Δάφνη Κόλερ: Τι μας διδάσκει η εκπαίδευση στο διαδίκτυο

Η Δάφνη Κόλερ δελεάζει κορυφαία πανεπιστήμια να αναρτήσουν στο διαδίκτυο τις πιο ενδιαφέρουσες σειρές μαθημάτων τους δωρεάν-- όχι απλώς ως υπηρεσία, αλλά ως ένα τρόπο μελέτης του τρόπου μάθησης. Κάθε πληκτρολόγηση, κουίζ κατανόησης, συζήτηση συμφοιτητών σε φόρουμ και κάθε αυτο-βαθμολογούμενη εργασία, οικοδομούν μια άνευ προηγουμένου δεξαμενή δεδομένων για τους τρόπους με τους οποίους οι άνθρωποι επεξεργάζονται τη γνώση και, κυρίως, την αφομοιώνουν.

'Όπως πολλοί ανάμεσά σας, ανήκω στους τυχερούς.

Γεννήθηκα σε μια οικογένεια στην οποία η εκπαίδευση ήταν διάχυτη.

Είμαι διδάκτορας τρίτης γενιάς, κόρη δυο ακαδημαϊκών.

Όταν ήμουν παιδί, τριγυρνούσα στο πανεπιστημιακό εργαστήριο του πατέρα μου.

Ήταν επομένως δεδομένο ότι θα παρακολουθούσα κάποια από τα καλύτερα πανεπιστήμια,

τα οποία με τη σειρά τους άνοιξαν δρόμο σε ένα κόσμο ευκαιριών.

Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο δεν είναι τόσο τυχεροί.

Σε μερικά μέρη του κόσμου, όπως στη Νότια Αφρική,

δεν είναι εύκολη η πρόσβαση στην εκπαίδευση.

Στη Νότια Αφρική, το εκπαιδευτικό σύστημα οικοδομήθηκε

για την λευκή μειονότητα τον καιρό του απαρτχάιντ,

με αποτέλεσμα σήμερα να μην υπάρχουν αρκετές θέσεις

για την πλειονότητα των ανθρώπων που επιθυμούν και αξίζουν ποιοτική εκπαίδευση.

Αυτή η έλλειψη έφερε κρίση τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους

στο Πανεπιστήμιο του Γιοχάνεσμπουργκ.

Υπήρχαν λίγες μόνο θέσεις ανοιχτές

στην τυπική διαδικασία εισαγωγής, και τη νύχτα της προηγούμενης

που θα ξεκινούσε η διαδικασία της εγγραφής

χιλιάδες άνθρωποι έκαναν ουρά, ίσα με ένα μίλι, έξω από την πύλη,

με την ελπίδα ότι θα είναι πρώτοι στην ουρά για να αποκτήσουν μία από τις θέσεις.

Όταν άνοιξαν οι πύλες, υπήρξε συνωστισμός,

20 άτομα τραυματίστηκαν και μια γυναίκα πέθανε.

Ήταν μια μητέρα πού έδωσε τη ζωή της

στην προσπάθειά να προσφέρει στο γιο της μια ευκαιρία για καλύτερη ζωή.

Ακόμη και σε μέρη όπως οι ΗΠΑ

όπου παρέχεται εκπαίδευση, δεν έχουν όλοι πρόσβαση.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη συζήτηση

για την αύξηση κόστους της υγειονομικής περίθαλψης.

Αυτό που δεν είναι τόσο προφανές στον κόσμο

είναι ότι την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο, το κόστος των διδάκτρων της ανώτερης εκπαίδευσης

έχει αυξηθεί σχεδόν στο διπλάσιο,

φτάνοντας συνολικά το 559 τοις εκατό από το 1985.

Πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να πληρώσουν για την εκπαίδευσή τους.

Τελικά, ακόμη και για εκείνους που καταφέρνουν να φτάσουν στην ανώτερη εκπαίδευση,

οι πόρτες της ευκαιρίας μπορεί να μείνουν κλειστές.

Μόνο ένα ποσοστό λίγο πάνω από το μισό των αποφοίτων

στις ΗΠΑ που φτάνουν στην ανώτατη εκπαίδευση

απασχολούνται σε δουλειές σχετικές με τις σπουδές τους.

Ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει για τους φοιτητές

που αποφοιτούν από τα κορυφαία ιδρύματα,

αλλά για τους πολλούς, οι οποίοι δεν αποζημιώνονται

για τον χρόνο και τις προσπάθειές τους.

Ο Τόμας Φρίντμαν, στο πρόσφατο άρθρο στους Νιου Γιορκ Τάιμς

αποτύπωσε, όπως κανείς άλλος δε θα μπορούσε, το πνεύμα πίσω από την προσπάθειά μας.

