguurtjes.

Ze tekenden graag de Kleine Zeemeermin,

een smurf, Mickey Mouse.

Maar het blijkt illegaal te zijn

om een kindertekening van Mickey Mouse

te drukken op een suikerplaat.

Het is een schending van het auteursrecht.

Toezien op schendingen van het auteursrecht

op verjaardagstaarten van kinderen

was zo'n gedoe

dat de College-bakkerij zei:

"We stoppen ermee.

Als je amateur bent,

krijg je geen toegang meer tot onze machine.

Als je een suikerafdruk op je verjaardagstaart wil,

moet je één van onze standaardbeelden gebruiken --

alleen voor professionelen."

Vandaag liggen er twee ontwerpen voor in het Congres.

De ene heet SOPA, de andere PIPA.

SOPA staat voor 'Stop Online Piraterij-Wet'.

Die komt uit de Senaat.

PIPA is een afkorting van PROTECTIP,

zelf een afkorting van

Preventie van Reële Online-Bedreiging ('threat')

van Economische Creativiteit

en Diefstal ('theft') van Intellectuele Eigendom ('property') --

omdat de parlementaire medewerkers die namen bedenken,

een hoop vrije tijd hebben.

Wat SOPA en PIPA willen,

is dit.

Ze willen de kost opdrijven

van naleving van het auteursrecht

tot het punt waar mensen het niet meer

aan amateurs aanbieden als mogelijkheid.

Ze stellen de volgende methode voor:

identificeer sites

die het auteursrecht substantieel met voeten treden.

Hoe deze sites worden geïdentificeerd,

wordt nergens in de wetten volledig uitgelegd.

Ze willen die sites verwijderen uit het domeinnaamsysteem.

Ze willen die sites verwijderen uit het domeinnaamsysteem.

Het domeinnaamsysteem

is wat namen die mensen kunnen lezen, zoals Google.com,

omzet in het soort adressen

die machines verwachten --

74.125.226.212.

Het probleem met dit model van censuur,

van identificatie van een site

en poging tot verwijdering uit het domeinnaamsysteem,

is dat het niet zal werken.

Je zou denken dat dat een groot probleem is voor een wet,

maar het Congres lijkt dat niet zo erg te vinden.

De reden waarom het niet zal werken,

is dat je nog steeds 74.125.226.212. in de browser kan typen

of er een klikbare link van kan maken,

om zo toch nog tot bij Google te geraken.

De handhavingslaag

rond het probleem

wordt daardoor de echte bedreiging van de wet.

Om te begrijpen wat het Congres bracht tot een wet

die haar eigen doelen niet zal bereiken

maar die veel schadelijke neveneffecten zal hebben,

moet je wat begrijpen van het achtergrondverhaal.

Dat gaat als volgt.

De SOPA- en PIPA-wetgeving

werd grotendeels opgesteld door mediabedrijven

die werden opgericht in de 20ste eeuw.

Dat was een geweldige eeuw om een mediabedrijf te zijn,

want je had de schaarsheid aan je kant.

Als je een tv-show maakte,

moest die niet beter zijn dan alle ooit gemaakte tv-shows.

Het moest alleen beter zijn

dan de twee andere shows

die op hetzelfde moment werden uitgezonden --

wat een erg lage drempel

van concurrentiële moeilijkheid is.

Dat betekende

dat als je gemiddelde inhoud uitzond,

je gratis een derde van het VS-publiek kreeg,

tientallen miljoenen gebruikers

gewoon door iets te doen

dat niet te schabouwelijk was.

Dat lijkt op een licentie om geld te drukken

en een gratis vat inkt.

Maar de technologie evolueerde, zoals zij pleegt te doen.

Heel langzaam, tegen het einde van de 20ste eeuw,

werd die schaarste uitgehold,

niet door digitale technologie,

maar door analoge technologie.

Cassettetapes, videobandopnemers,

zelfs de nederige kopieermachine

creëerde nieuwe mogelijkheden

voor ons tot gedrag

dat de mediabedrijven verbaasde.

Want het bleek

dat we niet echt passieve kijkers zijn.

We houden er niet van om alleen te consumeren.

We consumeren graag,

maar telkens als er een nieuwe tool opdook,

bleek dat we ook graag produceren

en delen.

Dat joeg de mediabedrijven de stuipen op het lijf --

telkens weer.

Jack Valenti, de hoofdlobbyist

voor de Associatie van het Amerikaanse Filmbedrijf,

vergeleek de woeste videobandopnemer

ooit met Jack de Ripper,

en het arme, hulpeloze Hollywood

met een eenzame vrouw thuis.

