Jak uprawiać bezpieczny seksting

Seksting, jak wszystko co przyjemne, niesie za sobą zagrożenia - ale poważne naruszenie prywatności nie powinno być jednym z nich. Amy Adele Hasinoff analizuje problematyczne odpowiedzi na seksting w mediach, prawie i edukacji oraz oferuje praktyczne rady, jak ludzie i firmy internetowe mogą chronić poufne (i, hmm, potencjalnie gorszące) cyfrowe pliki.

Media od dawna służą do rozmów o seksie.

Listy miłosne, seks przez telefon,
pikantne zdjęcia z Polaroidu.

Mówi się nawet o dziewczynie,
która wzięła potajemny ślub z panem

poznanym przez telegraf w 1886 roku.

(Śmiech)

Dzisiaj mamy seksting,
a ja jestem ekspertem od sekstingu.

Nie profesjonalnym seksterem.

Chociaż wiem, co to znaczy,
wy chyba też.

[To penis]

(Śmiech)

Badam seksting, odkąd zwrócił
uwagę mediów w 2008 roku.

Napisałam książkę o moralnej panice,
jaką wywołuje seksting,

i oto, co odkryłam:

większość ludzi martwi się
nie tym, czym powinna.

Próbują oni całkowicie
zapobiec sekstingowi.

Ale pozwólcie, że zapytam:

o ile jest całkowicie dobrowolny,
co jest złego w sekstingu?

Ludzie lubią wiele rzeczy,
których ty możesz nie lubić,

jak ser pleśniowy albo kolendra.

(Śmiech)

Seksting jest ryzykowny,
jak wszystko, co przyjemne,

ale póki nie wysyłasz zdjęcia
komuś, kto nie chce go otrzymać,

nie robisz nikomu krzywdy.

Poważnym problemem według mnie

są ludzie, którzy udostępniają
prywatne zdjęcia innych

bez ich zgody.

Zamiast martwić się o seksting,

należałoby pomyśleć więcej
o cyfrowej prywatności.

Kluczem jest przyzwolenie.

Większość ludzi myśli o sekstingu

bez brania pod uwagę pozwolenia.

Wiedzieliście, że seksting nastolatków
jest teraz przestępstwem?

To przestępstwo, bo liczy się
jako pornografia dziecięca,

jeśli jest tam zdjęcie
osoby poniżej 18 lat

i nie ma znaczenia,

czy ktoś zrobił sobie zdjęcie
i wysłał je dobrowolnie.

Mamy więc tę przedziwną sytuację prawną,

gdzie 17-latkowie mogą legalnie
uprawiać seks w większości stanów USA,

ale nie mogą tego fotografować.

Niektóre stany próbowały również
zrobić z sekstingu wykroczenie,

ale problem się tylko powtórzył,

bo zdelegalizowano dobrowolny seksting.

Nie ma sensu

zakaz sekstingu jako środek
zapobiegania naruszeniom prywatności.

To jakby powiedzieć:

rozwiążmy problem gwałtów na randkach
przez zdelegalizowanie randek.

Większość nastolatków
nie trafia do aresztu za seksting,

ale zgadnijcie kto trafia?

Zwykle to nastolatkowie
nielubiani przez rodziców partnera.

Wynika to z dyskryminacji klasowej,
rasizmu czy homofobii.

Większość oskarżycieli jest,
oczywiście, na tyle rozsądna,

żeby nie oskarżać nastolatków
o pornografię dziecięcą, ale nie wszyscy.

Według badaczy
z Uniwersytetu w North Hampshire

7% aresztowanych za posiadanie
dziecięcej pornografii to nastolatkowie,

którzy dobrowolnie uprawiają
seksting z innymi nastolatkami.

Pornografia dziecięca
to poważne przestępstwo,

ale to nie to samo,
co nastoletni seksting.

Rodzice i pedagodzy
też reagują na seksting,

nie myśląc zbyt wiele
o dobrowolności.

Mówią zwykle nastolatkom:
"Po prostu tego nie rób".

Absolutnie to rozumiem,
istnieje poważne ryzyko prawne

i, oczywiście, potencjalne
naruszenie prywatności.

Kiedy byliście młodzi,

na pewno robiliście dokładnie
to, co wam kazano, prawda?

Pewnie myślicie: moje dziecko
nigdy by nie uprawiało sekstingu.

Możliwe, że wasz aniołek nie sekstuje,

ponieważ tylko 33%

16- i 17-latków uprawia seksting.

Ale niestety z wiekiem wzrasta
prawdopodobieństwo, że będą sekstować.

Wszystkie znane mi badania mówią
o ponad 50% 18- do 24-latków.

I zwykle nic złego się nie dzieje.

Często słyszę pytanie:
ale czy seksting nie jest niebezpieczny?

Nikt nie zostawiłby
portfela na ławce w parku,

bo można się spodziewać,
że go ukradną, prawda?

