Chapter 01 - The Metamorphosis by Franz Kafka

Chapter 1. Classic Literature VideoBook with synchronized text, interactive transcript, and closed captions in multiple languages. Audio courtesy of Librivox. Read by David Barnes.

Playlist for The Metamorphosis by Franz Kafka: http://www.youtube.com/playlist?list=PL7A6D6EEC645742AC

The Metamorphosis free audiobook at Librivox: http://librivox.org/the-metamorphosis-by-franz-kafka/

The Metamorphosis free eBook at Project Gutenberg: http://www.gutenberg.org/ebooks/5200

The Metamorphosis at Wikipedia: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Metamorphosis

View a list of all our videobooks: http://www.ccprose.com/booklist

Глава I.

Аднойчы раніцай, як Грэгар Замза прачынаўся ад трывожныя сны, ён выявіў, што ў

пасцелі ён быў зменены ў жудасную памылку агідны.

Ён ляжаў на брані-цяжкімі назад і ўбачыў, як ён падняў галаву ўверх трохі, яго карычневыя,

арачныя жывата дзеліцца на жорсткую лук-падобных частак.

З такой вышыні коўдрай, вось-вось гатовыя саслізнуць цалкам, наўрад ці

заставацца на месцы.

Яго шматлікія ногі, жаласна тонкі па параўнанні з астатняй часткі яго

акружнасці, мігцелі бездапаможна перад яго вачыма.

"Што здарылася са мной", падумаў ён.

Гэта быў не сон. Яго пакой, належнае месца для чалавека,

толькі трохі занадта малы, ляжаў ціха паміж чатырма вядомымі сцен.

Над сталом, на якім распакаваў калекцыю тавараў ўзор тканіны быў распаўсюджаны

выйсце - Замза быў коміваяжораў - вісела карціна, якую ён выразаў з

ілюстраваны часопіс некаторы час таму і ўсталяваць у даволі пазалочанай раме.

Гэта была выява жанчыны з футравай шапцы і футравых баа.

Яна сядзела прама там, падымаючы ўверх па кірунку да гледачу цвёрдых муфты футравыя

, У якім ўся яе перадплечча знік.

Погляд Грэгары потым павярнуўся да акна.

Тужлівы надвор'і - кроплі дажджу падалі чуваць ўніз на металічных аконных

выступ - зрабілі яго вельмі меланхоліі.

"Чаму я не магу трымаць спячага на некаторы час даўжэй, і забыць усё гэта

глупства ", падумаў ён.

Але гэта было зусім немэтазгодна, так як ён быў прывык спаць на правым баку, а

у сваім цяперашнім стане ён не мог сябе ў гэтым становішчы.

Усё роўна, як моцна ён кінуўся на правым баку, ён заўсёды пракату зноў на

спіну.

Павінна быць, ён паспрабаваў гэта сто разоў, заплюшчыўшы вочы, каб ён не стаў бы

бачыць выкручвалася ногі і кінуў толькі калі ён пачаў адчуваць святло, тупыя болі ў

яго боку, якія ён ніколі не адчуваў раней.

"Божа," падумаў ён, "што адказная праца, я абраў!

Дзень за днём, па дарозе.

Падкрэслівае продажу значна больш, чым праца адбываецца ў галаўным офісе, і,

У дадатак да гэтага, у мяне ёсць, каб справіцца з праблемамі перамяшчэння, клопатаў

аб гарадскіх электрычках, нерэгулярныя дрэнна

ежы, часовыя і ўвесь час змяняюцца чалавечых адносін, якія ніколі не ад

сэрца. Да чорта ўсё гэта! "

Ён адчуў лёгкі сверб у верхняй частцы жывата.

Ён павольна прыўзняўся на спіне бліжэй да ложка паведамленне так, каб ён мог падняць яго

галава лягчэй, знайшоў сверб частка, якая была спрэс пакрыта маленькімі белымі

плямы - ён не ведаў, што рабіць з імі і хацеў адчуваць месца з ног.

Але ён адмовіўся гэта неадкладна, для кантакту адчуваў, што халодны душ ва ўсім

яго.

Ён слізгануў назад у свае ранейшыя пазіцыі.

"Гэта рана ўставаць", падумаў ён, "робіць чалавека цалкам ідыёцкія.

Чалавек павінен мець свой сон.

Іншыя коміваяжоры жывуць, як гарэм жанчын.

Напрыклад, калі я вярнуўся ў гатэль на працягу раніцы, каб напісаць

да неабходныя распараджэнні, гэтыя спадары проста пасядзець на сняданак.

Калі б я быў паспрабаваць, што з маім начальнікам, я б выкінутыя на месцы.

Тым не менш, хто ведае, што можа быць не вельмі добра для мяне?

Калі б я не ўтрымаўся дзеля маіх бацькоў, я б кінуў даўным-даўно.

Я б пайшла да боса і сказаў яму тое, што я думаю, што з глыбіні майго

сэрца.

Ён бы ўжо зваліўся прама са свайго стала! Як дзіўна гэта сядзець на гэтым стале і

гаварыць да работніка ад шляху туды.

Бос дрэнна чуеце, таму працаўнік павінен актывізаваць зусім блізка да яго.

Ва ўсякім выпадку, я яшчэ не цалкам адмовіліся ад гэтай надзеі няма.

Як толькі я сабраў грошы, каб заплаціць доўг маіх бацькоў з ім - што павінна

яшчэ пяць ці шэсць гадоў - I'll зрабіць гэта напэўна.

Тады я зраблю вялікі перапынак.

У любым выпадку, цяпер у мяне ёсць, каб устаць. Мой цягнік адыходзіць у 05:00. "

Ён паглядзеў на будзільнік цікае на камоду.

«Божа мой!" Падумаў ён.

Было палова сёмага, і рукі ішлі ціха.

Было ўжо за паўгадзіны, ужо амаль чвэрць.

Не маглі б трывогу не змаглі кальцо?

Адзін ўбачыў з пасцелі, што ён быў правільна ўсталяваны на працягу чатырох гадзін.

Вядома, гэта тэлефанаваў. Так, але можна было праспаць

, Што шум, які зрабіў мэбля патрэсці?

Цяпер, гэта праўда, ён не спаў спакойна, але, відавочна, ён спаў ўсё глыбей.

