Dlaczego ekrany odbierają nam radość

Co robią z nami ekrany? Psycholog Adam Alter bada, ile kradną nam czasu i jak im to uchodzi na sucho. Wyjaśnia również, dlaczego czas spędzony przed smartfonami, tabletami czy komputerami może odbierać nam radość i co z tym zrobić.

Kilka lat temu usłyszałem ciekawą plotkę.

Dyrektor dużej firmy
produkującej karmę dla zwierząt

szedł na spotkanie z udziałowcami

z puszką psiej karmy

i jadł tę karmę.

Chciał ich tym przekonać,
że jeśli jest dobra dla niego,

to będzie dobra dla ich zwierząt.

Strategię tę znamy dziś jako "dogfooding"

i jest ona popularna w świecie biznesu.

Nie oznacza, że je się psią karmę,

ale że ludzie biznesu
używają swoich produktów,

żeby pokazać, jak bardzo są ich pewni.

Dziś jest to powszechne,

ale bardzo ciekawe są przypadki,

kiedy ludzie biznesu
nie używają własnych produktów.

Okazuje się, że zdarza się to nagminnie

w branży nowych technologii

korzystającej z wyświetlaczy.

Kiedy w 2010 roku Steve Jobs
wypuścił na rynek iPada,

opisywał go jako coś "nadzwyczajnego".

"Przeglądanie stron,
jakiego wcześniej nie było.

Lepsze niż na laptopie,
lepsze niż na smartfonie.

Niesamowite doświadczenie".

Parę miesięcy później

Jobs odbył długą rozmowę telefoniczną

z dziennikarzem New York Timesa.

Na koniec dziennikarz zadał,

wydawałoby się, proste pytanie:

"Twoje dzieci pewnie kochają iPada?".

Odpowiedź niby oczywista,

ale to, co powiedział Jobs,
wprawiło dziennikarza w osłupienie.

Odpowiedział: "Nie używają go.

Ograniczamy dzieciom
dostęp do technologii w domu".

W świecie technologii
to bardzo powszechne.

W Dolinie Krzemowej jest szkoła,
Waldorf School of the Peninsula,

która wprowadza wyświetlacze
dopiero w ósmej klasie.

Co ciekawe, rodzice 75% uczniów

to pracownicy wysokiego szczebla
z Doliny Krzemowej.

Kiedy się o tym dowiedziałem,
uznałem to za ciekawe i zadziwiające

i zacząłem się zastanawiać,
jak wyświetlacze wpływają na mnie,

na moją rodzinę, ludzi których kocham

i na ludzi ogólnie.

Jako profesor biznesu i psychologii

przez 5 lat badałem wpływ
wyświetlaczy na nasze życie.

Chciałbym zacząć od tego,
ile czasu spędzamy przed nimi,

a potem przejść do tego,
jak ten czas wygląda.

Mamy tutaj przeciętny
24-godzinny dzień pracy

w trzech różnych momentach w historii.

Rok 2007, czyli 10 lat temu,

2015

i dane, które zebrałem w zeszłym tygodniu.

Wiele się nie zmieniło od tego czasu.

Śpimy około 7,5 - 8 godzin dziennie.

Niektórzy twierdzą, że mniej,
ale niewiele to zmienia.

Pracujemy 8,5 - 9 godzin dziennie.

Czynności związane z przetrwaniem,

takie jak jedzenie, toaleta,
czy opieka nad dziećmi

zajmują nam około 3 godzin dziennie.

Zostało białe pole,
czyli czas do naszej dyspozycji.

To czas bardzo dla nas istotny,

w którym robimy to,
co odróżnia nas od innych.

To czas na nasze hobby,
bliższe kontakty z innymi.

Czas na przemyślenia, kreatywność,

nabieranie dystansu, rozważanie,

czy nasze życie ma sens.

Część z tego dzieje się podczas pracy,

ale kiedy ludzie pod koniec
życia spoglądają wstecz,

najczęściej wspominają
wydarzenia z czasu osobistego.

z tego białego pola.

To sacrum, ważny dla nas czas.

Teraz pokażę wam, ile z tego czasu
zabierają nam wyświetlacze.

W 2007 roku - tyle.

W tym roku Apple
wprowadził pierwszego iPhone'a.

Osiem lat później - tyle.

Dziś - tyle.

Tyle czasu poświęcamy wyświetlaczom.

Ta resztka zaznaczona
na żółto to czas magiczny.

Wtedy odzywa się nasze człowieczeństwo.

Teraz to bardzo mały odcinek.

Co z tym czasem robimy?

Pytanie brzmi,

jak wykorzystujemy tę czerwoną przestrzeń?

Dzisiejsze wyświetlacze są cudowne

w różnych znaczeniach tego słowa.

Mieszkam w Nowym Jorku,

spora część mojej rodziny w Australii

i mam rocznego synka.

Mogłem im go pokazać
właśnie dzięki wyświetlaczom.

15 czy 20 lat temu
nie miałbym takiej możliwości.

Płynie więc z tego wiele korzyści.

Możecie więc zapytać,

jak korzystamy z tego czasu?

Jak używane aplikacje nas wzbogacają?

Bo niektóre wzbogacają.

Kiedy spytacie ludzi
używających jakiejś aplikacji,

jak się czują,

odpowiedzą, że dobrze,
jeśli korzystają z aplikacji

skupiających się na relaksacji,
ćwiczeniach, pogodzie, czytaniu,

edukacji czy zdrowiu.