Είπε ότι οι μεγάλες καινοτομίες συμβαίνουν

όταν αυτό που είναι αναπάντεχα πιθανό συναντά αυτό που είναι απελπιστικά αναγκαίο.

Αναφέρθηκα σε αυτό που είναι απελπιστικά αναγκαίο.

Ας μιλήσουμε γι' αυτό που είναι αναπάντεχα πιθανό.

Αυτό που είναι αναπάντεχα πιθανό φάνηκε

σε τρία τμήματα του Στάνφορντ,

κάθε ένα από τα οποία είχε εγγράψει πάνω από 100.000 άτομα.

Για να το κατανοήσουμε, ας κοιτάξουμε ένα από αυτά τα τμήματα,

το τμήμα Μηχανικής Μάθησης που προσφέρει ο συνάδελφός μου

και συνιδρυτής Άντριου Νιγκ.

Ο Άντριου διδάσκει σε ένα από τα μεγαλύτερα τμήματα του Στάνφορντ.

Είναι ένα τμήμα Μηχανικής Μάθησης,

και κάθε φορά που προσφέρεται εγγράφονται 400 άτομα.

Όταν ο Άντριου δίδασκε Μηχανική Μάθηση στο γενικό κοινό,

είχαν εγγραφεί 100.000 άτομα.

Για να κάνω σαφές το νούμερο,

για να φτάσει ο 'Αντριου να έχει ισοδύναμο ακροατήριο

σε τμήματα του Στάνφορντ,

θα έπρεπε να το κάνει αυτό για 250 χρόνια.

Είναι σίγουρο πως θα έπληττε.

Έχοντας δει λοιπόν τον αντίκτυπο απ' αυτή την εμπειρία

ο Άντριου κι εγώ αποφασίσαμε ότι ήταν απαραίτητο να το πολλαπλασιάσουμε,

να φέρουμε την καλύτερη ποιοτική εκπαίδευση σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσαμε.

Ιδρύσαμε λοιπόν την Coursera,

σκοπός της οποίας είναι να πάρει τις καλύτερες σειρές μαθημάτων

από τους καλύτερους καθηγητές στα καλύτερα πανεπιστήμια

και να τα παρέχει δωρεάν στον καθένα, παντού στον κόσμο.

Αυτή τη στιγμή έχουμε 43 σειρές μαθημάτων στην πλατφόρμα

από τέσσερα πανεπιστήμια σε διαφορετικά επιστημονικά πεδία,

και θα σας δείξω συνοπτικά

πώς είναι.

(Βίντεο)
Ρόμπερτ Γκριστ: Καλώς ήλθατε στη Λογισμική.

Εζεκιήλ Εμανουέλ: Πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι είναι ανασφάλιστοι.

Σκοτ Πέϊτζ: Τα μοντέλα μας βοηθούν να σχεδιάσουμε περισσότερο αποτελεσματικούς θεσμούς και πολιτικές.

Παίρνουμε απίστευτους διαχωρισμούς.

Σκοτ Κλεμμερ: Ο Μπους φαντάστηκε ότι στο μέλλον,

θα φορούσαμε μια κάμερα στο κέντρο του κεφαλιού μας.

Μίτσελ Ντενέιερ: Ο Μιλς θέλει οι φοιτητές της κοινωνιολογίας να αναπτύξουν τη νοητική ποιότητα...

Ρ.Τζ.: Το αιωρούμενο καλώδιο παίρνει τη μορφή ενός υπερβολικού συνημίτονου.

Νικ Πάρλαντ: Για κάθε πίξελ της εικόνας, βάλτε το κόκκινο στο μηδέν.

Πολ Όφιτ:...Με τα εμβόλια μπορέσαμε να εξουδετερώσουμε τον ιό της πολυομελίτιδας.

Νταν Τζουράφσκι: Είναι αλήθεια ότι η Λουφτχάνσα σερβίρει πρωινό και Σαν Χοσέ; Αστείο ακούγεται.

Δάφνη Κόλερ: Έτσι αυτό είναι το νόμισμα που επιλέγεις, και αυτές είναι δύο ρίψεις.

Άντριου Νγκ: Σε μηχανική μάθηση μεγάλης κλίμακας θα θέλαμε να ασχοληθούμε με υπολογιστικά...

(Χειροκρότημα)

Δ.Κ.: Φαίνεται, χωρίς να μας εκπλήσσει,

ότι στους φοιτητές αρέσει να παίρνουν

το καλύτερο περιεχόμενο από τα καλύτερα πανεπιστήμια δωρεάν.

Από το Φεβρουάριο που ανοίξαμε την ιστοσελίδα,

έχουμε ήδη 640.000 φοιτητές από 190 χώρες.