Тым не менш, тое, што ён павінен рабіць зараз? Наступны цягнік адыходзіў у сем гадзін.

Каб злавіць, што адзін, яму прыйдзецца ісці ў вар'яцкі парыў.

Пробы не сабралі яшчэ, і ён сапраўды не адчуваю сябе асабліва

свежым і актыўным.

І нават калі ён злавіў цягнік, не было пазбегнуць разадзьмутыя з босам,

таму што хлопчык на пабягушках фірмы будзе ўжо чакалі 5:00 цягнік і

паведамілі навіна аб яго адсутнасці даўно.

Ён быў фаварытам боса, без хрыбетніка ці інтэлекту.

Ну, што, калі ён паведаміў, хворы?

Але гэта было б вельмі няёмкае становішча і падазроным, таму што ў час яго пяці

гадоў службы "Грэгар не хварэў ні разу.

Бос, вядома, прыходзяць з лекарам з медыцынскай страхавой кампаніі

і будзе папракаць сваіх бацькоў за іх гультаяватымі сына і перапыніў ўсе пярэчанні з

Страхаванне лекара каментары, для яго

усе былі цалкам здаровыя, але вельмі лянівы аб працы.

І акрамя таго, будзе лекар у гэтым выпадку зусім не так?

Нараўне з сапраўды празмерная санлівасць пасля доўгага сну, Грэгар на самой справе адчуваў

даволі добра, і нават быў сапраўды моцны апетыт.

Як ён думаў усё гэта больш у найвялікшай спешцы, не будучы ў стане зрабіць

Рашэнне выйсці з-пад ложка - будзільнік паказваў менавіта чвэрці

сем - не было асцярожны стук у дзверы на падгалоўе ложка.

"Грэгар", голас - гэта была яго маці - "! Гэта без чвэрці сем.

Хіба вы не хочаце быць на вашым шляху? "

Мяккі голас! Грэгар быў уражаны, калі пачуў голас

адказаць.

Гэта было ясна і беспамылкова яго ранніх голас, але ў ім змяшаныя, як калі б

знізу, нястрымна хваравіты піск, які пакінуў словы станоўча

адрозненне толькі ў першы момант, і

скажоныя іх у рэверберацыі, так што не ведалі, калі чуў

правільна.

Грэгар хацеў падрабязна адказаць і усё растлумачыць, але ў гэтых

абставінах ён абмежаваўся тым, кажучы: "Так, так, дзякуй маці.

Я атрымліваю адразу ж. "

З-за драўлянай дзвярыма змена голасу Грэгары не было сапраўды прыкметным

на вуліцы, так што яго маці супакоілася з гэтым тлумачэннем і пабрыў прэч.

Тым не менш, у выніку кароткага размовы, іншых членаў сям'і

стала вядома, што Грэгар нечакана яшчэ дома, і ўжо яго бацька быў

стукацца ў адзін бок дзвярэй, слаба, але кулаком.

"Грэгар, Грэгар", ён крыкнуў: "Што адбываецца?"

І, праз некаторы час, ён заклікаў яго зноў у глыбокі голас: "Грэгар"!

Грэгар! "На другі бакавой дзвярыма, аднак, яго сястра

пастукаў злёгку.

"Грэгар? Ты ў парадку?

Ці патрэбна вам што-небудзь? "Грэгар накіраваны адказы ў абодвух кірунках,

"Я буду гатовы прама зараз."

Ён зрабіў высілак, з самай дбайнай артыкуляцыяй і, уставіўшы доўгіх паўзаў

паміж асобнымі словамі, каб выдаліць усе выдатныя з яго голасу.

Яго бацька павярнуўся да сняданку.

Тым не менш, сястра прашаптала: "Грэгар, адкрый дзверы, - я прашу вас".

Грэгар не меў намеры адкрыць дзверы, але павіншаваў сябе з яго

засцярогі, набытых з падарожжа, блакіроўкі ўсіх дзвярэй у начны час, нават пры

дома.

Спачатку ён хацеў устаць ціха і спакойна, апрануцца, перш за ўсё, мець

сняданак, і толькі пасля гэтага разгледзець далейшыя дзеянні, за - ён заўважыў гэта, відавочна, - на

мысленне рэчы ў пасцелі ён не дасягнуў бы разумны выснову.

Ён успомніў, што ён ужо часта адчуваў святло боль ці іншыя ў пасцелі, магчыма,

выніку няёмкае становішча лежачы, які пазней апынуўся чыста

уяўнай, калі ён ўстаў, і ён быў

не трываецца ўбачыць, як яго сапраўднае фантазіі паступова рассейвацца.

Гэта змяненне ў яго голасе не было нічога, акрамя наступу рэальнага дрыжыкі,

прафесійнай хваробы коміваяжораў, пра тое, што ён не

найменшых сумневаў.

Гэта было вельмі лёгка адкінуць у бок коўдру.

Яму трэба было толькі падштурхнуць сябе трохі, і ён упаў сам па сабе.

Але працягваць было цяжка, асабліва таму, што ён быў так незвычайна шырокі.

Яму трэба была зброя і рукі, каб вылучыць сябе ў вертыкальным становішчы.

Замест іх, аднак, ён толькі шмат дробных канечнасцяў, якія былі пастаянна рухаюцца

з вельмі рознымі рухамі і якія, акрамя таго, ён быў не ў стане кантраляваць.

Калі б ён хацеў, каб сагнуць адзін з іх, то гэта быў першы пашырыць сябе, і калі ён

нарэшце, удалося зрабіць тое, што ён хацеў гэтым канечнасцю, у той жа час усе астатнія,

як быццам застаецца вольным, перамяшчаюцца ў празмерна хваравітым агітацыі.

"Але я не павінен заставацца ў ложку бескарысна", сказаў Грэгар сам з сабой.

Спачатку ён хацеў выбрацца з пасцелі ніжняй часткай свайго цела, але гэтая ніжняя

частка - якая, дарэчы, ён яшчэ не глядзеў і якую ён таксама не змог

карціна ясна - зарэкамендавала сябе занадта цяжка рухацца.

Спроба зайшоў так павольна.

Калі, стаўшы амаль вар'яцкі, ён, нарэшце, кінуўся наперад з усімі яго

сілы і не думаючы, ён вырашыў яго кіраўніцтвам няправільна, і ён ударыў ніжэй

слупок ложка цяжка.

