Rufus Griscom + Alisa Volkman: Laten we het over ouderschapstaboes hebben

Rufus Griscom en Alisa Volkman, uitgevers van Babble.com, stellen, in een levendige duowedstrijd, 4 feiten aan de kaak die ouders nooit toegeven -- en zeggen waarom ze dat zouden moeten. Grappig en eerlijk, voor ouders en niet-ouders.

Alisa Volkman: Dit is het begin van ons verhaal --

het dramatische moment van de geboorte

van onze eerste zoon, Declan.

Uiteraard een heel diep moment,

het veranderde ons leven op vele manieren.

Het veranderde het ook op onverwachte manieren,

waar we later over nadachten,

en dat leidde tot een businessidee van ons beiden.

Een jaar later lanceerden we Babble,

een website voor ouders.

Rufus Griscom: Voor mij begint ons verhaal

een paar jaar eerder (AV: Dat is waar.)

RG: Misschien weet je nog dat we hals over kop verliefd werden.

AV: Inderdaad.

RG: We hadden toen een heel ander soort website.

Die heette nerve.com,

en het motto was "geletterde vuilbekkerij".

Het was in theorie, en hopelijk in de praktijk,

een slim online-magazine

over seks en cultuur.

AV: Dat bracht een datingsite voort.

Maar je kan je voorstellen welke grapjes we krijgen. Van seks komen kindjes.

Je volgt instructies op Nerve en je komt uit op Babble,

wat we deden.

Misschien lanceren we een seniorensite als derde. We zien wel.

RG: Voor ons ging de continuïteit tussen Nerve en Babble

niet alleen om de levensfase,

die natuurlijk relevant is,

maar meer om

ons verlangen om eerlijk te spreken

over onderwerpen waarvoor dat mensen moeilijk lukt.

Het lijkt ons dat

als mensen beginnen te verbloemen, of liegen over dingen,

dat het dan echt interessant wordt,

dat is een onderwerp waar we ons in willen verdiepen.

Tot onze verrassing stelden we vast, als jonge ouders,

dat er bijna meer taboes zijn over ouderschap

dan over seks.

AV: Dat is waar. Dus zoals gezegd,

de eerste jaren waren fantastisch,

maar ook echt moeilijk.

Wij denken dat een deel van die moeilijkheid

door valse reclame over ouderschap kwam.

(Gelach)

We abonneerden ons op vele tijdschriften, deden ons huiswerk,

maar waar je ook kijkt, zagen we dit soort beelden.

En we gingen het ouderschap in

met de verwachting dat ons leven zo zou zijn.

De zon zou altijd schijnen, onze kinderen zouden nooit huilen.

Ik zou altijd perfect gekapt en uitgerust zijn.

Maar zo was het helemaal niet.

RG: Toen we het glossy ouderschapstijdschrift lieten zakken

waar we naar keken, met die mooie beelden,

en naar de scène in onze woonkamer keken,

zag het er meer zo uit.

Dit zijn onze drie zonen.

En natuurlijk huilen en schreeuwen ze niet de hele tijd.

Maar met drie jongens heb je veel kans

dat er minstens één gedrag vertoont

dat niet helemaal naar behoren is.

AV: Je kan zien waar we afhaakten.

We hadden het gevoel dat wat we hadden verwacht,

niets te maken had met onze ervaring.

En dus beslisten we ouders de naakte waarheid te bieden.

We wilden dat ze zouden begrijpen

wat de realiteit van het ouderschap was, op een eerlijke manier.

RG: Dus wat we vandaag graag willen doen

is vier ouderschapstaboes met jullie delen.

Er zijn natuurlijk meer dan vier dingen

die je niet mag zeggen over ouderschap.

Maar we willen er vandaag vier delen

die bijzonder relevant zijn voor ons persoonlijk.

Taboe nummer één:

je mag niet zeggen dat je niet verliefd werd op je baby

vanaf de eerste minuut.

Ik herinner me levendig dat ik in het ziekenhuis zat.

