Εντυπωσιακές στατιστικές σχετικά με τα παιδικά καθίσματα αυτοκινήτου

Ο Στήβεν Λέβιτ μοιράζεται στοιχεία που δείχνουν ότι τα καθίσματα αυτοκινήτου δεν αποδίδουν περισσότερο από τις ζώνες ασφαλείας όσον αφορά την προστασία παιδιών από θανάτους μέσα στα αυτοκίνητα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια ερωτήσεων από το κοινό, θέτει έναν κρίσιμο περιορισμό.

Μια φορά κι έναν καιρό,
μια τρομερή ασθένεια έπληττε παιδιά.

Μάλιστα, συγκριτικά με άλλες
ασθένειες σ' αυτήν τη χώρα,

ήταν η χειρότερη.
Σκότωσε τα περισσότερα παιδιά.

Κι εμφανίστηκε ένας εξαιρετικός
εφευρέτης, ένας επιστήμονας,

που εφηύρε μια μερική θεραπεία γι' αυτήν.

Δεν ήταν τέλεια. Πολλά παιδιά
εξακολουθούσαν να πεθαίνουν,

σίγουρα όμως ήταν
μια βελτίωση της κατάστασης.

Ένα από τα θετικά της θεραπείας
ήταν ότι ήταν δωρεάν,

κατ' ουσίαν δωρεάν, και εύχρηστη.

Το χειρότερο όμως ήταν
ότι δεν μπορούσες να την εφαρμόσεις

στα νεότερα παιδιά, σε βρέφη,
και σε μωρά ενός έτους.

Έτσι, ως αποτέλεσμα, λίγα χρόνια αργότερα,

ένας άλλος επιστήμονας
- ίσως αυτός

δεν ήταν τόσο ευφυής όσο ο προκάτοχός του,

βασίστηκε όμως στην εφεύρεση του πρώτου --

εφηύρε μια δεύτερη θεραπεία.

Και το ευχάριστο της δεύτερης θεραπείας
γι' αυτήν την ασθένεια

ήταν ότι μπορούσε να εφαρμοστεί
σε βρέφη και σε παιδιά ενός έτους.

Το πρόβλημα με αυτήν τη θεραπεία
ήταν ότι ήταν πολύ ακριβή

και πολύ περίπλοκη στη χρήση.

Παρότι οι γονείς προσπάθησαν σκληρά
να την εφαρμόσουν σωστά

σχεδόν όλοι τους κατέληξαν
να την εφαρμόζουν με λάθος τρόπο.

Όμως, εφόσον
ήταν τόσο περίπλοκη και ακριβή

την εφάρμοσαν μόνο
σε βρέφη και σε παιδιά ενός έτους.

Εξακολούθησαν να εφαρμόζουν
την υπάρχουσα θεραπεία

σε παιδιά άνω των δύο.

Συνεχίστηκε έτσι.
Ο κόσμος ήταν ευτυχισμένος.

Είχαν δύο θεραπείες.
Ώσπου μια μητέρα, συγκεκριμένα,

της οποίας το παιδί μόλις έκλεισε τα δύο,
πέθανε από αυτήν την ασθένεια.

Σκέφτηκε:
«Το παιδί μου μόλις έγινε δύο ετών,

και μέχρι να γίνει δύο,
πάντα εφάρμοζα

αυτήν την περίπλοκη,
ακριβή θεραπεία, αυτήν την αγωγή.

Μόλις έγινε δύο άρχισα να εφαρμόζω

τη φθηνή και εύκολη αγωγή,
και αναρωτιέμαι»,

- και αναρωτήθηκε, όπως όλοι
οι γονείς που χάνουν τα παιδιά τους -

«αν θα μπορούσα να έχω κάνει κάτι,

όπως να συνεχίσω να εφαρμόζω εκείνη
την περίπλοκη, ακριβή θεραπεία».

Το είπε σε άλλους ανθρώπους,
και αναρωτήθηκε:

«Πώς είναι δυνατόν

κάτι φθηνό και απλό
να λειτουργεί το ίδιο καλά

με κάτι που είναι περίπλοκο και ακριβό;»

Ο κόσμος σκέφτηκε,
«Ξέρεις; Έχεις δίκιο.

Πιθανόν είναι λάθος να αλλάξεις

και να εφαρμόσεις τη φθηνή και απλή λύση».

Η κυβέρνηση και άλλοι άνθρωποι
άκουσαν την ιστορία της

και είπαν: «Έχεις δίκιο,
θα πρέπει να φτιάξουμε έναν νόμο.

