Dlaczego nie lubisz dźwięku własnego głosu

Twój głos jest unikalny i odróżnia cię od innych osób, jednak twój stosunek
do niego nie jest prosty. Rébecca Kleinberger bada użycie i rozumienie głosu własnego oraz innych. Wyjaśnia, dlaczego nie podobają ci się nagrania twojego głosu oraz podaje różnice między zewnętrznym, wewnętrznym i słyszanym
w myślach głosem. Opowiada również o tym, jak za pośrednictwem naszego głosu przekazujemy niezwykłe rzeczy, nie zdając sobie z tego sprawy.

Jeśli spytacie biologów ewolucyjnych,

kiedy dokładnie ludzie stali się ludźmi,

część z nich odpowie,

że w chwili, gdy nasz gatunek
przyjął pozycję wyprostowaną,

nauczył się chodzić na dwóch nogach
i zaczął panować nad otoczeniem.

Inni powiedzą, że w chwili,
gdy nasz mózg zaczął się rozwijać,

pozwalając nam na bardziej
złożone procesy myślowe.

Inni zaś powiedzą, że w chwili,
gdy rozwinęliśmy własny język,

co pozwoliło naszemu
gatunkowi wyewoluować.

Co ciekawe, te trzy zjawiska
są ze sobą powiązane.

Nie jesteśmy pewni
jak i w jakiej kolejności,

ale wszystkie wiążą się

ze zmianą kształtu kości
w odcinku szyjnym kręgosłupa,

która spowodowała zmianę kąta
między głową i resztą ciała.

Dzięki temu mogliśmy przyjąć
wyprostowaną pozycję,

mózg miał dość miejsca,
żeby się rozwinąć,

a długość krtani zwiększyła się
od 7 cm u naczelnych,

po między 11 a 17 cm u ludzi.

To tak zwane obniżenie krtani.

To właśnie tam powstaje nasz głos.

U noworodka krtań
nie jest jeszcze obniżona.

Dzieje się to dopiero
w trzecim miesiącu życia.

W przenośni każdy z nas

przeżył ewolucję gatunku ludzkiego.

Gdy dziecko zaczyna się
rozwijać w łonie matki,

pierwszym bodźcem,
jaki otrzymuje z zewnątrz,

mając zaledwie trzy tygodnie
i będąc rozmiaru krewetki,

jest wrażenie dotyku

pochodzące z wibracji głosu matki.

Ludzki głos jest ważny i znaczący

na poziomie gatunku,

społeczeństwa,

jako że w ten sposób
komunikujemy się i tworzymy więzi.

Na poziomie personalnym
i interpersonalnym

za pośrednictwem głosu przekazujemy
więcej niż słowa i informacje,

pokazujemy naszą tożsamość.

Nasz głos określa to,
jak widzą nas inni ludzie.

Jest maską, którą nosimy w społeczeństwie.

Stosunek do własnego głosu
nie jest jednoznaczny.

Bardzo rzadko używamy go dla nas samych.
Jest on częściej darem dla innych.

Dzięki niemu wzbudzamy w innych emocje.

Jest rodzajem narzędzia.

Ale co myślimy o naszym własnym głosie?

Niech podniesie rękę ten,

kto nie lubi słuchać
swojego głosu na nagraniu.

(Śmiech)

Dziękuję.

Większość ludzi nie lubi dźwięku
swojego głosu na nagraniu.

Dlaczego tak się dzieje?

Spróbujmy to wyjaśnić.

Pracuję w MIT Media Lab,

które jest częścią Opera of the Future.

Moje badania skupiają się

na postrzeganiu przez ludzi
głosu własnego i innych.

Badam, co można wywnioskować,
słuchając czyjegoś głosu,

w wielu dziedzinach nauki,

od neurologii przez biologię,
kognitywistykę po lingwistykę.

Nasz zespół tworzy narzędzia
i zdobywa wiedzę,

żeby pomóc ludziom
lepiej zrozumieć swój głos,

wyzbyć się uprzedzeń,

stać się lepszym słuchaczem,

nawiązywać zdrowsze relacje

lub lepiej się wzajemnie rozumieć.

Potrzebne jest holistyczne podejście.

