< Return to Video

Depressie, het geheim dat we allemaal delen

  • 0:04 - 0:08
    "Ik voelde een begrafenis
    in mijn hersenen,
  • 0:08 - 0:10
    rouwenden liepen
    heen en weer,
  • 0:10 - 0:13
    liepen, liepen
    tot ik voelde
  • 0:13 - 0:16
    dat ze bij zinnen kwamen.
  • 0:16 - 0:18
    Toen ze allemaal zaten,
  • 0:18 - 0:20
    ging een dienst
    slaan als een trom,
  • 0:20 - 0:22
    slaan, slaan,
    tot ik voelde
  • 0:22 - 0:26
    dat mijn geest
    was afgestompt.
  • 0:26 - 0:28
    Dan hoorde ik ze
    een doos optillen
  • 0:28 - 0:30
    en over mijn ziel kraken
  • 0:30 - 0:33
    met alweer dezelfde
    loden laarzen.
  • 0:33 - 0:36
    De ruimte begon te tollen
  • 0:36 - 0:38
    alsof de hemelen
    een klok waren,
  • 0:38 - 0:40
    en het zijn
    een oor
  • 0:40 - 0:43
    en ik en de stilte
    een vreemde race,
  • 0:43 - 0:46
    verwoest, eenzaam, hier.
  • 0:46 - 0:50
    Net toen brak
    een plank in de rede,
  • 0:50 - 0:53
    en viel ik neer
    en neer en neer
  • 0:53 - 0:56
    en ramde bij elke bots een wereld.
  • 0:56 - 1:00
    Toen hield het weten op."
  • 1:00 - 1:04
    We kennen depressie door metaforen.
  • 1:04 - 1:07
    Emily Dickinson kon ze verwoorden,
  • 1:07 - 1:10
    Goya kon ze uitbeelden.
  • 1:10 - 1:12
    Het doel van kunst is grotendeels
  • 1:12 - 1:16
    het beschrijven van dergelijke toestanden.
  • 1:16 - 1:20
    Ik had mezelf altijd taai gevonden,
  • 1:20 - 1:21
    iemand die een concentratiekamp
  • 1:21 - 1:25
    zou kunnen overleven.
  • 1:25 - 1:27
    In 1991 overkwamen mij een aantal verliezen.
  • 1:27 - 1:29
    Mijn moeder stierf,
  • 1:29 - 1:31
    een relatie liep stuk,
  • 1:31 - 1:33
    ik kwam terug naar de Verenigde Staten
  • 1:33 - 1:35
    na enkele jaren in het buitenland.
  • 1:35 - 1:38
    Ik kwam ongeschonden door al die ervaringen.
  • 1:38 - 1:42
    Maar drie jaar later, in 1994,
  • 1:42 - 1:46
    verloor ik mijn interesse in bijna alles.
  • 1:46 - 1:48
    Ik wilde de dingen
  • 1:48 - 1:50
    die ik vroeger zo graag deed,
    niet meer doen
  • 1:50 - 1:52
    zonder te weten waarom.
  • 1:52 - 1:54
    Het tegendeel van depressie
  • 1:54 - 1:57
    is niet geluk, maar vitaliteit,
  • 1:57 - 1:58
    en elke vitaliteit
  • 1:58 - 2:02
    leek me te ontglippen.
  • 2:02 - 2:04
    Alles was me teveel.
  • 2:04 - 2:06
    Alles was me teveel.
  • 2:06 - 2:08
    Als ik thuiskwam
  • 2:08 - 2:11
    en het rode lampje
    van mijn antwoordapparaat knipperde,
  • 2:11 - 2:14
    dacht ik,
  • 2:14 - 2:15
    in plaats van blij te zijn
    iets te horen van mijn vrienden:
  • 2:15 - 2:18
    "Wat een hoop mensen
    die ik nu weer moet terugbellen."
  • 2:18 - 2:21
    Als ik ging eten,
  • 2:21 - 2:23
    dacht ik alleen maar
    dat ik nu weer eten moest gaan halen,
  • 2:23 - 2:25
    het opdienen,
  • 2:25 - 2:29
    het snijden, kauwen en slikken.
  • 2:29 - 2:33
    Ik zag het als een lijdensweg.
  • 2:33 - 2:36
    Wat bijna altijd onvermeld blijft
  • 2:36 - 2:37
    bij discussies over depressie
  • 2:37 - 2:40
    is dat je weet dat het belachelijk is.
  • 2:40 - 2:43
    Je weet dat het belachelijk is,
    terwijl je het meemaakt.