Πρέπει να κηρύξουμε παράνομη
τη φθηνή και απλή θεραπεία

και να μην επιτρέψουμε σε κανέναν
να την εφαρμόσει στα παιδιά του».

Οι άνθρωποι ήταν ευτυχισμένοι
και ικανοποιημένοι.

Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια
και όλα ήταν καλά.

Εμφανίστηκε, όμως, ένας ταπεινός
οικονομολόγος που είχε παιδιά

και εφάρμοσε την ακριβή
και περίπλοκη θεραπεία.

Γνώριζε όμως για τη φθηνή
και απλή επιλογή.

Το σκέφτηκε, και η ακριβή επιλογή

δεν του φάνηκε και πολύ καλή επιλογή.
Σκέφτηκε λοιπόν:

«Δεν έχω επιστημονικές γνώσεις,
έχω όμως γνώσεις στατιστικών στοιχείων

οπότε ίσως θα έπρεπε
να κοιτάξω τα στοιχεία

και να δω κατά πόσον αυτή
η ακριβή και περίπλοκη θεραπεία

όντως έχει καλύτερα αποτελέσματα
από τη φθηνή και απλή θεραπεία».

Όντως, όταν εξέτασε τα δεδομένα,

διαπίστωσε ότι η ακριβή,
περίπλοκη θεραπεία

δεν ήταν καλύτερη από τη φθηνή,

τουλάχιστον για τα παιδιά άνω των δύο -

η φθηνή εξακολουθούσε να μην είναι
αποτελεσματική σε μικρότερα παιδιά.

Έτσι, βγήκε ανοιχτά
στους ανθρώπους και είπε:

«Έκανα την εξής υπέροχη ανακάλυψη:

φαίνεται ότι θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε
τη φθηνή και απλή λύση,

και να εξοικονομήσουμε
300 εκατομμύρια δολάρια ετησίως

που θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε
για τα παιδιά μας αλλιώς».

Οι γονείς ήταν πολύ
δυστυχισμένοι, και είπαν:

«Είναι τρομερό, γιατί πώς γίνεται
το φθηνό και εύκολο

να είναι εξίσου καλό με το δύσκολο;»
Και στην κυβέρνηση υπήρξε αναταραχή.

Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι
που επινόησαν αυτήν την ακριβή λύση

αναστατώθηκαν πολύ γιατί σκέφτηκαν:

«Πώς θα ανταγωνιστούμε
κάτι που κατ' ουσίαν είναι δωρεάν;

Θα χάναμε όλους μας τους πελάτες».

Οι άνθρωποι θύμωσαν πολύ
και τον χαρακτήρισαν με πολύ άσχημα λόγια.

Αποφάσισε ότι καλό θα ήταν
να φύγει από τη χώρα

για λίγες μέρες
και να αναζητήσει πιο έξυπνους,

ανοιχτόμυαλους ανθρώπους,
σε ένα μέρος που ονομαζόταν Οξφόρδη,

και να πάει και να επιχειρήσει
να πει την ιστορία σε εκείνο το μέρος.

Έτσι, λοιπόν, να' μαι.
Δεν είναι παραμύθι.

Είναι μια αληθινή ιστορία
για τις ΗΠΑ σήμερα,

και η ασθένεια στην οποία
αναφέρομαι ουσιαστικά

είναι τα αυτοκινητικά
δυστυχήματα με παιδιά.

Η δωρεάν θεραπεία είναι η ζώνη ασφαλείας
ενηλίκων και η ακριβή θεραπεία --

η θεραπεία των 300εκ δολαρίων ετησίως --
είναι τα παιδικά καθίσματα αυτοκινήτου.

Θα ήθελα να σας μιλήσω σήμερα

για ορισμένα από τα στοιχεία βάσει
των οποίων πιστεύω ότι ισχύει το εξής:

ότι για παιδιά δύο ετών και άνω,

δεν υπάρχει ουσιαστικά αποδεδειγμένο
όφελος από τα καθίσματα αυτοκινήτου,

παρ' όλη την απίστευτη ενέργεια

που έχει καταναλωθεί με σκοπό
να επεκταθούν οι νόμοι

και να καταστεί κοινωνικά αναπόδεκτο

να βάζετε στα παιδιά σας ζώνη ασφαλείας.
Και μετά να σας πω το γιατί,

τι το κάνει αλήθεια;

Και στο τέλος, να αναφερθώ λίγο
σε μια τρίτη επιλογή,

μια άλλη τεχνολογία, που μάλλον
είναι καλύτερη από οτιδήποτε έχουμε,

η οποία όμως δεν έχει τύχει
αποδοχής με ενθουσιασμό

ακριβώς διότι οι άνθρωποι
είναι ξετρελαμένοι

με την τωρινή λύση
για καθίσματα αυτοκινήτου. Εντάξει.

