Orgulho em Acolher | Episódio 02: Casa Miga

Mijn naam is Andira Angeli.

Mijn seksuele oriëntatie is panseksueel,
mijn genderidentiteit is travesti

en mijn voornaamwoorden zijn zij/haar.

Na lang niet bij mijn moeder
te hebben gewoond,

moest ik eindelijk naar haar terug
vanwege de hele pandemie, en...

het werd psychologisch ondraaglijk.
Heel veel geweld, echt waar.

En dat was het moment dat ik
de opvang vond,

direct als beschermd persoon.

Ik werd verwelkomd
en gesteund.

Mijn relatie met Casa Miga,
het Vriendschapshuis

begon op een moment in mijn leven
toen ik zelf sociaal kwetsbaar was.

Ik was dakloos en werkloos.
Het opvanghuis heeft me toen ondersteund.

De opvang is heel belangrijk voor de
LGBT+ -gemeenschap om vele redenen,

vooral in onze regio, het is de eerste
vluchtplaats in het noorden van het land.

LGBT+ -noodopvang.

En dat alleen al laat zien hoe belangrijk
het is om een plek als deze te hebben.

Hier vindt onze gemeenschap
een toevluchtsoord in tijden van nood,

vooral in tijden waarin mensen zich in
een sociale noodtoestand bevinden, vooral

als ze uit hun huis worden gezet,

als er iets gebeurt in hun familie,

dan vinden ze in dit huis
een veilige plaats.

[Welkom]

Naast een plek om te wonen en eten,
de basisbehoeften.

Ook bieden we cursussen en trainingen aan,

we hebben een maatschappelijke oriëntatie,

We bieden psychologische ondersteuning,
en juridische bijstand als dat nodig is,

we krijgen donaties van
basisvoedingsmiddelen.

We bieden ook werkgelegenheid. Soms
komen ze naar ons met vacatures

voor onze gemeenschap. Dus coördineren we
dat en leggen we deze relaties.

Het opvanghuis heeft echt een heel
krachtige impact op het leven van mensen.

Ze creëren veel mogelijkheden die anders
moeilijk toegankelijk zijn voor ons.

Normaal gesproken is een psychologische
behandeling ver weg voor ons.

Ook de sociale steun.

Dus dit zijn dingen die
ons leven beïnvloeden.

Het opvanghuis heeft mijn leven verbeterd,
omdat het me professioneel liet groeien

en me verwelkomd heeft als transvrouw,

de transvrouw die ik nu ben.

Er gebeurt iets heel krachtigs
als je hier voor het eerst aankomt,

en dat is dat je omringd wordt
door je gemeenschap.

Toen we...

Toen ik ondersteund werd,
waren er veel travesties in de opvang.

Dus vormden we onze eigen kleine groep
achterin, weet je?

We zetten onze stoelen in een cirkel

en we praatten. We kletsten wat en
rookten een sigaret.

En het was dat soort ontmoetingsplaats

waar we zo vaak gewoon
over ons leven praatten

en dan in de stilte ons
met elkaar identificeerden.

Dat verandert veel in ons.
Het versterkt zoveel in ons.

Dingen die onmisbaar zijn.

Dingen die we niet
op veel plaatsen vinden.

[Uitdagingen]

Een opvanghuis runnen
is erg complex werk

We moeten beschikbaar zijn,

we moeten 24 uur per dag
iemand beschikbaar hebben.

Omdat het nooit ophoudt.

Mensen wonen hier, mensen eten hier.

Het kost geld.

Om hier mensen beschikbaar te hebben,
moet ik hun salaris betalen,

omdat die persoon niet
ergens anders kan werken.

Staatssteun zou een verschil maken, ja,

omdat dat gegarandeerde fondsen
zou meebrengen voor het opvanghuis.

Dus dat zou een geweldige samenwerking
betekenen voor het tehuis

als de overheid deze zaak
zou steunen.

Op het moment dat Casa Miga begon,
hebben de eerste outreach-teams

zich beziggehouden met
het overheidsbeleid.

Ze probeerden veranderingen
in de wet te krijgen.

En toen ze die plaatsen bezochten,

het parlement, de gemeenteraad,
dat soort plaatsen...

was de reactie die Casa Miga kreeg dat

er geen LGBT+ mensen in kwetsbare sociale
situaties in Manaus waren.

Dat was het antwoord.

Dat is waarom Casa Miga in het begin
geen overheidssubsidie kreeg,

en we die nog steeds niet hebben.

Maar waarom hebben we
die cijfers niet, denk je?

Dit huis biedt niet alleen alle diensten,
het is ook een bewijs van deze cijfers.

Sinds de opening van Casa Miga zijn hier
meer dan 300 mensen opgenomen.

Dat is op zich al een getal dat
bewijst dat er kwetsbare mensen zijn.

Dit jaar is erg moeilijk geweest voor ons

qua financiële middelen.

We hadden 15 mensen in ons team,
vrijwilligers en personeel.

Personeel dat geen salaris meer krijgt

omdat we dat niet konden betalen.

Dus ik was erg bezorgd. Ik bedoel...

Hoe kunnen we zo doorgaan
als we geen mensen hebben?

Zonder personeel?

Vanaf toen heb ik met iedereen gepraat

en ze zeiden allemaal dat
ze wilden blijven werken

of ze nu betaald werden of niet.

En degenen die vrijwilligerswerk deden,
zouden dat blijven doen.

En voor mij was dat, denk ik,
de grootste erkenning,

want het is één ding als ik
geloof in wat we doen,

maar het is iets anders om een heel team
te hebben dat in dit werk gelooft.

[Dromen]

Mijn droom is dat op een dag
het opvanghuis

zal beginnen te bloeien,

want nu is het aan het overleven.

Mijn droom is dat een verblijf in
Casa Miga voor iedereen die hier komt,

iets is dat ze zich voor altijd
zullen herinneren, weet je?

"Oh, herinner je je de training,
die ik deed in Casa Miga?"

Of "Herinner je je de training die ik had
bij Casa Miga, waar ik een job kreeg en

mijzelf kon onderhouden?"
Ik droom ervan dat Casa Miga

dit soort verhalen creëert, weet je?

Verhalen die ons
uit ons lijden halen,

van kwetsbaarheid, van dingen missen...

Al die plaatsen waar ons lichaam
naar toe wordt gestuurd, weet je?

Dat dit een plaats is
waar we excellentie vinden.

Echte excellentie.

Als een gemeenschap en als individuen
die dit project ontwikkelen.

Om het te zien groeien,
om mezelf hier te zien werken,

om hier een vrijwilliger te worden
als ik afstudeer.

En meer mensen ondersteund
te zien worden

op een goede manier, zonder
financiële zorgen voor het tehuis,

en dat dat de normaalste zaak wordt
om het zo te doen.

Om die steun te kunnen bieden
zonder me zorgen te hoeven maken

of mensen morgen te eten hebben.

Dus mijn droom is om op een punt te komen

dat we kunnen gedijen,

Weet je?
Zodat de opvang kan gedijen,

zodat we mensen kunnen betalen
om hier te werken,

zodat de opvang iedereen kan voeden
die hier woont,

voor iedereen die onze diensten gebruikt,
voor iedereen die in nood is.

Dat we veel meer kunnen doen dan
wat we nu doen met heel weinig middelen.

Dus dat is mijn droom, dat we...

veel groter worden dan we nu zijn.

Nederlandse ondertiteling door Nathalie B
Revisie door Ilona vdT