  • 2:43 - 2:45
    Al weet je dat het de meeste mensen lukt
  • 2:45 - 2:47
    om naar hun berichten
    te luisteren, te eten,
  • 2:47 - 2:49
    een douche te nemen,
  • 2:49 - 2:50
    naar buiten te gaan
  • 2:50 - 2:52
    zonder problemen,
  • 2:52 - 2:55
    toch kan jij het niet aan
  • 2:55 - 2:59
    en vind je geen manier
    om het op te lossen.
  • 2:59 - 3:03
    Ik begon steeds minder te doen,
  • 3:03 - 3:05
    minder te denken
  • 3:05 - 3:08
    minder te voelen.
  • 3:08 - 3:10
    Het was een gevoel van onbenulligheid.
  • 3:10 - 3:12
    Dan kwam de angst.
  • 3:12 - 3:15
    Als je me zou zeggen
  • 3:15 - 3:16
    dat ik een hele maand
    depressief zou zijn,
  • 3:16 - 3:20
    zou ik zeggen: "Als het in november
    gedaan zal zijn, kan ik het aan."
  • 3:20 - 3:21
    Maar als je tegen me zou zeggen:
  • 3:21 - 3:24
    "Je gaat de volgende maand
    acute angst doormaken",
  • 3:24 - 3:26
    had ik nog liever
    mijn polsen doorgesneden.
  • 3:26 - 3:28
    Het is dat gevoel
  • 3:28 - 3:31
    dat je valt
  • 3:32 - 3:34
    en de grond op je af komt,
  • 3:34 - 3:36
    maar in plaats van een halve seconde
  • 3:36 - 3:38
    heb je dat gevoel zes maanden lang.
  • 3:38 - 3:41
    Een gevoel van altijd bang zijn,
  • 3:41 - 3:45
    maar zelfs niet te weten
    waar je bang van bent.
  • 3:45 - 3:47
    Ik begon te denken
  • 3:47 - 3:51
    dat het te pijnlijk was
    om te blijven leven.
  • 3:51 - 3:54
    De enige reden
    om er geen einde aan te maken,
  • 3:54 - 3:57
    was dat ik anderen zou kwetsen.
  • 3:57 - 4:00
    Op een dag werd ik wakker
  • 4:00 - 4:02
    en dacht dat ik misschien
    een beroerte had.
  • 4:02 - 4:05
    Ik lag als verlamd in bed,
  • 4:05 - 4:07
    keek naar de telefoon en dacht:
  • 4:07 - 4:10
    "Er is iets mis.
    Ik moet om hulp bellen."
  • 4:10 - 4:12
    Maar ik kon mijn arm niet uitsteken,
  • 4:12 - 4:15
    de telefoon pakken en bellen.
  • 4:15 - 4:19
    Na vier uur liggen staren,
  • 4:19 - 4:20
    ging de telefoon.
  • 4:20 - 4:22
    Op de een of andere manier
    lukte ik erin hem op te nemen.
  • 4:22 - 4:24
    Het was mijn vader,
  • 4:24 - 4:27
    en ik zei:
    "Ik zit met een serieus probleem.
  • 4:27 - 4:30
    We moeten iets doen."
  • 4:30 - 4:33
    De volgende dag begon ik
  • 4:33 - 4:35
    met medicatie en therapie.
  • 4:35 - 4:38
    Ik moest ook zien af te rekenen
  • 4:38 - 4:39
    met deze vreselijke vraag:
  • 4:39 - 4:41
    “Als ik dan toch niet zo taai ben
  • 4:41 - 4:44
    dat ik een concentratiekamp
    zou overleven,
  • 4:44 - 4:46
    wie ben ik dan wel?
  • 4:46 - 4:48
    Als ik pillen moet slikken,
  • 4:48 - 4:51
    maken die me meer mezelf,
  • 4:51 - 4:54
    of maken ze me iemand anders?
  • 4:54 - 4:55
    En hoe voel ik me daarbij,
  • 4:55 - 4:58
    iemand anders te zijn?”
  • 4:58 - 5:01
    Ik had twee voordelen
    toen ik de strijd aanging.
  • 5:01 - 5:04
    Ten eerste wist ik dat ik,
    objectief gezien,
  • 5:04 - 5:06
    een mooi leven had,
  • 5:06 - 5:08
    en dat ik alleen maar
    hoefde te genezen,
  • 5:08 - 5:09
    om iets terug te vinden
  • 5:09 - 5:11
    dat de moeite waard was
    om voor te leven.
  • 5:11 - 5:14
    En ten tweede dat ik toegang had
    tot een goede behandeling.