Λοιπόν, πολλές φορές όταν επιχειρείς
να ερευνήσεις στατιστικά στοιχεία,

προϋποθέτει περίπλοκες ιστορίες που είναι
δύσκολο να βρεις σε αυτά τα στοιχεία.

Τελικά δεν ισχύει όταν αντιπαραβάλλεις
ζώνες ασφαλείας με καθίσματα.

Οι ΗΠΑ κρατούν ένα σύνολο δεδομένων

κάθε μοιραίου ατυχήματος
που έχει συμβεί από το 1975.

Έτσι, σε κάθε τροχαίο
με τουλάχιστον έναν νεκρό,

έχουν στοιχεία για όλους τους ανθρώπους.

Αν δείτε τα στοιχεία αυτά
-- είναι αναρτημένα

στην ιστοσελίδα της Υπηρεσίας Ασφάλειας
Διακίνησης στους Εθνικούς Δρόμους--

μπορείτε να δείτε
τα ανεπεξέργαστα δεδομένα,

και να πάρετε μια πρώτη γεύση
από τον περιορισμένο αριθμό πειστηρίων

που συνηγορούν υπέρ της χρήσης καθισμάτων
για παιδιά δύο ετών και άνω.

Ορίστε τα δεδομένα. Έχω εδώ,
παιδιά μεταξύ δύο και έξι ετών-

οποιοσδήποτε άνω των έξι,
δεν χρησιμοποιεί καθίσματα,

οπότε δεν συγκρίνεται -- 29,3% των παιδιών
που δεν έχουν κάποιου είδους προστασία

σε ένα τροχαίο με τουλάχιστον
έναν νεκρό, τα παιδιά αυτά πεθαίνουν.

Αν βάλετε ένα παιδί σε κάθισμα,
το 18,2% των παιδιών πεθαίνει.

Αν φορούν ζώνες ώμου και μέσης,

στα ανεπεξέργαστα δεδομένα,
το 19,4% πεθαίνει.

Είναι ενδιαφέρον ότι, φορώντας
ζώνη ασφαλείας μέσης το 16,7% πεθαίνει.

Όντως, η θεωρία λέει ότι
η ζώνη ασφαλείας μέσης

πρέπει να είναι χειρότερη
από τη ζώνη μέσης και ώμου.

Αυτό σας υπενθυμίζει
ότι στα ανεπεξέργαστα δεδομένα,

υπάρχουν εκατοντάδες
ανεξέλεγκτες μεταβλητές

που μπορεί να παρεμβληθούν.

Αυτό που κάνουμε στη μελέτη, λοιπόν,
παρουσιάζουμε

τις ίδιες πληροφορίες,
σε γράφημα, για ευκολία.

Η κίτρινη ράβδος αντιπροσωπεύει
τα καθίσματα αυτοκινήτου,

η πορτοκαλί τις ζώνες ώμου και μέσης,
και η κόκκινη ράβδος τις ζώνες μέσης.

Όλα σχετίζονται με την έλλειψη προστασίας-

μεγαλύτερη ράβδος, καλύτερο.

Αυτά, λοιπόν, είναι τα δεδομένα
που μόλις έδειξα, καλώς;

Άρα, η ψηλότερη ράβδος είναι αυτό
που παλεύετε να νικήσετε.

Μπορείτε να ελέγξετε βασικά πράγματα,
όπως πόσο δυνατή θα είναι η πρόσκρουση,

τι κάθισμα είχε το παιδί, κ.λπ,
την ηλικία του παιδιού.

Αυτό δείχνει η μεσαία ομάδα ράβδων.

Μπορείτε, λοιπόν,
να δείτε ότι η ζώνη μέσης

να φαίνεται χειρότερη μόλις κάνετε αυτό.

Και στο τέλος, η τελευταία ομάδα ράβδων,

που έχουν τον έλεγχο των πάντων

που θα μπορούσατε να σκεφτείτε
για την πρόσκρουση,

50, 75, 100 διαφορετικά χαρακτηριστικά
της πρόσκρουσης.

Θα βρείτε ότι για τα καθίσματα αυτοκινήτου
και τις ζώνες μέσης και ώμου

όταν πρόκειται να σωθούν ζωές,
οι ανθρώπινες απώλειες είναι ίδιες.

