Ένα ποντίκι. Μια ακτίνα λέιζερ. Μια χειραγωγημένη ανάμνηση

Μπορούμε να επεξεργαστούμε το περιεχόμενο των αναμνήσεών μας; Πρόκειται για ένα ερώτημα που παραπέμπει σε επιστημονική φαντασία, και το οποίο θέτουν στο εργαστήριό τους στο ΜΙΤ, οι Στιβ Ραμίρεζ και Σου Λου. Ουσιαστικά, οι δύο επιστήμονες ρίχνουν μια ακτίνα λέιζερ στον εγκέφαλο ενός ζωντανού ποντικιού για να ενεργοποιήσουν και να χειραγωγήσουν τη μνήμη του. Σε αυτή την απρόσμενα διασκεδαστική ομιλία, μοιράζονται όχι μόνο το πώς, αλλά -- κυρίως -- το γιατί κάνουν κάτι τέτοιο. (Βιντεοσκοπημένο στο TEDxBoston.)

Στιβ Ραμιρεζ: Στο πρώτο έτος
του μεταπτυχιακού μου,

βρέθηκα στο δωμάτιό μου

να τρώω πολύ παγωτό

βλέποντας σκουπίδια στην τηλεόραση

και ίσως, ακούγοντας Τέιλορ Σουίφτ.

Είχα μόλις χωρίσει.

(Γέλια)

Έτσι για μεγάλο διάστημα,
το μόνο που έκανα

ήταν να φέρνω στη μνήμη μου
αυτό το άτομο ξανά και ξανά,

ελπίζοντας ότι θα μπορούσα
να ξεφορτωθώ αυτό το οδυνηρό,

ενστικτώδες, ενοχλητικό συναίσθημα.

Τελικά, όπως αποδείχθηκε,
είμαι νευροεπιστήμονας,

έτσι ήξερα ότι η ανάμνηση
εκείνου του ατόμου

και οι απαίσιοι, συναισθηματικοί συνειρμοί
που χρωματίζουν αυτή την ανάμνηση,

διευθετούνται σε μεγάλο ποσοστό
από ξεχωριστά συστήματα του εγκεφάλου.

Αναρωτήθηκα τι θα γινόταν αν μπορούσαμε
να εισχωρήσουμε στον εγκέφαλο

και να αφαιρέσουμε
αυτό το εμετικό συναίσθημα

διατηρώντας όμως,
τη μνήμη του ατόμου άθικτη.

Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό ίσως
να είναι μεγαλεπήβολο για την ώρα.

Τι θα γινόταν αν εισχωρήσουμε
στον εγκέφαλο σε πρώτη φάση

και απλά να βρούμε μία μόνο ανάμνηση
για να ξεκινήσουμε;

Θα μπορούσαμε να ξαναζωντανέψουμε
αυτή την ανάμνηση,

ίσως μάλιστα και να παίξουμε
με το περιεχόμενό της;

Μετά τα όσα είπα, υπάρχει
ένα άτομο σε όλο τον κόσμο

που ελπίζω να μην παρακολουθεί
αυτή την ομιλία.

(Γέλια)

Σίγουρα κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα.

Αυτές οι ιδέες πιθανόν να θυμίζουν ταινίες
όπως «Ολική Επαναφορά»,

η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού»,

ή το «Ινσέψιον».

Όμως οι πρωταγωνιστές
με τους οποίους δουλεύουμε εμείς

είναι οι διασημότητες του εργαστηρίου.

Σου Λου: Ποντίκια εργαστηρίου.

(Γέλια)

Ως νευροεπιστήμονες, στο εργαστήριο
δουλεύουμε με ποντίκια

προσπαθώντας να καταλάβουμε
πώς λειτουργεί η μνήμη.

Σήμερα, ελπίζουμε να σας πείσουμε
ότι τώρα είμαστε σε θέση

να ενεργοποιούμε
μια ανάμνηση στον εγκέφαλο

με την ταχύτητα του φωτός.

Για να γίνει αυτό, ακολουθούμε
μόνο δύο απλά βήματα.

Πρώτα, βρίσκουμε και ονομάζουμε
μια ανάμνηση στον εγκέφαλο,

και έπειτα την ενεργοποιούμε
με έναν διακόπτη.

Τόσο απλά.

(Γέλια)

ΣΡ: Σας πείσαμε;

Απ' ό,τι φαίνεται, δεν είναι τόσο εύκολο
να βρεις μια ανάμνηση στον εγκέφαλο.

