Orgulho em Acolher | Episódio 02: Casa Miga

Mijn naam is Andira Angeli.

Mijn seksuele oriëntatie is panseksueel,
mijn genderidentiteit is travesti

en mijn voornaamwoorden zijn zij/hij.

Na lange niet bij mijn moeder
te hebben gewoond,

moest ik eindelijk naar haar terug
vanwege de hele pandemie, en het werd

psychologisch ondraaglijk. Heel veel geweld, echt waar.

En dat was het moment dat ik
de opvang vond,

direct als beschermd persoon.

Ik werd verwelkomd en gesteund.

Mijn relatie met Casa Miga

begon op een moment in mijn leven
toen ik zelf

sociaal kwetsbaar was.

Ik was dakloos en werkloos.
Het opvanghuis heeft me toen ondersteund.

De opvang is heel belangrijk voor de
LGBT*-gemeenschap om vele redenen,

vooral in onze regio, het is de eerste
vluchtplaats in het noorden van het land.

LGBT*-noodopvang.

En dat alleen al laat zien hoe belangrijk
het is om een plek als deze te hebben.

Hier vindt onze gemeenschap
een toevluchtsoord in tijden van nood,

vooral in tijden waarin mensen zich in
een sociale noodtoestand bevinden, m.a.w.,

als ze uit hun huis worden gezet,

als er iets gebeurt in hun familie,

dan vinden ze in dit huis
een plek van veiligheid.

Naast een plek om te wonen en eten,
de basisbehoeften,

bieden we training en

sociale oriëntatie-cursussen aan.

We bieden psychologische ondersteuning,
en juridische bijstand als dat nodig is,

we krijgen donaties van
voedingsmiddelen.

We bieden ook werkgelegenheid. Soms komen ze
naar ons met vacatures

voor onze gemeenschap. Dus coördineren we
dat en leggen we deze relaties.

Het opvanghuis heeft echt een heel krachtige impact
op het leven van mensen, ik bedoel...

Ze creëren veel mogelijkheden die normaal
moeilijk toegankelijk zijn voor ons.

Normaal gesproken is de gedachte aan psychologische behandeling
iets heel veer weg voor ons.

Ook de sociale steun.

Dus dit zijn dingen die ons leven beïnvloeden.

Het opvanghuis heeft mijn leven verbeterd
in die zin dat het me professioneel heeft geholpen

en me verwelkomd heeft als transvrouw,

de transvrouw die ik nu ben.

En er is iets heel krachtigs dat er gebeurt
als je hier voor het eerst aankomt,

en dat is dat je omringd wordt door je gemeenschap.

Toen we...

Toen ik ondersteund werd,
waren er veel travesties in de opvang.

Dus vormden we onze eigen kleine groep
achterin, weet je?

We zetten onze stoelen in een cirkel

en we praatten. We kletsten wat en
rookten een sigaret.

En het was dat soort ontmoetingsplaats

waar we zo vaak over ons leven praatten

en dan in de stilte ons
met elkaar identificeerden.

Dat verandert veel in ons.
Het versterkt zoveel in ons.

Dingen die onmisbaar zijn.

Dingen die we niet op veel plaatsen vinden.

Een opvanghuis is een werk
dat heel complex is.

Dus moeten we beschikbaar zijn,

we moeten 24 uur per dag iemand beschikbaar hebben.

Omdat het nooit ophoudt nooit.

Mensen wonen hier, mensen eten hier.

Het kost geld.

Om hier mensen beschikbaar te hebben,
moet ik hun salaris betalen,

omdat die persoon niet in staat zal zijn
om ergens anders te werken.

Staatssteun zou een verschil maken, ja,

omdat dat gegarandeerde fondsen
zou meebrengen voor het huis.

Dus dat zou een geweldige samenwerking
betekenen voor het tehuis,

als de overheid deze zaak
zou steunen.

Op het moment dat Casa Miga begon,
hebben de eerste outreach-teams

zich beziggehouden met het overheidsbeleid.

Ze probeerden veranderingen
in de wet te krijgen.

En toen ze die plaatsen bezochten,

het parlement, de gemeenteraad,
dat soort plaatsen...

was de reactie die Casa Miga kreeg dat

er geen LGBT* mensen in kwetsbare sociale
situaties in Manaus waren.

Dat was het antwoord.

En dat is de reden waarom Casa Miga
in het begin geen overheidssubsidie kreeg,

en we die nog steeds niet hebben.

Maar waarom hebben we
de cijfers niet over LGBT* mensen?

Het opvanghuis levert niet alleen alle diensten,
het is ook een bewijs van deze cijfers.

Sinds de opening van Casa Miga zijn hier
meer dan 300 mensen opgenomen.

Dat is op zich al een getal dat daarvan getuigt,
ja, er zijn kwetsbare mensen.

Dit jaar is erg moeilijk geweest voor ons

qua financiële middelen.

We hadden 15 mensen in ons team,
vrijwilligers en personeel.

Personeel dat geen salaris meer krijgt

omdat we dat niet konden betalen.

Dus ik was erg bezorgd. Ik bedoel...

Hoe kunnen we zo doorgaan
als we geen mensen hebben?

Zonder middelen?

En toen heb ik me neergezet
en met iedereen gepraat

en ze zeiden allemaal dat
ze wilden blijven werken

of ze nu betaald werden
of niet.

En degenen die vrijwilligerswerk deden,
zouden dat blijven doen.

En voor mij was dat, denk ik,
de grootste erkenning,

want het is één ding als ik geloof
in wat we doen,

maar het is iets anders om een heel team
te hebben dat in dit werk gelooft.

Mijn droom is dat op een dag
het opvanghuis

zal beginnen te bloeien,

want nu is het aan het overleven.

Mijn droom is dat een verblijf
in Casa Miga voor iedereen die hier komt,

iets is dat ze zich voor altijd
zullen herinneren, weet je?

"Oh, herinner je je de training,
die ik deed in Casa Miga?"

Of "Herinner je je de training die ik deed
bij Casa Miga, waar ik een job kreeg en mijzelf kon onderhouden?"

Ik droom ervan dat Casa Miga

dit soort verhalen creëert, weet je?

Verhalen die ons
uit ons lijden halen,

van kwetsbaarheid, van dingen missen...

Al die plaatsen waar ons lichaam
naar toe wordt geschoven , weet je?

Dat dit een plaats is
waar we excellentie vinden.

Echte excellentie.

Als een gemeenschap en als individuen
die dit project ontwikkelen.

Om het te zien groeien,
om mezelf hier te zien werken,

om hier een vrijwilliger te worden
als ik afstudeer.

En meer mensen ondersteund
te zien worden

op een manier zodat het

normaal is om te doen.

Om die steun te kunnen bieden,
zonder me zorgen te hoeven maken

of mensen morgen wel of geen
morgen te eten hebben of niet.

Dus mijn droom is dat we op een punt kunnen komen

waar we kunnen gedijen,

weet je?

Waar de opvang kan gedijen,

waar we mensen kunnen betalen om hier te werken,

waar de opvang iedereen die hier woont kan voeden
iedereen kan voeden die hier woont,

iedereen die gebruik maakt van onze diensten,
iedereen die in nood is.

Dat we veel meer kunnen doen dan
dan we nu doen met heel weinig middelen.

Dus dat is mijn droom.

Dat we veel groter worden

dan we nu zijn.