کمپین ما برای ممنوع کردن کیسه‌های پلاستیکی در بالی

کیسه‌های پلاستیکی از بین نمی‌روند، ولی از انها استفاده شده و بدون توجه دور ریخته می‌شوند. اغلب مسیر آنها به اقیانوس بوده و آب را آلوده نموده و زندگی زیر دریا را به خطر می‌اندازد. بقیه را آتش می زنند که دی‌اکسیدهای مضر را به هوا آزاد می‌کند. ملاتی و ایزابل ویجسن در مأموریتی برای مقابله با آلودگی محیط زیست کیسه‌های پلاستیکی در جزیره زیبای بالی هستند. تلاش آنها شامل درخواست‌ها، تمیز نمودن ساحل، حتی اعتصاب غذا منجر شد تا حاکم بالی برنامه‌ای را برای منع کیسه پلاستیکی تا سال ۲۰۱۸ متعهد شود. «هیچوقت نگذارید کسی به شما بگوید که بسیار جوانید و نمی‌فهمید» ایزابل به فعالین دیگر می‌گوید. «ما نمی‌گوییم این ساده خواهد بود. می‌گوییم ارزشش را دارد.»

ملاتی ویجسن: بالی ... جزیره خدایان.

ایزابل ویجسن: بهشتی سبز.

م.و. : یا ...

بهشتی که گم شده است.

بالی:

جزیره زباله.

ا.و. : در بالی،

۶۸۰ متر مکعب زباله پلاستیکی
هر روز تولید می شود.

این به اندازه ساختمانی ۱۴ طبقه است.

و مسأله کیسه پلاستیکی مطرح است،

کمتر از ۵ درصد آن بازیافت می شود.

م.و. : می دانیم که این موضوع تصویری که
از جزیره هست را خراب می کند.

وقتی این را فهمیدیم،
ما را نیز تغییر داد،

وقتی فهمیدیم که تقریباً تمامی
کیسه های پلاستیکی در بالی به جوی ها رفته

و سپس به رودها می ریزند

و بعد به اقیانوس می روند.

و بعد آنهایی که حتی به اقیانوس نرسیدند،

سوزانده شده یا پخش و پلا می شوند.

ا.و. : خب ما تصمیم گرفتیم که کاری بکنیم.

و سه سال است که روی این موضوع کار می کنیم

تا به کیسه های پلاستیکی
در جزیره مان «نه» بگوییم.

و موفقیت های خوبی بدست آوردیم.

م.و. : ما خواهریم،

و به بهترین مدرسه روی زمین می رویم:

مدرسه سبز، بالی.

تفاوت مدرسه سبز فقط در این نیست که
از بامبو ساخته شده است،

بلکه در روش درسی متفاوت آن است.

ما یاد میگیریم که رهبران امروز دنیا شویم،

چیزی که کتابهای درسی معمولی
نمیتوانند ارائه دهند.

ا.و. : روزی ما درسی در کلاس داشتیم

که درباره انسانهای مؤثر صحبت شد،

مثل نلسون ماندلا،

پرنسس دایانا

و مهاتما گاندی.

آن روز که برگشتیم،

تصمیم گرفتیم که ما هم میخواهیم مهم باشیم.

چرا باید صبر کنیم تا بزرگ شویم

و بعد مؤثر باشیم؟

ما میخواستیم کاری را الآن بکنیم.

م.و. : روی مبل نشسته بودیم،

و در حال فکر بر تمامی مشکلاتی که
بالی با آن روبروست بودیم.

و چیزی که به شدت نظرمان را جلب کرد

زبالههای پلاستیکی بود.

اما این مشکل بزرگی است.

خب ما به دنبال هدفی واقعگرایانه
برای دو نوجوان بودیم:

کیسه های پلاستیکی.

و ایده بوجود آمد.

ا.و. : ما شروع به تحقیق کردیم،

و بهتر است بگوییم،
هرچه بیشتر یادگرفتیم،

چیز مفیدی درباره کیسههای پلاستیکی ندیدیم.

و میدانید چیست؟

ما واقعاً لازمشان نداریم!

م.و. : ما از تلاشهای انجام شده برای
نه گفتن به کیسه پلاستیکی

در بسیاری از نقاط الهام گرفتیم،

از هاوایی گرفته تا رواندا

و خیلی شهرهای دیگر چون اوکلند و دوبلین.

ا.و. : و ایدهای که اجرایی شد
«خداحافظ کیسههای پلاستیکی» بود.

ا.و. : در سالهایی که ما کمپین کردیم،

خیلی چیزها یاد گرفتیم.

درس اول:

شما نمی توانید به تنهایی انجامش دهید.

نیاز به تیمی بزرگ
از نوجوانان هم عقیده دارید،

خب ما اعضای
«خداحافظ کیسه پلاستیکی» را جمع کردیم.

تیم داوطلبانهای از بچهها از تمامی جزیره

از مدارس محلی و بینالمللی بوجود آمد.

