"Czy ja umieram?" Szczera odpowiedź.

Matthew O'Reilly jest od wielu lat sanitariuszem pogotowia ratunkowego w Long Island, w Nowym Jorku. W swojej prelekcji opisuje, co dzieję się, gdy pacjent w krytycznym stanie pyta go: "Czy ja umieram?".

Przez ostatnie 7 lat byłem sanitariuszem
w hrabstwie Suffolk, w stanie Nowy Jork.

Byłem wzywany jako pierwszy
do wielu wypadków,

od wypadków samochodowych,
po huragan Sandy.

Dla wielu z was śmierć może być

jednym z największych lęków.

Niektórzy będą się
jej spodziewać, inni nie.

Istnieje mało znany
udokumentowany termin medyczny,

zwany złym przeczuciem.

To niemalże objaw.

Jako ratownika, wytrenowano mnie,

by traktować go, jak każdy inny objaw.

Gdy pacjent z zawałem

mówi mi, że dziś umrze,

dzięki treningowi wiem,
jak ocenić jego stan.

W swojej karierze brałem udział
w wielu incydentach,

podczas których pacjent
przeżywał ostatnie minuty,

a ja nie mogłem nic zrobić.

Miałem przed sobą dylemat,

powiedzieć umierającemu, że umiera,

czy też kłamać, aby ich pocieszyć?

Z początku rozwiązywałem dylemat, kłamiąc.

Bałem się.

Bałem się, że gdy powiem im prawdę,

będą umierali przerażeni,

kurczowo chwytając ostatnie momenty życia.

Wszystko zmieniło się po pewnym wypadku.

Pięć lat temu zostałem wezwany
do wypadku motocyklowego.

Kierowca miał bardzo poważne obrażenia.

Gdy oceniłem jego stan, zrozumiałem,

że nic nie mogę dla niego zrobić.

Jak w wielu innych przypadkach,
spojrzał mi prosto w oczy

i zapytał czy umrze.

W tej chwili postanowiłem
postąpić inaczej.

Zdecydowałem, że powiem mu prawdę.

Powiem mu, że umrze,
a ja nie mogę dla niego nic zrobić.

Jego reakcja szokuje mnie po dziś dzień.

Po prostu się położył, a na jego twarzy

pojawił się wyraz akceptacji.

Nie było przerażenia,
którego się spodziewałem.

Po prostu się położył,
a gdy spojrzałem mu w oczy,

zobaczyłem wewnętrzny spokój i akceptację.

Wtedy postanowiłem, że nie będę
karmić umierających kłamstwami.

Od tamtej pory byłem na miejscu
wielu wypadków,

gdzie pacjenci przeżywali
swoje ostatnie chwile,

a ja nic nie mogłem zrobić.

Prawie w każdym przypadku

reagowali na prawdę w ten sam sposób,

wewnętrznym spokojem i akceptacją.

Tak naprawdę istnieją trzy schematy,

które zaobserwowałem
podczas takich sytuacji.

Pierwszy z nich
zawsze trochę mnie szokuje.

Bez względu na wierzenia religijne
i uwarunkowania kulturowe,

istnieje potrzeba przebaczenia.

Bez względu na to,
czy nazywają to grzechem,

czy po prostu żalem,

poczucie winy jest uniwersalne.

Kiedyś zajmowałem się starszym panem,

który miał rozległy zawał serca.

Gdy przygotowywałem się

i swój sprzęt na nadciągający atak,

zacząłem mu mówić o bliskim końcu.

Wiedział o tym przez ton
mojego głosu i język ciała.

Gdy położyłem mu defibrylator na piersi,

przygotowując się na nieuniknione,

spojrzał mi w oczy i powiedział:

"Żałuję, że nie spędzałem więcej czasu
z dziećmi i wnukami,

zamiast samolubnie rozporządzać czasem".

W obliczu rychłej śmierci

chciał tylko przebaczenia.

Drugi wzór, jaki zaobserwowałem,

to potrzeba zapamiętania.

Czy chcieli być zapamiętani przeze mnie,

czy ukochanych, potrzebowali poczucia,

że będą żyć dalej.

Istnieje potrzeba nieśmiertelności

w sercach i myślach ukochanych,

moich, mojej ekipy, innych dookoła.

Wiele razy pacjent
patrzył mi prosto w oczy

i pytał: "Czy będziesz mnie pamiętał?".

Ostatni wzór, który zaobserwowałem

zawsze dotykał mnie najbardziej.

Umierający chce wiedzieć,
że jego życie miało znaczenie,

że nie zmarnował swojego czasu

na bezsensowne czynności.

Zrozumiałem to już
na początku swojej kariery.

Odpowiedziałem na wezwanie.

Kobieta po pięćdziesiątce,

zupełnie uwięziona wewnątrz pojazdu.

Jej samochód został uderzony
i koziołkował z dużą prędkością,

stan krytyczny.

Gdy strażacy próbowali
wyciągnąć ją z samochodu,

dostałem się do niej,
by udzielić pomocy doraźnej.

Podczas rozmowy powiedziała mi:

"Chciałam zrobić ze swoim życiem
dużo, dużo więcej".

Czuła, że nie zostawiła
po sobie śladu na Ziemi.

W czasie rozmowy okazało się,

że była matką dwojga adoptowanych dzieci,

oboje wybierali się na medycynę.

Dzięki niej dwoje dzieci miało szansę,

której bez niej by nie mieli,

by pójść do szkoły medycznej

i ratować innych jako lekarze.

Uwolnienie jej z pojazdu

zajęło 45 minut.

Jednak odeszła na chwilę
przed wyciągnięciem.

Wierzyłem w to, co pokazują w filmach:

ostatnie chwile to przerażenie i strach.

Jednak zrozumiałem,
że bez względu na okoliczności,

umieranie spotyka się zwykle
ze spokojem i akceptacją,

że to drobiazgi, krótkie chwile,

najmniejsze rzeczy
wniesione do tego świata,

zapewniają spokój w ostatnich chwilach.

Dziękuję.

(Brawa)