Το τυπικό εύρος σφάλματος είναι σχετικά
μικρό για αυτούς τους υπολογισμούς.

Δεν είναι μόνο στο σύνολο.

Είναι πολύ ηχηρό
σε οτιδήποτε θέλετε να κοιτάξετε.

Υπάρχει κάτι ενδιαφέρον:
σε περίπτωση μετωπικής σύγκρουσης

όταν το όχημα τρακάρει,
το μπροστινό μέρος χτυπάει σε κάτι,

όντως, βλέπετε ότι το κάθισμα αυτοκινήτου
φαίνεται σε λίγο καλύτερη κατάσταση.

Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι τυχαίο.

Για να εγκριθεί το κάθισμα,

πρέπει να περάσετε κάποια
ομοσπονδιακά πρότυπα,

και όλα περιλαμβάνουν να οδηγήσετε
το αμάξι σε ευθεία μετωπική σύγκρουση.

Αν δείτε όμως άλλα είδη πρόσκρουσης,
όπως είναι η οπίσθια σύγκρουση,

πράγματι, τα καθίσματα
δεν έχουν τόσο καλή απόδοση.

Πιστεύω ότι είναι διότι
έχουν βελτιστοποιηθεί για να περάσουν,

όπως περιμένουμε πάντα από τον κόσμο,

να βελτιστοποιούν σύμφωνα με τους κανόνες
της διαχωριστικής γραμμής

αναφορικά με τον βαθμό
που θα επηρεαστεί το αμάξι.

Ένα άλλο επιχείρημα
από μέρους σας θα ήταν,

«Τα καθίσματα
έχουν βελτιωθεί με τον καιρό.

Αν ανατρέξουμε σε πρόσφατα ατυχήματα --

τα δεδομένα είναι
από αρχεία σχεδόν 30 ετών --

δεν θα το δείτε σε πρόσφατα ατυχήματα.
Τα νέα καθίσματα είναι πολύ καλύτερα».

Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι σε πρόσφατα
ατυχήματα οι ζώνες μέσης και ώμου,

στην πραγματικότητα, αποδίδουν
καλύτερα από τα καθίσματα αυτοκινήτου.

Λένε, «Αυτό είναι αδύνατον,
δεν μπορεί να ισχύει».

Το επιχείρημα, αν ρωτήσετε γονείς, είναι,

«Μα τα καθίσματα αυτοκινήτου είναι
τόσο ακριβά και περίπλοκα,

και έχουν ένα σωρό μηχανισμούς δεσίματος,

πώς γίνεται να μην αποδίδουν
καλύτερα από τις ζώνες ασφαλείας

αφού είναι τόσο ακριβά και περίπλοκα;»

Είναι ενδιαφέρουσα η συγκεκριμένη λογική,

που χρησιμοποιεί ο κόσμος.
Σύμφωνα με μια άλλη συλλογιστική,

«Η κυβέρνηση δεν θα μας έλεγε

να τα χρησιμοποιούμε
αν δεν απέδιδαν καλύτερα».

Όμως η κυβέρνηση
μάς λέει να τα χρησιμοποιούμε

χωρίς να στηρίζεται ιδιαιτέρως σε στοιχεία.

Ουσιαστικά βασίζεται
σε θερμές ικεσίες γονέων

των οποίων τα παιδιά
πέθαναν αφού έγιναν δύο ετών

το οποίο οδήγησε στην ψήφιση αυτών των
νόμων - όχι τόσο τα στατιστικά στοιχεία.

Νομίζω ότι μπορεί κανείς να φτάσει μέχρι
κάποιο σημείο με αυτά τα επιχειρήματα

χρησιμοποιώντας αυτά
τα αφηρημένα στατιστικά στοιχεία.

Είχα καλέσει φίλους για δείπνο,
και ρωτούσα --

κάναμε μπάρμπεκιου --
τους ρωτούσα τι θα με συμβούλευαν

για να αποδείξω τα λεγόμενά μου. Είπαν,
«Γιατί δεν κάνεις δοκιμές πρόσκρουσης;»

Είπα, «Καταπληκτική ιδέα».

Προσπαθήσαμε να αναθέσουμε
κάποιες δοκιμές πρόσκρουσης.