We waren ons eerste kind aan het baren.

AV: Wij, of ik?

RG: Excuus.

Verkeerd gebruik van het voornaamwoord.

Alisa was zeer gul

ons eerste kind aan het baren -- (AV: Dank je.)

-- en daar was ik met de catchershandschoen.

En ik stond met mijn armen open.

De verpleegkundige kwam op me af

met dat prachtige, prachtige kind.

Ik herinner me, terwijl ze naderde,

de stemmen van vrienden die zeiden:

"Zodra ze je de baby in handen geven,

zal je een gevoel van liefde over je voelen komen,

dat een grootteorde sterker is

dan al wat je al ervaren hebt in je hele leven."

Ik zette me dus schrap voor het moment.

De baby kwam eraan,

en ik was klaar voor die immense hoeveelheid liefde

die me van mijn sokken zou blazen.

Maar toen ik de baby in handen kreeg,

was dat een bijzonder moment.

Deze foto is van letterlijk een paar seconden later,

de baby werd in mijn handen gelegd en ik bracht hem mee.

Je ziet het, onze ogen glinsterden.

Ik vloeide over van liefde en affectie voor mijn vrouw,

met diepe, diepe dankbaarheid

dat we klaarblijkelijk een gezond kind hadden.

En het was natuurlijk ook surrealistisch.

Ik moest de bandjes checken en zeker zijn.

Ik geloofde het niet: "Bent u zeker dat dit ons kind is?"

Dit was allemaal erg merkwaardig.

Wat ik toen voor het kind voelde was diepe affectie,

maar niets in vergelijking met wat ik nu voel, vijf jaar later.

We hebben hier iets gedaan

dat je reinste ketterij is.

We hebben een grafiek gemaakt

van onze liefde voor ons kind door de tijd heen.

(Gelach)

Dit is natuurlijk ketterij.

Je mag liefde niet in een grafiek gieten.

De reden dat dat niet mag,

is dat we liefde als iets binairs beschouwen.

Je bent verliefd, of je bent niet verliefd.

Je bemint, of je bemint niet.

Ik denk dat liefde eigenlijk een proces is.

Ik denk dat het probleem met liefde zien

als iets binairs,

is dat het ons

onterecht bezorgd maakt

dat liefde bedrieglijk, ongepast of wat dan ook is.

En ik spreek hier natuurlijk over de ervaring van de vader.

Volgens mij gaan vele mannen door dit gevoel

de eerste maanden, misschien het eerste jaar,

dat hun emotionele reactie op één of andere manier ongepast is.

AV: Ik ben blij dat Rufus dit ter sprake brengt,

want je kan zien waar zijn dip zit. Het eerste jaar is

waar ik volgens mij het meeste werk deed.

We grappen daar graag over,

in de eerste maanden van al de levens van onze kinderen

is dit Oom Rufus.

(Gelach)

RG: Ik ben een heel dierbare oom, een heel dierbare oom.

AV: Ik maak vaak grapjes met Rufus als hij thuiskomt,

dat ik niet zeker weet of hij ons kind eruit zou halen in een rij

met andere baby's.

Dus heb ik hier een popquiz voor Rufus.

RG: Uh oh.

AV: Ik wil hem niet voor joker zetten. Maar ik geef hem drie seconden.

RG: Dat is niet fair. Dit is een strikvraag. Hij is er niet bij, of wel?

AV: Onze acht weken oude zoon is daar ergens.

Ik wil zien of Rufus hem snel kan identificeren.

RG: Uiterst links. (AV: Nee!)

(Gelach)

RG: Wreed.

AV: Niets aan toe te voegen.

(Gelach)

Ik ga verder met taboe nummer twee.

Je mag het niet hebben over hoe eenzaam het kan zijn met een baby.

Ik vond zwanger zijn leuk; ik vond het prachtig.

Ik voelde me ongelooflijk verbonden met de gemeenschap om me heen.

Het voelde alsof iedereen deel had aan mijn zwangerschap,

ze telden allemaal mee af naar de uitgerekende datum.

