تاریخ جنسیت-سیال فیلیپین

فرانس ویلاترا می‌گوید:«در بسیاری از مناطق جهان، جنسیت به شکل دوگانه درنظر گرفته ‌می‌شود؛ مرد یا زن، که برای هرکدام به واسطه‌ی جنسیت بیولوژیکی ویژگی‌هایی تعیین شده‌است. ولی این در همه‌جای جهان صدق نمی‌کند.»
در سخنرانی‌ای که بخشی نامه‌ی عاشقانه فرهنگی است، بخشی درس تاریخ است، جزئیات میراث سیالیت و فراگیری جنسیتی را در فیلیپین، زادگاهش، شرح می‌دهد.
و بر زیبایی جهانی همه‌ی مردم جدای برچسب‌های جامعه، تآکید دارد.

در اواسط دهه‌ی ۱۹۹۰
من یک بچه‌ی هشت ساله بودم.

در جنوب فیلیپین بزرگ شدم.

در آن سن شما به اندازه‌ی کافی جوان هستید

که نسبت چیزی که جامعه از
هر کدام‌مان می‌خواهد بی‌توجه باشید.

ولی آنقدر بزرگ هستید که بدانید
دوروبرتان چه اتفاق می‌افتد.

ما در یک خانه‌ی یک خوابه زندگی می‌کردیم،

هر پنج نفرمان.

خانه‌ی ما بین انبوهی از خانه‌ها بود،

که عمدتا از چوب و
ورقه‌های فلزی ساخته شده‌ بودند.

این خانه‌ها خیلی نزدیک-
به هم ساخته شده‌ بودند.

در جاده‌های آسفالت نشده.

بدون هیچ انتظاری از حریم خصوصی.

هرموقع که در خانه‌ی همسایه
دعوایی شروع می‌شد،

همه‌اش را می‌شنیدید.

یا اگر که مسایل،
بسیارخصوصی بود،

(خنده‌ی حضار)

احتمالا آن را هم می‌شنیدید.

(خنده‌ی حضار)

مثل هر بچه‌ی دیگری،
متوجه شدم خانواده باید چه شکلی باشد.

یک مرد بود، یک خانم،
به‌علاوه‌ی یک یا چند بچه.

ولی این را هم متوجه شدم
که همیشه این‌شکلی نبوده.

ترکیب‌های دیگری هم بوده‌اند،
که به همین اندازه خوب بودند.

یک خانواده‌ی سه نفره بود که
در انتهای خیابان زندگی می‌کردند.

خانم خانه، نامش لنی بود.

لنی موهای بلند مشکی داشت،
که اغلب دم اسبی بودند،

و ناخن‌های مانیکور شده.

همیشه با کمی آرایش،

و رژ قرمزاش بیرون می‌رفت.

همسر لنی،
خیلی از او به یاد ندارم.

جز اینکه علاقه‌ی خاصی به
پیراهن‌های بدون آستین سفید

و زنجیرهای طلا دور گردنش داشت.

دخترشان چندسالی از من کوچک‌تر بود.

خب، همه در روستا لنی را می‌شناختند.

او صاحب معروف‌ترین آرایشگاه بود،
و آنجا را می‌گرداند.

در آن سمت شهر که ما بودیم.

هرموقع که آنها در جاده قدم می‌گذاشتند،

همیشه با لبخند از آن‌ها استقبال می‌شد.

و گهگاهی هم برای یک
صحبت دوستانه‌ی کوتاه می‌ایستادند.

و حالا نکته جالب درباره‌ی لنی

این است که او اتفاقا
یک خانم تغییرجنسیتی هم بود.

او مثالی بود برای یکی
از دیرینه‌ترین داستان‌ها

درباره‌ی تفاوت جنسیتی.

لنی اثبات این موضوع بود،
که ما اغلب فکر می‌کنیم چیزی عجیب است،

فقط بخاطر اینکه با آن آشنا نیستیم.

یا وقت کافی برای تلاش‌کردن
و فهمیدن نگذاشتیم.

در بیشتر فرهنگ‌های دنیا،

جنیست این دوگانگیِ زن و مرد است.

این چیز ثابت، غیر قابل بحث،
طبقات متمایز از افراد است.

ما مشخصات و انتظارات را تعیین می‌کنیم

لحظه‌ای که جنسیت بیولوژیکی
افراد مشخص می‌شود.

ولی همه‌ی فرهنگ‌ها این شکلی نیستند.

همه‌ی فرهنگ‌ها انقدر سفت و سخت نیستند.

خیلی از فرهنگ‌ها به اندام‌های جنسی افراد،

به عنوان پایه‌ای برای
ساختن جنسیت نگاه نمی‌کنند.

و برخی از جامعه‌ها در آمریکای شمالی،
آفریقا، شبه‌قاره‌ی هند،

و جزیره‌های اقیانوس آرام
از جمله فیلیپین،

سابقه‌ی طولانی در فرهنگ مجازبودن،

و تطبیق اختلاف‌های جنسیت‌ی دارد.