Αποδείχθηκε ότι καθώς
αναζητούσαμε ανεξάρτητες εταιρείες

που κάνουν δοκιμές πρόσκρουσης
ανά τη χώρα,

καμία δεν ήθελε να αναλάβει
τη δοκιμή πρόσκρουσής μας

γιατί, όπως είπαν, κάποιοι ξεκάθαρα,
κάποιοι όχι τόσο ξεκάθαρα,

«Όλη η δουλειά μας είναι
από κατασκευαστές καθισμάτων.

Δεν ρισκάρουμε να ψυχρανθούν συγκρίνοντας
ζώνες ασφαλείας και καθίσματα αυτοκινήτου.

Τελικά, κάποια εταιρία δέχτηκε. Με τον όρο
να διατηρήσει την ανωνυμότητά της,

δέχτηκαν με χαρά να κάνουν
το τεστ για μας --

έτσι, ανωνυμία και 1.500 δολάρια
ανά κάθισμα που καταστρέψαμε.

Έτσι, πήγαμε στο Μπάφαλο, Νέα Υόρκη,

και εδώ είναι ο πρόδρομος αυτού.

Αυτές είναι οι κούκλες δοκιμών πρόσκρουσης,

που περιμένουν τη σειρά τους
να έρθουν στο προσκήνιο.

Να πώς λειτουργούν οι δοκιμές πρόσκρουσης.

Εδώ δεν προσκρούουν
ολόκληρο το αυτοκίνητο -

δεν αξίζει να καταστραφεί
ένα ολόκληρο αυτοκίνητο.

Έχουν αυτούς τους πάγκους

και δένουν με λουριά το κάθισμα
και τη ζώνη ασφαλείας πάνω σε αυτά.

Ήθελα να το δείτε αυτό.

Πιστεύω ότι σας δίνει μια εικόνα
γιατί οι γονείς πιστεύουν

ότι τα καθίσματα είναι τόσο σπουδαία.
Κοιτάξτε το παιδί στο κάθισμα.

Δεν φαίνεται ικανοποιημένο,
έτοιμο για αναχώρηση,

λες και δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο;
Μετά, αν δείτε το παιδί πίσω,

φαίνεται ότι ήδη πνίγεται
προτού καν γίνει πρόσκρουση.

Δύσκολα το πιστεύεις,
όταν βλέπεις κάτι τέτοιο, ότι

το παιδί πίσω δεν θα πάθει κάτι
αν τρακάρετε κάπου.

Εδώ λοιπόν έχουμε περίπτωση πρόσκρουσης

όπου θα καρφώσουν
αυτό το πράγμα στον τοίχο

με 48χμ την ώρα,
και θα δούμε τι θα γίνει. Εντάξει;

Ας σας δείξω λοιπόν τι συμβαίνει.

Παρεμπιπτόντως,
αυτές οι κούκλες είναι τριών ετών.

Αυτό είναι το κάθισμα.
Κοιτάξτε δύο πράγματα:

προσέξτε πώς πάει το κεφάλι μπροστά,

και ουσιαστικά χτυπάει στα γόνατα
-- αυτό είναι στο κάθισμα --

και προσέξτε πώς το κάθισμα
αναπηδάει στον αέρα.

Το κάθισμα κινείται σε όλον τον χώρο.

Έχετε κατά νου ότι ισχύουν δύο πράγματα.

Αυτό είναι κάθισμα αυτοκινήτου
που εγκαταστάθηκε από κάποιον

που έχει εγκαταστήσει 1.000 καθίσματα
και ήξερε ακριβώς τι να κάνει.

Επίσης, αυτά τα καθίσματα

είναι ο καλύτερος τρόπος
να εγκαταστήσεις καθίσματα.

Αν υπάρχει επίπεδη πλάτη,
είναι πιο εύκολο να τα εγκαταστήσεις.

Είναι ένα τεστ, λοιπόν, που έχει στηθεί
να ευνοεί τα καθίσματα αυτοκινήτου.

Άρα, εκείνο το παιδί φαίνεται
να τα πήγε καλά στην πρόσκρουση.

Σύμφωνα με τα ομοσπονδιακά πρότυπα

πρέπει να σκοράρεις κάτω από 1.000

για να εγκρίνουν κάθισμα
σε αυτήν την πρόσκρουση,

σε κάποιες ασήμαντες μονάδες μέτρησης.

Αυτή η πρόσκρουση θα έπιανε περίπου 450.

Άρα, αυτό το κάθισμα ήταν
πάνω από τον μέσο όρο

σύμφωνα με τις Εκθέσεις Καταναλωτών,
και τα πήγε καλά.

Το επόμενο τώρα.