Ik voelde me een vehikel van de toekomst van de mensheid.

Dat ging door tot in het ziekenhuis. Ik werd er echt vrolijk van.

Ik werd overladen met geschenken en bloemen en bezoekers.

Het was echt een fantastische ervaring.

Maar toen ik thuiskwam,

voelde ik me plots erg vervreemd,

en plots ingesloten en uitgesloten.

Die gevoelens verbaasden me echt.

Ik had verwacht dat het moeilijk zou zijn,

met slapeloze nachten, constante voedingen,

maar was niet voorbereid op de gevoelens

van isolement en eenzaamheid die ik ervaarde.

Ik was echt verbaasd dat niemand me dat had gezegd,

dat ik me zo zou voelen.

Ik belde mijn zus op,

met wie ik een goede band heb -- ze heeft 3 kinderen --

en ik vroeg haar: "Waarom heb je mij niet gezegd

dat ik me zo zou voelen,

dat ik me zo ongelooflijk geïsoleerd zou voelen?"

Ze zei -- ik vergeet het nooit --

"Dat zeg je nu eenmaal niet tegen een moeder

die voor het eerst een baby krijgt."

RG: En natuurlijk denken wij

dat je dat net wel moet zeggen

aan moeders die voor het eerst een baby krijgen.

Eén van de thema's voor ons

is dat we denken

dat openhartigheid en brutale eerlijkheid

kritisch zijn voor ons allen

om fantastische ouders te zijn.

En het is moeilijk om niet te denken

dat dit gevoel van isolement deels wordt veroorzaakt

door onze moderne wereld.

Alisa staat niet alleen met haar ervaring.

58 procent van de bevraagde moeders

rapporteren gevoelens van eenzaamheid.

Van die groep is 67 procent het eenzaamst

als hun kinderen 0 tot 5 zijn -- wellicht eerder 0 tot 2.

Bij onze voorbereiding hiervoor

bekeken we hoe sommige andere culturen in de wereld

omgaan met deze periode.

Hier in de Westerse wereld

woont minder dan 50 procent dichtbij zijn familie,

wat volgens mij deels verklaart waarom dit zo'n harde tijd is.

Om één van vele voorbeelden te geven:

in Zuid-India

bestaat er een gebruik dat jholabihari heet.

De vrouw verhuist, als ze 7 of 8 maanden zwanger is,

naar haar moeder.

Ze ondergaat een reeks rituelen en ceremonies,

baart haar kind en gaat terug naar haar kerngezin

meerdere maanden na de geboorte van het kind.

Dit is één van de vele manieren

waarop andere culturen deze eenzame periode overbruggen.

AV: Taboe nummer drie:

je mag niet spreken over je miskraam -- maar vandaag zal ik over de mijne praten.

Na de geboorte van Declan

ijkten we onze verwachtingen opnieuw.

We dachten dat we dit nog eens aankonden

en dat we wisten waar we aan toe waren.

We waren dankbaar dat ik zwanger kon worden.

Ik hoorde al snel dat we een zoon kregen.

Toen ik vijf maanden ver was,

hoorden we dat we ons kind hadden verloren.

Dit is het laatste kleine beeld dat we van hem hebben.

Het was natuurlijk een heel moeilijke tijd --

echt pijnlijk.

Tijdens mijn rouwproces

was ik verbaasd dat ik niemand wilde zien.

Ik wilde echt in een holletje wegkruipen.

Ik wist echt niet hoe ik

opnieuw bij mijn omringde gemeenschap zou aansluiten.

Ik denk dat de manier waarop ik mij voelde,

op een heel diep niveau,

een groot schaamtegevoel was --

ik was in verlegenheid --

omdat ik in zekere zin gefaald had

om te doen waar ik genetisch voor uitgerust ben.

Dat deed me twijfelen:

als ik geen tweede kind kon krijgen,

wat zou dat dan betekenen voor ons huwelijk

en voor mij als vrouw?

Het was dus een heel moeilijke tijd.