ΣΛ: Πράγματι. Είναι πολύ πιο δύσκολο
από το να βρεις ας πούμε,

βελόνα στ' άχυρα,

επειδή ξέρεις ότι η βελόνα είναι κάτι

που μπορείς να πιάσεις στα χέρια σου.

Ενώ η ανάμνηση όχι.

Κι έπειτα, υπάρχουν πολλά περισσότερα
κύτταρα στον εγκέφαλό σου

από τα άχυρα σε έναν συνηθισμένο αχυρώνα.

Οπότε, ναι, το έργο αυτό
μοιάζει αποθαρρυντικό.

Ευτυχώς όμως,
μας βοήθησε ο ίδιος ο εγκέφαλος.

Αποδείχθηκε ότι το μόνο
που χρειαζόταν να κάνουμε ήταν

να αφήσουμε τον εγκέφαλο
να σχηματίσει μια ανάμνηση,

και μετά να μας πει
ποια κύτταρα εμπλέκονται

σε αυτή τη συγκεκριμένη ανάμνηση.

ΣΡ: Τι συνέβαινε λοιπόν στον εγκέφαλό μου

ενώ ανακαλούσα την ανάμνηση μιας πρώην;

Αν παραβλέπατε εντελώς την ανθρώπινη ηθική
για ένα δευτερόλεπτο

και τεμαχίζατε τον εγκέφαλό μου
αυτή την στιγμή,

θα βλέπατε ότι υπάρχει
ένας απίστευτος αριθμός

από εγκεφαλικές περιοχές που είναι ενεργές
ενώ εγώ ανακαλώ την ανάμνηση.

Συγκεκριμένα, μία περιοχή του εγκεφάλου

με ιδιαίτερα έντονη δραστηριότητα
που ονομάζεται ιππόκαμπος,

και για δεκαετίες εμπλεκόταν
στην επεξεργασία

των αναμνήσεων που θεωρούμε
ως πιο αγαπημένες,

τον καθιστά ιδανικό στόχο
για να εισχωρήσουμε

και να προσπαθήσουμε να βρούμε και ίσως
να επανενεργοποιήσοτμε μια ανάμνηση.

ΣΛ: Όταν κάνετε ζουμ στον ιππόκαμπο,

θα δείτε φυσικά πολλά κύτταρα,

όμως εμείς μπορούμε να βρούμε
ποια κύτταρα εμπλέκονται

σε μια συγκεκριμένη ανάμνηση,

καθώς, κάθε φορά
που ένα κύτταρο είναι ενεργό,

όπως όταν σχηματίζει μια ανάμνηση,

θα αφήσει ένα αποτύπωμα
που θα μας επιτρέψει να δούμε

ότι αυτά τα κύτταρα
ενεργοποιήθηκαν πρόσφατα.

Σ.Ρ: Όταν βλέπουμε τα αναμμένα φώτα
ενός κτιρίου τη νύχτα

ξέρουμε ότι κάποιος μάλλον εργάζεται εκεί.

Με τον ίδιο τρόπο,
υπάρχουν βιολογικοί αισθητήρες

εντός του κυττάρου που ανάβουν

μόνο όταν το κύτταρο
είχε μόλις δουλέψει.

Είναι σαν βιολογικά παράθυρα που φωτίζουν

για να μας αποκαλύψουν
ότι το κύτταρο ήταν μόλις ενεργό.

ΣΛ: Αποσπάσαμε λοιπόν
μέρος αυτού του αισθητήρα,

και το συνάψαμε σε ένα διακόπτη
για να ελέγχουμε τα κύτταρα.

Μετά, ενσωματώσαμε αυτόν τον διακόπτη
σε έναν κατασκευασμένο ιό

και το χορηγήσαμε
στον εγκέφαλο των ποντικιών.

Κάθε φορά που θα σχηματιζόταν μια ανάμνηση,

όλα τα ενεργά κύτταρα
για την ανάμνηση αυτή

θα είχαν επίσης αυτόν
τον διακόπτη εγκατεστημένο.

ΣΡ: Ορίστε λοιπόν
πώς είναι ο ιππόκαμπος

αφού σχηματίσει για παράδειγμα,
μια ανάμνηση φόβου.