Oto jak ja to widzę:

seksting jest jak zostawienie portfela
w domu swojego chłopaka.

Jeśli wrócisz następnego dnia

i wszystkie pieniądze zniknęły,

to naprawdę trzeba go rzucić.

(Śmiech)

Zamiast traktować seksting
jak przestępstwo,

aby próbować zapobiec
naruszeniom prywatności,

trzeba ustanowić dobrowolność
jako fundament tego,

jak myślimy o rozpowszechnieniu
prywatnych informacji.

Wszystkie nowe środki przekazu
poruszają temat prywatności.

W USA pierwsza poważna debata
dotycząca prywatności

była odpowiedzią na nowe
w tamtym czasie technologie.

Pod koniec XIX wieku
martwiono się aparatami fotograficznymi,

które nagle stały się
dużo bardziej przenośne

oraz plotkarskimi rubrykami w gazetach.

Martwiono się, że aparat
uchwyci informacje o nich,

wyciągnie je z kontekstu
i szeroko je rozpowszechni.

Brzmi znajomo?

Właśnie przez to martwią nas teraz
media społecznościowe, drony

i, oczywiście, seksting.

Wszystkie te obawy przed techniką

są uzasadnione,

bo technika potrafi nagłaśniać i odsłaniać

nasze najgorsze cechy i zachowania.

Ale są na to sposoby.

Już wcześniej mierzyliśmy się
z niebezpieczną, nową techniką.

W 1908 roku Ford wprowadził Model T,
nowy model samochodów.

Ilość wypadków samochodowych rosła.

To był poważny problem -
wygląda tak bezpiecznie, prawda?

Najpierw próbowano
zmienić zachowania kierowców,

jak ograniczenia prędkości
egzekwowane mandatami.

Kolejne dziesięciolecia pokazały,

że technika samego auta
nie jest neutralna.

Można zaprojektować
bezpieczniejszy samochód.

W latach 20. wprowadzono
szyby odporne na rozbicie.

W latach 50. - pasy bezpieczeństwa.

A w latach 90. - poduszki powietrzne.

Te trzy dziedziny:

prawo, ludzie i przemysł
z czasem połączyli siły,

żeby rozwiązać problem,
stworzony przez nową technikę.

To samo można zrobić
z prywatnością w sieci.

Oczywiście, znowu wracamy do przyzwolenia.

Jest taki pomysł.

Zanim ktokolwiek rozpowszechni
twoje prywatne informacje,

musi otrzymać twoją zgodę.

Ta idea przyzwolenia wyszła
od aktywistów walczących z gwałtem,

którzy mówią, że każdy
stosunek płciowy wymaga zgody.

W wielu innych obszarach
mamy ścisłe zasady przyzwolenia.

Weźmy na przykład operację.

Lekarz musi być pewien,

że poważnie i świadomie
zgadzasz się na przeprowadzenie zabiegu.

To inny typ przyzwolenia
niż Warunki Świadczenia Usług iTunes,

które tylko przewijasz, klikasz byle zbyć.

(Śmiech)

Skupiając się na przyzwoleniu, możemy
opracować lepszą ochronę prywatności.

Teraz nie mamy zbyt wielu środków ochrony.

Jeśli trafi ci się
okropny były mąż lub żona,

może udostępnić twoje nagie zdjęcia
na stronie pornograficznej.

Usunięcie tych zdjęć
może być bardzo trudne,

a w wielu stanach

masz większe szanse,
jeśli sam zrobiłeś sobie zdjęcia,

bo możesz wnieść pozew o prawa autorskie.

(Śmiech)

Teraz, jeśli ktoś naruszy
twoją prywatność,

czy to osoba, firma
czy też agencja wywiadowcza,

możesz spróbować wnieść sprawę,

ale możesz ją przegrać,

bo wiele sądów zakłada, że prywatność
w sieci jest po prostu niemożliwa.

Nie są więc skłonne karać
nikogo za jej naruszenie.

Wciąż słyszę pytania:

czy cyfrowy obraz nie rozmywa granicy
między publicznym a prywatnym,

bo przecież jest cyfrowy?

Nie! Nie!

Wszystko, co cyfrowe, nie jest
automatycznie publiczne.

To nie ma żadnego sensu.

Helen Nissenbaum, wykładowczyni prawa
na Uniwersytecie Nowojorskim,

mówi, że mamy prawa, zasady i normy,

które chronią różne prywatne informacje

i nie ma znaczenia,
czy są one cyfrowe, czy nie.

Cała kartoteka pacjenta jest cyfrowa,

ale lekarz nie może jej
tak po prostu udostępnić.

Wszystkie dane finansowe
są zachowane w cyfrowych bazach,

ale bank nie może zamieścić w sieci
historii twoich zakupów.

Lepsze prawo może sprawniej rozwiązywać
naruszenia prywatności,

ale jedną z najłatwiejszych rzeczy,
którą każdy może zrobić,

jest osobista zmiana w celu ochrony
prywatności nas wszystkich.