Naarmate ik het begon te verwerken,

begon ik uit het dal te klimmen en met mensen te praten.

Ik was echt verbaasd

over alle verhalen die binnenstroomden.

Mensen met wie ik dagelijks te maken had,

samenwerkte, bevriend was,

familieleden die ik al lang kende,

ze hadden hun eigen verhaal nooit met me gedeeld.

Ik herinner me dat gevoel dat al die verhalen uit het niets tevoorschijn kwamen.

Het voelde alsof ik was gestoten

op een geheim genootschap van vrouwen waar ik nu deel van was,

wat me geruststelde, maar ook echt verontrustte.

Ik denk

dat een miskraam een onzichtbaar verlies is.

Er bestaat niet veel gemeenschapsondersteuning rond.

Er is geen ceremonie,

geen ritueel of rite.

Bij een overlijden heb je een begrafenis, vier je het leven,

en is er veel gemeenschapsondersteuning.

Bij een miskraam hebben vrouwen dat niet.

RG: Dat is natuurlijk jammer,

want het komt vaak voor en is een traumatische ervaring.

15 tot 20 procent van alle zwangerschappen draaien op een miskraam uit.

Ik vind dit verbazingwekkend.

In een enquête zeiden 74 procent van de vrouwen

dat ze vonden dat de miskraam deels hun fout was, wat vreselijk is.

Tot mijn verbazing zei 22 procent

dat ze een miskraam voor hun echtgenoot zouden verbergen.

Dus taboe nummer vier:

je mag niet zeggen dat je gemiddelde geluk

is gedaald sinds je een kind hebt.

Het heet officieel dat elk aspect van mijn leven

dramatisch is verbeterd

sinds ik deel heb

aan het wonder van geboorte en familie.

Ik zal nooit vergeten, ik herinner het me levendig tot vandaag:

onze eerste zoon Declan was negen maanden oud,

ik zat op de bank,

en ik las Daniel Gilberts wondermooie boek "Stuiten op geluk".

Ik had twee derden gelezen,

en er stond een grafiek op de rechterkant --

op de rechterbladzijde --

die we hier hebben genoemd

""De Ergst Denkbare Grafiek

Voor Een Jonge Ouder".

Deze grafiek omvat vier totaal onafhankelijke studies.

In principe is er een steile daling

in de echtelijke voldoening,

die, zoals we weten, nauw samenhangt met breder geluk,

en die niet opnieuw stijgt

tot je eerste kind naar de universiteit gaat.

Hier zit ik dus te kijken naar de twee volgende decennia van mijn leven,

deze afgrond van geluk

waar we onze spreekwoordelijke cabriolet recht inrijden.

We werden moedeloos.

AV: Je kan je dus voorstellen dat de eerste paar maanden lastig waren,

maar we kwamen erdoor

en we waren echt geschokt over deze studie.

We wilden er van nabij naar kijken

in de hoop dat we een lichtpunt zouden vinden.

RG: Dan is het fantastisch om een website voor ouders te hebben,

want we hadden een ongelooflijke journalist

die alle wetenschappers ging interviewen

die de vier studies hadden uitgevoerd.

Wij zeiden: hier is iets niet in de haak.

Er ontbreekt iets in deze studies.

Het kan echt niet zo erg zijn.

Dus Liz Mitchell maakte er een heel mooi werkstuk van.

Ze interviewde vier wetenschappers

en ze interviewde ook Daniel Gilbert.

En we vonden inderdaad een lichtpunt.

Dit is hoe volgens ons

de baseline van gemiddeld geluk

eruit ziet, door het leven heen.

Gemiddeld geluk is natuurlijk niet juist,

omdat het voorbijgaat aan

de ervaring van moment tot moment.

Zo ziet het er volgens ons uit

als je een plaats geeft

aan de ervaring van moment tot moment.

We weten allemaal nog dat in de kindertijd

het kleinste dingetje -- we zien het op de gezichten van onze kinderen --

het kleinste dingetje

ze in allerhoogste vervoering kan brengen,

pure verering,

en het volgende kleinste dingetje

kan ze in de diepste afgrond storten.