Dat was het niveau van retoriek.

Dus gingen de mediabedrijven

bedelen, insisteren, eisen

dat het Congres iets zou doen.

En zo geschiedde.

Begin jaren 90 nam het Congres de wet aan

die alles veranderde.

Dat was de Thuisopnamewet

van 1992.

De Thuisopnamewet van 1992 stelde:

als mensen dingen van de radio opnemen,

en dan gemengde tapes voor hun vrienden maken,

is dat geen misdaad. Dat is oké.

Opnemen en mixen

en delen met je vrienden is oké.

Als je veel kopieën van hoge kwaliteit maakt en verkoopt,

is dat niet oké.

Maar die tapekwestie,

oké, laat maar gaan.

Ze dachten dat het daarmee verduidelijkt was,

omdat ze een duidelijk onderscheid hadden gemaakt

tussen legaal en illegaal kopiëren.

Maar dat was niet wat de mediabedrijven wilden.

Ze hadden gewild dat het Congres

kopiëren gewoon buiten de wet stelde.

Dus toen de Thuisopnamewet van 1992 werd gestemd,

gaven de mediabedrijven de idee op

van een onderscheid tussen legaal en illegaal kopiëren

omdat het duidelijk was

dat als het Congres in hun kader optrad,

ze de rechten van de burgers zouden kunnen verstevigen

om deel te hebben aan hun eigen media-omgeving.

Dus gingen ze voor plan B.

Het duurde een tijdje om dat te formuleren.

Het verscheen voor het eerst voluit

in 1998 -

het heette de Digitale Millennium-kopieerwet (DMCA).

Het was een ingewikkeld stuk, vol losse eindjes.

Maar de belangrijkste impact van de DMCA

was dat het legaal was om je

onkopieerbaar digitaal materiaal te verkopen --

behalve dan dat onkopieerbaar digitaal materiaal niet bestaat.

Dat zou, om Ed Felton te citeren, zijn

"alsof je water uitdeelt

dat niet nat is."

Bits zijn kopieerbaar. Daar dienen computers voor.

Het is een neveneffect van hun gewone bedrijf.

Dus om zogenaamd toch

onkopieerbare bits te kunnen verkopen,

maakte de DMCA het ook legaal

om je te verplichten om systemen te gebruiken

die de kopieerfuncties van je toestellen onklaar maken.

Elke dvd-speler en gamespeler

en tv en computer die je mee naar huis nam,

ongeacht wat je dacht te krijgen toen je ze kocht,

kon onklaar gemaakt worden door de 'content'-sector

als ze daar een voorwaarde van maakten bij de verkoop van de 'content'.

Om zeker te zijn dat je dat niet besefte

of geen gebruik maakte van hun mogelijkheden

als computers voor algemene doeleinden,

maakten ze het ook illegaal

om pogingen te doen

om de kopieerbaarheid van de 'content' te herstellen.

De DMCA is het moment

waarop de mediabedrijven

het juridische systeem lieten varen

dat een onderscheid maakte tussen legaal en illegaal kopiëren.

Ze probeerden het kopiëren gewoon te beletten

langs technische weg.

De DMCA had en heeft een hoop ingewikkelde effecten,

maar op dit ene vlak, beperking van het delen,

heeft de wet grotendeels gefaald.

De voornaamste reden van dat falen

is dat het internet veel populairder en krachtiger is gebleken

dan iemand zich kon voorstellen.

Mixtapes en fanzines waren niets

in vergelijking met wat we nu zien

op het internet.

We leven in een wereld

waarin de meeste Amerikaanse burgers

boven de 12 jaar

online dingen met elkaar delen.

We delen geschreven dingen, beelden,

audio, video.

Een deel van wat we delen, hebben we zelf gemaakt.

Een deel hebben we gevonden.

Een deel van wat we delen

zijn dingen die we gemaakt hebben van wat we vonden,

en dat alles jaagt die bedrijven de stuipen op het lijf.

Dus PIPA en SOPA

zijn de tweede ronde.

De DMCA was een chirurgisch ingreep:

we willen in je computer afdalen,

in je tv, in je gamemachine

en beletten dat het doet

wat ze in de winkel zeiden dat het deed.

PIPA en SOPA zijn nucleair.

Ze zeggen: wij willen overal in de wereld

inhoud censureren.

Het mechanisme daartoe, dat zei ik al,

is dat je iedereen moet uitschakelen

die verwijst naar die IP-adressen.

Je moet ze verwijderen uit zoekrobots,

uit online directories,

uit gebruikerslijsten.