همانطور که ممکن است بدانید،

مردم فیلیپین، بیشتر از ۳۰۰ سال،
تحت سلطه‌ی اسپانیا بودند.

از ۱۵۶۵ تا ۱۸۹۸.

این توضیح می‌دهد که چرا
صحبت‌های روزانه‌ی فیلیپینی‌ها،

با کلمه‌های اسپانیایی، ترکیپ شده‌اند،

و چرا خیلی از نام‌های خانوادگی ما،
از جمله مال من، خیلی اسپانیایی بنظر می‌رسد

همچنین تأثیر جدی و تثبیت شده‌ی
مذهب کاتولیک را توضیح می‌دهد.

اما جوامع قبل از استعمار فیلیپین،

بیشتر آنیمیست(زنده انگار) بودند.

آن‌ها باور داشتند همه چیز،
ماهیت معنوی متمایز دارد:

گیاهان، حیوانات، سنگ‌ها، رودها، مکان‌ها.

قدرت مستقر در روح.

هر کس که می‌توانست آن قدرت را تحت فرمان
خودش بگیرد، مورد احترام قرار می‌گرفت.

حالا، پژوهشگرهایی که بایگانی-
استمعاری اسپانیا را مطالعه کرده‌اند،

همچنین به ما می‌گویند که این جوامع اولیه،
تا حد زیادی برابری‌طلب بوده‌اند.

مردها لزوما برتری‌ای بر زن‌ها نداشته‌اند.

با زن‌ها مانند همراه
رفتار می‌شد، نه برده.

و قراردادهای خانوادگی بدون حضور
و تأیید آن‌ها صورت نمی‌گرفت.

در بعضی موارد، زن‌ها قدرت بیشتری داشتند.

یک زن می‌توانست از همسرش طلاق بگیرد و
مالکیت دارایی‌ها را برای خودش داشته‌باشد.

که بعد از ازدواج هم نگهش می‌داشت.

او این حق انتخاب را داشت
که بچه داشته باشد یا نه.

و همین‌طور اسم بچه را انتخاب کند.

ولی کلید اصلی برای قدرت
یک زن فیلیپیینی پیش از استعمار،

نقش او به عنوان «بابیلن» بود،

اصطلاح جمعی برای شامان‎‌ها از اقوام مختلف.

آن‌ها شفادهندگان جامعه بودند.

متخصصانی در گیاه‌شناسی و افسانه‌های الهی.

آن‌ها نوزادان را به دنیا می‌آوردند

و با ارواح ارتباط برقرار می‌کردند.

آن‌ها جن‌گیری می‌کردند

و گهگاهی و برای دفاع از جامعه‌شان،

حساب بعضی‌ها را می‌رسیدند.

(خنده‌ی حضار)

و در حالی که بابیلن نقش زنانه بود،

در واقع، همچنین، مردان شاغل
در حوزه‌ی معنوی هم وجود داشتند.

گزارشاتی از وقایع‌نگاران اولیه‌ی
اسپانانیی شامل چند منبع است

به مردان شامان که از استانداردهای-
هنجاری مردان غربی، پیروی نمی‌کردند.

لباس‌های زنانه می‌پوشیدند

با ویژگی‌های زنانه

یا ویژگی‌های مبهم جنسیتی
ظاهر می‌شدند.

یک مبلغ عیسوی به نام فرانسیسکو آلسینا

گفت:« آن مرد که فکر می‌کرد یک شامان است،

خیلی ویژگی‌های زنانه داشت

که از هر نظر او بیشتر زن بود تا مرد.

تمام کارهایی که زن‌ها انجام می‌داند،

او انجام می‌داد،

مثل پتوبافی،

دوختن لباس و ساختن دیگ.

او حتی مثل آن‌ها می‌رقصید،

نه مثل یک مرد،

که رقصش متفاوت است.

در کل، بیشتر مثل زن‌ها بود تا مردها.»

خب، جزئیات جذاب دیگری
در بایگانی استعمار هست؟

فکر می‌کردم هیچ وقت نمی‌پرسید؟

(خنده‌ی حضار)

همانطور که ممکن است
تا به الان متوجه شده‌باشید،

روشی که این جوامع-
قبل از استعمار اجرا می‌کرند،

خیلی خوب پیش نرفت.

همه‌ی آن عشق آزاد،
اجازه‌ی جنسیت آزاد،

آگاهی از برابری جنسیت

درگیری نادرستی با
حساسیت‌های اروپایی آن زمان داشت.

به حدی که مبلغان اسپانیایی
۳۰۰ سال بعد را،

به تلاش برای از پیش بردن
مدل دو-جنسیتی خود صرف کردند.

