Bir Amerikan savaşının ön saflarında savaşan kadınlarla tanışın

2011'de Birleşik Devletler Silahlı Kuvvetleri'nde hâlen kadınların savaşmaları yasaktı - ancak o yıl, kadınlardan oluşan bir Özel Harekât ekibi ön saflarda görev yapmak ve yerel halkla dostane bir ilişki kurarak savaşı sonlandırmaya yardım etmek üzere Afganistan'a gönderildi. Gazeteci Gayle Tzemach Lemmon, bu "kız kardeşler takımı"'nın sıra dışı kadın savaşçılarının, uzun süredir bulunan bariyerleri yıkan hikâyesini anlatıyor.

Her kız arkadaş grubunda
komik birisi vardır,

ağlamak istediğinizde yanına gittiğiniz

ya da zor bir gün geçirdiğinizde
kabullenmenizi sağlayan biri.

Bu grup da farklı değildi.

Tek farkları, en beklenmedik
yerde çığır açmak

için bir araya gelmiş

-- önce takım arkadaşı, sonra
arkadaş ve sonra da aile olan --

bir kadın topluluğu olmalarıydı,

yani Özel Harekat savaş alanında.

Bu grubun arkadaşlık ve
cesaretinin sağlamlaşması,

sadece gördükleri ve namlu ucunda
yaptıkları ile değil,

aynı zamanda -- en azından resmi olarak --

kadınlara yer harekatının yasak olduğu

bir dönemde orada
olduklarından dolayıydı,

Amerika'nın onların varlığından
haberi bile yoktu.

Bu hikâye, Özel Harekat komutanlarının,

Birleşik Devletler ordusunun
en deneyimli bazı askerlerinin,

"Bu savaşı sürdürebilmemiz için
kadınlara ihtiyacımız var."

"Amerika asla sonuna kadar
öldürerek savaşı bitiremeyecek."

"Bize daha fazla bilgi ve fikir gerekli."
demeleriyle başladı.

Herkesin bildiği gibi,

bir toplumda ya da evde neler
olup bittiğini anlamak istiyorsanız,

kadınlarla konuşursunuz,

ister Güney Afganistan'da,

ister Güney Kaliforniya'da.

Ancak bu sefer,
erkekler kadınlarla konuşamazdı,

çünkü bu, Afganistan gibi tutucu
ve geleneksel bir toplumda

ciddi bir suça sebep olabilirdi.

Bu yüzden kadın askerlere ihtiyaç vardı.

Bunun anlamı, savaşın bu safhasında
kadınların, Ordu Muhafızları ve

Özel Kuvvetlerin yanında hizmet
için askere alınması

ve bütün Birleşik Devletler ordusundaki
askerlerin %5'inden daha az askerin

yaşadığı savaş deneyimlerini
görecek olmalarıydı.

%5'ten daha az.

Böylece arayışlara başlandı.

"Bayan askerler:
Tarihin bir parçası olun."

"Afganistan'daki savaş sahasında
Özel Harekat'a katılın."

Bu 2011'de idi.

Alabama'dan Alaska'ya

her zaman en iyinin de en iyisinin
yanı sıra önemi olan bazı şeyler

yapmak istemiş olan bir kadın grubu,

ülkelerine adına bir farklılık yaratmak

ve hizmet için bu çağrıya cevap verdiler.

Onlar için bu bir siyaset değil,
bir amaca hizmet etmekti.

Yani, Kuzey Carolina'ya gelip

Özel Harekat'ın ön saflarında
olabilmek için

bir noktada rekabet içinde
olan bu kadınlar,

daha önce hiç yapmadıkları
bir şekilde

çok çabuk bir topluluk kurdular.

Tüm kadınlar, kendileri kadar hırslı,
kendileri kadar zinde

ve fark yaratacak kadar azimliydi.

Kim oldukları için özür
dilemek yerine,

bunu kutlayabilirlerdi.

Birdenbire buldukları bu yerde,

kendileri gibi birçok insan vardı.

Bir tanesinin dediği gibi,

"Bu, hayvanat bahçesinde etrafınıza bakıp

birden fazla zürafa
olduğunu anlamak gibiydi."

Bu sıra dışı ekiplerin içinde
yer alan Cassie,

hem subay rezerv okulu öğrencisi,
hem kızlar kulübü üyesi,

hem de Kadın Araştırmaları
bölümü öğrencisi olmayı başardı.

West Point koşu takımının yıldızı olan
Tristan, hiç çorap giymeden

yürür ve koşardı,

zaten ayakkabılarının kokusu
da bunu kanıtlardı.

(Gülüşmeler)

Heidi'ye tıpatıp benzeyen Amber,
her zaman piyade olmak istemişti,

ama kadınlara yasak
olduğunu öğrendiğinde

istihbarat uzmanı olmaya karar verdi.