Моцныя болю ён адчуваў, адкрыў яму, што ніжняя частка яго цела была на

момант, мабыць, найбольш адчувальная.

Такім чынам, ён спрабаваў атрымаць яго верхняя з цела ложак першым і павярнуў галаву старанна

да краю ложка.

Яму ўдалося зрабіць гэта лёгка, і, нягледзячы на яе шырыню і вага яго цела масай у

апошні павольна ішоў паварот галавы.

Але, як ён, нарэшце, падняў галаву за межамі пасцелі на адкрытым паветры, ён стаў турбавацца

аб прасоўванні наперад далей у гэтай манеры, таму што калі ён дазволіў сабе

у рэшце рэшт ўпадзе на гэты працэс,

запатрабуецца цуд, каб прадухіліць яго галаву ад атрымання траўмаў.

І любы цаной ён не павінен губляць прытомнасць прама цяпер.

Ён аддаваў перавагу заставацца ў ложку.

Аднак, пасля аналагічных намаганняў, а ён ляжаў там зноў, уздыхаючы, як раней, і

яшчэ раз убачыў яго невялікія канечнасцяў ваяваць адзін з адным, ва ўсякім выпадку горш, чым раней,

і не бачылі нейкі шанец накладання ціхія

і парадак на гэтым адвольнае рух, сказаў ён сабе яшчэ раз, што ён не мог

магчыма заставацца ў ложку і што гэта можа быць самае разумнае ў ахвяру

усё, калі не было нават найменшага

надзеі атрымаць сябе з пасцелі ў гэтым працэсе.

У той жа момант, аднак, ён не забываў нагадваць сабе час ад часу

на тое, што спакой - сапраўды спакойны - адлюстраванне можа быць лепш, чым большасць

блытаюць рашэння.

У такія моманты ён накіраваў свой погляд настолькі дакладна, наколькі ён мог да акна,

але, на жаль было мала упэўнены, развесяліць, якія будуць мецца ад погляду на

ранішні туман, які ўтоена нават іншы бок вузкай вуліцы.

"Ужо 07:00," сказаў ён сабе на апошнія ўдары сігналізацыі

Гадзіны ", ужо сем гадзін, і яшчэ такі туман".

І за якое-то час ён ляжаў ціха са слабым дыханнем, як калі б, магчыма,

чакання для нармальных і натуральных умовах адрадзіцца з поўнай нерухомасці.

Але потым ён сказаў сабе: "Перш чым ён дзівіць 7:15, незалежна ад

здараецца, што я павінен быць цалкам з пасцелі.

Акрамя таго, да таго часу хто-небудзь з офіса прыбудзе, каб даведацца пра мяне, таму што

офіс будзе адкрыты да 7:00 ".

І ён зрабіў над сабой намаганне, то да рок ўсю яго даўжыню цела з пасцелі з

раўнамернага руху.

Калі б ён дазволіў сабе ўпасці з пасцелі, такім чынам, яго галава, якая ў ходзе

Увосень ён збіраўся падняць рэзка, верагодна, застаюцца непашкоджанымі.

Яго спіна, здавалася, будзе цяжка, нічога б сапраўды здараецца, што ў выніку

восенню.

Яго самая вялікая агаворка турбавацца аб гучны шум, які восенню павінен стварыць

і якія, як мяркуецца, выкліча, калі не спалох, то па крайняй меры заклапочанасць у сувязі з іншымі

баку ўсіх дзвярэй.

Тым не менш, ён павінен быў паўстаць перад судом.

Як Грэгар быў у працэсе ўздыму сам паловай з ложка - новы метад

больш гульня, чым намаганні, ён патрэбны толькі для парод з пастаянным рытмам - яно

ударыў яго, як лёгка ўсё гэта было б, калі б хто-то прыйсці яму на дапамогу.

Два моцных людзей - ён думаў пра свайго бацьку і служанка - было б цалкам

дастаткова.

Яны б толькі было штурхаць рукамі пад яго выгінастая спіна, каб выцягнуць яго з

ложак, нагнуцца з іх загрузіць, а затым проста праяўляць цярпенне і клопат, якія

ён завяршыў перавярнуць на падлогу, дзе

яго памяншальнае ногі б тады, як ён спадзяецца, набываць мэты.

Зараз, акрамя таго, што дзверы былі зачыненыя, калі ён сапраўды назваць

за дапамогай?

Нягледзячы на ўсе бедства яго, ён быў не ў стане здушыць ўсмешку на гэтую ідэю.

Ён ужо патрапіў у кропку, дзе, па пампавалкі мацней, ён захаваў сваё

раўнавагі з працай, і вельмі хутка ён, нарэшце, павінны вырашыць, так як у

пяць хвілін ён будзе 7:15.

Потым быў званок у дзверы кватэры.

"Вось хто-небудзь з офіса", сказаў ён сабе, і ён ледзь не замарозіў, а яго

невялікія канечнасцяў толькі танчылі вакол усё хутчэй.

Для нейкі момант усё застаецца па-ранейшаму.

"Яны не адкрываецца," Грэгар сказаў сабе, якія апынуліся ў некаторыя абсурдныя надзеі.

Але, вядома, то, як звычайна, служанка з яе цвёрдымі крокамі падышоў да дзвярэй

і адкрыў яе.

Грэгар трэба было пачуць толькі першае слова прывітання наведвальніка прызнаць

адразу, хто гэта быў, менеджэр сам.

Чаму Грэгар толькі адзін асуджаны на працу ў фірму, дзе, пры найменшым

прамежак, хто-то адразу прыцягнула найбольшую падазрэнне?

Калі б усе супрацоўнікі затым калектыўна, усім і кожнаму, нягоднікі?

Сярод іх быў і ёсць, то не па-сапраўднаму адданы чалавек, які, калі ён не змог выкарыстаць толькі

пару гадзін раніцы для працы ў офісе, стане ненармальным з мукі

сумленне і сапраўды не ў стане выбрацца з пасцелі?

Няўжо не дастаткова, каб вучань рабіць запыты, калі такія

допыт быў яшчэ трэба?