Έχουμε 1.5 εκατομμύρια εγγραφές,

6 εκατομμύρια κουίζ έχουν υποβληθεί στα 15 τμήματα που ξεκίνησαν

και έχουν δει 14 εκατομμύρια βίντεο.

Δεν είναι όμως θέμα μόνο αριθμών,

είναι και θέμα ατόμων.

Είτε πρόκειται για τον Ακάς, από μια μικρή πόλη της Ινδίας

όπου δε θα είχε ποτέ πρόσβαση σε κάτι τέτοιο

δηλαδή σε μια ποιοτική σειρά μαθημάτων στο Στάνφορντ

και που δε θα μπορούσε ποτέ να διαθέσει χρήματα για κάτι τέτοιο.

Είτε για την Τζένυ, που είναι ανύπαντρη μητέρα δυο παιδιών

και επιθυμεί να οξύνει τις δεξιότητές της

ώστε να επιστρέψει και να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της.

Είτε για τον Ράιαν, που δε μπορεί να πάει στο σχολείο,

διότι δε μπορεί να ρισκάρει τη μεταφορά μικροβίων στο σπίτι

με την κόρη του που έχει ανοσοποιητική ανεπάρκεια

κι ο ίδιος δε μπορεί να βγει από το σπίτι.

Με χαρά σας λέω--

πρόσφατα, επικοινωνούσαμε με τον Ράιαν--

ότι η ιστορία του είχε ευτυχή κατάληξη.

Η Σάνον, το μωρό--τη βλέπετε εδώ αριστερά--

είναι καλύτερα τώρα,

και ο Ράιν βρήκε δουλειά αφού παρακολούθησε τα μαθήματά μας.

Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ξεχώριζε αυτές τις σειρές μαθημάτων;

Εξάλλου, μαθήματα προσφέρονταν εδώ και καιρό στο διαδίκτυο.

Αυτό που τα ξεχώριζε ήταν ότι σου έδιναν μια πραγματική εμπειρία παρακολούθησης μαθημάτων.

Ξεκίναγαν μια συγκεκριμένη μέρα,

και στη συνέχεια οι φοιτητές μπορούσαν να παρακολουθούν βίντεο σε εβδομαδιαία βάση

και να κάνουν τις εργασίες στο σπίτι.

΄Ηταν πραγματικές εργασίες

για πραγματικό βαθμό, με πραγματική ημερομηνία παράδοσης.

Μπορείτε να δείτε τις ημερομηνίες παράδοσης και το γράφημα της χρήσης.

Αυτές εδώ οι αιχμές δείχνουν

ότι η κωλυσιεργία είναι παγκόσμιο φαινόμενο.

(Γέλια)

Στο τέλος των μαθημάτων,

οι φοιτητές έπαιρναν πιστοποιητικό.

Μπορούσαν να εμφανίσουν αυτό το πιστοποιητικό

σ' ένα μελλοντικό εργοδότη και να αποκτήσουν καλύτερη δουλειά,

και ξέρουμε πολλούς φοιτητές που το έκαναν.

Μερικοί φοιτητές παρουσίασαν το πιστοποιητικό τους

στο εκπαιδευτικό ίδρυμα που είχαν εγγραφεί

και πήραν πραγματικές μονάδες.

Αυτοί οι φοιτητές, λοιπόν, απόκτησαν πράγματι κάτι σημαντικό

για το χρόνο και την προσπάθεια που επένδυσαν.

Θα αναφερθώ σε μερικά από τα συστατικά

που έχουν αυτές οι σειρές μαθημάτων.

Το πρώτο στοιχείο είναι ότι όταν απομακρύνεσαι

από τους περιορισμούς της τάξης όπου έχεις φυσική παρουσία

και σχεδιάζεις το περιεχόμενο σαφώς για μια ψηφιακή πλατφόρμα

και μπορείς να ξεφύγεις

από τη μονολιθική ωριαία διάλεξη, για παράδειγμα.

Μπορείς να χωρίσεις το υλικό σου,

σε αυτές τις σύντομες θεματικές μονάδες διάρκειας 8-12 λεπτών,

κάθε μια από τις οποίες εκπροσωπεί μία σαφή ενότητα.

Οι φοιτητές μπορούν να διαχειριστούν το υλικό με διαφορετικούς τρόπους,

ανάλογα με το υπόβαθρο, τις δεξιότητες ή τα ενδιαφέροντά τους.

Έτσι, για παράδειγμα, κάποιοι φοιτητές μπορούν

να αξιοποιήσουν κάποιο προπαρασκευαστικό υλικό

που άλλοι φοιτητές γνωρίζουν ήδη.

Κάποιοι φοιτητές μπορεί να ενδιαφέρονται

για ένα συγκεκριμένο θέμα και να θέλουν να το μελετήσουν ατομικά.