Omdat de grootste producenten van inhoud op het internet

niet Google en Yahoo zijn,

maar wij,

zijn wij het die onder toezicht staat.

Uiteindelijk

is de reële bedreiging

bij het stemmen van PIPA en SOPA

ons vermogen om dingen met elkaar te delen.

PIPA en SOPA riskeren

een eeuwenoud juridisch concept

- onschuldig tot bewijs van het tegendeel -

om te keren:

schuldig tot bewijs van het tegendeel.

Je mag niet delen

tot je ons aantoont

dat je niets deelt

dat wij niet goedkeuren.

Plots valt de bewijslast voor legaal versus illegaal

ondubbelzinnig op ons

en op de diensten

die ons nieuwe mogelijkheden zouden bieden.

Al kost het maar een cent

om een gebruiker te controleren,

dan vermorzelt dat een dienst

met 100 miljoen gebruikers.

Dit is het internet dat ze voor ogen hebben.

Stel je voor dat dit bord overal staat --

maar stel je voor dat er niet "College-bakkerij" opstaat,

maar YouTube

en Facebook en Twitter.

Stel je voor dat er TED staat,

want de commentaren kunnen niet gecontroleerd worden

tegen een aanvaardbare kost.

De echte effecten van SOPA en PIPA

gaan verschillen van de voorgestelde effecten.

De eigenlijke bedreiging

is deze omkering van de bewijslast,

waarbij we plots

allemaal als dieven worden behandeld

telkens als we de vrijheid krijgen om te creëren,

te produceren of te delen.

De mensen die ons die mogelijkheden geven --

de YouTubes, de Facebooks, de Twitters en TEDs --

krijgen de taak

om ons te controleren

of zelf te hangen wegens medeplichtigheid.

Je kan twee dingen doen

om dit te helpen stoppen --

een simpel en een ingewikkeld ding,

een gemakkelijk en een moeilijk.

Het simpele ding is dit:

als je Amerikaans staatsburger bent,

contacteer dan je vertegenwoordiger en je senator.

Als je kijkt naar

de mensen die de SOPA-wet mee ondertekenden,

en de PIPA-wet,

dan zie je dat ze samen

miljoenen dollar hebben gekregen

van de traditionele mediabedrijven.

Jij hebt geen miljoenen dollar,

maar je kan je vertegenwoordigers bellen

en hen eraan herinneren dat jij stemt,

en dat je niet als een dief wil behandeld worden.

Je kan suggereren dat je verkiest

dat het internet niet gebroken wordt.

Als je geen Amerikaans staatsburger bent,

kan je Amerikanen die je kent, contacteren

en aansporen om hetzelfde te doen.

Want dit lijkt een nationale kwestie,

maar dat is niet zo.

Deze bedrijven zullen het niet houden bij

het breken van ons internet.

Als ze het breken, zullen ze het voor iedereen breken.

Dat is het simpele ding.

Dat is het simpele ding.

Het moeilijke ding is:

hou je klaar, want er komt nog meer.

SOPA is een omkering van COICA,

dat vorig jaar werd voorgesteld maar het niet haalde.

Dit gaat allemaal terug

tot het falen van de DMCA

om delen als techniek te verbieden.

De DMCA gaat terug op de Thuisopnamewet,

die deze bedrijven de stuipen op het lijf jaagde.

De hele kwestie

van suggereren dat iemand de wet overtreedt

en bewijzen verzamelen en leveren,

blijkt erg ongemakkelijk.

"Dat zouden we liever niet doen,"

zegt de 'content'-sector.

Ze willen daar niet toe verplicht worden.

Ze willen geen juridisch onderscheid

tussen legaal en illegaal delen.

Ze willen dat het delen ophoudt.

PIPA en SOPA zijn geen rariteiten, geen anomalieën,

geen voorvallen.

Het is de volgende draai aan deze specifieke duimschroef

die nu al 20 jaar aanhoudt.

Als we die overwinnen, wat ik hoop,

dan komen er andere.

Want tot we het Congres ervan overtuigen

dat je schendingen van het auteursrecht moet aanpakken

zoals dat gebeurde met Napster en YouTube,

namelijk via een proces met voorlegging van bewijzen

en uitzoeken van de feiten en inschatting van de herstelmaatregelen,

zoals dat gaat in een democratische maatschappij.

Zo pak je dat aan.

Intussen

is de moeilijke taak om klaar te staan.

Want dat is de echte boodschap van PIPA en SOPA.

Time Warner komt aankloppen.

Ze willen ons terug op de sofa hebben

en consumeren

-- niet produceren, niet delen.

Wij moeten "Nee" zeggen.

Hartelijk dank

(Applaus)