Caravaggio, Death of the Virgin, 1605-06

Caravaggio, Death of the Virgin, 1605-06, Oil on canvas, 12 feet, 10 inches x 8 feet (369 x 245 cm) (Musée du Louvre, Paris)

Painted for the altar of a family chapel in the church of Santa Maria della Scala del
Trastevere, Rome.

Speakers: Drs. Beth Harris and Steven Zucker

http://www.smarthistory.org/caravaggios-death-of-the-virgin.html

Jesteśmy obecnie w Luwrze przed obrazem Carravagia,

"Śmierć Marii", powstałym w latach 1605-1606.

Pokaźnych rozmiarów obraz

utrzymany jest w ciemnej kolorystyce.

Obrazy Carravagi'a zawsze wyróżniała ponura kolorystyka,

ale tło obrazu "Śmierć Marii" jest szczególnie ciemne, i być może obraz ten powinien być już poddany konserwacji.

Przed nami ciemne, ponure tło obrazu,

pomimo tego, że stoimy bardzo blisko dzieła

nie jesteśmy w stanie dostrzec nic czego byśmy

mogli spodziewać się ujrzeć na obrazie "Śmierć Marii".

Spodziewaliśmy się widoku wniebowzięcia Marii

lub powitania Jej w niebie przez orszak anielski.

Scena duchowa została ukazana z tak typową dla tego malarza

przyziemnością i praktycznością.

Maryja swym wyglądem przypomina współczesną Rzymiankę.

Wygląda zupełnie zwyczajnie, ludzko,

jedynym elementem nadającym Jej postaci wymiaru religijnego

jest ledwo widoczna aureola.

Włosy są w wyraźnym nieładzie, suknia jest lekko zawinięta,

a stopy bose pomimo, że uważano to za wysoce nieprzyzwoite.

Pewnien tamtejszy duchowny stwierdził, że

Prawdopodobnie, modelką "pozującą" do obrazu była wyłowiona z rzeki prostytutka,

zapewne nie jest to najlepszy model do ukazania Maryji Dziewicy.

Tak naprawdę obraz został odrzucony przez Zakonników ze względu na tę pogłoskę.

Tak więc ukazana scena jest niezwykle przyziemna, dosłowna

w pewnym sensie jest to religijna opowieść przeniesiona

wprost do naszego świata w najbardziej dosłowny sposób w jaki to możliwe.

Kiedy zwrócimy uwagę na rozmiar obrazu

oraz sposób w jaki ta młoda, pogrążona w żałobie kobieta

pochyla się koło zmarłej Dziewicy, wydaje się być niejako w naszej przestrzeni.

Możemy niemal dotknąć miedzianej misy znajdującej się u jej stóp,

wygląda na to, że misa znajduje się również u naszych stóp.

Moim zdaniem, Caravaggio celowo

zostawił otwartą przestrzeń dla nas

w kręgu otaczających nas żałobników.

Z pewnością są to apostołowie, przedstawieni znów w typowy dla malarza sposób,

Światło celowo pada pod takim kątem

by ukazać najmniej pozytywne aspekty postaci.

Caravaggio w charakterystyczny dla siebie sposób podkreśla

swoje zainteresowanie życiem powszednim najbiedniejszej części społeczeństwa

Co nie oznacza, że nie jest on również mistrzem kompozycji

wystarczy spojrzeć na przepiękną, bordową tkaninę,

która okala scenę ukazaną na obrazie,

ponadto w pewnym sensie koresponduje z wizerunkiem apostołów.

Fałdy tkaniny nawiązują również do draperii brązowego płaszcza przykrywającego ciało Dziewicy Maryi.

Ciało Maryji leży na poprzek na skromnym łożu.

Nie jest to zdecydowanie styl renesansowy, bardziej przypomina styl barokowy.

Ramie Dziewicy Maryji jest skierowane w naszym kierunku,

co więcej zauważamy złamany nadgarstek Kobiety,

wskazujący miejsce gdzie znajduje się zrozpaczona kobieta, opłakująca Jej śmierć.

Sądzę, że chodzi o to, że Caravaggio chciał nam pokazać,

jak powinniśmy przeżywać śmierć Maryji,

w pokorze, w skupieniu i modlitwie.

Zwróćmy również uwagę na ręce apostoła w złotej szacie,

To niesamowite ale sądzę, że gest który wykonuje oznacza błogosławieństwo.

Postać znajdująca się poniżej skrywa głowę w dłoniach,

Postać po lewo od mężczyzny w złotej szacie rozpacza, pociera oczy,

Kolejna postać ukrywa głowę w dłoniach.

Poniżej Dziewica Maryja, której lewa dłoń

wyciągnięta na łożu znacząco opada,

zaś prawa spoczywa na klatce piersiowej.

Sposób przedstawienia Maryji wskazuje na to, że jest to w rzeczywistości obraz martwej kobiety.

Nie ma rzadnych elementów wskazujących na Zmartwychwstanie.

Z obrazu emanuje surowość, przyziemność.

Proszę tylko spojrzeć na sposób w jaki palec prawe ręki

jest wsunięty pod środkowy palec.

Z pewnością żadna żyjąca osoba nie wykonałaby tak niewygodnej czynności.

Wygląda na to, że Caravaggio zupełnie odrzuca

elegancję epoki Renesansu by celowo

ukazać prostotę, wręcz brzydotę świata.

Z pewnością jest to coś nie z tego świata,

element duchowości przenikający naszą rzeczywistość.