Αυτή, λοιπόν, η μορφοποίηση μας επιτρέπει να ξεφύγουμε

από το κοινό-για-όλους μοντέλο της εκπαίδευσης

και επιτρέπει τους φοιτητές να ακολουθούν ένα πιο προσωπικό πρόγραμμα.

Γνωρίζουμε βεβαίως ως εκπαιδευτικοί

ότι οι φοιτητές δε μαθαίνουν με το να κάθονται και να παρακολουθούν βίντεο παθητικά.

Πιθανόν ένα από τα μεγαλύτερα συστατικά αυτής της προσπάθειας

είναι ότι χρειαζόμαστε φοιτητές

που κάνουν ασκήσεις με την ύλη

για να μπορούν να την κατανοήσουν.

Υπάρχει μια ποικιλία μελετών που δείχνει τη σπουδαιότητα αυτού του πράγματος.

Αυτή εδώ, για παράδειγμα, που παρουσιάστηκε στο περιοδικό Σάιενς πέρυσι,

δείχνει ότι ακόμη και μια απλή άσκηση επανάληψης,

όπου οι φοιτητές χρειάζεται απλώς να επαναλάβουν

ό,τι έμαθαν ήδη

δίνει σημαντικά βελτιωμένα αποτελέσματα

σε πολλά τεστ

από ό, τι πολλές άλλες εκπαιδευτικές παρεμβάσεις.

Προσπαθήσαμε να οικοδομήσουμε την πρακτική της επανάληψης στην πλατφόρμα μας,

καθώς επίσης και άλλες μορφές εξάσκησης με πολλούς τρόπους.

Για παράδειγμα, ακόμη και τα βίντεο που δείχνουμε δεν είναι απλά βίντεο.

Κάθε τόσο, το βίντεο διακόπτεται

και υποβάλλεται μια ερώτηση στους φοιτητές.

(Βίντεο)
Σ.Π:...Αυτά τα τέσσερα πράγματα.Η θεωρία των προοπτικών, η υπερβολική προεξόφληση,

προκατάληψη υπέρ του στάτους κβο, η προκατάληψη του βασικού επιτοκίου. Είναι όλα καλά τεκμηριωμένα.

Είναι όλες καλά τεκμηριωμένες αποκλίσεις από την ορθολογική συμπεριφορά.

Δ.Κ.: Στο σημείο αυτό το βίντεο διακόπτεται,

και ο φοιτητής πληκτρολογεί την απάντηση στο κουτάκι

και την υποβάλλει. Προφανώς, η προσοχή τους ήταν μειωμένη.

(Γέλια)

Χρειάζεται επομένως να ξαναπροσπαθήσουν,

και αυτή τη φορά τα κατάφεραν.

Υπάρχει μια προαιρετική ερμηνεία, αν θέλουν.

Το βίντεο συνεχίζει στο επόμενο κομμάτι της διάλεξης.

Αυτή είναι μια κάπως απλή ερώτηση

που θα υπέβαλα εγώ στην τάξη, ως εκπαιδευτικός,

αλλά όταν κάνω τέτοιες ερωτήσεις στην τάξη,

το 80 τοις εκατό των φοιτητών

γράφουν ακόμα το τελευταίο πράγμα που είχα πει,

15 τοις εκατό είναι στο Facebook,

και υπάρχει και ο εξυπνάκιας στην πρώτη σειρά

που ξεφουρνίζει την απάντηση

πριν καλά-καλά σκεφτούν οι υπόλοιποι,

και ως εκπαιδευτικός είμαι ικανοποιημένη

που κάποιος γνώριζε την απάντηση.

Με τον τρόπο αυτό συνεχίζεται η διάλεξη προτού

οι περισσότεροι φοιτητές να πάρουν είδηση ότι έχει υποβληθεί ερώτηση.

Εδώ, ο κάθε φοιτητής

πρέπει να εμπλακεί με το υλικό.

Ασφαλώς αυτές οι απλές ερωτήσεις επανάληψης

δεν είναι το τέλος της υπόθεσης.

Είναι απαραίτητο να θέσει κανείς πιο ουσιιώδεις ερωτήσεις εξάσκησης,

και να παρέχει σχόλια στους φοιτητές

πάνω στις ερωτήσεις.

Τώρα, πως γίνεται η βαθμολόγηση των εργασιών 100.000 φοιτητών

αν δεν έχεις 10.000 βοηθούς καθηγητών;

Η απάντηση είναι ότι η τεχνολογία

θα το κάνει για εσένα.

Ευτυχώς που η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ,

και είμαστε σε θέση να βαθμολογούμε ένα εύρος από ενδιαφέροντες τύπους ασκήσεων.

