Dzień z życia mongolskiej królowej - Anne F. Broadbridge

Obejrzyj calą lekcję: https://ed.ted.com/lessons/a-day-in-the-life-of-a-mongolian-queen-anne-f-broadbridge

Kiedy na miasto składające się z 10 tysięcy jurt nadchodzi świt, królowa Boraqchin przygotowuje przenosiny królestwa do obozu letniego. Podczas nieobecności jej męża, wnuka Dżyngis-chana, królowa łączy obowiązki wobec owiec, rodziny i miasta z tysiącami jego mieszkańców. Anne F. Broadbridge przedstawia dzień z życia mongolskiej królowej.

Lekcja: Anne F. Broadbridge, reżyseria: Els Decaluwe.

Nad miasto z 10 tysięcy jurt
nadchodzi świt.

Na śpiącą królową Boraqchin
czeka niemiła niespodzianka.

Owca przemknęła się koło strażników,

wpadła do jej jurty

i wskoczyła na łóżko, becząc jej do ucha.

Mimo, że Boraqchin jest
potężną khatun Złotej Hordy,

ogromnego królestwa w imperium mongolskim,

osobiście angażuje się
w rządzenie królestwem.

W wieku 15 lat została żoną Batu-chana,

potężnego wnuka samego Czyngis-chana.

Kiedy jej mąż udaje się na wyprawy,

ona łączy obowiązki wobec
gospodarstwa, rodziny i imperium.

Staje się organizatorem przenosin
miasta z tysiącami mieszkańców.

Dwa razy w roku Boraqchin
przenosi miasto między sezonowymi obozami.

W lecie zapewniając
stałe źródło wody i bujną trawę,

a w zimie ochronę przed srogimi wiatrami.

Cała operacja wymaga
tygodni szczegółowego planowania:

kontaktowania się z obozami,
delegowania zadań

i cierpliwości przy poruszaniu się
tempem wlekących się zwierząt.

Dziś jest dzień przenosin
i Boraqchin musi poprowadzić

rzesze swoich dam, dowodzących,
niewolników i zwierząt,

w górę rzeki Wołga, gdzie spędzą lato.

Kiedy Boraqchin wychodzi na dwór,

wita ją zamieszanie.

Jej nieproszony gość biega dookoła służby,

która stara się pakować dobytek.

Boraqchin nakazuje przywrócić porządek.

Ale tylko ona jest na tyle szybka,
żeby złapać zabłąkaną owcę.

Następnie dogląda dam,

które przenoszą jej jurtę
na specjalnie dostosowany wóz.

Potrzeba 20 wołów, aby go pociągnąć

i Boraqchin, nie ufając innym,
sama nim powozi.

Następnie Boraqchin z owcą
spotykają się ze strażnikami.

Królowa nakazuje im szczególnie zadbać

o ceremonialną jurtę męża
oraz jego przenośny tron.

Jako członkowie eskorty
dostają nakaz zabezpieczenia drogi,

ochrony królowej

oraz pilnowania zwierząt.

Ale kiedy owca rzuca się
do ucieczki w kierunku pól,

strażnicy ledwo za nią nadążają,

kiedy przemyka się
między pakującymi jurty.

Zirytowana Boraqchin
sama jedzie za nią w kierunku pastwiska.

Dojeżdżając, dostrzega spłoszoną owcę,
starającą się dostać do środka stada.

Kiedy za nią podąża,

widzi ją wtulającą się w bok matki.

Matka jest w ciąży
i wygląda na to, że cierpi.

Boraqchin zdaje sobie sprawę,
że o zbliżającym się porodzie

zapomniano w natłoku zajęć
związanych z przeprowadzką.

Nie ma czasu na znalezienie pasterza,

więc Boraqchin sama
podciąga rękawy, natłuszcza rękę

i pomaga owcy urodzić
dwóch nowych podwładnych imperium.

Zostawiając młode z matką,

Boraqchin pędzi z powrotem do obozu.

Trwają tam ostatnie
przygotowania przed podróżą

i wozy zaczynają formować kolumnę.

Rozległą procesję otwiera królowa

i dwieście wozów z jej majątkiem.

Następne w kolejności
są młodsze żony i ich służba,

później konkubiny.

A to tylko obóz Boraqchin.

Za nim drugi królewski obóz,

prowadzony przez
kolejną w hierarchii żonę,

a następnie dwa kolejne obozy,
również prowadzone przez żony.

Od tygodni Boraqchin pracuje z nimi,
aby zapewnić spokojny odjazd

i uporządkowaną kolejkę.

To jednak tylko królewska część kolumny.

Za nimi podąża całe miasto,

święci mężowie z przenośnymi
kaplicami i meczetami,

rodziny, handlarze i pasterze.

W końcu Boraqchin siada w swoim wozie.

Osiągnięcie celu zajmie im tygodnie.

W czasie podróży

Boraqchin na wszystkich będzie miała oko:

na jej dumne dzieci,
usłużnych podwładnych,

ale też na najbardziej włóczące się
owce na końcu kolumny.