Αυτό είναι το παιδί, ίδια πρόσκρουση,
φοράει ζώνη ασφαλείας.

Μετά βίας κινείται ουσιαστικά,
συγκριτικά με το άλλο παιδί.

Το αστείο είναι ότι η κάμερα
έχει κακή λήψη γιατί την έστησαν

μόνο για τα τεστ με τα καθίσματα,
έτσι δεν μπορούν

να την μετακινήσουν για να δείτε
το παιδί στην αναπήδηση.

Τελοσπάντων, αποδείχθηκε
ότι οι δύο προσκρούσεις, ότι ουσιαστικά

το τρίχρονο τα πήγε χειρότερα.
Παίρνει λοιπόν σκορ περίπου 500

- ξέρετε, με βάση αυτήν την κλίμακα -
συγκριτικά με τα 400 και κάτι.

Κι όμως, αν δώσετε τα στοιχεία
από εκείνη την πρόσκρουση

στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση και πείτε,
«Έχω εφεύρει ένα νέο κάθισμα.

Θέλω να εγκριθεί προς πώληση».

θα απαντούσαν, «Αυτό είναι
τέλειο νέο κάθισμα, λειτουργεί άψογα.

Πήρε μόνο 500,
θα μπορούσε να πάει 1000».

Και αυτή η ζώνη ασφαλείας
θα εγκρινόταν χωρίς καμία δυσκολία

να χρησιμοποιηθεί ως κάθισμα αυτοκινήτου.

Υπό μια έννοια, εδώ φαίνεται

ότι ο κόσμος όχι μόνο στήνει
λανθασμένα τα καθίσματα,

κάτι που θέτει σε κίνδυνο το παιδί.

Βασικά, τα καθίσματα
δεν ωφελούν και πολύ.

Να η πρόσκρουση.
Χρονομετρούνται το ίδιο,

με το κάθισμα διαρκεί περισσότερο --

στην αναπήδηση, διαρκεί περισσότερο -

το παιδί όμως που έχει τη ζώνη ασφαλείας
κινείται πολύ λιγότερο.

Θα σας δείξω
τις προσκρούσεις με τα εξάχρονα.

Το εξάχρονο είναι σε κάθισμα αυτοκινήτου
και αποδεικνύεται

ότι φαίνεται άσχημο, αλλά είναι υπέροχο.
Είναι σαν να σκόραρε 400, έτσι;

Θα τα πήγαινε καλά
στην πρόσκρουση.

Τίποτα σχετικά με αυτό
δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για το παιδί.

Εδώ είναι το εξάχρονο
με τη ζώνη ασφαλείας,

και μάλιστα φτάνει

στους ένα ή δύο πόντους
της ίδιας κλίμακας.

Άρα, ουσιαστικά, για το εξάχρονο,

το κάθισμα αυτοκινήτου
δεν ωφέλησε σε τίποτα απολύτως.

Αυτό είναι περαιτέρω απόδειξη,
άρα, υπό μια έννοια-

επικρίθηκα από έναν επιστήμονα που είπε,
«Δεν θα μπορούσες να δημοσιεύσεις μελέτη

με αριθμό τέσσερα» γι' αυτές
τις τέσσερις προσκρούσεις.

Του απάντησα γραπτώς λέγοντας,
«Κι αν έχω αριθμό 45.004;»

Γιατί είχα άλλες 45.000
πραγματικές προσκρούσεις.

Σκέφτομαι ότι είναι ενδιαφέρον
το γεγονός ότι η ιδέα

να χρησιμοποιηθούν
πραγματικές προσκρούσεις,

που οι οικονομολόγοι
πιστεύουν ότι θα ήταν το σωστό,

είναι κάτι που οι επιστήμονες
συνήθως δεν πιστεύουν,

θα προτιμούσαν
να χρησιμοποιήσουν εργαστήριο,

μια ημιτελή επιστήμη μελέτης των κούκλων,

παρά να πάρουν ουσιαστικά
στοιχεία 30 χρόνων

που έχουμε δει σχετικά
με παιδιά και καθίσματα αυτοκινήτου.

Πιστεύω, λοιπόν, ότι η απάντηση στον γρίφο

είναι ότι κάπου θα υπάρχει
πολύ καλύτερη λύση,

η οποία δεν έχει ενθουσιάσει κανέναν
γιατί όλοι είναι τόσο ενθουσιασμένοι

με τον τρόπο που υποτίθεται
ότι λειτουργούν τα καθίσματα.