Εκτός από εκείνες της πολλαπλής επιλογής

και τα είδη των σύντομων ερωτήσεων που είδατε στο βίντεο,

μπορούμε να βαθμολογούμε μαθηματικά, μαθηματικές εκφράσεις

και μαθηματικά παράγωγα.

Μπορούμε να βαθμολογούμε μοντέλα, είτε είναι

οικονομικού χαρακτήρα σε τμήμα επιχειρήσεων

είτε πραγματικά σε τμήμα θετικών επιστημών ή μηχανικής

και μπορούμε να βαθμολογούμε κάποιες αρκετά πολύπλοκες εργασίες προγραμματισμού.

Θα σας δείξω κάτι που είναι πράγματι πολύ απλό

αλλά αρκετά εμφανές.

Προέρχεται από το τμήμα Επιστήμη Υπολογιστών 101 του Στάνφορντ

και οι φοιτητές έπρεπε να χρωματίσουν --να διορθώσουν

αυτή τη θολή κόκκινη εικόνα.

Πληκτρολογούν το πρόγραμμα τους στον περιηγητή,

και βλέπετε δεν το πέτυχαν εντελώς, η Κυρία Λίμπερτυ έχει ακόμη ναυτία.

Ο φοιτητής, επομένως κάνει και άλλη προσπάθεια, και τώρα το πέτυχε, και τότε τους λένε,

ότι μπορούν να περάσουν στην επόμενη εργασία.

Αυτή η ικανότητα να αλληλεπιδράς ενεργά με το υλικό

και και να σου λένε αν το κάνεις σωστά ή λάθος

είναι πράγματι ουσιαστική στη μάθηση.

Ασφαλώς δεν έχουμε ακόμη βαθμολογήσει

το εύρος της εργασίας που χρειάζεται κανείς για όλες τις σειρές των μαθημάτων.

Συγκεκριμένα, αυτή η έλλειψη είναι πάνω στην κριτική σκέψη

που είναι τόσο ουσιαστική σε κλάδους

όπως οι ανθρωπιστικές, οι κοινωνικές, οι επιχειρησιακές κλπ σπουδές.

Προσπαθήσαμε να πείσουμε, για παράδειγμα,

κάποιους από τους κλάδους των ανθρωπιστικών σπουδών

ότι η πολλαπλή επιλογή δεν ήταν τόσο κακή στρατηγική.

Αυτό δεν πήγε και τόσο καλά.

Έπρεπε, επομένως, να βρούμε διαφορετική λύση.

Η λύση που καταλήξαμε ήταν η βαθμολόγηση από συμφοιτητές.

Αποδεικνύεται από παλαιότερες μελέτες,

όπως αυτή εδώ των Σάντλερ και Γκουντ,

ότι η βαθμολόγηση από συναδέλφους είναι μια εκπληκτικά αποτελεσματική στρατηγική

για την παροχή αναπαραγώγιμων βαθμολογήσεων.

Δοκιμάστηκε σε μικρές μόνο τάξεις,

και εκεί φάνηκε, για παράδειγμα,

ότι αυτές οι βαθμολογίες που υποβλήθηκαν απ' τους φοιτητές στον άξονα Υ

έχουν μεγάλη συχέτιση

με τη βαθμολογία που υποβλήθηκε απ' τους καθηγητές στον άξονα Χ.

Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό είναι ότι η αυτο-βαθμολόγηση,

όταν οι φοιτητές βαθμολογούν την δική τους δουλειά,

όσο έχουν τα κατάλληλα κίνητρα

έτσι ώστε να μη δώσουν στον εαυτό τους άριστα--

στην πραγματικότητα συσχετίζονται καλύτερα με τους βαθμούς των καθηγητών.

Αυτή, λοιπόν, είναι μια αποτελεσματική στρατηγική

που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη βαθμολόγηση μεγάλων αριθμών,

και αποτελεί και μια χρήσιμη στρατηγική μάθησης για τους φοιτητές,

διότι στην πραγματικότητα μαθαίνουν από την εμπειρία.

Έχουμε, επομένως, τον μεγαλύτερο αγωγό βαθμολόγησης από ομότιμους που έχει επινοηθεί,

όπου δεκάδες χιλιάδες φοιτητές

βαθμολογούν ο ένας τη δουλειά του άλλου,

και με μεγάλη επιτυχία, οφείλω να πω.

Αλλά δεν είναι μόνο οι φοιτητές

που κάθονται μόνοι στο καθιστικό τους και επεξεργάζονται προβλήματα.

Γύρω από την κάθε σειρά μαθημάτων μας,

έχει διαμορφωθεί μια κοινότητα φοιτητών,

μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων

που μοιράζονται μια διανοητική προσπάθεια.