Ці павінен менеджэр сам прыйшоў, і ў гэтым працэсе павінна быць прадэманстравана

Увесь нявінныя сям'і, што расследаванне гэтага падазронага

акалічнасць можа быць даручана толькі інтэлектам мэнэджара?

І яшчэ, як следства узбуджаная стан, у якім гэтая ідэя пакласці Грэгар не як

У выніку фактычнае рашэнне, ён ускочыў з усёй сілы з пасцелі.

Быў гучны стук, але не рэальнай аварыі.

Падзенне было паглынута некалькі па дыване і, акрамя таго, спіной было больш

эластычны, чым Грэгар думаў.

Па гэтай прычыне глухі шум быў не так кідаецца ў вочы.

Але ён не трымаў галаву з дастатковай асцярожнасцю і ўдарыў яго.

Ён павярнуў галаву, раздражненне і боль, і пацёр яго на дыван.

"Што-то ўпала туды," сказаў мэнэджар ў наступную пакой злева.

Грэгар паспрабаваў уявіць сабе што-небудзь падобнае таму, што адбываецца з

яго сёньня, магчыма, таксама адбылося ў нейкі момант менеджэр.

Па крайняй меры, трэба было прызнаць магчымасць такой рэччу.

Аднак, як бы даючы грубай адказ на гэтае пытанне, менеджэр зараз, з

скрып яго начышчаных ботах, зрабіў некалькі рашучыя крокі ў суседнім пакоі.

З суседняй пакоі справа сястра шаптала паведаміць Gregor:

"Грэгар, менеджэр знаходзіцца тут." "Я ведаю," сказаў Грэгар сам з сабой.

Але ён не адважыўся зрабіць свой голас досыць гучна, каб яго сястра магла чуць.

"Грэгар", яго бацька цяпер гаварыў з суседняй пакоі злева ", г-н Менеджэр

прыйшоў і пытаецца, чаму вы не выйшлі на ранні цягнік.

Мы не ведаем, што мы павінны сказаць яму.

Акрамя таго, ён таксама хоча пагаварыць з вамі асабіста.

Таму, калі ласка, адкрыйце дзверы. Ён будзе дастаткова добры, каб дараваць беспарадак

у вашым пакоі. "

У цэнтры ўсяго гэтага, менеджэр крыкнуў па-сяброўску: «Добрая

раніца, г-н Замза ".

"Ён не вельмі добра", сказаў, што яго маці з мэнэджарам, а яго бацька яшчэ казаў

у дзверы: "Ён не вельмі добра, паверце мне, г-н Manager.

Інакш як бы Грэгар прапусціць цягнік?

Малады чалавек не мае нічога ў яго ў галаве, акрамя бізнесу.

Я амаль раззлаваўся, што ён ніколі не выходзіць па начах.

Цяпер ён знаходзіцца ў горадзе восем дзён, але ён быў у сябе дома кожны вечар.

Ён сядзіць тут, з намі за сталом і чытае газету ціха або даследаванні свайго падарожжа

графікі.

It'sa даволі ўцечкі для яго, каб важдацца з разьбой па дрэве.

Напрыклад, ён выразаў невялікі кадраў на працягу двух-трох вечароў.

Вы будзеце здзіўлены, як даволі яна ёсць.

Ён вісіць прама ў пакой. Вы ўбачыце яго адразу, як толькі

Грэгар адкрывае дзверы. Ва ўсякім разе, я рады, што вы тут, г-н

Manager.

Да сабе, мы ніколі б не зрабіў Грэгары адкрыць дзверы.

Ён такі ўпарты, і ён, вядома, не добра, хоць ён адмаўляў, што гэта

раніцы. "

"Я еду прама цяпер," сказаў Грэгар павольна і свядома, і не рухацца, каб не

страціць адно слова размовы.

"Мая дарагая лэдзі, я не магу растлумачыць гэта сабе ў любой іншай форме," сказаў мэнэджар;

"Я спадзяюся, што нічога сур'ёзнага.

З іншага боку, я павінен таксама сказаць, што мы дзелавыя людзі, на шчасце ці няшчасце,

Аднак паглядзець на гэта, вельмі часта проста прыходзіцца пераадольваць лёгкае недамаганне для

бізнес-прычынах ".

"Так можа г-н менеджэр прыйдзе да вас зараз?" Спытаў у бацькі, і з нецярпеннем

пастукаў яшчэ раз на дзверы. "Не," сказаў Грэгар.

У суседнім пакоі злева хваравітая нерухомасць па спадчыне.

У суседнім пакоі справа сястра зарыдала.

Чаму не яго сястра перайсці да іншых?

Яна, верагодна, проста ўсталі з пасцелі і цяпер нават не пачала апранацца

пакуль. Тады чаму яна плача?

Таму што ён быў не ўстаючы з ложка і не даючы мэнэджарам, таму што ён быў у

небяспека страціць свае пазіцыі, і таму, што тады яго бос барсук яго бацькі калісьці

зноў старыя патрабаванні?

Гэта былі, верагодна, непатрэбных клопатаў прама цяпер.

Грэгар быў яшчэ тут і не думаў наогул аб адмове ад яго сям'і.

У цяперашні час ён ляжаў прама на дыван, і няма нікога, хто ведаў пра яго

стан будзе ўжо сур'езна запатрабаваў, каб ён дазволіў менеджэр цалі

Але Грэгар не будзе выпадкова звольнены правільны шлях з-за гэтай маленькай

грубасць, за што б знайсці просты і зручны падстава пазней.

Здавалася, Грэгар, што яна можа быць значна больш разумным пакінуць яго ў спакоі на

момант, замест таго, трывожныя яго плач і размова.

Але гэта было вельмі нявызначанасць, якая праблемных іншых і папрасіў прабачэння іх

паводзіны. "Г-н Самса ", мэнэджар цяпер крычаць,

голас падняў, "у чым жа справа?

Вы barricading сабе ў нумар, адказаць толькі ды і няма, робяць

сур'ёзнае і непатрэбных непрыемнасцяў для вашых бацькоў, і грэбуючы (Я кажу пра гэта

толькі выпадкова) ваш камерцыйны абавязкі ў сапраўды нечуваным чынам.

Я кажу тут ад імя вашых бацькоў і вашага працадаўцы, і я

прашу Вас з усёй сур'ёзнасцю да неадкладнага і яснае тлумачэнне.