و همگی باهم،

قدم در مسیری چند لایه گذاشتیم،

به کمک جمع آوری امضاهای
آنلاین و آفلاین،

و ارائههای آموزشی و الهام بخش در مدارس،

و آگاهی عمومی را در بازارها،
فستیوالها و ساحلها افزایش دادیم.

و آخرین که مهم نیز هست،

پخش کردن کیسههای جایگزین بود،

مثل کیسههای بافتنی،

کیسههای بازیافتی
از روزنامه

یا کیسههای ۱۰۰ درصد ارگانیک،

که همه آنها از ابتکارات محلی جزیزه بود.

ا.و. : روستایی آزمایشی را

متشکل از ۸۰۰ خانواده راه انداختیم.

شهردار روستا اولین دوست ما بود

و او به تی شرتهای ما علاقهمند شد،
و خوب کمک کرد.

ما بر آگاه سازی مشتریان تمرکز نمودیم،

چرا که آنجاست که تغییر لازم است رخ دهد.

روستا در حال حاضر
دو سوم راه را برای

رها شدن از کیسههای پلاستیکی رفته است.

تلاشهای اولیه ما برای همراه سازی
دولت بالی بی نتیجه بود.

خب فکر کردیم

«درخواستی با یک میلیون امضا داریم.

نمیتوانند ما را نادیده بگیرند. درسته؟»

م. و. : درسته!

ا. و. : اما چه کسی ممکن بود حدس بزند

یک میلیون امضا یعنی چه؟
یعنی هزار در هزار؟

(خنده حضار)

ما گیر کرده بودیم ...

تا اینکه درس شماره دو را آموختیم:

خارج از چارچوب فکر کنید.

کسی اشاره کرد که

فرودگاه بالی
۱۶ میلیون پرواز ورودی و خروجی در سال دارد.

م.و. : اما چگونه به فرودگاه برویم؟

و اینجا درس شماره سه مطرح شد:

پا فشاری.

ما به فرودگاه رفتیم.

از دربان فرودگاه رد شدیم.

و سپس به رئیس رئیس او رسیدیم،

و بعد به دستیار مدیر فرودگاه،

و سپس مدیر فرودگاه،

و بعد ...

دوباره دو سطح پایین آمدیم
و فکر کردیم،

خب، دوباره به دربان رسیدیم.

و بعد از چند روزی زدن به این در و آن در

و به عنوان نوجوانی در این مأموریت،

به مدیر امور تجاری فرودگاه بالی رسیدیم.

و درباره «کیسههای پلاستیکی بالی» گفتیم،
او که مرد خیلی خوبی بود،

گفت [تقلید صدای مرد]
«چیزی را میخواهیم بگویم باور نمیکنم،

اما قصد دارم که اجازه را بدهم

تا پشت باجه گمرکی و مهاجرت
به جمع آوری امضا بپردازید.»

(خنده حضار)

(تشویق حضار)

ا.و. : در یک و نیم ساعتی که آنجا بودیم،

تقریباً هزار امضا جمع کردیم.

چقدر خوب بود، نه؟

درس شماره چهار:

شما به قهرمانانی
در تمام سطوح جامعه لازم دارید،

از دانش آموزان تا مدیران تجاری
تا افراد مشهور.

و به لطف جاذبه مدرسه سبز،

ما به جریان ثابتی از
انسانهای مشهور دسترسی داریم.

بان کی مون به ما یاد داد

که دبیرکل سازمان ملل

درخواستها را امضا نمیکند ...

(خنده حضار)

حتی اگر نوجوانی با مهربانی بپرسد.

اما قول داد که این مطلب را پخش کند،

و در حال حاضر
از نزدیک با سازمان ملل همکاری داریم.

م.و. : جین گودال قدرت
شبکهای از مردم را به ما آموخت.

او گروه Roots & Shoots
را راه انداخت

و در حال حاضر
بیش از ۴ هزار گروه در سراسر دنیا دارد.

ما یکی از آنها هستیم.

او واقعاً الهام بخش است.

اگر شما عضوی از کلوب روتاری هستید،

از آشنایی با شما خوشبختیم.

ما هم اینتراکتور هستیم،

جوانترین دپارتمان کلوب جهانی روتاری.

ا.و. : اما ما بیشتر درباره صبر یاد گرفتیم،

م.و. : چگونه با عصبانیت کنار بیاییم،

ا.و. : رهبری،

م.و. : کار گروهی،

ا.و. : دوستی،

م.و. : من بیشتر درباره ساکنین بالی
و فرهنگشان یاد گرفتیم

ا.م. : و ما درباره اهمیت تعهد یاد گرفتیم.

م.و. : همیشه ساده نیست.

بعضی وقتها بیان کردن حرفت سخت میشود.

ا.و. : اما سال پیش،
ما دقیقاً این کار را کردیم.

ما به هند رفتیم تا سخنرانی کنیم،

و والدینمان ما را برای بازدید از

خانه شخصی مهاتما گاندی بردند.

درباره قدرت اعتصاب غذا آموختیم
که او برای هدفش

این کار را کرد.