Kolejne odkrycia mogą mieć istotne
następstwa i przynieść nowe zastosowania.

Głos jest zjawiskiem niezwykle złożonym.

Wymaga jednoczesnej pracy aż 100 mięśni.

Wsłuchując się w czyjś głos,

można dostrzec pewne zaburzenia organizmu.

Na przykład

zidentyfikowanie drżenia

lub nielinearności w głosie

pozwala wykryć wczesne
stadium choroby Parkinsona.

Wystarczy jeden telefon.

Zadyszka słyszana w głosie

wskazuje na chorobę serca.

Zmiana tempa wypowiadania
poszczególnych słów

może świadczyć o depresji.

Nasz głos jest również powiązany
z poziomem hormonów.

Osoby trzecie, słuchając kobiecych głosów,

potrafiły celnie oszacować

ich dzień cyklu menstruacyjnego

wyłącznie na podstawie głosu.

Nowe technologie stale nas podsłuchują.

Niebawem Alexa z Amazon Echo

będzie mogła określić,
czy kobieta jest w ciąży,

zanim sama zacznie to podejrzewać.

Pomyślcie...

(Śmiech)

Jakie to może mieć konsekwencje etyczne.

Głos pełni też ważną rolę
w budowaniu relacji.

Używamy innej barwy głosu
w zależności od tego, z kim rozmawiamy.

Jeśli pobrałabym próbkę
czyjegoś głosu do analizy,

to wiedziałabym, czy ta osoba
rozmawia z matką, bratem,

przyjacielem bądź szefem.

Ton głosu również może
dostarczyć nam wielu informacji.

Od nas zależy, jakim tonem
się do kogoś odnosimy.

Wsłuchując się w małżeńską rozmowę,

możemy określić nie tylko czy,
ale też kiedy dojdzie do rozwodu.

Głos dostarcza nam
wielu cennych informacji.

Trzeba sobie uzmysłowić,

że nie dysponujemy tylko jednym głosem.

Omówię trzy rodzaje głosu,
które większość z nas posiada,

za pomocą modelu maski.

Patrząc na maskę,

widzisz odbicie osobowości.

Nazwijmy to głosem zewnętrznym.

Tradycyjnie głos postrzega się właśnie

jako narzędzie prezentacji swojej osoby.

Mechanizm wytwarzania głosu
jest nam dobrze znany.

Wdechy i wydechy powietrza z płuc

wprawiają fałdy głosowe w drgania,

umożliwiając powstanie dźwięku.

Sposób, w jaki układa się
nasz aparat głosu,

wpływa na transformację dźwięku.

Każdy z nas dysponuje
tym samym mechanizmem,

jednak każdy głos jest unikalny.

Niewielkie różnice w rozmiarze,
fizjologii czy poziomie hormonów

zmieniają w niewielkim stopniu
zewnętrzny głos.

Nasz mózg bardzo sprawnie

wyłapuje te drobne różnice
w głosie drugiego człowieka.

W laboratorium używamy
specjalistycznego sprzętu,

żeby je zrozumieć.

Wykorzystujemy uczenie maszynowe,
żeby stworzyć system identyfikacji głosu,

który pozwala ocenić, ile przestrzeni
głosowej wykorzystuje dana osoba,

czyli jak często zabiera
głos na spotkaniach.

W ten sposób podnosimy kompetencje grupy.

Utrudnieniem jest fakt,
że nasz głos nie jest statyczny.

Zmienia się w zależności od rozmówcy,

zmienia się również z wiekiem.

Na początku i u schyłku życia

głosy męskie i kobiece są bardzo podobne.

Niezwykle trudno rozróżnić

głos chłopca i głos dziewczynki.

Później jednak głos odwzorowuje
zmienność naszej tożsamości.

Męski głos znacznie się zmienia
w okresie dojrzewania.

Głos kobiety

zmienia się w każdej ciąży
oraz w okresie menopauzy.

Właśnie ten głos słyszą nasi rozmówcy.

Więc dlaczego nam wydaje się obcy?

Dlaczego go nie słyszymy?

Zastanówmy się nad tym.

Nie widzimy maski,
którą nosimy na twarzy.