Αν το δείτε από την πλευρά του σχεδιαστή

ξεκινώντας από την αρχή και σκεφτείτε,

«Θέλω μόνο να προστατεύσω
τα παιδιά στο πίσω κάθισμα».

Πιστεύω κανείς εδώ μέσα δεν θα έλεγε,

«Η σωστή πρώτη κίνηση είναι να φτιάξουμε
μια τέλεια ζώνη ασφαλείας ενηλίκων.

Μετά, ας φτιάξουμε
αυτό το μεγάλο μαραφέτι

που πρέπει να ενσωματώσεις
σε αυτήν την αλυσιδωτή σύνδεση».

Γιατί να μην αρχίσουμε
- ποιος κάθεται πίσω εκτός από τα παιδιά;

Ουσιαστικά, όμως, να κάνει κάτι τέτοιο,

το οποίο δεν ξέρω
ακριβώς το κόστος εφαρμογής,

δεν υπάρχει λόγος όμως

να είναι πιο ακριβό
από ένα συνηθισμένο κάθισμα.

Είναι ουσιαστικά ακριβώς - δείτε,
διπλώνει - είναι πίσω από το κάθισμα.

Έχετε ένα συνηθισμένο κάθισμα ενηλίκων,
και το διπλώνετε προς τα κάτω,

και το παιδί κάθεται πάνω
και ενσωματώνεται.

Δεν νομίζω ότι είναι πολύ ακριβή λύση,

και πρέπει να λειτουργεί
καλύτερα από ό,τι ήδη έχουμε.

Άρα, το ερώτημα είναι αν υπάρχει ελπίδα
να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο,

το οποίο προφανώς
θα έσωζε πολλές ζωές;

Σκέφτομαι ότι η απάντηση
είναι σε μια ιστορία.

Η απάντηση στο γιατί το κάθισμα
αυτοκινήτου είναι τόσο επιτυχημένο,

και στο γιατί μπορεί
κάποτε να εφαρμοστεί ή όχι,

βγαίνει από την ιστορία που μου είπε
ο πατέρας μου, για τα χρόνια

που ήταν γιατρός στην Πολεμική Αεροπορία
των ΗΠΑ στην Αγγλία, πολλά χρόνια πριν.

Τότε επιτρεπόταν να κάνεις πράγματα
που σήμερα δεν μπορείς να κάνεις.

Έτσι, ο πατέρας μου είχε ασθενείς

οι οποίοι κατ' αυτόν
δεν ήταν στ' αλήθεια άρρωστοι.

Είχε ένα μεγάλο βάζο
με ψευδοφάρμακα που τους έδινε,

και τους έλεγε, «Έλα πάλι σε μια βδομάδα,
αν ακόμη δεν αισθάνεσαι καλά».

Οι περισσότεροι δεν επέστρεφαν,
μερικοί όμως επέστρεφαν.

Όταν επέστρεφαν, επειδή
και πάλι δεν πίστευε ότι είναι άρρωστοι,

είχε ένα άλλο βάζο με χάπια. Σε εκείνο
το βάζο είχε τεράστια χάπια για άλογα.

Ήταν σχεδόν αδύνατον να τα καταπιούν.

Και αυτά, για μένα, είναι η αναλογία
με τα καθίσματα αυτοκινήτου.

Οι άνθρωποι τα κοίταζαν και έλεγαν,
«Παναγία μου, είναι τόσο μεγάλο

και τόσο δύσκολο να το καταπιώ.

Αν αυτό δεν με κάνει να αισθανθώ καλύτερα,
τι θα μπορούσε να το πετύχει;»

Αποδείχθηκε ότι οι περισσότεροι
δεν επέστρεφαν, γιατί είχε αποτέλεσμα.

Μία στο τόσο ωστόσο,

υπήρχε ένας ασθενής πεπεισμένος
ότι ήταν άρρωστος, και επέστρεφε.

Ο μπαμπάς μου
είχε και τρίτο βάζο με χάπια.

Και έλεγε ότι το βάζο με τα χάπια

ήταν τα μικρότερα χάπια
που μπορούσε να βρει,

τόσο μικρά που μετά βίας τα έβλεπες.

Και έλεγε, άκουσε, ξέρω ότι σου έδωσα
εκείνο το τεράστιο χάπι πριν,

εκείνο το περίπλοκο χάπι,
που ήταν δύσκολο να το καταπιείς,

τώρα όμως έχω ένα τόσο δραστικό,

που είναι πράγματι μικροσκοπικό,
σχεδόν αόρατο.