Het is uitzonderlijk om naar te kijken, en we weten het zelf nog.

Naarmate je ouder wordt,

is het alsof leeftijd een soort lithium is.

Je wordt stabieler naarmate je ouder wordt.

Wat er gebeurt als je 20 of 30 bent,

is dat je je geluk leert in te dekken.

Je begint te beseffen:

"Hey, ik zou naar dit live concert kunnen gaan

en een onvergetelijke ervaring hebben

die me kippenvel over mijn hele lijf bezorgt,

maar waarschijnlijker is dat ik claustrofobie zal hebben

en niet aan een pintje zal geraken.

Ik ga dus niet.

Ik heb thuis een goede stereo. Ik ga niet."

Je gemiddeld geluk stijgt,

maar je verliest de transcendente momenten.

AV: Ja, en dan krijg je je eerste kind.

Je geeft jezelf opnieuw over

aan die hoogten en laagten --

de hoogten zijn de eerste stapjes, eerste glimlach,

je kind dat voor het eerst voor je voorleest --

de laagten zijn ons huis tussen zes en zeven elke avond.

Maar je geeft jezelf opnieuw over

aan controleverlies op een fantastische manier,

die ons leven veel betekenis geeft,

en tot dankbaarheid stemt.

RG: In werkelijkheid

ruilen we dus gemiddeld geluk in.

We ruilen de zekerheid en veiligheid

van een bepaald niveau van tevredenheid

in voor deze transcendente momenten.

Waar leidt dat toe voor ons beiden,

met ons gezin met drie kleine jongens,

volledig in beslag genomen?

Er is in ons geval nog een factor.

We hebben nog een taboe geschonden

in ons leven.

Dit is een bonustaboe.

AV: Een snel bonustaboe, dat we niet samen zouden moeten werken,

vooral niet met drie kinderen --

en dat doen we wel.

RG: In het begin hadden we onze bedenkingen.

Iedereen weet dat je niet met je echtgenote moet samenwerken.

Toen we geld gingen ophalen om Babble op te zetten,

zeiden de durfkapitalisten:

"Wij investeren per definitie niet

in bedrijven die door echtgenoten zijn opgezet,

want dat geeft een extra kans op falen.

Het is geen goed idee. Doe het niet."

We deden het natuurlijk toch.

We haalden het geld op, en vonden dat erg spannend,

want in deze levensfase

is tijd het meest schaarse goed.

Als je een passie hebt voor wat je elke dag doet -- zoals wij --

en ook voor je relatie,

dan is dit volgens ons de enig mogelijke manier.

Onze eindvraag is dus:

kunnen we samen de geluksgrafiek opwaarts buigen?

Het is super dat we die transcendente geluksmomenten hebben,

maar ze zijn soms erg kort.

En wat met die gemiddelde baseline van geluk?

Kan die wat hoger?

AV: Volgens ons is die gelukskloof waar we het over hadden,

echt het resultaat van aan kinderen beginnen --

en van elk langdurig partnerschap overigens --

met de verkeerde verwachtingen.

Met de juiste verwachtingen, goed gemanaged,

zal het volgens ons een dankbare ervaring zijn.

RG: Dit is dus wat --

We denken dat veel ouders,

als je eraan begint -- zoals wij --

je pakt in om naar Europa te gaan. Je bent er erg op uit.

Je stapt uit het vliegtuig,

en dan blijkt dat je in Nepal gaat trekken.

Dat is een buitengewone ervaring,

vooral als je de juiste bagage hebt ingepakt

en weet waar je aan begint en het spannend vindt.

Voor ons gaat dit alles om

eerlijkheid, niet alleen om de eerlijkheid,

maar in de hoop dat meer eerlijkheid en transparantie over deze ervaringen

ons collectief

die geluksbaseline wat naar boven kan doen gaan.

RG + AV: Dankuwel.

(Applaus)