Βλέπετε έναν αυτοδημιούργητο χάρτη

από φοιτητές στο μάθημα Κοινωνιολογία 101 του Πρίνστον,

που έβαλαν τον εαυτό τους σε έναν παγκόσμιο χάρτη,

και μπορείτε να δείτε την παγκόσμια εμβέλεια αυτής της προσπάθειας.

Οι φοιτητές συνεργάζονται με πολλούς τρόπους σε αυτά τα μαθήματα.

Πρώτα απ' όλα, υπήρξε ένα φόρουμ ερωτήσεων και απαντήσεων,

στο οποίο φοιτητές θα έθεταν ερωτήσεις,

και άλλοι φοιτητές θα έδιναν απαντήσεις.

Το εκπληκτικό πράγμα είναι,

ότι επειδή ήταν τόσοι πολλοί,

ακόμη και αν ένας φοιτητής έθετε μια ερώτηση

στις 3 το πρωί,

κάπου στον κόσμο,

θα υπήρχε κάποιος που ήταν ξυπνητός

και εργαζόταν πάνω στο ίδιο πρόβλημα.

'Ετσι λοιπόν, σε πολλές από τα μαθήματά μας,

ο μέσος χρόνος απάντησης για μια ερώτηση

στο φόρουμ ερωτήσεων και απαντήσεων ήταν 22 λεπτά.

Στα μαθήματά μου στο Στάνφορντ δε φτάνω σε αυτό το επίπεδο.

(Γέλια)

Μπορείτε να δείτε από τις μαρτυρίες των φοιτητών

ότι οι φοιτητές βρίσκουν την απάντηση

χάρη σε αυτή τη μεγάλη ψηφιακή κοινότητα,

κατάφεραν να αλληλεπιδρούν με πολλούς τρόπους

που ήταν βαθύτεροι από ό, τι έκαναν στο πλαίσιο της φυσικής τάξης.

Επίσης, οι φοιτητές αυτο-οργανώθηκαν

σε μικρές ομάδες

χωρίς καμιά δική μας παρέμβαση.

Κάποιες από αυτές ήταν ομάδες μελέτης με φυσική παρουσία

στα πλαίσια γεωγραφικών περιορισμών

και συναντιόταν σε εβδομαδιαία βάση για να δουλέψουν πάνω σε προβλήματα.

Εδώ βλέπετε μια ομάδα μελέτης στο Σαν Φρανσίσκο,

αλλά υπήρξαν παρόμοιες σε όλο τον κόσμο.

Υπήρξαν και ομάδες μελέτης μέσω υπολογιστών,

άλλες στη βάση κάποιας γλώσσας και άλλες στη βάση κάποιων πολιτισμικών στοιχείων,

και εκεί κάτω αριστερά,

βλέπετε την πολυπολιτισμική διεθνή μας ομάδα μελέτης

στην οποία οι άνθρωποι σαφώς ήθελαν να συνδεθούν

με ανθρώπους από άλλες κουλτούρες.

Υπάρχουν τρομερές ευκαιρίες

σε ένα τέτοιο πλαίσιο δουλειάς.

Η πρώτη είναι ότι έχει τη δυνατότητα να μας δώσει

μια εντελώς πρωτόγνωρη ματιά

στην κατανόηση της μάθησης.

Επειδή τα δεδομένα που συλλέγουμε είναι μοναδικά.

Μπορούμε να καταγράψουμε κάθε κλικ, κάθε υποβολή εργασίας,

κάθε μήνυμα σε φόρουμ από δεκάδες χιλιάδες φοιτητές.

Μπορούμε, λοιπόν, να αλλάξουμε τον τρόπο μελέτης της ανθρώπινης μάθησης

από θεωρώντας πλέον ως γνώμονα όχι την υπόθεση

αλλά τα δεδομένα, μια μετατροπή που, για παράδειγμα,

έχει φέρει επανάσταση στη βιολογία.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα δεδομένα για την κατανόηση θεμελιωδών ερωτημάτων

όπως, ποιες είναι καλές στρατηγικές μάθησης

που είναι αποτελεσματικές απέναντι σε εκείνες που δεν είναι;

Και στο πλαίσιο συγκεκριμένων μαθημάτων,

μπορούμε να θέσουμε ερωτήματα

όπως ποιες είναι οι παρανοήσεις που είναι πιο συχνές

και πώς βοηθάμε τους φοιτητές να τις ρυθμίσουν;

Ορίστε ένα παράδειγμα,

που προέρχεται επίσης από την τάξη Μηχανική Μάθηση, του Άντριου.

Είναι μια κατανομή λανθασμένων απαντήσεων

σε κάποιες εργασίες που ανέθεσε ο Άντριου.

Οι απαντήσεις συμβαίνει να είναι ζευγάρια αριθμών,

έτσι ώστε να μπορούμε να τα καταχωρήσουμε σ' αυτό το δισδιάστατο γράφημα.