Możemy zobaczyć jedynie jej wnętrze.

To nasz głos wewnętrzny.

Aby zrozumieć rożnicę między tymi głosami,

musimy pojąć, w jaki sposób
postrzegamy nasz wewnętrzny głos.

Nasz organizm oddziela
go na wiele sposobów

od głosu zewnętrznego.

Słyszysz głos zewnętrzny,
dopiero gdy dotrze do twoich uszu.

Przenoszony jest przez powietrze,

natomiast głos wewnętrzny
roznosi się przez kości.

To tak zwane przewodnictwo kostne.

Z tego powodu głos wewnętrzny jest niższy

i bardziej harmonijny niż głos zewnętrzny.

Dociera on do naszego ucha wewnętrznego.

Tam działa kolejny mechanizm.

Głos przechodzi przez filtr mechaniczny.

Jest to przegroda,
która chroni ucho wewnętrzne,

gdy wytwarzasz odgłosy.

Poza tym obniża wysokość
słyszanych dźwięków.

Trzeci jest filtr biologiczny.

Ślimak, który przetwarza
dźwięk w uchu wewnętrzym,

jest zbudowany z żywych komórek.

Komórki te reagują inaczej

zależnie od częstości
słyszenia danego dźwięku.

To skutek przyzwyczajenia.

Z racji tego,

że swój głos słyszymy najczęściej,

w rzeczywistości słuchamy
go mniej niż pozostałych.

Przejdźmy do ostatniego filtra,

Jest to filtr neurologiczny.

Neurolodzy odkryli ostatnio,

że kiedy otwieramy usta, by wydać dźwięk,

nasza kora słuchowa się wyłącza.

Słyszymy swój własny głos,

ale nasz mózg wcale go nie rejestruje.

Z punktu widzenia ewolucji ma to sens,

bo poznaliśmy już brzmienie swojego głosu,

więc nie musimy tracić energii na analizę.

To tak zwana pamięć ciała.

Dzieje się tak przy każdej
czynności motorycznej.

Według dokładnej definicji

to komenda danej czynności
przesyłana przez nasz mózg.

Sama w sobie nie porusza ciałem człowieka,

ale wysyła sygnał
do innych płatów mózgowych

o ruchu, który wkrótce nastąpi.

W przypadku głosu
to zjawisko ma inną nazwę.

To głos słyszany w myślach.

Podsumujmy.

Maska to nasz głos zewnętrzny.

Wnętrze maski to głos wewnętrzny.

Ostatni jest głos słyszany w myślach.

Wyobrażam go sobie jako lalkarza,

który pociąga za sznurki.

To jest właśnie głos,

który słyszymy, gdy czytamy po cichu

lub ćwiczymy przed ważną rozmową.

Czasem ciężko go wyłączyć.

Nie da się spojrzeć
na tekst w języku ojczystym

i nie słyszeć go w głowie.

Ten sam głos nie przestaje śpiewać

głupiej piosenki, która utkwiła w głowie.

(Śmiech)

Niektórzy ludzie
nie potrafią go kontrolować.

Chodzi na przykład o schizofreników,

którzy mają halucynacje słuchowe.

Nie potrafią rozróżnić,
czy głos pochodzi z wewnątrz

czy spoza ich głowy.

Pracujemy nad małymi urządzeniami,

które pomogą tym ludziom odróżniać

głosy wewnętrzne i zewnętrzne.

Głos wewnętrzny możesz usłyszeć w snach.

Może przyjąć wiele form.

To we śnie uwalniasz jego potencjał.

Na tym również polegają nasze badania.

Spróbujemy uzyskać dostęp
do tego głosu ze snów.

Nawet jeśli nie zawsze
możesz go kontrolować,

to możesz się wdać

w wewnętrzny dialog.

Możesz go postrzegać jako

most pomiędzy myślą
a wykonaniem czynności.

Mam nadzieję, że dzięki temu przemówieniu

docenisz wszystkie swoje głosy

oraz dostrzeżesz ich ważną rolę.

Głos czyni nas ludźmi

i determinuje sposób
interakcji ze światem.

Dziękuję za uwagę.

(Brawa)