بله، در انتهای گردش ما،

وقتی دوباره والدینمان را دیدیم،

دو نفری تصمیم گرفتیم و گفتیم،

«ما میخواهیم اعتصاب غذا کنیم!»

(خنده حضار)

م.و. : شما احتمالاً میتوانید
صورتهای آنها را تصور کنید.

خیلی طول کشید تا راضی شوند،

و نه تنها پدر و مادرمان

بلکه دوستان و معلمان را
باید راضی میکردیم.

ایزابل و من خیلی در این باره جدی بودیم.

وقتی متخصص غذا را ملاقات کردیم،

به نتیجهای رسیدیم که

هروز فقط از طلوع خورشید
تا غروب خورشید غذا نخوریم.

تا اینکه دولت بالی موافقت کند
تا با ما ملاقات نماید

که صحبتی درباره
منع کیسه پلاستیکی داشته باشیم.

ا.و. : «موگاک ماکان»،
که اعتصاب به زبان باهاسا در اندونزی است،

شروع شد.

از شبکههای اجتماعی
برای هدفمان بهره بردیم

و در روز دوم بود که،

پلیس به منزل و مدرسه ما آمد.

این دو دختر چه کاری میکنند؟

ما میدانستیم با اعتصاب غذایمان

دولت را بد نشان میدهیم ...

ممکن است به زندان برویم.

اما، خوب، جواب داد.

۲۴ ساعت بعد،

ما را از مدرسه برداشتند

و به سمت دفتر استاندار اسکورت کردند.

م.و. : و او آنجا بود ...

(تشویق حضار)

منتظر ما برای ملاقات و گفتگو،

و کاملاً پشتیبان و متشکر از عزم ما بود

که میخواستیم به زیبایی
و محیط زیست بالی توجه کنیم.

او قول رسمی داد

تا به در بالی
به کیسه پلاستیکی «نه» گفته شود.

و ما الآن باهم دوستیم،

و طبق برنامهای منظم،

ما به او و تیمش
قولهایی که داده را یادآوری میکنیم.

و به طور قطع،

اخیراً او متعهد شده است

که بالی تا سال ۲۰۱۸
خالی از کیسه پلاستیکی خواهد شد.

(تشویق حضار)

ا.و. : همچنین، در فرودگاه بین المللی بالی،
یکی از حامیان ما

برنامهای برای سیاست منع کیسه پلاستیکی
تا ۲۰۱۶ دارد.

م.و. : که دیگر کیسه پلاستیکی توزیع نشده

و هرکس کیسه چند بار مصرف را بیاورد

که پیغام بعدی ما
برای تغییر تفکر عموم خواهد بود.

ا.و. : کمپین کوتاه مدت ما،

«یک جزیره - یک صدا»

کلاً درباره این ماجراست.

ما رستورانها و مغازهها را
بررسی و شناسایی میکنیم

تا اینکه اعلام کنند
خالی از کیسه پلاستیکی هستند،

و این برچسب را در ورودی وصل کنند

و اسم خودشان را در شبکه اجتماعی

و چند مجله مهم در بالی بگذارند.

و به طور معکوس،

مشخصاً آنهایی که از این برچسب
استفاده نمیکنند را نشان دهند.

(خنده حضار)

م.و. : خوب چرا ما این داستان را
تعریف میکنیم؟

بخشی به خاطر این است که ما

و تیممان
از نتایجمان رضایتمندیم،

که توانستیم به آنها برسیم.

اما در این مسیر،

فهمیدیم که کودکان هم میتوانند کاری بکنند.

میتوانیم باعث اتفاقات خوب شویم.

ایزابل و من تنها ۱۰ و ۱۲ ساله بودیم

وقتی این کا را شروع کردیم.

ما طرح تجاری نداشتیم،

استراتژی ثابتی هم نداشتیم،

و برنامه مخفی وجود نداشت ...

تنها یک ایده مقابل ما بود

و گروهی از دوستان که با ما کار میکردند.

تنها میخواستیم
کیسههای پلاستیکی متوقف شوند

که اطرافمان را احاطه کرده و
خانه ما به هم ریختهاند.

بچهها انرژی بی حد و مرزی دارند

و انگیزهای برای تغییر نیازهای دنیا.

ا.و. : بنابراین برای تمامی کودکان
این دنیای زیبا ولی چالش برانگیز:

به دنبال هدف بروید!

تغییر ایجاد کنید.

نمیگوییم که ساده خواهد بود.

میگوییم که ارزش آن را دارد.

ما کودکان شاید
۲۵ درصد جمعیت دنیا را تشکیل میدهیم،

اما ۱۰۰ درصد آینده دنیا هستیم.

م.و. : خیلی کار مانده تا بکنیم،

اما میدانیم که متوقف نمیشویم

تا اینکه اولین سؤال در فرودگاه بالی
هنگام ورود مسافر این باشد

هردو: «به بالی خوش آمدید،

فقط هرچی کیسه دارید اعلام کنید؟!»

(خنده حضار)

اوم شانتی اوم.

سپاسگزاریم.

(تشویق حضار)