Zawsze mówi się nam, że prywatność

jest naszą własną, absolutną,
indywidualną odpowiedzialnością.

Mówi się nam: ciągle obserwuj
i odnawiaj ustawienia prywatności.

Mówi się nam: nigdy nie udostępniaj tego,
czego nie chciałbyś pokazać całemu światu.

To nie ma sensu.

Urządzenia cyfrowe to środowiska społeczne

i każdego dnia
dzielimy się z zaufanymi ludźmi.

Jak mówi Janet Vertesi z Princeton,

nasze dane i prywatność nie są personalne,

tylko interpersonalne.

Oto prosta rzecz, którą możesz zrobić.

Zacznij pytać o pozwolenie,
zanim udostępnisz czyjeś informacje.

Jeśli chcesz udostępnić
czyjeś zdjęcie w sieci, poproś o zgodę.

Jeśli chcesz przesłać
dalej czyjegoś maila,

poproś o pozwolenie.

Jeśli chcesz wysłać czyjeś nagie selfie,

naturalnie poproś o zgodę.

Te osobiste zmiany mogą naprawdę pomóc
w ochronie naszej prywatności,

musimy jednak zaangażować
też firmy techniczne.

Te przedsiębiorstwa niechętnie
pomagają w ochronie naszej prywatności,

bo ich model biznesowy opiera się na tym,

że klienci dzielą się
wszystkim ze wszystkimi.

Dziś, jeśli wyślę ci zdjęcie,

możesz je przesłać dalej do kogo chcesz.

A gdybym mogła zdecydować, czy to zdjęcie
można przesłać dalej, czy nie?

Wiedziałbyś, że nie masz
pozwolenia na przesyłanie.

Robimy tak cały czas,
żeby chronić prawa autorskie.

Kiedy kupujesz e-booka, nie możesz go
przesłać dowolnej liczbie osób.

Czemu tego nie spróbować
z telefonami komórkowymi?

Możemy zażądać od firm technologicznych,
by dodały takie zabezpieczenia

do naszych urządzeń i naszych platform
jako domyślne ustawienia.

Możesz przecież wybrać kolor samochodu,

ale poduszki powietrzne są w standardzie.

Jeśli nie przyjrzymy się
prywatności w sieci i przyzwoleniu,

konsekwencje mogą być poważne.

W Ohio mieszkała nastolatka,

nazwijmy ją Jennifer,
dla ochrony jej prywatności.

Wysłała swoje nagie zdjęcia
swojemu chłopakowi,

myśląc, że może mu zaufać.

Niestety, zdradził jej zaufanie

i wysłał jej zdjęcia wszystkim w szkole.

Jennifer była zażenowana i ośmieszona,

ale zamiast jej współczuć,
koledzy z klasy nękali ją.

Nazywali ją szmatą i dziwką

i zrobili jej z życia piekło.

Jennifer zaczęła opuszczać lekcje,
jej oceny się pogorszyły.

Wreszcie postanowiła odebrać sobie życie.

Jennifer nie zrobiła niczego złego.

Podzieliła się jedynie nagim zdjęciem

z kimś pozornie zaufanym.

A jednak nasz prawo mówi jej,

że popełniła straszne przestępstwo,
porównywalne do dziecięcej pornografii.

Nasze normy płci mówią jej,

że tworząc swój nagi wizerunek,

zrobiła najokropniejszą, haniebną rzecz.

A kiedy uznajemy, że prywatność
jest niemożliwa w cyfrowym świecie,

całkowicie lekceważymy i usprawiedliwiamy
podłe zachowanie jej chłopaka.

Ludzie ciągle pytają ofiary
naruszenia prywatności:

"Czego się spodziewałaś?

Nie trzeba było wysyłać tego zdjęcia".

Jeśli próbujesz wymyślić,
co powiedzieć, spróbuj tego.

Wyobraź sobie, że spotykasz kolegę,
który złamał nogę na nartach.

Zaryzykował, żeby zrobić coś fajnego,
i nie skończyło się to dobrze.

Ale pewnie nie będziesz
draniem, który mówi:

"Cóż, trzeba było nie jeździć na nartach".

Jeśli więcej uwagi
poświęcimy przyzwoleniu,

zobaczymy, że ofiary naruszeń prywatności

zasługują na współczucie,

nie kryminalizację,
hańbienie, nękanie czy karę.

Możemy wspierać ofiary
i zapobiegać niektórym naruszeniom

wprowadzając prawne, indywidualne
i techniczne zmiany.

Bo problemem nie jest seksting,
problemem jest prywatność w sieci.

Jedynym rozwiązaniem jest przyzwolenie.

Następnym razem, gdy przyjdzie do ciebie
ofiara naruszenia prywatności,

zamiast ją oskarżać, zróbmy tak:

wymieńmy się pomysłami
na temat ochrony prywatności

i odpowiedzmy współczuciem.

Dziękuję.

(Brawa)