Bir anı fotoğraflamak sizden o anın deneyimini çalar mı?

Mükemmel bir şeye tanık olduğumuzda çoğumuz içgüdüsel olarak telefonunu çıkartır ve fotoğraf çeker. Bu her şeyi fotoğraflama saplantısı deneyimlerimizi etkiler mi? Düşünceli bir konuşmayla, Erin Sullivan lensini daha amaca yönelik kullanarak yaşadığı andan nasıl daha çok zevk aldığını ve bunun size de yardımcı olabileceğini anlatıyor.

Daha önce bulunduğunuz
en güzel yer neresi?

Peki oradayken fotoğrafını çektiniz mi?

İşte benim listemin başında olan bir yer.

Burası gündoğumunda
Utah Canyonlands Ulusal Parkındaki

Mesa Arch.

Pueblo, Ute, Paiute ve Navajo
halklarının

geleneksel anavatanı

oraya gittiğinizde

büyüleyiciliğini göreceksiniz.

Gün doğumu kemerin alt tarafını
turuncuyla aydınlatır

ve sonra arkada tepeleri, bulutları
ve uçurumları görürsünüz.

Fakat belki fotoğraftan görmediğiniz şey

arkamda 30 insanın daha
fotoğraf çektiği.

Ve bu insanlar gün doğumuna
tanıklık ettiler, değil mi?

Yani bunu düşününce

her hafta Mesa Arch'da binlerce değilse
bile yüzlerce fotoğraf çekiliyor.

Yıllardır Instagram'dan
fotoğraflarımı paylaşıyorum

ve ne kadar çevrim içinde

aynı mekandan benzer birçok
fotoğraf görüyor olsam da

Instagram çok ilginç
ve eğlenceli gelmeye başladı.

Ve ben de katkı sağlıyordum.

Yani bu beni meraklandırdı:

Neden fotoğraf çekiyoruz ki?

Bazen popüler bir yeri ziyaret ediyorum

burası Arizona'daki Horseshoe Bend

ve orada insanların telefon
veya fotoğraf makinelerini çıkarıp

bir fotoğraf çektikten sonra

arabalarıyla veya yürüyerek
geldikleri yoldan döndüklerini gördüm.

Ve bazen oralara gitme deneyimine erişmek

veya kendi gözlerimizle görüp deneyimleme

kısmını atlıyormuşuz gibi gözüküyor.

Ben kameranın arkasındayken

en ufak ayrıntıya dikkat ederim:

dağlardaki ışık katmanları

ışığın gün sonunda solması gibi

doğanın ustalıkla yaptığı bu şekiller

soyut fakat tamamıyla mükemmel.

Bu gezegenin bana hissettirdiği şey

ve derin düşüncelere daldırdığı
karmaşıklığa devam edebilirim.

Bu dünyanın güzelliğini
ve karmaşıklığını fotoğraflamak

bana sevdiğim bir kişinin
portresini yapmak gibi geliyor.

Ve fotoğraf çekerken

ona ne söylemek istediğimi
düşünmek zorundayım.

Kendime nasıl hissettirmesi gerektiğini
sormak zorundayım.

Bir görüntü üzerinden
iletişim kuracaksanız

her yaratıcı seçim önemlidir.

Bazen fotoğraflarımı
paylaşma planı yaparım

ve başka zamanlar da
sadece kendim için çekerim.

Şu anda açık havanın geleceğiyle
alakalı bir video serisinin sunucusuyum

ve bölümlerin birinde
fotoğrafçılıkla açık havanın

ilişkisini keşfetmek istedik.

Kristin Diehl ve USC'deki
iş arkadaşlarından

fotoğraf çekmenin
haz seviyelerinde ki etkisiyle alakalı

bir araştırma hakkında bilgi edindim.

Bulgularına göre kameranın arkasındayken

fotoğraf çektiğimiz sırada

deneyimimizden daha az değil
fazla keyif alıyoruz.

Fakat bu her zaman doğru değil

eğer bir kişi sadece onu
paylaşmak niyetiyle fotoğraf çekerse

keyif seviyesinde artış olmuyor

çünkü bunu kendileri için yapmıyorlar.

Yani burası önemli bir ayrım noktası;

fotoğrafçılık bilinçli yapılırsa

deneyiminizi artırır.

Önemli olan bilinçli olmaktır.

Bir fotoğrafçı olarak gerçekten
kendimi bu konuda kontrol etmeliyim.

Kameramı ne zaman ortaya çıkarsam
bana yardımı olur

ve ne zaman onu kenara kaldırmalıyım?

Alaska'da bir seyahatte kahverengi alaska
ayılarını çekme fırsatım oldu.

Bir botta dört fotoğrafçıyla beraberdim

ve böyle bir hayvanı

bu kadar yakından görünce

hepimizin aklı gitti.

Duygusal bir deneyim.

Bu ayılarla göz göze olmak
bana sözlerin ötesinde

bağlanma hissi verdi

ve burada kameramla olmam anı yüceltti.

Hepimiz bağımsızca
fakat ayrıca tamamen anın içinde

hem doğa hemde birbirimizle
yaratıcılık oluşturuyorduk.

Su damlacıklarını ve yüzen ayıların
hareketlerini yakaladığımı

ve sevimli yavruların
annelerini takip ettiğini

çok net hatırlıyorum.