خیلی از راهبان اسپانیایی همچنین
فکر می‌کردند، مبدل پوشی بابیلن‌ها،

یا مثل خودشان مجرد بودند،

یا ناهنجاری اندام تناسلی داشتند.

ولی این حدس و گمان محض بود.

اسناد نسخه خطی بولیینائو که
بین سال‌های ۱۶۷۹ و ۱۶۸۵ تنظیم شده‌اند،

این را ذکر می‌کند که شامان‌های مرد
با خانم‌ها ازدواج می‌کنند.

کد باکسر حدود سال ۱۵۹۰،

سرنخ‌هایی از طبیعت جنسیت بابیلن مرد می‌دهد

می‌گوید:«معمولا شبیه زنان لباس می‌پوشند،

با احتیاط رفتار می‌کنند،

و خیلی ویژگی‌های زنانه دارند

که کسی که آن‌ها را نمی‌شناسد،
فکر می‌کند که آن‌ها زن هستند.

تقریبا همه‌شان برای عمل تولیدمثل ناتوانند،

و بنابراین با مردان دیگر ازدواج می‌کنند
و با آن‌ها مانند زن و شوهر هم‌خواب می‌شوند

و جماع دارند.»

جماع، به معنای رابطه‌ی جنسی.

حالا، یک بحث ادامه‌دار
در جامعه‌های معاصر وجود دارد

درباره‌ی آنچه جنسیت را تشکیل می‌دهد
و چگونه تعریف می‌شود.

کشور من هم مستثنی نیست.

بعضی از کشورها مثل استرالیا، نیوزلند،
پاکستان، نپال و کانادا

معرفی گزینه‌های غیرباینری را
در اسناد قانونی‌شان آغاز کرده‌اند.

مثل گذرنامه‌هاشان و
کارت‌های اقامت دائمی‌شان.

در همه‌ی این بحث‌های درباره‌ی جنسیت،

فکر می‌کنم مهم است که در ذهن داشته باشیم،

که تصور غالب از زن و مرد
به عنوان جنسیت‌های ثابت

کاملا وابسته به جنسیت بیولوژیکی

و ساختار اجتماعی است.

در رابطه با مردم من،
این ساختار اجتماعی تحمیل است.

به اجبار سال‌ها این را
به آنها یاد داده‌اند.

تا اینکه آنها قانع شدند که
روش فکری آنها غلط بوده.

ولی نکته‌ی خوب در مورد ساختارهای اجتماعی

این است که می‌توان
آنها را دوباره ایجاد کرد،

به طوری که با زمان
و عصرشان هماهنگ باشند.

می‌تواند دوباره طوری ایجاد شوند،

که بتوانند پاسخگوی جوامعی که
متنوع‌تر هستند باشند.

و می‌تواند دوباره ایجاد شوند،

برای دنیایی که دارد متوجه می‌شود

که ما حالا حالاها کار داریم تا از تفاوت‌ها
یاد بگیریم و با آنها کنار بیایم.

وقتی درباره‌ی این موضوع فکر می‌کنم،

درباره‌ی مردم فیلیپینی فکر می‌کنم

و درباره‌ی یک میراث فراموش شده ولی مهم

از برابری و فراگیری جنسیتی.

درباره‌ی عشاقی فکر می‌کنم که از آرام‌ترین
و نجیب‌ترین انسان‌هایی بودند که می‌شناختم

که نمی‌توانستند کاملا خودشان باشند.

درباره‌ی آدم‌هایی فکر می‌کنم که
روی زندگی من تآثیر گذاشتند،

که به من نشان دادند،
صداقت، مهربان و شخصیت قوی

مقیاس‌های خیلی بهتری برای قضاوت هستند.

خیلی بهتر از چیزهایی که
از کنترل فرد خارج‌اند.

مثل رنگ پوستشان، سنشان

یا جنسیتشان.

حالا که اینجا هستم، درحالی که
راه افرادی مثل لنی را ادامه می‌دهم،

بسیار قدردانم از همه‌ی
کسانی که قبل از من آمدند،

آن‌هایی که به اندازه‌ی کافی جرئت داشتند،
که خودشان را قربانی کنند،

آن‌هایی که زندگی خودشان را کردند

و در طی مسیر، شرایط را کمی آسان کردند که
ما هم زندگی خودمان را بکنیم و لذت ببریم.

چرا که، اینکه خودت باشی، انقلابی است.

و خطاب به همه کسانی که رنج می‌کشید
از تحمیل‌هایی که شما را پایین می‌کشد

و شما را در این شرایط مرتب و منظمی که
مردم برای شما تصمیم گرفته‌اند، جا می‌کنند.

ناامید نشید.

من می‌بینمتان.

گذشتگان من شما را می‌بینند.

خون آن‌ها در من جریان دارد،
همان‌طوری که در خیلی از ماها جریان دارد.

شما ارزشمند هستید و سزاوار حقوق و توجه‌.

درست مثل هرکس دیگر.

متشکرم.

(تشویق حضار)