Ο μύθος του Ίκαρου και του Δαίδαλου - Έιμι Άντκινς

Παρακολουθήστε ολόκληρο το μάθημα: ed.ted.com/lessons/the-myth-of-icarus-and-daedalus-amy-adkins

Στη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας, ο Ίκαρος πέταξε πάνω από την Κρήτη με φτερά φτιαγμένα από κερί και πούπουλα, αψηφώντας τους νόμους των ανθρώπων και της φύσης. Σε αυτούς που τον έβλεπαν από το έδαφος, έμοιαζε με θεό, και ένοιωθε και ο ίδιος σαν θεός. Αλλά στην κοινωνία του, η γραμμή που χώριζε τους θεούς από τους θνητούς ήταν απόλυτη, και η τιμωρία για τους θνητούς που τολμούσαν να την περάσουν ήταν αυστηρή. Η Έιμι Άντκινς εξηγεί τον μύθο του Ίκαρου και του Δαίδαλου.

Μάθημα από την Έιμι Άντκινς, γραφική απεικόνιση από το TED-Ed.

Στη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας,

πετώντας πάνω από την Κρήτη
με φτερά φτιαγμένα από κερί και πούπουλα,

ο Ίκαρος, ο γιος του Δαίδαλου, αψήφισε
τους νόμους των ανθρώπων και της φύσης.

Αγνοώντας τις προειδοποιήσεις
του πατέρα του, πέταξε όλο και πιο ψηλά.

Σε αυτούς που τον έβλεπαν
από το έδαφος, έμοιαζε με θεό,

και όπως κοιτούσε προς τα κάτω,
ένοιωθε και ο ίδιος θεός.

Αλλά στη μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας,

η γραμμή που χώριζε τους θεούς
από τους θνητούς ήταν απόλυτη,

και η τιμωρία για τους θνητούς
που τολμούσαν να την περάσουν

ήταν αυστηρή.

Αυτό συνέβη και με τον Ίκαρο
και τον Δαίδαλο.

Χρόνια πριν γεννηθεί ο Ίκαρος,

ο πατέρας του ο Δαίδαλος έχαιρε
μεγάλης εκτίμησης ως ιδιοφυής εφευρέτης,

τεχνίτης, και γλύπτης,
στην πατρίδα του, την Αθήνα.

Εφηύρε την ξυλουργική και όλα
τα ξυλουργικά εργαλεία που χρησιμοποιούμε.

Σχεδίασε τα πρώτα λουτρά

και την πρώτη πίστα χορού.

Έφτιαξε αγάλματα τόσο αληθοφανή,

που ο Ηρακλής τα μπέρδεψε
με αληθινούς ανθρώπους.

Αν και πολυμήχανος και διάσημος,
ο Δαίδαλος ήταν εγωιστής και ζηλόφθονος.

Ανησυχώντας ότι ο ανιψιός του
ήταν καλύτερος τεχνίτης από αυτόν,

ο Δαίδαλος τον δολοφόνησε.

Ως τιμωρία, ο Δαίδαλος εξορίστηκε
από την Αθήνα και πήγε στην Κρήτη.

Καθώς η φήμη του ήταν γνωστή,

ο Δαίδαλος έγινε δεκτός με ανοιχτές
αγκάλες από τον βασιλιά Μίνωα.

Εκεί, δουλεύοντας ως τεχνικός
σύμβουλος του παλατιού,

ο Δαίδαλος συνέχισε να καινοτομεί.

Για τα παιδιά του βασιλιά,

έφτιαξε μηχανικά κινούμενα παιχνίδια
που έμοιαζαν ζωντανά.

Εφυήρε το πανί και το κατάρτι, δίνοντας
στους ανθρώπους τον έλεγχο των ανέμων.

Με κάθε του δημιουργία, ο Δαίδαλος
προκαλούσε τα ανθρώπινα όρια,

που μέχρι τότε διαχώριζαν
τους θνητούς από τους θεούς,

μέχρι τελικά, να τα διαπεράσει τελείως.

Η γυναίκα του βασιλιά Μίνωα, η Πασιφάη,
είχε καταραστεί από τον θεό Ποσειδώνα

να ερωτευτεί τον πολύτιμο
ταύρο του βασιλιά.