Η μπλε θάλασσα που βλέπετε εδώ

είναι συμπυκνωμένα εγκεφαλικά κύτταρα,

ενώ τα πράσινα εγκεφαλικά κύτταρα,

είναι εκείνα που συγκρατούν

μια συγκεκριμένη ανάμνηση φόβου.

Βλέπετε λοιπόν την αποκρυστάλλωση

της παροδικής δημιουργίας του φόβου.

Αυτή τη στιγμή, βλέπετε
την εγκάρσια τομή μιας ανάμνησης.

ΣΛ: Τώρα, όσον αφορά
τον διακόπτη που λέγαμε,

ιδανικά, πρέπει να ενεργήσει πολύ γρήγορα.

Δεν θα έπρεπε να χρειάζεται
λεπτά ή ώρες για να δουλέψει.

Θα πρέπει να δράσει με την ταχύτητα του
εγκεφάλου, σε χιλιοστά του δευτερολέπτου.

ΣΠ: Οπότε τι λες, Σου;

Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε
φαρμακευτικές ουσίες

για να ενεργοποιήσουμε ή να
απενεργοποιήσουμε εγκεφαλικά κύτταρα;

ΣΛ: Μπα. Τα φάρμακα είναι δύσκολο
να τα διαχειριστείς. Πάνε παντού.

Επιπλέον καθυστερεί απίστευτα
η δράση τους στα κύτταρα.

Έτσι δε θα μας επιτρέψουν να ελέγξουμε
μια ανάμνηση σε πραγματικό χρόνο.

Στιβ, τι θα έλεγες να χτυπήσουμε
τον εγκέφαλο με ηλεκτρικό ρεύμα;

ΣΡ: Ο ηλεκτρισμός είναι αρκετά γρήγορος,

όμως μάλλον δεν θα μπορούσαμε
να τον διοχετεύσουμε στοχευμένα

στα συγκεκριμένα μόνο κύτταρα
που συγκρατούν μια ανάμνηση,

και πιθανόν θα ψήναμε τον εγκέφαλο.

ΣΛ: Ωχ, αυτό είναι αλήθεια.
Άρα λοιπόν φαίνεται πως

όντως χρειάζεται να βρούμε
έναν καλύτερο τρόπο

να επιδράσουμε στον εγκέφαλο
με την ταχύτητα του φωτός.

ΣΡ:Το φως όμως, ταξιδεύει
με την ταχύτητα του φωτός.

Ίσως να μπορούσαμε να ενεργοποιήσουμε
ή να απενεργοποιήσουμε αναμνήσεις

χρησιμοποιώντας απλά το φως--

ΣΛ: Που είναι αρκετά γρήγορο.

ΣΡ: -- και επειδή δεν ανταποκρίνονται όλα

τα εγκεφαλικά κύτταρα στο παλμικό φώς,

όσα ανταποκρίνονταν στο παλμικό φως

θα περιείχαν έναν φωτοευαίσθητο διακόπτη.

Για να γίνει αυτό, πρώτα χρειάζεται
να ξεγελάσουμε τα εγκεφαλικά κύτταρα

ώστε να ανταποκρίνονται σε ακτίνες λέιζερ.

ΣΛ: Κι όμως, καλά ακούσατε.

Προσπαθούμε να χτυπήσουμε
με λέιζερ τον εγκέφαλο.

(Γέλια)

Σ.Ρ: Και η τεχνική που μας επιτρέπει
κάτι τέτοιο είναι η οπτογενετική.

Η οπτογενετική μας έδωσε
αυτόν τον διακόπτη φωτός

για να ανάβουμε ή να σβήνουμε
εγκεφαλικά κύτταρα.

Το όνομα αυτού του διακόπτη
είναι καναλοροδοψίνη,

τη βλέπουμε εδώ ως πράσινες κουκκίδες
συνδεδεμένες με το εγκεφαλικό κύτταρο.

Μπορείτε να φανταστείτε την καναλοροδοψίνη
ως ένα είδος φωτοευαίσθητου διακόπτη

που μπορεί να τοποθετηθεί
τεχνητά στα εγκεφαλικά κύτταρα

ώστε να μπορούμε με αυτόν τον διακόπτη

να ενεργοποιούμε ή να απενεργοποιούμε
το εγκεφαλικό κύτταρο, απλά πατώντας τον.

Στην περίπτωση αυτή
τον ανοίγουμε με παλμικό φως.