Я здзіўлены.

Я здзіўлены. Я думаў, што ведаю вас як спакойныя, разумныя

чалавек, і цяпер вы, здаецца раптам хочаце пачаць парадам вакол у дзіўнае настрой.

Галоўны паказаў мне раней у той жа дзень з магчымых тлумачэнняў для вашага

грэбаваць - гэта тычылася інкасацыю грашовых сродкаў, ускладзеных на вас некаторы час таму -

але на самой справе я амаль даў яму слова

гонару, што гэта тлумачэнне не можа быць правільным.

Тым не менш, цяпер я бачу тут свае няўяўныя свіны галаве, і я цалкам страты

жаданне выступіць для вас у найменшай ступені.

І ваша пазіцыя зусім не самы бяспечны.

Першапачаткова я збіраўся згадаць ўсё гэта з вамі сам-насам, але так як вы дазволілі

мне марнаваць свой час тут бескарысна, я не ведаю, чаму пытанне не павінен прыйсці да

ўвагу вашых бацькоў.

Ваша прадукцыйнасць была таксама вельмі нездавальняльна ў апошні час.

Вядома, гэта не час года для правядзення выключных бізнесу, мы прызнаем,

, Але час года для правядзення няма бізнэсу, няма такога паняцця наогул,

Г-н Замза, і такія рэчы ніколі не павінны быць ".

"Але г-н менеджэр", называецца Грэгар, не памятаючы сябе, і, ад хвалявання, забыўшыся

ўсё астатняе ", я адкрываю дзверы неадкладна, гэтую ж хвіліну.

Лёгкае недамаганне, галавакружэнне загавораў, перашкодзіла мне ўставаць.

Я ўсё яшчэ лежачы ў пасцелі прама цяпер. Але я вельмі абнаўляецца раз.

Я у разгар вылазячы з ложку.

Проста майце цярпенне на кароткі час! Рэчы не збіраемся, а як я думаў.

Але рэчы ўсё ў парадку. Як раптам гэты хто-то можа пераадолець!

Толькі ўчора ўвечары усё было добра са мной.

Мае бацькі, вядома, ведаеце, што. На самай справе толькі ўчора вечарам я быў

невялікае прадчуванне.

Людзі, напэўна, бачылі, што ўва мне. Чаму я не паведаміў, што ў офіс?

Але людзі заўсёды думаюць, што яны атрымаюць за хваробы без неабходнасці знаходжання ў

дома.

Г-н менеджэр! Лягчэй на маіх бацькоў!

Існуе сапраўды няма падстаў для крытыкі якім вы цяпер яны супраць мяне, і

на самой справе ніхто не сказаў мне ні слова пра гэта.

Магчыма, вы не чыталі апошнія замовы, якія я пагружаны.

Акрамя таго, цяпер я ўсталёўваю на маю паездку на 8:00 цягнік; некалькі гадзін

Астатнія зрабілі мяне мацней.

Г-н менеджэр, не заставайся. Я буду ў офіс асабіста права

прэч. Калі ласка, дабро б сказаць, што і

перадаць сваю павагу галоўны ".

Хоць Грэгар быў хутка blurting ўсё гэта, наўрад ці ўсведамляе, што ён казаў, ён

пераехаў блізка да камоды без высілкаў, верагодна, у выніку

практыцы ён ужо быў у ложку, і цяпер

ён спрабаваў падняцца па ёй наверх. На самай справе, ён хацеў, каб адкрыць дзверы.

Ён вельмі хацеў, каб самому ўбачыць, і пагаварыць з мэнэджэрам.

Ён вельмі хацеў стаць сведкам таго, што іншыя цяпер просяць аб ім будзе казаць, калі яны ўбачылі

яго. Калі б яны былі здзіўленыя, то Грэгары не было

больш адказнасці і могуць быць спакойныя.

Але калі яны прынялі ўсе спакойна, то ён бы ніякіх прычын, каб быць усхваляваным

і, калі ён атрымаў рухацца далей, можа быць сапраўды на станцыі каля васьмі гадзін.

Спачатку ён слізгануў уніз некалькі разоў на гладкай камода.

Але ў рэшце рэшт ён даў сябе канчатковае арэлі і стаў прама там.

Ён больш не быў на ўсе ведаем аб болі ў ніжняй часткі цела, незалежна ад таго, як яны могуць

яшчэ джала.

Цяпер ён дазваляў сабе падаць на спінку суседняга крэсла, на краі якой ён

напружыўся з яго тонкімі канечнасцямі.

Робячы гэта, ён атрымаў кантроль над сабой і маўчалі, таму што ён мог цяпер

пачуць менеджэр.

"Ты зразумеў ніводнага слова?" Менеджэр спытаў бацькоў, "Ці сапраўды ён гуляць

дурань ў нас? "

"Дзеля Бога", усклікнула маці ўжо ў слязах ", можа быць, ён вельмі хворы, і мы

парушаючы яго. Грэта!

Грэце! "Крыкнула яна ў гэтай кропцы.

"Маці"? Называецца сястра з іншага боку.

Яны рабілі самі разумелі праз пакой Грэгары.

"Вы павінны пайсці да лекара.

Грэгар хворы. Спяшайцеся да лекара.

Ці чулі вы Грэгар казаць яшчэ? "

"Гэта быў голас жывёлы", сказаў мэнэджар, дзіўна спакойна па параўнанні

на крыкі маці. "Ганна!

Ганна! "Крычаў бацька праз хол ў кухню, пляскаючы ў ладкі,

"Выбарка слесар прама зараз!"

Дзве маладыя жанчыны, ужо беглі праз залу з шолаху спадніцы - як

была сястра апранулася так хутка? - і тузануў адкрытых дзвярэй

кватэры.

Адзін не мог чуць дзверы закрыцця на ўсіх. Яны, верагодна, пакінуў іх адкрытымі, як гэта

прынята ў кватэры, дзе вялізная бяда адбылася.

Тым не менш, Грэгар стаў значна спакайней.

Добра, людзі не разумелі яго слоў больш, хоць яны, здавалася, ясна

дастаткова, каб яго, ясней, чым раней, магчыма, таму што яго вушы ўжо прывыкла да

іх.

Але па крайняй меры людзі цяпер падумаў, што гэта было не ўсё ў парадку з ім, і былі

гатовы яму дапамагчы.

