"Ölüyor muyum?"İşte o dürüst cevap.

Matthew O'Reilly Long Island, New York'ta tecrübeli bir acil durum sağlık teknisyeni.Bu konuşmada O'Reilly, ağır yaralanmış bir hasta "Ölecek miyim?" diye sorduktan sonra neler olduğunu anlatıyor.

Yedi senedir Suffolk Country, New York'ta Acil Tip Teknisyeniliği yapiyorum.

Araba kazasından, Sandy kasırgasına kadar

birçok olayla karşılaştım.

Eğer siz de diğer insanlar gibiyseniz,

ölüm en büyük korkularınızdan birisi olabilir.

Bazılarımız bunun gelişini görebilir,

Bazılarımız göremez.

Az bilinen tıbbi bir terim var,

adı "yaklaşan azap".

Bir çeşit semptom diyebiliriz.

Bir tıp teknisyeni olarak ben de,

bu ve benzeri bir semptoma cevap vermek icin eğitimliyim.

Yani bir hasta kalp krizi geçirip bana bakarken

"bugün öleceğim" dediğinde

o hastanın durumunu tekrar gözden geçirmek üzere eğitildik.

Kariyerim boyunca,

birçok kez , hastanın yaşamak için dakikalarının kaldığı ve

söylenecek hiçbir sözün kalmadığı

durumlara şahitlik ettim.

Bu anlarda, bir ikilemle yüzleştim:

Onlar ölümle yüz yüzeyken, onlara öleceklerini mi söylemeliyim?

Yoksa yalan söyleyip onları rahatlatmalı mıyım?

Kariyerimin başlarında,

bu ikilemi sadece yalan soyleyerek geçiştirdim.

Korkuyordum.

Korkuyordum;
çünkü eğer onlara doğruyu söylersem,

hayatlarının son anlarında dehşet ve korku içinde,

yaşama veda edeceklerdi.

Tüm bunlar başıma gelen bir olayla değişti.

5 yıl önce, bir motorsiklet kazasına
müdahele ettim.

Motorsiklet sürücüsü çok feci şekilde yaralanmıştı.

Durumunu incelediğimde, artık onun için

yapılabilecek hiçbir şeyin kalmadığını farkettim,

ve diğer bir çok olayda olduğu gibi,
gözlerimin içine baktı ve o soruyu sordu:

- Ölecek miyim?

O an farklı birşey yapmaya karar verdim.

Ona gerçeği söylemeye karar verdim.

Ona öleceğini ve bu saatten sonra

onun için yapabileceğim hiçbir şey olmadığını
söylemeye karar verdim.

Verdiği tepki bugün bile beni şok ediyor.

Yalnızca geriye doğru yaslandı ve

kaderini kabullenen bir bakışı vardı.

Sürücü benim korktuğum gibi

dehşet veya korku içinde değildi.

Sadece oraya uzandı ve gözlerine baktığımda,

iç huzuru ve kabullenme halini gördüm.

O andan sonra, farkettim ki

ölen insanları yalanlarımla rahatlatmaya çalışmak
benim görevim değildi.

Bu olaydan hayatlarının son anlarını
yaşamakta olan ve

artık elimden hiçbir şeyin gelmediği

hemen hemen tüm vakalarda,

hastaların gerçeğe karşı tepkileri aynıydı:

iç huzur ve

kabullenme.

Aslında, bu durumlarda gözlemlediğim
3 farklı model var.

İlk model beni her zaman şoke etmiştir.

Kültürel geçmiş veya dini inanca bakılmaksızın

bir affedilme ihtiyacı var.

İster bunu günah olarak adlandırsınlar

isterlerse sadece pişmanlıklarını
dile getirsinler,

suçluluk duyguları evrensel.

Bir keresinde şiddetli bir kalp krizi geçiren

bir yaşlı hastaya müdahele etmiştim.

Hastanın acilen yapılması gereken
kalp masajı için

kendimi ve ekipmanlarımı hazırlamıştım.

Hastaya yaklaşmakta olan sonundan
bahsetmeye başladım.

Sesimin tonundan ve vucüt dilimden
zaten herşeyin farkına varmıştı.

Defibrilatör pedlerini göğsüne yerleştirdiğimde,

az sonra olacaklara hazırlanırken,

gözlerimin içine baktı ve:

" Keşke bencillik yapmak yerine

çocuklarım ve torunlarım ile daha çok
vakit geçirseydim" dedi.

Ani ölümüyle başbaşayken

tek isteği bağışlanmaktı.

Gözlemlediğim ikinci model ise

hatırlanma ihtiyacı idi.

Her ne olursa olsun;

benim veya sevdiklerinin düşüncelerinde,

yaşamaya devam etmek istiyorlardı.

Benim, ekibimin veya çevredeki herhangi birinin;

sevdiklerinin, kalplerinde yada düşüncelerinde

br ölümsüzlük ihtiyacı var.

Sayısız kere, gözlerimin içine bakan ve

" Beni hatırlayacak mısın?"
diyen hastalarım oldu.

Gözlemlediğim son model ise;

her zaman ruhuma en derin
şekilde tesir etmiştir.

Ölmekte olan kişi yaşamının bir değeri
olup olmadığını bilmek istiyor.

Hayatlarını anlamsız işlerle boş yere

geçirmediklerini bilmek istiyorlar.

Bu da kariyerimin ilk zamanlarında
başıma gelmişti.

Bir kaza mahalline gitmiştim ve

karşımda 50'li yaşlarının sonlarında bir kadın vardı.

Araçta feci halde sıkışmıştı.

Yüksek hızla giderken kör bir kazaya

maruz kalmıştı.
(Kör kaza: bir aracın diğer araca yan tarafından çarpması)

Çok, çok kritik bir durumdaydı.

İtfaiye ekipleri,
kadını araçtan çıkarmak için uğraşırken,

ben de oraya tırmandım ve
ilk müdaheleye başladım.

Konuşurken bana şunu söyledi:

" Hayatımda yapmak istediğim daha çok
şeyler vardı."

Hayatta herhangi bir iz bırakmadığını
hissediyordu.

Konuşmanın devamında, kadının iki evlatlık

çocuğun annesi olduğu ve

ikisinin de tıp okuluna gitmekte olduğu ortaya çıktı.

O kadının sayesinde, bu iki çocuk

asla sahip olamayacakları bir fırsat kazanarak

doktor olacak ve insanların

hayatlarını kurtaracaklardı.

Kadını araçtan çıkarana kadar

45 dakika süren bir konuşma yapmıştık.

Ancak, kadın araçtan çıkarılamadan,
hayata veda etmişti.

Filmlerde gördüklerinize inanmıştım:

hayatlarınızın bu son anlarındayken

kesinlikle dehşet ve korku var.

Ve şunun farkına vardım;
durum ne olursa olsun

genellikle huzur ve kabullenme ile karşılaştım.

Küçücük şeyler, minicik anlar

bu dünyaya getirdiğin zerre kadar şey,

size hayatınızın son anlarında huzuru sağlıyor.

Teşekkür ederim.

(Alkış)