Πώς κατασκευάστηκε το πρώτο σύστημα υπογείου σιδηροδρόμου - Κρίστιαν Γουόλμαρ

Μάθετε περισσότερα για το πρόγραμμα του student voice, TED-Ed Clubs: http://bit.ly/2J5g4eS

Παρακολουθείστε το πλήρες μάθημα: https://ed.ted.com/lessons/how-the-world-s-first-subway-system-was-built-christian-wolmar

Βρισκόμαστε στις αρχές του 1863 και ο υπόγειος σιδηρόδρομος του Λονδίνου ο οποίος δεν έχει ανοίξει ακόμα, ο πρώτος στο είδος του στον κόσμο, έχει ξεσηκώσει ολόκληρη την πόλη. H πλειονότητα του πληθυσμού πίστευε ότι το έργο, του οποίου το κόστος υπερέβη τα 100 εκατομμύρια δολάρια σε σημερινή αξία, δεν θα πετύχει. Πώς τα κατάφεραν; Ο Κρίστιαν Γουόλμαρ μας εξηγεί πώς κατασκευάστηκε το μετρό του Λονδίνου, μία εποχή που δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί σιδηροδρομικό δίκτυο κάτω από μία πόλη.

Μάθημα από τον Κρίστιαν Γουόλμαρ, ψηφιακή απεικόνιση από το TED-Ed.

Ευχαριστούμε πολύ τους παρακάτω για τη στήριξη τους! Χωρίς εσάς δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε αυτό το βίντεο! Κιάντα Γιαπ, Ελίζαμπεθ Κρουζ, Ρόχαν Γκούπτα, Σάρα Λούντεγαρντ, Μάικλ Μπράουν-Μπόχος, Γιουζίν Γιανγκ, Όμπρι Γκροέσμπεκ, Κάθριν Τ Χάμοντ, Σάμυ Γκοχ, Ντιλίν ΜακΚόι, Μαγιάνκ Καούλ, Ρουθ Φανγκ, Σκοτ Γκας, Μαίρη Σόγιερ, Τζέισον Α Σάσλοου, Τζοάν Λους, Ρίσι Παφάμ, Μπρούνο Πίνχο και Χαβιέρ Αλνταβάθ.

Βρισκόμαστε στις αρχές του 1863

και ο υπόγειος σιδηρόδρομος του Λονδίνου
που δεν έχει ανοίξει ακόμα,

ο πρώτος στο είδος του στον κόσμο,
έχει ξεσηκώσει ολόκληρη την πόλη.

Το άνοιγμα μιας τρύπας κάτω από την πόλη
και η δημιουργία σιδηροδρομικής γραμμής

έμοιαζε με όνειρο.

Οι θαμώνες των παμπ χλεύαζαν την ιδέα

και ένας τοπικός ιερέας κατηγόρησε
τη σιδηροδρομική εταιρία ότι προσπαθούσε

να ανοίξει τον δρόμο για την κόλαση.

Η πλειονότητα του πληθυσμού
πίστευε ότι το έργο,

του οποίου το κόστος υπερέβη τα 100
εκατομμύρια δολάρια σε σημερινή αξία,

δεν θα πετύχει.

Πέτυχε όμως.

Στις 10 Ιανουαρίου του 1863,

30.000 άνθρωποι κατευθύνθηκαν
προς το υπέδαφος για να ταξιδέψουν

με τον πρώτο υπόγειο σιδηρόδρομο
στη γραμμή των τεσσάρων μιλίων

στο Λονδίνο.

Μετά από τρία χρόνια
εργασιών και καθυστερήσεων,

ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος
τέθηκε σε λειτουργία.

Οι αξιωματούχοι της πόλης ανακουφίστηκαν.

Προσπαθούσαν απεγνωσμένα

να μειώσουν τον τρομερό συνωστισμό
που είχε δημιουργηθεί στους δρόμους.

Το Λονδίνο, η μεγαλύτερη
και η πιο εύπορη πόλη της εποχής

αντιμετώπιζε μόνιμη
κυκλοφοριακή συμφόρηση,

από άμαξες,

πλανόδιους πωλητές,

αγελάδες

και μετακινούμενους εργαζόμενους
να μπλοκάρουν τους δρόμους.

Ένας Βικτωριανός οραματιστής,
ο Τσαρλς Πίρσον

ήταν ο πρώτος που είχε την ιδέα
της κατασκευής υπογείου σιδηροδρόμου.

Είχε ασκήσει πίεση καθ΄όλη
τη διάρκεια της δεκαετίας του 1840,

αλλά οι αντίπαλοι θεώρησαν
την ιδέα ανέφικτη,

καθώς οι σιδηρόδρομοι είχαν τότε
μόνο μικρές σήραγγες κάτω από λόφους.