Na używaniu tych aplikacji
spędzają średnio 9 minut.

A tu mamy aplikacje sprawiające,
że ludzie są mniej szczęśliwi.

Zapytani w trakcie używania
o samopoczucie, 50% odpowiada,

że nie czują się dobrze,
kiedy z nich korzystają.

Co ciekawe, to aplikacje skupiające się

na randkach, sieciach społecznościowych,
grach, wiadomościach, przeglądaniu sieci.

Ludzie średnio spędzają
27 minut dziennie w każdej z nich.

Spędzamy 3 razy więcej czasu
w aplikacjach, które nie uszczęśliwiają.

To niezbyt mądrze.

Unieszczęśliwiających aplikacji używamy,

bo nie dają sygnałów,
że pora przestać ich używać.

W XX wieku mieliśmy
do czynienia z nimi cały czas.

Były obecne w każdej aktywności.

Mówiły, że trzeba iść dalej,

zacząć coś innego, nowego.

Czytając gazetę, kiedyś dotrzemy do końca.

Złożymy ją i odłożymy na bok.

Tak samo będzie z magazynami i książkami.

Skończywszy rozdział,
zastanowisz się, czy czytać dalej.

Program telewizyjny się skończył

i trzeba było czekać tydzień
na kolejną emisję.

Takie sygnały były wszędzie.

Dziś konsumujemy media,
które nie wysyłają takich sygnałów.

Aktualności nie mają końca.

Twitter, Facebook i Instagram,
skrzynka pocztowa, SMS-y

i serwisy informacyjne są bez dna.

Kiedy szukasz informacji
w różnych źródłach,

możesz to robić bez końca.

Możemy czerpać pomysły
z Europy Zachodniej,

bo wygląda na to, że mają tam
w pracy sporo dobrych pomysłów.

Oto przykład firmy projektowej z Holandii.

Biurka zostały przymocowane do sufitu.

Codziennie o 18:00,

nieważne, co robisz,

biurko unosi się pod sufit.

(Śmiech)

(Brawa)

Cztery razy w tygodniu
biuro zmienia się w studio jogi,

a raz w klub taneczny.

Sam wybierasz, co wolisz.

To świetna zasada,

która ustala koniec dnia pracy,

wszystko się zatrzymuje
i nie da się pracować.

W niemieckiej firmie Daimler

mają inną super strategię.

Kiedy ktoś jest na wakacjach,
zamiast mówić: "Jest na wakacjach

i jak wróci, to odpisze",

mówią: "Jest na wakacjach,
więc usunęliśmy twoją wiadomość

i nigdy nie przeczyta twojego maila".

(Śmiech)

"Możesz napisać znowu za parę tygodni

albo napisać do kogoś innego".

(Śmiech)

Tak więc...

(Brawa)

Wyobraźcie to sobie.

Jedziecie na wakacje
i naprawdę macie wakacje.

Ludzie pracujący w tej firmie

naprawdę czują, że mają przerwę od pracy.

Niestety, to nie mówi nam,

co mamy zrobić w domu,

więc chciałbym coś zaproponować.

Łatwo powiedzieć, między 17 a 18
nie będę używał telefonu.

Problem polega na tym,
że w różne dni ta godzina wygląda różnie.

Myślę, że lepiej przyjąć strategię,

że pewne rzeczy robię codziennie,

jak na przykład jedzenie obiadu.

Czasem jem sam,

czasem w towarzystwie,

czasem w restauracji,

czasem w domu,

ale dla zasady nie używam
telefonu przy stole.

Odkładam go tak daleko,

jak tylko mogę.

Ciężko oprzeć się pokusie,

ale kiedy pojawia się sygnał,
czyli zaczynam obiad,

telefon wędruje daleko

i unikam pokusy.

Na początku bolało.

Bałem się, że coś tracę.

(Śmiech)

Męczyłem się,

ale w końcu przyzwyczaiłem się.

Przypomina to odstawienie narkotyku.

Życie staje się pełne kolorów, bogatsze,

bardziej interesujące.

Rozmowy są ciekawsze.

Kontakt z ludźmi dookoła jest prawdziwy.

Uważam, że to świetna strategia,

która działa, bo kiedy ludzie ją stosują,

a zapytałem wiele osób,
które tego spróbowały,

to się rozprzestrzenia.

Ludzie czują się tak dobrze,

że wprowadzają tę strategię
w pierwszej godzinie poranka.

W weekend włączają tryb samolotowy,

żeby telefon robił tylko zdjęcia.

To naprawdę świetny pomysł.

Ludzie czują się lepiej
po wprowadzeniu go w życie.

Jakie z tego płyną wnioski?

Wyświetlacze są cudowne,
jak już powiedziałem

i uważam, że to prawda.

Jednak ich używanie przypomina
jazdę długą, szybką autostradą.

Kiedy pedał gazu
jest dociśnięty do podłogi,

ciężko jest nacisnąć hamulec.

Ale macie wybór.

Możecie albo przemknąć
obok pięknego oceanu

i strzelić z okna kilka fotek,
co jest bardzo proste,

albo zjechać na pobocze

i nacisnąć hamulec.

Wysiąść,

zdjąć buty i skarpetki

i wyjść na plażę.

Poczuć piasek pod nogami.

Wejść do oceanu,

dać się ochlapać wodzie po kostki.

Życie będzie bogatsze
i nabierze znaczenia,

bo zagłębisz się w to doświadczenie

zostawiając telefon w samochodzie.

Dziękuję.

(Brawa)