Bu grup ve ben o deneyimi
birlikte yaşayacağız

ve tekrar tekrar

geriye dönmek için
bu fotoğrafları kullanacağız

ve fotoğrafçılığın bize sağladığı şey
bunu ilk anda paylaşabilmek.

Başka zamanlar kameramı
ardımda bırakmayı tercih ediyorum

ve bence seçimim
en sonunda hem deneyimimi

hemde işimi iyileştiriyor.

Yakınlarda Güney Pasifik adası Tonga'ya

kambur balinalarla yüzmek için gittim.

Fark ettim ki bazen anın
tadını çıkarmak istediğimde

kameramı yanımda getirmek için

baskı ve zorunluluk hissediyorum.

Ve deneyim gerçekten inanılmaz.

Suyun içerisinde

pikap boyutunda meraklı bir yavru hayvanla

etrafında yüzen parıldayan
parçacıklar tarafından sarılmışsın

ve annenin zarafetle altından
yüzmesinden bahsediyoruz.

Tabii ki kameramı yanımda getirdiğim

ve yakalanacak güzel şeylerin
olduğu zamanlar oluyor.

Fakat kurulum çok zor.

Bu büyük kutu gibi. Buna benziyor.

Ve bu benim ve balinaların arasında

ve bazen gerçeklik ve kendin arasında
bir blok oluyormuş gibi hissettiriyor.

Sadece telefon kullanıldığında
bir fark oluyor mu?

Geçen sene bu devasa kayanın
çölün ortasından yükseldiği

Merkez Avustralya'daki Uluru'ya gittim.

Burası bu bölgenin Aborjin insanları

ve toprağın geleneksel sahipleri olan

Ananguların kutsal toprağı.

Uluru'da profesyonel fotoğraçılık
yapılamayan belirli yerler var

çünkü oralar Anangu'nun
kutsal yazıtlarına eşit

kültürel olarak hassas yerler.

Bundan dolayı fotoğraflarımın çoğu
ya bunun gibi uzaktan

ya da parktaki spesifik açılardan.

Uluru'da ki en ilginç
ve güzel görüntülerin

bu hassas yerlerde
olduğunu söyleyebilirsiniz

fakat fotoğraf çekmemek toprak
ve öneminin yanı sıra insanları hakkında

daha fazla şey öğrenmek için açık
ve direkt bir davetiye oluyor.

Bu her türlü yapmamız gereken
bir şey değil mi?

Yani Uluru'ya ziyaretim hızlıca
benimle alakalı olmaktan çıkıp

bölgeyle kurduğum
bağlantıyla alakalı oldu.

İronik ve beklenildiği gibi

bu varoluşu ve bağlantıyı buldum

ayrıca daha zorlayıcı
fotoğraflar çekmeme yardımcı oldu.

Muhtemelen sosyal medyayı
seyahatlerimizden ve hayatlarımızdan

fotoğraflar paylaşabileceğimiz
güzel bir yer olarak görüyoruz.

Biz sadece dünyada daha önce
görülmüş yerleri paylaşmıyoruz

ayrıca günlük deneyimlerimizi
paylaşıyoruz.

Ve eğer fotoğraf çekmeyi
kasıtlı yapabilirsek

sonra umarım kasıtlı
bir paylaşımda da bulunabiliriz.

Bana göre insanların hikayemden parçaları
ve çevrim içi perspektifimi görmeleri

yalnız olmadığımı hatırlatıyor.

Bu bana aynısını diğerlerine yapmak üzere

destek ve topluluk oluşturmak
için yardım etti.

Daha açık olayım:

Sizi fotoğraf çekmekten
vazgeçirmek istemiyorum.

Aynı yerde binlerce insan
aynı şeyi yapmış

ve aynı fotoğrafı çekmiş olsa da

sizi de gidip yaratıcılığa katkıda
bulunmanız için cesaretlendiriyorum.

Dünyanın bütün seslere
ve perspektiflere ihtiyacı var

ve buna sizinkiler de dahil.

Fakat söylemeye çalıştığım şey
telefon ya da kamera olsun

her zaman ortalıkta olmasına gerek yok.

Sizi cesaretlendirmeye çalıştığım şey

bir anlığına onları bir kenara bırakın,

kendinize bir an ayırın.

Mesa Arch'ın

turuncuyla parlayan

ve arkadaki mavinin
hoş katmanlarına dönelim.

Ya bir dahaki sefer
mükemmel bir yere gittiğinizde

kamera ya da telefonunuzu getiremeseniz?

Ya hiç fotoğraf çekme izniniz olmasa?

Bir sınırlama gibi hissettirir mi?

Yoksa bir rahatlama mı hissettirir?

Peki ne yapabiliriz?

Bir daha ki sefer telefonunuzu
ya da kameranızı çıkarma dürtüsü olursa

ya da bence çoktan çıkardığınızı
fark ederseniz.

(Gülüşmeler)

İlk olarak durun.

Duraklayın.

Derin bir nefes alın.

Etrafınıza bakın. Ne fark ettiniz ?

Bu anı başka biriyle mi
deneyimliyorsunuz?

Bu anın sadece
bir kez geldiğini hatırlayın.

Fotoğrafçılık güzel bir deneyimin
parçası olabilir.

Sadece bunu siz ve gerçekliğin
arasındaki bir engel yapmayın.

Mantıklı olun

ve eşsiz bir anı kaybetmeyin

çünkü fotoğrafı çekmeye
çok konsantre oluyorsunuz.

Teşekkürler.

(Alkışlar)