ΣΛ: Έτσι λοιπόν συνδέουμε αυτόν τον
φωτοευαίσθητο διακόπτη καναλοροδοψίνης

με τον αισθητήρα που λέγαμε

και τους εγχέουμε μέσα στον εγκέφαλο.

Έτσι κάθε φορά που σχηματίζεται
μια ανάμνηση,

οποιοδήποτε ενεργό κύτταρο
για τη συγκεκριμένη ανάμνηση

θα έχει επίσης τον φωτοευαίσθητο
διακόπτη εγκατεστημένο μέσα του

ώστε να μπορούμε να ελέγξουμε
αυτά τα κύτταρα

αναβοσβήνοντας τα με ένα λέιζερ
ακριβώς σαν αυτό που βλέπετε.

ΣΡ: Ας εφαρμόσουμε λοιπόν
όλα τα παραπάνω στο πείραμα.

Παίρνουμε τα ποντίκια μας
και να τα βάζουμε

μέσα σε ένα κουτί,
ακριβώς σαν αυτό εδώ,

και μετά να τα υποβάλλουμε
σε ήπιο ηλεκτροσόκ στα πόδια

ώστε να σχηματίσουν μια
ανάμνηση φόβου για το κουτί.

Μαθαίνουν πως κάτι κακό συνέβη εκεί.

Τώρα, τα κύτταρα που είναι ενεργά

στον ιππόκαμπο κατά τον σχηματισμό
αυτής της ανάμνησης,

μόνο αυτά τα κύτταρα,
θα περιέχουν καναλοροδοψίνη.

ΣΛ: Όταν είσαι μικρός σαν ποντίκι,

έχεις την αίσθηση ότι όλος ο κόσμος
προσπαθεί να σε πιάσει.

Έτσι η καλύτερη αμυντική στάση

είναι να προσπαθήσεις
να περάσεις απαρατήρητος.

Κάθε φορά που ένα ποντίκι φοβάται,

θα εμφανίσει
μια πολύ χαρακτηριστική συμπεριφορά:

Θα μείνει στη μια γωνία του κουτιού,

προσπαθώντας να μην κουνήσει
κανένα μέλος του σώματός του.

Η στάση αυτή ονομάζεται πάγωμα.

Έτσι αν ένα ποντίκι θυμάται ότι κάτι κακό
συνέβη σε αυτό το κουτί,

όταν το ξαναβάλουμε στο ίδιο κουτί,

βασικά θα παγώσει

επειδή θέλει να περάσει απαρατήρητο

από οποιαδήποτε πιθανή απειλή
σε αυτό το κουτί.

ΣΡ: Μπορείτε να φανταστείτε
το πάγωμα σαν την περίπτωση

που περπατάτε στο δρόμο,

και από το πουθενά συναντάτε

μια πρώην ή έναν πρώην,

και εκείνα τα τρομακτικά δύο δευτερόλεπτα

σκέφτεστε, «Τι κάνω τώρα; Χαιρετάω;

Κάνω χειραψία; Φεύγω τρέχοντας;

Κάνω ότι δεν υπάρχω;»

Αυτού του είδους οι σκέψεις που
σας καθιστούν σωματικά ανίκανο,

και σας δίνουν το ύφος του ελαφιού
που κοκαλώνει μπροστά σε προβολείς.

ΣΛ: Ωστόσο, αν βάλουμε το ποντίκι
σε ένα εντελώς διαφορετικό

καινούριο κουτί, όπως το επόμενο,

δε θα φοβηθεί επειδή δεν υπάρχει

λόγος να φοβηθεί
αυτό το καινούριο περιβάλλον.

Όμως τι θα συνέβαινε αν βάζαμε
το ποντίκι στο καινούριο κουτί

αλλά ταυτόχρονα ενεργοποιήσουμε
την ανάμνηση φόβου

χρησιμοποιώντας λέιζερ όπως κάναμε πριν;

Θα επαναφέρουμε την ανάμνηση φόβου

για το πρώτο κουτί σε αυτό
το εντελώς καινούριο περιβάλλον;

ΣΡ: Ορίστε και το πείραμα του
ενός εκατομμυρίου δολλαρίων.

Ας ζωντανέψουμε την ανάμνηση
εκείνης της μέρας.

Θυμάμαι ότι οι Ρέντ Σοξ
είχαν μόλις κερδίσει,

ήταν μια πράσινη ανοιξιάτικη μέρα,

ιδανική για να κάνεις βόλτα στο ποτάμι

κι έπειτα να πας ίσως στο Νόρθ Έντ

για να φας μπουρεκάκια.