Давер і ўпэўненасць, з якой першы меры былі праведзены

прымусіў яго адчуваць сябе добра.

Ён адчуваў сябе зноў уключаны ў кола чалавецтва, і чакаў ад

як лекара і слесара, не робячы адрозненняў паміж імі з рэальна

дакладнасць, цудоўны і дзіўны вынік.

Для таго, каб атрымаць як ясны голас наколькі гэта магчыма для крытычнага размовы

якая была непазбежная, ён кашляў мала, і, вядома, узялі на сябе працу, каб зрабіць гэта

У сапраўды заваяваў чынам, так як гэта было

Магчыма, што нават гэты шум гучаў як-то адрозніваецца ад чалавека кашаль.

Ён больш не давяраў самому прымаць рашэнне па любому больш.

Між тым у суседняй пакоі стала вельмі ціха.

Магчыма, яго бацькі сядзелі з кіраўніком за сталом шапталіся, можа быць,

усе яны былі прыхінуўшыся да дзвярэй праслухоўвання.

Грэгар павольна праціснуўся да дзвярэй, з дапамогай крэслы, не кажучы

ісці пра яго, кінуўся да дзвярэй, трымаўся вертыкальна супраць яго -

шары сваёй малюсенькай канечнасці былі крыху ліпкай

матэрыял на іх - і адпачываў там на імгненне з яго намаганні.

Затым ён зрабіў высілак, каб павярнуць ключ у замку са сваім ротам.

На жаль, здавалася, што ў яго не было сапраўдных зубоў.

Як жа ён такі, каб схапіць ключ?

Але, каб кампенсаваць, што яго сківіцы былі, натуральна, вельмі моцныя, з іх дапамогай ён

ўдалося атрымаць ключ сапраўды рухаецца.

Ён не заўважыў, што ён, мабыць, прычыненне некаторыя пашкоджанні на сябе, для

карычневай вадкасці, выйшаў са свайго рота, цякла за ключом, і капала на падлогу.

"Проста слухайце на хвіліну", сказаў мэнэджар у суседнім пакоі, "ён паваротам

ключ. "Для Грэгары, які быў вялікім стымулам.

Але ўсе яны павінны мяне паклікаў яго, у тым ліку бацькі і маці: "Давай,

Грэгар, "яны павінны былі крычаў," працягваць рух наперад, працягваць працаваць на замак ".

Уяўляючы, што ўсе яго намаганні былі сочаць з напругай, ён трохі ўніз

адчайна па ключавых з усёй сілай, ён мог сабраць.

У якасці ключавых аказалася больш, ён танцаваў вакол замка.

Цяпер ён трымаў сябе вертыкальна толькі з яго рота, і ён павінен быў вісець на

ключа або націсніце яго ўніз зноў ўсёй цяжарам свайго цела, па меры неабходнасці.

Даволі выразны пстрычка замка, як ён, нарэшце, пстрыкнуў сапраўды прачнуўся Грэгар ўверх.

Цяжка дыхаючы, ён сказаў сабе: "Так што я не меў патрэбу слесар", і ён паставіў яго

галавой аб дзвярную ручку, каб адкрыць дзверы цалкам.

Таму што ён, каб адкрыць дзверы, такім чынам, было ўжо адкрываюцца вельмі шырокія, без

яму яшчэ быць сапраўды відаць.

Ён спачатку павінен быў здацца павольна па краі дзверы, вельмі асцярожна, па

Вядома, калі ён не хацеў падаць няёмка на спіну прама на ўваходзе ў

пакоя.

Ён быў яшчэ заняты гэтым цяжкім руху і не паспеў аплаціць

ўвагу на што-небудзь яшчэ, калі ён пачуў менеджэр выклікнуць гучна: "О!" - гэта

гучалі як свіст ветру - і цяпер ён

убачыўшы яго, бліжэйшага да дзвярэй, прыціснуўшы руку да адкрытым ротам і якія рухаюцца

павольна назад, як быццам нябачная пастаянная сіла штурхала яго прэч.

Яго маці - нягледзячы на наяўнасць мэнэджара яна стаяла тут з распушчанымі валасамі

тырчалі дыбарам, па-ранейшаму беспарадак ад ноч - глядзеў на бацьку з ёй

склаўшы рукі.

Затым яна два кроку да Грэгары і павалілася прама ў цэнтры яе

спадніцы, якія былі раскіданыя вакол яе, на яе твары затануў на грудзях,

цалкам схаваныя.

Яго бацька сціснуў кулак з варожым выразам, як быццам ён хацеў падштурхнуць Грэгар

назад у свой пакой, то няўпэўнена паглядзеў вакол гасцінай, прыкрыў вочы

рукамі, і плакаў так, што яго магутныя грудзі дрыжалі.

На дадзены момант Грэгар не зрабіць адзін крок у пакой, але абапёрся цела ад

ўнутры супраць трывала нітамі крыла дзверы, так, што толькі палова яго цела была

відаць, гэтак жа як яго галава нахіленая

ў бок, з якой ён зазірнуў на працягу як іншыя.

Тым часам яна стала нашмат ярчэй.

Пастаянны ясна з другім баку вуліцы быў часткай бясконцай шэра-

чорны дом размешчаны насупраць - гэта была бальніца - з яго цяжкай рэгулярныя акна

разбіваючы фасада.

Дождж усё яшчэ падаюць, але толькі ў асобных буйных кропель відавочна і цвёрда

кінуў адну за іншы на зямлю.

Сняданку стравы стаялі вакол грувасціліся на стале, так як для яго бацькі

Сняданак быў самы важны прыём ежы раз у дзень, які ён працягваецца на гадзінах

чытанне розных газет.

Прама насупраць на процілеглай сцяне вісела фатаграфія Грэгары з моманту яго

ваеннай службы, яна была карціна яго як лейтэнанта, як ён, усміхаючыся і турбавацца

бясплатна, паклаўшы руку на меч, запатрабаваў павагі да яго падшыпнікаў і раўнамерным.

Дзверы ў залу былі прыадчынены, і так як дзверы ў кватэру была адкрытай,

можна было бачыць з на пасадку кватэру і пачала лесвіцы

зніжаецца.