  • 5:14 - 5:18
    Toch kwam ik eruit en herviel,
  • 5:18 - 5:20
    kwam eruit en herviel,
  • 5:20 - 5:23
    kwam eruit en herviel,
  • 5:23 - 5:25
    om ten slotte erachter te komen
  • 5:25 - 5:27
    dat ik voor altijd
  • 5:27 - 5:30
    medicatie en therapie
    zou nodig hebben.
  • 5:30 - 5:32
    Ik dacht: "Is het een chemisch
  • 5:32 - 5:34
    of een psychologisch probleem?
  • 5:34 - 5:37
    Is er een chemische
    of een filosofische behandeling nodig?"
  • 5:37 - 5:40
    Ik kwam er niet uit.
  • 5:40 - 5:42
    Toen begreep ik
  • 5:42 - 5:44
    dat we op beide gebieden
    nog niet genoeg geavanceerd zijn
  • 5:44 - 5:46
    om het helemaal te verklaren.
  • 5:46 - 5:49
    Zowel de chemische
    als de psychologische behandeling
  • 5:49 - 5:51
    hebben beide hun rol te spelen.
  • 5:51 - 5:55
    Depressie was iets
  • 5:55 - 5:57
    dat zo diep met ons wezen
    was vervlochten
  • 5:57 - 5:59
    dat het niet te scheiden was
  • 5:59 - 6:01
    van ons karakter
    en onze persoonlijkheid.
  • 6:01 - 6:03
    Behandeld worden
  • 6:03 - 6:06
    voor depressie is verschrikkelijk.
  • 6:06 - 6:08
    Het werkt niet erg goed.
  • 6:08 - 6:10
    En kost stukken van mensen.
  • 6:10 - 6:12
    Behandelingen hebben
    ontelbare bijwerkingen.
  • 6:12 - 6:14
    Ze zijn rampzalig.
  • 6:14 - 6:17
    Maar ik ben zo dankbaar
    dat ik nu leef
  • 6:17 - 6:19
    en niet vijftig jaar geleden.
  • 6:19 - 6:21
    Toen kon er bijna niets
    aan worden gedaan.
  • 6:21 - 6:24
    Ik hoop dat 50 jaar na nu,
  • 6:24 - 6:26
    als mensen over mijn behandelingen horen
  • 6:26 - 6:28
    ze geschokt zullen zijn dat iedereen
  • 6:28 - 6:31
    zo’n primitieve wetenschap
    moest doorstaan.
  • 6:31 - 6:35
    Depressie is de fout in de liefde.
  • 6:35 - 6:39
    Als je getrouwd zou zijn en denken:
  • 6:39 - 6:42
    "Nou, als mijn vrouw sterft,
    vind ik wel een andere",
  • 6:42 - 6:45
    zou dat niet de liefde zijn
    die we kennen.
  • 6:45 - 6:47
    Liefde kan niet bestaan
  • 6:47 - 6:50
    zonder de anticipatie van verlies,
  • 6:50 - 6:52
    en dat spook van wanhoop
  • 6:52 - 6:56
    kan de drijfveer van intimiteit zijn.
  • 6:56 - 6:59
    Er zijn drie dingen
    die mensen neigen te verwarren:
  • 6:59 - 7:03
    depressie, verdriet en droefheid.
  • 7:03 - 7:06
    Verdriet is expliciet reactief.
  • 7:06 - 7:09
    Als je iets of iemand kwijtraakt
    en je je ongelooflijk ongelukkig voelt,
  • 7:09 - 7:11
    en je zes maanden later
  • 7:11 - 7:14
    nog steeds diep triest bent,
    maar je toch wat beter functioneert,
  • 7:14 - 7:16
    dan is het waarschijnlijk verdriet,
  • 7:16 - 7:18
    en het zal waarschijnlijk
  • 7:18 - 7:19
    uiteindelijk in zekere mate overgaan.
  • 7:19 - 7:22
    Als je een catastrofaal verlies kent,
  • 7:22 - 7:23
    en je je verschrikkelijk voelt,
  • 7:23 - 7:26
    en je zes maanden later
    nauwelijks kunt functioneren,
  • 7:26 - 7:29
    dan is het waarschijnlijk een depressie
    die geactiveerd werd
  • 7:29 - 7:31
    door de rampzalige omstandigheden.
  • 7:31 - 7:35
    Het traject vertelt ons veel.
  • 7:35 - 7:38
    Mensen zien depressie
    als gewoon verdriet.
  • 7:38 - 7:41
    Maar het is veel,
    veel te veel droefheid,
  • 7:41 - 7:42
    veel te veel verdriet
  • 7:42 - 7:45
    door een veel te kleine oorzaak.