Μαγεμένη από το ξόρκι,

ζήτησε από τον Δαίδαλο
να την βοηθήσει να τον σαγηνέψει.

Αυτός συμφώνησε με ιδιαίτερο θράσος.

Ο Δαίδαλος έφτιαξε
μια κούφια ξύλινη αγελάδα,

τόσο ρεαλιστική που ξεγέλασε τον ταύρο.

Κρυμμένη η Πασιφάη
μέσα στο δημιούργημα του Δαίδαλου,

συνέλαβε και γέννησε τον μισό-άνθρωπο,
μισό-ταύρο Μινώταυρο.

Αυτό, φυσικά, εξόργισε τον βασιλιά,

που κατηγόρησε τον Δαίδαλο που επέτρεψε
μια τέτοια διαστροφή των φυσικών νόμων.

Ως τιμωρία, ο Δαίδαλος αναγκάστηκε
να φτιάξει έναν λαβύρινθο χωρίς διαφυγή,

κάτω από το παλάτι για τον Μινώταυρο.

Όταν τελείωσε,
ο Μίνωας φυλάκισε τον Δαίδαλο

και τον μοναχογιό του, τον Ίκαρο,

στην κορυφή του ψηλότερου πύργου στο νησί,

όπου θα έμεναν
για το υπόλοιπο της ζωής τους.

Αλλά ο Δαίδαλος ήταν ακόμη
ένας ιδιοφυής εφευρέτης.

Παρατηρώντας τα πουλιά
που έκαναν κύκλους πάνω από τον πύργο,

συνέλαβε τον τρόπο διαφυγής τους.

Αυτός και ο Ίκαρος θα πετούσαν
μακριά από τη φυλακή τους,

όπως μόνο τα πουλιά ή οι θεοί μπορούσαν.

Χρησιμοποιώντας πούπουλα
από τα πουλιά που κούρνιαζαν στον πύργο,

και κερί από τα κεριά,

ο Δαίδαλος έφτιαξε
δύο ζευγάρια τεράστια φτερά.

Καθώς έδενε τα φτερά
στον γιο του τον Ίκαρο,

τον προειδοποίησε:

αν πέταγε πολύ κοντά στον ωκεανό,
θα έβρεχε τα φτερά

και θα τα έκανε πολύ βαριά
για να τα χειριστεί.

Αν πέταγε πολύ κοντά στον ήλιο,

η θερμότητα θα έλιωνε το κερί
και τα φτερά θα διαλύονταν.

Σε κάθε περίπτωση, σίγουρα θα πέθαιναν.

Επομένως, το κλειδί για την διαφυγή τους
ήταν να μείνουν στη μέση.

Με ξεκάθαρες τις οδηγίες,
οι δύο άντρες πήδηξαν από τον πύργο.

Ήταν οι πρώτοι θνητοί που πέταξαν ποτέ.

Ενώ ο Δαίδαλος έμεινε προσεκτικά
στη μεσαία πορεία,

ο Ίκαρος κυριεύτηκε
από την έκσταση της πτήσης

και από το αίσθημα
της θεϊκής δύναμης που τη συνόδευε.

Ο Δαίδαλος δεν μπορούσε
παρά να βλέπει με τρόμο

τον Ίκαρο να πετάει όλο και πιο ψηλά,

ανίσχυρος να αλλάξει
τη φρικτή μοίρα του γιου του.

Όταν η θερμότητα του ήλιου
έλιωσε το κερί στα φτερά του,

ο Ίκαρος έπεσε από τον ουρανό.

Όπως ο Δαίδαλος είχε πολλές φορές
αγνοήσει τις συνέπειες που ακολουθούν

όταν οι θνητοί αψηφούν
τους νόμους της φύσης

με μόνο σκοπό να θρέψουν το εγώ τους,

έτσι και ο Ίκαρος παρασύρθηκε
από την ίδια του την ύβρη.

Στο τέλος,

και οι δύο άντρες πλήρωσαν ακριβά
την έλλειψη μετριοπάθειας,

ο Ίκαρος με τη ζωή του,

και ο Δαίδαλος με τις τύψεις του.