Bosna'da görev yaptı,

sonra da Pensilvanya'daki uyuşturucu
çetelerini çökertmede FBI'a yardım etti.

Ve bir de lise futbol takımında
dört sene boyunca

oynayan Kate vardı,

aslında ilk senenin sonunda
müzik kulübüne gitmek için

bırakmak istedi,

ama erkek çocuklar ona futbol
oynayamadığını söylediğinde,

onun peşinden gelecek

tüm küçük kızlar için
kalmaya karar verdi.

Onlar için biyoloji geleceklerini
şekillendirmişti.

Cassie'nin bir defasında söylediği gibi,

"Asil olan her şey
kızlar için erişilmezdir."

Ama şu an, ülkeleri için önemi olan
bir görevde en iyinin de en iyisini

yaparak hizmet etme şansları vardı,

aslında kadın olmalarına
rağmen değil,

tam da bu yüzden.

Bu ekip, birçok yönden,
her yerdeki kadınlar gibiydi.

Makyaj yapıyorlar ve hatta

bayanlar tuvaletinde rimel ve göz kalemi
sayesinde bağ kurabiliyorlardı.

Üstelik vücut zırhı giyiyorlardı.

Sırtlarına 25 kiloluk ağırlıkları koyup,

operasyon için helikoptere biniyorlar

ve döndüklerinde "Nedimeler"
isimli filmi izliyorlardı.

(Gülüşmeler)

Hatta Spanx denilen bir şey giyiyorlardı,

çok çabuk fark ettikleri gibi,

erkekler için yapılmış üniformalar,
dar olmaları gereken yerlerde bol,

bol olmaması gereken yerlerde dardı.

Bir Irak gazisi olan Lane,
-- sol tarafımda görüyorsunuz --

Amazon İnternet sitesinden
üniformasının altı için

bir çift Spanx siparişi verecekti,

böylece her akşam göreve çıktığından
pantolonu daha iyi oturabilirdi.

Bu kadınlar, Afganistan'daki
farklı üslerden

görüntülü konferans
görüşmesi yapıyorlardı

ve bu görevdeki kadınlardan biri olmanın

nasıl olduğunu tartışıyorlardı.

Birbirleriyle şakalaşır,

neyin işe yarayıp neyin yaramadığını,
iyi yapmasını öğrendiklerini,

daha iyi yapmaya ihtiyaçları
olduğunu konuşurlardı.

Özel harekat safları dışında da kadın
olmanın daha komik yanları

hakkında konuşurlardı,

Shewee de dâhil,

-- her ne kadar sadece %40
başarı oranı olduğu söylense de

erkekler gibi işemenizi
sağlayan bir alet --

(Gülüşmeler)

Bu kadınlar 've' ile yaşıyorlar.

Hırslı ve kadınsı olabildiklerini
kanıtladılar.

Rimel ve vücut zırhı kullanabilirdiniz.

Egzersizi ve gerçekten de
örgü örmeyi sevebilirdiniz.

Helikopterlerden atlamayı ve kurabiye
pişirmeyi sevebilirdiniz.

Kadınlar her gün "ve" ile yaşıyorlar

ve bu kadınlar bunu
görevlerine de taşıdılar.

Bu hayat ve ölüm alanında,
onları ön saflara getirenin

kadın olmaları olabileceğini
hiç unutmadılar,

ama asker olmak, burada kendini
ispatlayabilmekti.

Amber'in göreve gittiği bir geceydi,

evdeki kadınlarla konuşarak,

Afgan ve Amerikan kuvvetlerinin
eve girmesini bekleyen

barikat kurmuş bir nişancının
olduğunu fark etti.

Başka bir gece Tristan,

içinde bulundukları evin
her yerinde bomba için

kullanılan birçok
patlayıcı parçanın olduğunu,

hatta patlayıcıların bulundukları
yer ile gidecekleri yer

arasındaki yola yerleştirildiğini
fark etmişti.

Başka bir gece takım
arkadaşlarından biri,

aradıkları istihbarat maddesini ıslak
bir bebek bezi içine

sarılmış olarak bulduğunda,
kuşkucu bir ekip olan

Özel Kuvvetler'e kendini ispatladı.

Başka bir gecede diğer bir
takım arkadaşları Isabel,

aradıkları şeyi bulduğu için

Korucular'dan, Etki Ödülü'nü aldı.

Çünkü o olmadan

o gece aradıkları şeyleri ve insanları

asla bulamayacaklarını söylemişlerdi.

O gece ve diğer bir sürü gece,

sadece birbirleri için değil,
kendilerinden sonra gelecekler için

kendilerini kanıtlamaya çıktılar.

Ayrıca yanlarında görev
yaptıkları erkekler için.