Ο Σου κι εγώ, από την άλλη,

ήμασταν σε ένα σκότεινο δωμάτιο
χωρίς ούτε ένα παράθυρο

δίχως να ανοιγοκλείνουμε
καν τα μάτια μας

καθώς ήταν προσηλωμένα
στην οθόνη του υπολογιστή.

Κοιτάζαμε αυτό εδώ το ποντίκι προσπαθώντας
να ενεργοποιήσουμε μια ανάμνηση

χρησιμοποιώντας για πρώτη φορά
την τεχνική μας.

ΣΛ: Και ορίστε τι είδαμε.

Όταν πρωτοβάλουμε το ποντίκι
σε αυτό το κουτί,

αυτό εξερευνά, οσφραίνεται
τον γύρω χώρο, τριγυρίζει,

κοιτώντας τη δουλειά του,

επειδή από τη φύση τους,

τα ποντίκια είναι αρκετά περίεργα ζώα.

Θέλουν να ξέρουν, τι συμβαίνει
σε αυτό το καινούριο κουτί;

Είναι ενδιαφέρον.

Αλλά μόλις ανοίξαμε το λέιζερ,
όπως βλέπετε τώρα,

ξαφνικά το ποντίκι πάγωσε.

Έμεινε εδώ και προσπάθησε να μην κινεί
κάνενα μέλος του σώματός του.

Κοκάλωσε.

Φαίνεται λοιπόν, πως είμαστε
σε θέση να επαναφέρουμε

την ανάμνηση φόβου για το πρώτο κουτί

σε αυτό το εντελώς καινούριο περιβάλλον.

Ενώ το βλέπαμε, ο Στίβ κι εγώ

ήμασταν το ίδιο σοκαρισμένοι με το ποντίκι.

(Γέλια)

Έτσι μετά το πείραμα,
βγήκαμε από το δωμάτιο

χωρίς να πούμε τίποτα.

Μετά από ένα μάλλον μεγάλο,
χρονικό διάστημα,

ο Στιβ έσπασε τη σιωπή.

ΣΡ: Δούλεψε η είναι ιδέα μου;

ΣΛ: Ναι, είπα. Πράγματι δούλεψε!

Ήμασταν πραγματικά
ενθουσιασμένοι με αυτό.

Έπειτα δημοσιεύσαμε τα ευρήματά μας

στο περιοδικό Nature.

Από τη δημοσίευση
της δουλειάς μας και μετά,

έχουμε λάβει άπειρα σχόλια

από όλο το διαδίκτυο.

Ας ρίξουμε μια ματιά σε κάποια από αυτά.

[«ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...τι άλλο να περιμένουμε, εικονική πραγματικότητα, νευρωνικός χειρισμός, οπτική εξομοίωση ονείρων... νευρωνικοί κώδικες, 'εγγραφή και επανεγγραφή αναμνήσεων', ψυχασθένειες. Ω, το μέλλον είναι φανταστικό»]

ΣΡ: Έτσι το πρώτο πράγμα που
θα παρατηρήσετε είναι ότι οι άνθρωποι

έχουν πολύ δυνατές απόψεις
για αυτού του είδους τη δουλειά.

Τυχαίνει να συμφωνώ απόλυτα
με την αισιοδοξία

του πρώτου αποσπάσματος,

επειδή σε μια κλίμακα από το μηδέν
μέχρι τη φωνή του Μόργκαν Φρίμαν,

τυχαίνει να είναι
από τους πιο υποβλητικούς επαίνους

που έχουν φτάσει στα αυτιά μας.

(Γέλια)

Αλλά όπως θα δείτε, δεν είναι
η μοναδική άποψη που κυκλοφορεί.

[«Με κατατρομάζει... Τι θα γινόταν αν μπορούσαν να το κάνουν εύκολα σε ανθρώπους σε μερικά χρόνια;! Ω ΘΕΕ ΜΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ»]

ΣΛ: Πράγματι, αν κοιτάξουμε το δεύτερο,

νομίζω ότι μπορούμε όλοι
να συμφωνήσουμε ότι,

δεν είναι και τόσο θετικό.

Όμως αυτό επίσης μας θυμίζει ότι,

παρ'όλο που ακόμα δουλεύουμε με ποντίκια,

είναι μάλλον καλή ιδέα να αρχίσουμε
να σκεφτόμαστε και να συζητάμε

τις πιθανές ηθικές επιπτώσεις

του ελέγχου μνήμης.