Είναι σχεδόν σαν αυτό εδώ,
που δεν μπορείς καν να δεις».

Και αποδείχθηκε ότι ποτέ,

ούτε μία από τις φορές που έδωσε αυτό
το χάπι, το πραγματικά μικροσκοπικό χάπι,

δεν επέστρεψε κανείς να παραπονιέται
ότι είναι άρρωστος.

Έτσι, ο μπαμπάς μου
πάντα το θεωρούσε απόδειξη

ότι αυτό το μικρό,
μικροσκοπικό ισχυρό χάπι

είχε το απόλυτο θετικό
αποτέλεσμα ψευδοφαρμάκου.

Υπό μία έννοια, αν αυτή η ιστορία ισχύει,

πιστεύω ότι τα ενσωματωμένα καθίσματα,
θα δείτε πολύ γρήγορα,

να γίνονται κάτι που έχουν όλοι.

Το άλλο πιθανό συμπέρασμα είναι, ίσως
αφού επέστρεψε τρεις φορές στον πατέρα μου

του έδινε ψευδοφάρμακα
και συνέχιζε να αισθάνεται άρρωστος,

πήγε σε άλλον γιατρό.

Είναι απολύτως πιθανό.

Αν ισχύει αυτό, μάλλον ξεμείναμε

με τα συμβατικά καθίσματα
για πολύ καιρό ακόμα.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)

(Κοινό: Ήθελα να σας ρωτήσω,
όταν φοράμε ζώνες ασφαλείας

δεν τις φοράμε
μόνο για να αποτρέψουμε θάνατο,

αλλά και για να αποτρέψουμε
σοβαρό τραυματισμό.

Τα στοιχεία σας αφορούν θανάτους.
Δεν αναφέρονται σε σοβαρούς τραυματισμούς.

Υπάρχουν στατιστικά που δείχνουν
ότι τα παιδικά καθίσματα

είναι όντως λιγότερο αποδοτικά, ή
το ίδιο με τις ζώνες ασφαλείας

για τους σοβαρούς τραυματισμούς;

Γιατί τότε θα έχετε δίκιο).

Στίβεν Λέβιτ: Πολύ καλή ερώτηση.
Στα στοιχεία μου και σε άλλα στοιχεία

που κοίταξα για προσκρούσεις
στο Νιου Τζέρσι,

βρήκα ότι υπάρχουν πολύ μικρές διαφορές
στους τραυματισμούς.

Άρα, σε αυτά τα στοιχεία, υπάρχουν
στατιστικά ασήμαντες διαφορές

σε τραυματισμούς μεταξύ καθισμάτων
και ζωνών μέσης ώμου.

Στα στοιχεία του Νιου Τζέρσι,
που είναι διαφορετικά,

γιατί δεν αφορούν
μόνο θανάσιμες προσκρούσεις,

αλλά όλες οι αναφερόμενες προσκρούσεις
στο Νιου Τζέρσι,

αποδεικνύεται ότι υπάρχει μια διαφορά 10%
στους τραυματισμούς,

αλλά γενικά αφορά μικροτραυματισμούς.

Το ενδιαφέρον είναι, θα έπρεπε
να το πω αυτό ως αποποίηση ευθύνης,

ότι υπάρχει ιατρική βιβλιογραφία

που είναι δύσκολο να αναλύσεις
με αυτά τα άλλα στοιχεία,

που υποδηλώνει ότι τα καθίσματα
είναι κατά πολύ καλύτερα.

Χρησιμοποιούν άλλη μεθοδολογία
που περιλαμβάνει,

μετά την πρόσκρουση,
παίρνουν από τις ασφαλιστικές εταιρείες

τα ονόματα των εμπλεκομένων στο ατύχημα,

και τους τηλεφωνούν και ρωτούν τι συνέβη.

Δεν μπορώ, πραγματικά,
να καταλαβω, ακόμα,

και θα ήθελα να συνεργαστώ
με τους ιατρικούς ερευνητές

για να προσπαθήσω να κατανοήσω
πώς υπάρχουν τόσες διαφορές,

οι οποίες έρχονται
σε πλήρη σύγκρουση μεταξύ τους.

Προφανώς, είναι κρίσιμο το ερώτημα.

Το ερώτημα είναι ακόμη κι αν υπάρχουν
αρκετοί σοβαροί τραυματισμοί

ώστε να γίνουν επωφελή;
Είναι λεπτή η κατάσταση.

Ακόμη κι αν έχουν δίκιο δεν είναι ξεκάθαρο
πόσο επικερδή είναι.