Πώς να κατασκευάσεις σιδηρόδρομο που
να περνάει μέσα από το κέντρο μιας πόλης;

Η απάντηση δόθηκε με τη μέθοδο του
ανοικτού ορύγματος, το «cut and cover».

Οι εργάτες έπρεπε να σκάψουν
μια μεγάλη τάφρο,

να κατασκευάσουν μια σήραγγα
με θόλους από τούβλα

και μετά να να καλύψουν
το όρυγμα από πάνω της.

Επειδή η μέθοδος ήταν ανατρεπτική

και απαιτούσε την κατεδάφιση
κτιρίων πάνω από τις σήραγγες,

οι περισσότερες γραμμές τοποθετήθηκαν
κάτω από υπάρχοντες δρόμους.

Φυσικά υπήρχαν και ατυχήματα.

Σε μία περίπτωση, μια δυνατή καταιγίδα
πλημμύρισε τους κοντινούς υπονόμους

και διέσχισε την εκσκαφή,

καθυστερώντας το έργο για αρκετούς μήνες.

Μόλις, όμως άνοιξε
ο Μητροπολιτικός Σιδηρόδρομος,

οι Λονδρέζοι έτρεξαν να ανέβουν
στα καινούργια τρένα.

Γρήγορα αποτέλεσε ζωτικό τμήμα
του συστήματος μεταφορών του Λονδίνου.

Σύντομα έγινε επέκταση των γραμμών,

και δημιουργήθηκαν νέα προάστια
γύρω από τους σταθμούς.

Μεγάλα πολυκαταστήματα άνοιξαν
δίπλα στον σιδηρόδρομο

και η σιδηροδρομική εταιρία προχώρησε
ακόμα και στη δημιουργία αξιοθέατων,

όπως η ρόδα 30 ορόφων στο Ερλς Κορτ
για να μεταφέρει με το τρένο τουρίστες.

Μέσα σε 30 χρόνια,

ο υπόγειος σιδηρόδρομος του Λονδίνου
έφτασε τα 80 χιλιόμετρα,

με γραμμές να διασχίζουν
το κέντρο της πόλης μέσα σε σήραγγες

και προαστιακές αμαξοστοιχίες να περνούν
πάνω από την επιφάνεια του εδάφους

συχνά στα αναχώματα.

Το Λονδίνο όμως συνέχιζε να επεκτείνεται

και όλοι ήθελαν
να συνδέονται με το σύστημα.

Από το τέλος της δεκαετίας του 1880,

η πόλη ήταν γεμάτη κτίρια,
υπονόμους και ηλεκτρικά καλώδια

για να συνεχίζεται να εφαρμόζεται
η τεχνική του «cut and cover»,

έτσι έπρεπε να σχεδιαστεί ένα νέο σύστημα.

Με τη χρήση μιας μηχανής,
της Greathead Shield,

μια ομάδα 12 μόνο εργατών έσκαβε τη γη,

διανοίγοντας υπόγειες σήραγγες
που έφταναν μέχρι τον άργιλο του Λονδίνου.

Οι καινούργιες γραμμές λέγονταν σωλήνες
και βρίσκονταν σε ποικίλα βάθη,

συνήθως όμως ήταν 25 μέτρα βαθύτερα
από τους συρμούς του «cut and cover».

Αυτό σήμαινε ότι η κατασκευή τους
δεν αλλοίωνε την επιφάνεια

και ήταν δυνατή η εκσκαφή κάτω από κτίρια.

Η πρώτη σιδηροδρομική γραμμή,
η City and South London,

δημιουργήθηκε το 1890
και είχε τόσο μεγάλη επιτυχία

που μέσα στα επόμενα 20 χρόνια,
κατασκευάστηκαν άλλες έξι γραμμές.

Η νέα και έξυπνη τεχνολογία εφαρμόστηκε
ακόμα και για να ανοίξουν αρκετές γραμμές

κάτω από το ποτάμι
του Λονδίνου, τον Τάμεση.

Στις αρχές του 20ου αιώνα,

η Βουδαπέστη,

το Βερολίνο,

το Παρίσι

και η Νέα Υόρκη

είχαν κατασκευάσει δικούς τους
υπόγειους σιδηροδρόμους.

Σήμερα, με περισσότερες
από 160 πόλεις σε 55 χώρες

να χρησιμοποιούν το μετρό για να
καταπολεμήσουν την κυκλοφοριακή συμφόρηση,

μπορούμε να ευχαριστήσουμε τον Τσαρλς
Πίρσον και τον Μητροπολιτικό Σιδηρόδρομο

που έκαναν το πρώτο βήμα
και μπήκαμε στο σωστό δρόμο.