Κάθε ένας μικρός σταυρός που βλέπετε είναι μια διαφορετική λανθασμένη απάντηση.

Ο μεγάλος σταυρός επάνω αριστερά

είναι εκεί που 2000 φοιτητές

έδωσαν ακριβώς την ίδια λανθασμένη απάντηση.

Τώρα, αν δυο φοιτητές σε μια τάξη των 100

δώσουν την ίδια λανθασμένη απάντηση,

δε θα το προσέχαμε ποτέ.

Όταν όμως 2000 φοιτητές δίνουν την ίδια λαθεμένη απάντηση,

δεν είναι εύκολο να σου διαφύγει.

Ο ΄Αντριου, λοιπόν, και οι φοιτητές του

εξέτασαν κάποιες απο εκείνες τις εργασίες

κατανόησαν την βασική αιτία αυτής της παρανόησης,

και στη συνέχεια παρήγαγαν ένα στοχευμένο μήνυμα

που θα έφτανε σε κάθε φοιτητή

του οποίου η απάντηση έπεφτε σ' αυτή την κατηγορία,

που σημαίνει ότι οι φοιτητές που έκαναν το ίδιο λάθος

θα έπαιρναν πλέον προσωπικά σχόλια

που θα τους έλεγαν πώς να διορθώσουν την παρανόηση πολύ πιο αποτελεσματικά.

Αυτή, λοιπόν, η προσωπική επαφή είναι κάτι που μπορεί να καταφέρει κανείς

έχοντας το πλεονέκτημα των μεγάλων αριθμών.

Η εξατομίκευση είναι ίσως

μια από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες που έχουμε,

διότι μας παρέχει τη δυνατότητα

να λύσουμε ένα πρόβλημα 30 ετών.

Ο ερευνητής εκπαίδευσης Μπέντζιαμιν Βλουμ, το 1984,

έθεσε αυτό που ονομάζεται πρόβλημα 2 σίγμα,

το οποίο παρατήρησε μετά από μελέτη τριών πληθυσμιακών ομάδων.

Η πρώτη είναι μια ομάδα που φοιτούσε σε μια τάξη με μορφή διάλεξης

Η δεύτερη είναι μια ομάδα που φοιτούσε

σε μια τυπική τάξη με μορφή διάλεξης,

αλλά με προσέγγιση πλήρους ελέγχου,

έτσι ώστε οι φοιτητές δε μπορούσαν να περάσουν στο επόμενο θέμα

προτού αποδείξουν ότι κατέχουν το προηγούμενο.

Και, τέλος, υπήρχε μια ομάδα φοιτητών

στους οποίους η διδασκαλία ήταν ατομική από καθηγητή.

Ο πληθυσμός που βασιζόταν σε πλήρη έλεγχο, είχε πλήρη απόκλιση

ή σίγμα, με σκορ επίδοσης καλύτερα

από την κλασική τάξη διάλεξης,

και η ατομική διδασκαλία μας δίνει

βελτίωση 2 σίγμα σε απόδοση.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνει,

ας κοιτάξουμε την τάξη της διάλεξης,

και ας επιλέξουμε τη μέση επίδοση σαν όριο.

Έτσι λοιπόν, στην τάξη διάλεξης,

οι μισοί φοιτητές είναι πάνω από αυτό το επίπεδο και οι μισοί κάτω από αυτό.

Στην προσωπική διδασκαλία,

98 τοις εκατό των φοιτητών θα να είναι πάνω από αυτό το όριο.

Φανταστείτε να μπορούσαμε να διδάσκουμε έτσι ώστε 98 τοις εκατό των φοιτητών μας

να ήταν πάνω από το μέσο όρο.

Εξ ου και το πρόβλημα 2 σίγμα.

Διότι, ως κοινωνία, δεν έχουμε τα μέσα

να παρέχουμε σε κάθε φοιτητή ατομικό δάσκαλο.

Μπορούμε ίσως να παρέχουμε σε κάθε φοιτητή

έναν υπολογιστή ή ένα έξυπνο κινητό τηλέφωνο.

Το θέμα λοιπόν είναι πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία

για να σπρώξουμε από το αριστερό μέρος του γραφήματος, από τη μπλε καμπύλη,

στη δεξιά μεριά με την πράσινη καμπύλη;

Ο έλεγχος της γνώσης είναι εύκολο να επιτευχθεί με τη χρήση ενός υπολογιστή,

διότι ο υπολογιστής δεν κουράζεται

να σου δείχνει το ίδιο βίντεο πέντε φορές.

Ούτε κουράζεται να βαθμολογεί την ίδια εργασία πολλές φορές,

το είδαμε σε πολλά από τα παραδείγματα που σας έδειξα.