"Зараз," сказаў Грэгар, выдатна разумеючы, што ён быў адзіным, хто захоўваў стрыманасць.

"Я буду апранацца адразу, сабраць калекцыю узораў, і адправіліся.

Вы дазволіце мне выказаць на маім шляху, то ці не падымаеш?

Ці бачыце, г-менеджэр, я не свіння галавой, і я рады працаваць.

Падарожжы стомна, але я не мог жыць без яе.

Куды ж вы, спадар дырэктар? Для офіса?

У самай справе?

Ці будзеце вы справаздачу ўсё праўдзіва?

Чалавек можа быць непрацаздольнымі на імгненне, але гэта сапраўды лепшы

час успомніць раней дасягненні і лічаць, што пазней, пасля

перашкоды былі штурхнуў у бок,

чалавек будзе працаваць усе ахвотней і інтэнсіўна.

Я сапраўды так абавязку перад г-Галоўны - Вы ведаеце, што выдатна.

З іншага боку, я занепакоены маім бацькам і маёй сястры.

Я знаходжуся ў выправіць, але я буду працаваць сам з яе зноў.

Не рабіць рэчы больш цяжкім для мяне, чым яны ўжо ёсць.

Кажаце ад свайго імя ў офісе! Людзі не любяць коміваяжоры.

Я ведаю, што.

Людзі думаюць, што яны зарабляюць куча грошай і такім чынам прывесці выдатная жыццё.

Людзі нават не якія-небудзь асаблівыя прычыны, каб прадумаць гэта рашэнне больш

ясна.

Але вы, г-менеджэр, у вас ёсць лепшая перспектыва на тое, што ўцягнута, чым іншыя

людзей, нават, скажу я вам у поўнай упэўненасці, лепшую перспектыву, чым г-н

Старшыня сябе, які ў сваім якасці

Працадаўца можа дазволіць яго думку робяць выпадковыя памылкі за кошт

работніка.

Вы таксама ведаеце дастаткова добра, што каміваяжор, якія знаходзяцца па-за

офіс амаль увесь год можа стаць настолькі лёгка ахвярай плёткі, супадзенняў,

і неабгрунтаваных скаргаў, з якімі

гэта немагчыма для яго, каб абараніць сябе, так як па большай частцы ён не чуе

пра іх на ўсіх, і толькі тады, калі ён вычарпаў пасля заканчэння паездкі, і на

дадому дабіраецца, каб адчуваць сябе ва ўласным целе непрыемную

наступствы, якія не могуць быць старанна вывучаны назад у іх паходжанні.

Г-н менеджэр, не пакідайце не кажучы ні словы казаў мне, што вы па крайняй меры

прызнаць, што я крыху ў права! "

Але першыя словы Грэгары менеджэр ўжо адвярнуўся, і цяпер ён азіраўся назад

на Грэгар над яго паторгванне плячамі з падціснутыя вуснамі.

Падчас прамовы Грэгары ён не быў яшчэ на імгненне, але працягваў рухацца ў кірунку ад

дзверы, не адрываючы вачэй ад Грэгары, але на самай справе паступова, як быццам не было

сакрэт забароне на выезд з пакоя.

Ён быў ужо ў зале, і з улікам рэзкіх рухаў, з якімі ён, нарэшце,

выцягнуў нагу з гасцінай, можна было б не паверыў, што ён толькі што спалілі

падэшвы ног.

У зале, аднак, ён выцягнуў правую руку ад свайго цела да

Лесвіца, як калі б некаторыя сапраўды звышнатуральнае палёгкай чакала яго

там.

Грэгар зразумеў, што ён не павінен ні пры якіх абставінах дазваляюць мэнэджару сыходзіць

У такім настроі, асабліва, калі яго становішча ў фірме не павінна было быць змешчаны

ў найбольшай небяспекі.

Яго бацькі не разумелі, усё гэта вельмі добра.

За доўгія гады, яны распрацавалі перакананне, што Грэгар быў створаны для жыцця

ў сваёй фірме і, акрамя таго, яны так шмат трэба будзе зрабіць у цяперашні час з іх цяперашняй

праблемы, што ўсе прадбачання быў чужы ім.

Але Грэгар гэтага прадбачання. Кіраўнік павінен быць стрымліваецца, супакоіўся,

перакананы, і, нарэшце, перамог.

Будучыня Грэгары і яго сям'і на самай справе залежыць ад яго!

Калі б толькі сястра была там! Яна была разумная.

Яна ўжо плакала ў той час як Грэгар ўсё яшчэ ляжаў спакойна на спіне.

І менеджэр, гэты адзін дамы, напэўна дазволіў сабе кіравацца

яе.

Яна павінна была б зачынена дзверы ў кватэру і ўгаварыў яго з свайго спалоху

у зале. Але сёстры не было нават там.

Грэгар павінен займацца сам.

Нядоўга думаючы, што пакуль ён не ведае нічога аб сваім сапраўдным здольнасць рухацца

і што яго прамовы магчыма - на самай справе, верагодна, - у чарговы раз не было

зразумеў, ён пакінуў крыла дзверы,

праціснуўся праз адтуліну, і хацеў перайсці да мэнэджэра, які быў

ўжо моцна трымаючы на парэнчы абедзвюма рукамі на пасадку ў

недарэчным чынам.

Але, гледзячы на што-то трымацца, з невялікім крычаць Грэгар

адразу ж упаў на сваіх шматлікіх ножках.

Ледзь гэта здарылася, калі ён адчуў у першы раз за гэтую раніцу агульнае

фізічнае дабрабыт.

Невялікія канечнасцяў былі цвёрдым падлозе пад імі, яны слухаліся ідэальна, так як ён заўважыў, да свайго

радасць, і імкнуўся, каб везьці яго наперад у напрамку ён хацеў.

Адразу ж ён лічыў, што канчатковае паляпшэнне ўсіх пакут яго было

адразу пад рукой.

Але ў той самы момант, калі ён ляжаў на падлозе, пагойдваючыся ў даволі стрыманай манеры

цесныя і прама праз дарогу ад сваёй маці, якая, мабыць, цалкам пагрузіўся ў

сябе, яна раптам ускочыў прама з

рукі распаўсюдзілася далёка адзін ад аднаго, і яе пальцы выцягнутыя і закрычала: "Дапамажыце, за Божае

дзеля, дапамажы! "

Яна трымала яе галаву ўніз, як быццам хацела, каб паглядзець Грэгар лепш, але бег

бессэнсоўна таму, якія супярэчаць гэтым жэстам, забываючы, што за яе спіной стаяў

табліца з усімі стравамі на ім.