ΣΡ: Τώρα, στο πνεύμα
του τρίτου αποσπάσματος,

θέλουμε να σας μιλήσουμε
για μια πρόσφατη εργασία που

δουλεύουμε στο εργαστήριο και
που ονομάσαμε «Σχέδιο Ινσέψιον».

[«Θα'πρεπε να κάνουν ταινία γι' αυτό. Θα εμφυτεύουν ιδέες στο μυαλό των ανθρώπων, για να τους ελέγχουν για προσωπικό τους όφελος. Θα την ονομάσουμε: Inception.»]

Έτσι καταλήξαμε να μπορούμε
να επανενεργοποιήσουμε μια ανάμνηση.

Tι θα γινόταν αν μετά αρχίζαμε
να παίζουμε με αυτή την ανάμνηση;

Θα μπορούσαμε ίσως να την μετατρέψουμε
σε ψεύτικη ανάμνηση;

ΣΛ: Η μνήμη στο σύνολό της
είναι πολύπλοκη και δυναμική,

αλλά για λόγους απλότητας,
ας φανταστουμε τη μνήμη

σαν ένα βίντεο κλιπ.

Μέχρι τώρα σας είπαμε
ότι μπορούμε να ελέγξουμε

το κουμπί «παίξε» του βίντεο κλιπ.

Μπορούμε να το παίξουμε
ανά πάσα στιγμή, οπουδήποτε.

Μπορούμε,όμως, πραγματικά να μπούμε

στον εγκεφάλο, να επεξεργαστούμε
αυτό το βίντεο κλιπ

και να το κάνουμε διαφορετικό
από το αυθεντικό;

Ναι, μπορούμε.

Αποδείχθηκε ότι το μόνο
που χρειαζεται να κάνουμε

είναι να επανενεργοποιήσουμε μία ανάμνηση
με λέιζερ ακριβώς όπως κάναμε πριν,

αλλά ταυτόχρονα, να παρουσιάσουμε

νέες πληροφορίες, επιτρέποντας σε αυτές
να ενσωματωθούν στην παλιά ανάμνηση.

Αυτό θα αλλάξει την ανάμνηση.

Είναι σαν να φτιάχνουμε
μια κασέτα με διασκευές.

ΣΡ: Πώς λοιπόν κάνουμε κάτι τέτοιο;

Αντί να βρούμε μια ανάμνηση φόβου
στον εγκέφαλο,

μπορούμε να ξεκινήσουμε
παίρνοντας τα ζώα μας

και βάζοντάς τα, σε ένα μπλε κουτί
όπως αυτό εδώ.

Βρίσκουμε τα εγκεφαλικά κύτταρα
που αντιπροσωπεύουν αυτό το μπλε κουτί

και τα ξεγελάμε κάνοντάς τα
να ανταποκριθούν σε παλμικό φως

ακριβώς όπως είχαμε πει προηγουμένως.

Την επόμενη μέρα τώρα,
μπορούμε να βάλουμε τα ζώα μας

μέσα σε ένα κόκκινο κουτί
που δεν έχουν ξαναδεί.

Μπορούμε να ρίξουμε φως στον εγκέφαλο
για να επανενεργοποιήσουμε

την ανάμνηση του μπλε κουτιού.

Τι θα συνέβαινε εδώ αν, ενώ το ζώο

ανακαλεί την ανάμνηση του μπλε κουτιού,

του κάναμε μερικά
ήπια ηλεκτροσόκ στα πόδια;

Εδώ, προσπαθούμε να κάνουμε μια συσχέτιση

ανάμεσα στην ανάμνηση του μπλε κουτιού

και των ηλεκτροσόκ στα πόδια.

Απλά προσπαθούμε
να συνδέσουμε αυτά τα δύο.

Έτσι για να ελέγξουμε αν τα καταφέραμε,

μπορούμε να πάμε
τα ζώα μας για άλλη μια φορά

πίσω στο μπλε κουτί.

Και πάλι, επανενεργοποιήσαμε
την ανάμνηση του μπλε κουτιού

ενώ το ζώο λάμβανε μερικά ήπια ηλεκτροσόκ

στα πόδια, ξαφνικά πάγωσε.