Hep başarılı her erkeğin arkasında iyi bir
kadın olduğunu konuşuruz.

Ancak bu sefer,

kadınların yanında, onların başarılı
olmasını isteyen erkekler vardı.

Onları eğiten Ordu Muhafızı,
12 intikal görevine çıkmıştı.

Kızları eğiteceksin dedikleri zaman,

neyi beklediğine dair hiçbir fikri yoktu.

Ama 2011 yazında bu kadınlarla
geçen sekiz günün sonunda,

yol arkadaşı muhafızlara şöyle diyordu,
"Biz sadece tarihe tanıklık ediyoruz.

Bunlar belki bizim Tuskegee
Airmen'lerimiz olabilir."

(Alkış)

Bu takımın kalbi herkesin
"bizim en iyimiz"

diye çağırdığı bir kişiydi.

Boyu neredeyse 160 cm olan,

minik sarışın bir dinamoydu.

Martha Stewart ve bizim G.I. Jane
olarak bildiğimiz kişinin

vahşi bir karışımıydı.

Kocası için akşam yemeği
hazırlamayı seven birisiydi.

Kent State Subay Rezerv Birliği'ne
olan aşkı, onu en iyisi olmaya,

kendine güvenmeye

ve de tüm sınırlarını test etmeye zorladı.

Aslında sırtına 25 kiloluk ağırlığı koyup
kilometrelerce koşmayı sevdi,

bir asker olmayı sevdi.

Kandahar'daki ofisinde ekmek
makinası olan birisiydi,

bir parça kuru üzümlü ekmek
pişiriyor ve daha sonra

spor salonuna gidip 25-30 mekik
çekerek bunu eritiyordu.

Fazladan bir çift bot gerektiğinde
ya da sıcak bir ev yemeği için

ilk olarak arayabileceğiniz bir kişiydi.

Çünkü asla ve asla nasıl iyi
bir insan olduğu

hakkında konuşmazdı,

ama onun karakteri
yaptıklarıyla konuşurdu.

Kolay yanlışlar yerine zor doğruları
tercih etmesiyle tanınırdı.

Ayrıca ünlü olduğu başka bir
konu da yaklaşık 5 metrelik bir halata,

sadece kollarını kullanarak tırmanması

ve daha sonra özür dileyerek
geri inmesiydi.

çünkü Muhafızların eğittiği gibi,
kolları ve bacaklarının her ikisini de

kullanması gerektiğini biliyordu.

(Gülüşmeler)

Bazı kahramanlarımız hikâyelerini
anlatmak için eve dönerler.

Bazıları ise anlatmazlar.

22 Ekim 2011'de,

İlk Üsteğmen Ashley White,
yanındaki muhafız,

Christopher Horns

ve Kristoffer Domeij ile öldürüldü.

Ölümü, gölgeler için inşa
edilen bu programı,

kamu spot ışığı içine aldı.

Çünkü sonuçta,

kadınların savaştan men edilmesi
hâlâ yerli yerinde duruyordu.

Cenaze törenine,

Ordu Özel Harekat Başkanı geldi
ve bir kamu şahadetnamesi verdi.

Ama sadece Ashley White'ın
cesaretine değil,

takımındaki bütün kızlara.

"Bu konuda hiçbir kuşkunuz olmasın," dedi.
"Bu kadınlar savaşçı,

Birleşik Devletler Ordusu'nda kadın
olmanın ne anlama geldiğini anlatan

yeni bir bölüm yazıyorlar."

Ashley annesi, bir öğretmen yardımcısı
ve bir okul otobüsü sürücüsü,

aynı zamanda kurabiye de pişirir.

Gururla kederin bir arada olduğu
o kahredici günleri

pek fazla hatırlamıyor,

-- muazzam bir keder --

fakat bir anı hatırlıyor.

Bir çocuğun elinden tutan bir
yabancı yanına geldi

ve dedi ki,

"Bayan White, bugün kızımı
buraya getirdim,

çünkü onun bu kahramanı
tanımasını istedim.

Kadınların da kahraman olabildiklerini
öğrenmesini istedim."

Bugün, içindeki cevhere ulaşmaya
çalışıp kalbini ve cesaretini bulan

ve tüm sınırları zorlayıp devam eden

tüm duyulmamış kahramanlar
için kutlama zamanıdır.

Bu çok ihtimali olmayan kız grubu,
hayatlarında ve daha sonrasında

tarihin bir parçası olmak için
sonsuzluğa sıçrar

ve kendilerinden sonra gelen pek çok
kişinin yolunu açarlar,

aynı kendinden önce gelenlerin
omuzlarında durdukları gibi.

Bu kadınlar, savaşçıların tüm şekil
ve boyutlarda olabileceğini gösterdi.

Kadınlar da kahraman olabilir.

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)