Ці прыгнятаюць школы творчасць?

Sir Ken Robinson makes an entertaining and profoundly moving case for creating an education system that nurtures (rather than undermines) creativity.

Добры дзень! Як справы? Вам спадабалася канферэнцыя?

Папярэднія выступы кранулі мяне да глыбіны душы,

таму я, напэўна, лепш пайду.

Цягам канфэренцыі

я сачыў за трыма тэмамі, важнымі

для майго выступу.

Па-першае, кожная лекцыя і кожны выступоўца

ўяўлялі сабой прыклад чалавечай здольнасці

да творчасці - неверагодна шырокай

і разнастайнай. Па-другое,

мы зразумелі, што зусім не ўяўляем сабе, як

будзе выглядаць наша будучыня.

Аніякіх абрысаў.

Я цікаўлюся адукацыяй;

шчыра кажучы, мне падаецца, што адукацыя цікавая ўсім.

Гэта даволі займальна:

вось вы на вечарыне, і вы згадваеце пра тое,

што займаецеся педагогікай.

Насамрэч педагогі не так часта бываюць на вечарынах,

іх не запрашаюць. (Смех у зале)

Цікава, што нават не запрашаюць, нават пабыўшы ў іх у гасцях.

Але ўсё ж такі на вечарыне, і хто-небудзь

зацікавіўся вашай прафесіяй.

Вы адказваеце, што вы педагог,

і ў суразмоўца бялее на вачох.

"Божа, у адзіны выходны за ўвесь тыдзень я натрапіў на настаўніка!"

Аднак калі запытацца ў суразмоўцы пра яго ўласную адукацыю,

ён адразу абразіцца. Гэтае пытанне лічыцца нетактоўным,

занадта асабістым, ці не так?..

накштал пытанняў пра веравызнанне, заробак і да таго падобных.

Я вельмі цікаўлюся адукацыяй, як, мяркую, мы ўсе;

гэтая тэма такая блізкая нам збольшага таму, што

менавіта адукацыя стане для нас

дзвярыма ў будучыню, якую мы не здольныя ўявіць.

Калі ўдумацца, то дзеці , што ў гэтым годзе пайшлі ў школу

пойдуць на пенсію ў 2065 годзе. Нягледзячы на ўсё тое,

што мы пачулі за гэтыя чатыры дні, ніхто не мае аніякага ўяўлення пра тое,

якім будзе свет

хаця б праз пяць год. І, тым не менш,

мы павінны даваць дзецям адпаведныя веды. Тут нічагусенька

нельга спрагназаваць.

І па-трэцяе, мы ўсе, мяркую, пагодзімся, што

дзеці здольныя на абсалютна неверагодныя

рэчы, яны здольныя ствараць.

Учора мы бачылі Сірын - ейныя здольнасці

надзвычайныя. Яна - выключэнне з правілаў,

але ў пэўным сэнсе яна звычайная - калі можна так сказаць,

у маштабе ўсіх дзяцей свету.

Мы бачым у ёй спалучэнне рэдкай самаадданасці з

прыроджаным талентам. Я мяркую, што такія

таленты ёсць ва ўсіх дзяцей,

а мы безадказна распараджаемся імі.

Я хацеў бы пагутарыць пра адукацыю і

пра творчасць. Мне падаецца, што

творчасць зараз настолькі ж важная, наколькі важная пісьменнасць,

і мы павінны надаць творчасці адпаведны статус.

(Воплескі) Дзякуй. Вось і ўсё, дарэчы.

Дзякуй за ўвагу. (Смех у зале). Так, засталося яшчэ 15 хвілін.

Ну, я нарадзіўся... не. (Смех у зале)

Я вельмі люблю распавядаць адну гісторыю.

Шасцігадовая дзяўчынка сядзела за апошняй партай

на ўроку малявання, і нешта малявала.

Увогуле дзяўчынка не звяртала ўвагі на ўрок,

але тады яна працавала з вялікім захапленнем.

Настаўніцы гэта спадабалася, яна падышла да дзяўчынкі

і спытала: "Што ты малюеш?"

Дзяўчынка адказала: "Я малюю Бога".

Настаўніца сказала: "Ніхто не ведае, як выглядае Бог,"

а дзяўчынка адказала: "Зараз даведаюцца."

(Смех у зале)

Калі майму сыну ў Англіі было чатыры гады...

шчыра кажучы, яму паўсюль было чатыры гады. (Смех у зале)

Калі быць дакладным, у тым годзе, дзе б ён ні быў, яму заўжды было чатыры гады.

Дык вось, ён граў у каляднай пастаноўцы.

Вы помятаеце сюжэт? Гэта ж быў блакбастар!

Мэл Гібсан зняў працяг,

вы напэўна бачылі: "Каляды-2". Джэймс атрымаў ролю Іосіфа,

мы былі вельмі радыя.

Мы тады вырашылі, што гэта - адна з галоўных роляў.

Мы нанялі спецыяльных людзей у цішотках:

"Джэймс Робінсан - Іосіф!" (Смех у зале)

Роля без словаў, але вы памятаеце частку,

дзе з'яўляюцца тры вешчуны. Яны прыходзяць з дарамі,

прыносяць золата, ладан і міру.

Рэальны выпадак. Мы сядзелі ў зале, і

вешчуны, здаецца, пераблыталі парадак дароў;

прынамсі, пасля пастаноўкі мы спыталі ў аднаго з хлопчыкаў,

ці ўсё прайшло добра, і яго вельмі здзівіла пытанне.

Яны проста памяняліся адзін з адным.

Дык вось, уваходзяць тры хлапчукі ,

кожнаму па чатыры гады, з ручнікамі на галовах,

ставяць на падлогу скрынкі,

першы кажа: "Я прынёс табе золата",

другі кажа: "Я прынёс табе мірры",

а трэці кажа: "Я прынёс табе... ладна, ну!"

У абедзвюх гісторыях ёсць нешта агульнае - дзеці ўмеюць рызыкаваць;

яны не ўпэўненыя ў нечым, але ўсё роўна спрабуюць,

не баючыся памыліцца.