Είναι σαν να ανακαλεί το ήπιο
ηλεκτροσόκ που υπέστη σε αυτό

το κουτί αν και αυτό
ποτέ δεν συνέβη πραγματικά.

Έτσι σχημάτισε μια ψεύτικη ανάμνηση,

καθώς φοβάται εσφαλμένα ένα περιβάλλον

όπου, τυπικά,

δεν του συνέβη τίποτα κακό.

ΣΛ: Μέχρι τώρα μιλήσαμε μόνο

γι' αυτόν τον διακόπτη
που ανοίγει με το φως.

Έχουμε όμως και έναν διακόπτη
που κλείνει με το φως.

Είναι πολύ εύκολο να φανταστείτε ότι

με τον διακόπτη που κλείνει με το φως,

μπορούμε να απενεργοποιήσουμε
μια ανάμνηση, οποτεδήποτε, οπουδήποτε.

Άρα όλα όσα αναφέραμε
σήμερα βασίζονται σε αυτήν

τη φιλοσοφικά φορτισμένη αρχή
της νευροεπιστήμης

ότι το μυαλό, με τις φαινομενικά
μυστηριώδεις ιδιότητές του,

στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένο από υλικά
με τα οποία μπορούμε να παίξουμε.

ΣΡ: Και εγώ προσωπικά,

βλέπω έναν κόσμο όπου θα μπορούμε

να επανενεργοποιούμε όποια ανάμνηση θέλουμε.

Βλέπω έναν κόσμο όπου θα μπορούμε
να σβήνουμε ανεπιθύμητες αναμνήσεις.

Βλέπω ακόμα και έναν κόσμο
όπου η επεξεργασία αναμνήσεων

είναι πραγματικότητα,

επειδή ζούμε σε μια εποχή όπου είναι εφικτό

να μαζέψουμε ερωτήσεις από το δέντρο
της επιστημονικής φαντασίας

και να τις θεμελιώσουμε στην
πειραματική πραγματικότητα.

ΣΛ: Στις μέρες μας, άνθρωποι στο εργαστήριο

και άνθρωποι σε άλλες ομάδες
σε ολόκληρο τον κόσμο

χρησιμοποιούν παρόμοιες μεθόδους για να
ενεργοποιήσουν ή να επεξεργαστούν αναμνήσεις,

είτε είναι παλιές, καινούριες,
θετικές ή αρνητικές,

όλων των ειδών τις αναμνήσεις
ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε

πώς λειτουργεί η μνήμη.

ΣΡ: Για παράδειγμα,
μια ομάδα στο εργαστήριο μας

μπόρεσε να βρει τα εγκεφαλικά κύτταρα
που απαρτίζουν μία ανάμνηση φόβου

και τα μετέτρεψε
σε μια απολαυστική ανάμνηση.

Αυτό ακριβώς εννοώ με την
επεξεργασία αυτών των διαδικασιών.

Ένας τύπος μάλιστα στο εργαστήριο
μπόρεσε να επανενεργοποιήσει

αναμνήσεις θηλυκών ποντικιών
σε αρσενικά ποντίκια,

που, όπως λένε, είναι απολαυστική εμπειρία.

ΣΛ: Πράγματι, ζούμε
μια πολύ συναρπαστική στιγμή

όπου η επιστήμη
δεν έχει αυθαίρετα όρια ταχύτητας

αλλά περιορίζεται μόνο
από την ίδια μας τη φαντασία.

ΣΡ: Και τελικά,
πού καταλήγουμε με όλα αυτά;

Πώς προωθούμε αυτήν την τεχνολογία;

Αυτά είναι ερωτήματα που
δεν πρέπει να παραμένουν

μόνο μέσα στο εργαστήριο,

και έτσι ένας στόχος της ομιλίας ήταν

να σας ενημερώσουμε όλους
για πράγματα που είναι εφικτά

στη σύγχρονη νευροεπιστήμη.

Εξίσου σημαντικό όμως,είναι,

να σας εντάξουμε ενεργά
σε αυτή την συζήτηση.

Ας σκεφτούμε μαζί σαν ομάδα
τι σημαίνει όλο αυτό,

πού μπορούμε και πού πρέπει
να πάμε από εδώ και στο εξής

επειδή ο Σου κι εγώ πιστεύουμε
ότι όλοι έχουμε να πάρουμε

πραγματικά μεγάλες αποφάσεις στο μέλλον.

Σας ευχαριστώ.
ΣΛ: Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)