Калі яна дайшла да стала, яна цяжка апусціўся на яго, як бы рассеяна, і

здавалася, не заўважыў наогул, што побач з ёй кава выліваючы на

дыван у поўны паток з вялікага перакуліў кантэйнер.

"Мама, мама," сказаў Грэгар ціха, і паглядзеў на яе.

Менеджэр імгненна знік цалкам з яго розуму.

Пры выглядзе цячэ каву Грэгар не мог спыніцца пстрыкаючы сківіцамі ў

паветра некалькі разоў.

На што яго маці крычала зноў і зноў, паспяшаўся з-за стала, і паваліўся ў

на руках у бацькі, які імчаўся да яе.

Але Грэгар не было часу прама цяпер для яго бацькоў - мэнэджара ўжо быў на

лесвіца. Яго падбародак узроўні з парэнчамі,

Менеджэр азірнуўся ў апошні раз.

Грэгар прыняў першапачатковае рух, каб дагнаць яго, калі гэта магчыма.

Але мэнэджар павінен мець нешта падазраваў, таму што зрабіў скачок ўніз па

Некалькі лесвіцы і знік, па-ранейшаму крычалі "Ха!"

Гук рэхам па ўсёй лесвічнай клетцы.

Цяпер, на жаль, гэта палёт менеджэр таксама, здавалася, збіваць з панталыку свайго бацькі

цалкам.

Раней ён быў адносна спакойным, бо замест таго, каб бегаць за мэнэджарам

сам або, па меншай меры, не перашкаджае Грэгар ад яго пераследу, правай рукой ён

схапіла кій мэнэджара, які

ён пакінуў у капелюшы і паліто на крэсла.

Левай рукой, яго бацька ўзяў вялікі газеты з-за стала і,

тупаючы нагамі на падлозе, ён адправіўся на дыску Грэгары назад у свой пакой

размахваючы кіем і газеты.

Няма просьбе Грэгары было ніякай карысці, ніякіх запытаў бы нават быць зразуметым.

Незалежна ад таго, наколькі ахвотна ён павінен быў павярнуць галаву з павагай, яго бацька проста растапталі

ўсё цяжэй нагамі.

У другім канцы пакоя ад яго маці расчыніў акно, нягледзячы на халаднаватае

надвор'е, і, высунуўшыся з яе рукі на яе шчоках, яна адштурхнула яе твар далёка за межамі

акна.

Між алеі і лесвіцы моцны праект падышоў, фіранкі на

вокны ляцелі вакол, газеты на стале, са свістам, а таксама асобныя лісты

пырхала ўніз на падлогу.

Бацька няўмольна прасоўвалася наперад, выштурхваючы сыклівых, як дзікі чалавек.

Цяпер Грэгар не было ніякай практыкі на ўсіх у рух назад - гэта быў сапраўды вельмі павольна.

Калі Грэгар толькі было дазволена ператварыць сябе ва ўсім, ён быў бы ў яго

пакой адразу, але ён баяўся, каб яго бацька нецярплівыя па часе

Працэс паварочваючыся, і ў кожны момант

ён сутыкнуўся з пагрозай смяротны ўдар на спіну або галаву з трыснёга ў яго

бацькі руку.

Нарэшце Грэгары не было іншага выбару, таму што ён з жахам заўважыў, што ён не

яшчэ зразумець, як захаваць яго кіраўніцтвам ідзе ў зваротным напрамку.

І так ён пачаткаў, на фоне пастаянна імкнецца ў бок погляд у кірунку свайго бацькі,

ператварыць сябе ва ўсім як мага хутчэй, хоць на самай справе гэта было толькі

робіцца вельмі павольна.

Магчыма, яго бацька заўважыў, што яго добрыя намеры, бо ён не парушае Грэгар

у гэтым руху, але з кончыкам кія з адлегласці ён нават накіравана

Якія верцяцца Грэгары рух тут і там.

Калі б толькі яго бацька не шыпеў так невыносна!

З-за гэтага Грэгар зусім страціў галаву.

Ён быў ужо амаль цалкам разгарнуўся, калі, заўсёды з гэтым шыпеннем ў

яму на вуха, ён толькі што зрабіў памылку і здаўся трохі назад.

Але калі ён, нарэшце, удалося атрымаць яго галаву перад дзвярыма

Адкрыццё стала ясна, што яго цела было занадта шырокім, каб прайсці далей.

Натуральна, яго бацька, у яго цяперашнім псіхічнага стану, паняцця не меў, адкрыцця іншых

крыла дзверы біт для стварэння падыходнай для праходжання Грэгар, каб прайсці.

Яго адзінай нерухомай думкай было, што Грэгар павінны ўвайсці ў яго пакой так хутка, як

гэта магчыма.

Ён ніколі не дазволіў бы дбайную падрыхтоўку, што Грэгар, неабходныя для арыентацыі

сам і, такім чынам, магчыма, прайсці праз дзверы.

Наадварот, як быццам не было ніякіх перашкод, і з асаблівым шумам, ён цяпер

Грэгар паехалі наперад.

За Грэгар гук у гэты момант ужо не было, як голас толькі аднаго

бацькі.

Зараз гэта было сапраўды не жарт, і Грэгар прымусіў сябе ў што бы то маглі б,

у дзверы. Адзін бок яго цела была паднятая.

Ён ляжаў пад вуглом у дзвярным праёме.

Яго адным флангу была боль з выскрабанне. На белай дзверы выродлівыя плямы засталіся.

Неўзабаве ён затрымаўся хутка і не былі б у стане рухацца больш сам па сабе.

Малюсенькія ногі на адным баку вісеў паторгванні ў паветры вышэй, а таксама тыя, на іншых

боку былі адціснуты хваравіта ў падлогу.

Затым бацька падарыў яму адзін вельмі моцны штуршок вызвалення ззаду, і ён

снавалі, крывацёк сур'ёзна, далёка ў інтэр'ер яго пакоя.

Дзверы зачыніліся з кіем, і, нарэшце, было ціха.