Και ακόμη και αν η εξατομίκευση

είναι στο αρχικό της στάδιο,

είτε γίνεται μέσω της εξατομικευμένης πορείας μέσω του προγράμματος σπουδών

είτε με τα προσωπικά που σας έχουμε δείξει.

Ο στόχος, λοιπόν, εδώ είναι να προσπαθήσουμε να ωθήσουμε,

και να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε στην κατεύθυνση της πράσινης καμπύλης.

Αν αυτό είναι τόσο σπουδαίο, σημαίνει ότι τα πανεπιστήμια είναι πλέον περιττά;

Αυτή ήταν ασφαλώς η άποψη του Μαρκ Τουέιν.

Είπε, «Κολλέγιο είναι ένα μέρος όπου οι σημειώσεις διάλεξης κάποιου καθηγητή

πηγαίνουν κατευθείαν στις σημειώσεις των φοιτητών,

χωρίς να έχουν περάσει από τα μυαλά ούτε του μεν ούτε των δε».

(Γέλια)

Διαφοροποιούμαι ωστόσο από τον Μαρκ Τουέιν.

Νομίζω ότι δεν ήταν τα πανεπιστήμια για τα οποία διαμαρτύρονταν,

αλλά το σχήμα παράδοσης που βασίζεται στη διάλεξη

στο οποίο τόσα πολλά πανεπιστήμια ξοδεύουν τόσο χρόνο.

Ας κάνουμε μια αναδρομή στον Πλούταρχο,

που είπε: «Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που χρειάζεται να το γεμίζουμε,

αλλά ξύλο που χρειάζεται να πάρει φωτιά».

Πιθανόν να χρειάζεται να ξοδεύουμε λιγότερο χρόνο στα πανεπιστήμια

γεμίζοντας τα μυαλά των φοιτητών μας με περιεχόμενο

μέσα από διαλέξεις, και περισσότερο χρόνο πυροδοτώντας τη δημιουργικότητά τους,

τη φαντασία τους και τις δεξιότητες που έχουν να λύνουν προβλήματα

με το να συζητάμε μαζί τους.

Με ποιό τρόπο θα το κάνουμε αυτό;

Θα τα κάνουμε με την ενεργή μάθηση στην τάξη.

Υπάρχουν πολλές μελέτες, συμπεριλαμβανομένης και της παρούσας,

που δείχνουν ότι αν χρησιμοποιούμε την ενεργή μαθηση,

επικοινωνώντας με τους φοιτητές σας στην τάξη,

η απόδοση βελτιώνεται σε κάθε μέτρο--

στην παρακολούθηση, στη συμμετοχή και στη μάθηση

όπως τις μετρούν τα κλασικά τεστ.

Μπορείτε, για παράδειγμα, να δείτε το αποτέλεσμα της επίδοσης

σχεδόν να διπλασιάζεται στο συγκεκριμένο πείραμα.

Πιθανόν αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να ξοδεύουμε το χρόνο μας στα πανεπιστήμια.

Συνοψίζοντας, αν μπορούσαμε να προσφέρουμε εκπαίδευση υψηλής ποιότητας

σε όλους τους ανθρώπους στον κόσμο δωρεάν,

τι αποτελέσματα θα είχε; Τρια πράγματα.

Πρώτον, θα καθιστούσε την εκπαίδευση ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα,

και ο καθένας στον κόσμο

που διέθετε ικανότητα και κίνητρο

θα μπορούσε να αποκτήσει δεξιότητες

απαραίτητες για τη βελτίωση της ζωής του,

της οικογένειας και της κοινότητάς του.

Δεύτερο, θα έκανε δυνατή τη δια βίου μάθηση.

Είναι ντροπή το ότι για τόσους πολλούς ανθρώπους,

η μάθηση σταματά όταν τελειώνουμε το λύκειο ή το πανεπιστήμιο.

Έχοντας στη διάθεση μας αυτό το υπέροχο περιεχόμενο,

θα μπορούσαμε να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα

όποτε θέλαμε,

είτε για να διευρύνουμε το μυαλό μας

είτε για να αλλάξουμε τη ζωή μας.

Τέλος, θα κινητοποιούσαμε ένα κύμα καινοτομιών,

διότι εκπληκτικό ταλέντο μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε.

Ισως ο επόμενος Αϊνστάιν ή ο επόμενος Στιβ Τζομπς

να ζει σε κάποιο απομονωμένο χωριό της Αφρικής.

Αν μπορούσαμε να προσφέρουμε εκπαίδευση σε αυτά τα άτομα,

θα ήταν σε θέση να σκεφτούν την επόμενη μεγάλη ιδέα

και να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για όλους μας.

Ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)