  • 7:45 - 7:48
    Door depressie te willen begrijpen,
  • 7:48 - 7:51
    en door mensen te interviewen
    die het hadden ervaren,
  • 7:51 - 7:54
    ontdekte ik dat er mensen waren
  • 7:54 - 7:56
    die oppervlakkig een relatief
  • 7:56 - 7:58
    milde depressie leken te hebben,
  • 7:58 - 8:01
    er toch volkomen
    door uitgeschakeld werden.
  • 8:01 - 8:03
    Terwijl andere mensen die,
  • 8:03 - 8:04
    zoals ze het zelf beschreven,
  • 8:04 - 8:07
    een vreselijk ernstige depressie hadden
  • 8:07 - 8:09
    toch een normaal leven konden leiden
  • 8:09 - 8:12
    tussen hun depressieve perioden.
  • 8:12 - 8:14
    Ik wilde uitzoeken
  • 8:14 - 8:16
    hoe het komt dat sommigen
  • 8:16 - 8:18
    veerkrachtiger zijn.
  • 8:18 - 8:20
    Wat zijn de mechanismen
  • 8:20 - 8:22
    die mensen laten overleven?
  • 8:22 - 8:25
    Ik interviewde veel mensen
  • 8:25 - 8:27
    die leden aan een depressie.
  • 8:27 - 8:29
    Een van de eersten
  • 8:29 - 8:31
    beschreef depressie
  • 8:31 - 8:34
    als een tragere manier van dood zijn.
  • 8:34 - 8:36
    Goed dat ik dat hoorde
  • 8:36 - 8:37
    omdat het me eraan herinnerde
  • 8:37 - 8:39
    dat die trage manier van dood zijn
  • 8:39 - 8:41
    kan leiden tot echt dood zijn,
  • 8:41 - 8:43
    dat dit een ernstig iets was.
  • 8:43 - 8:46
    Het is wereldwijd de ernstigste handicap.
  • 8:46 - 8:49
    Elke dag sterven mensen eraan.
  • 8:49 - 8:51
    Een van de mensen
    met wie ik sprak
  • 8:51 - 8:53
    toen ik dit probeerde te begrijpen,
  • 8:53 - 8:55
    was een geliefde vriendin
  • 8:55 - 8:57
    die ik al vele jaren kende.
  • 8:57 - 8:59
    Ze had een psychotische periode doorgemaakt
  • 8:59 - 9:01
    in haar eerste jaar universiteit
  • 9:01 - 9:04
    en was vervolgens
    in een gruwelijke depressie vervallen.
  • 9:04 - 9:06
    Ze had de bipolaire ziekte
  • 9:06 - 9:08
    of manische depressie,
    zoals het toen heette.
  • 9:08 - 9:10
    Ze voelde zich vele jaren lang
  • 9:10 - 9:12
    heel goed met lithium.
  • 9:12 - 9:13
    Toen ze uiteindelijk
  • 9:13 - 9:15
    geen lithium meer kreeg
  • 9:15 - 9:17
    om te zien hoe ze het
    zonder zou doen,
  • 9:17 - 9:19
    kreeg ze weer een psychose,
  • 9:19 - 9:21
    en daarna de ergste depressie
  • 9:21 - 9:23
    die ik ooit had gezien.
  • 9:23 - 9:26
    Ze zat dagenlang
  • 9:26 - 9:29
    bijna zonder te bewegen
  • 9:29 - 9:32
    in het appartement van haar ouders.
  • 9:32 - 9:35
    Toen ik haar jaren later
    over die ervaring interviewde --
  • 9:35 - 9:38
    ze heet Maggie Robbins
    en is dichteres en psychotherapeute —
  • 9:38 - 9:42
    zei ze:
  • 9:42 - 9:45
    "Ik zong de hele tijd
    'Where Have All The Flowers Gone'
  • 9:45 - 9:48
    om me bezig te houden.
  • 9:48 - 9:51
    Om wat mijn geest
    tegen me zei te onderdrukken.
  • 9:51 - 9:56
    Die zei: “Je bent niets.
    Je bent niemand.
  • 9:56 - 9:59
    Je verdient het zelfs niet om te leven.”
  • 9:59 - 10:01
    Ik liep voortdurend rond
  • 10:01 - 10:03
    met zelfmoordgedachten."
  • 10:03 - 10:05
    Bij een depressie
  • 10:05 - 10:07
    denk je niet dat je
    een grijze sluier hebt omgehangen
  • 10:07 - 10:09
    en de wereld bekijkt door de nevel
  • 10:09 - 10:11
    van een slecht humeur.
  • 10:11 - 10:14
    Integendeel, je denkt
    dat de sluier is weggenomen,
  • 10:14 - 10:16
    de sluier van geluk,
  • 10:16 - 10:18
    en dat je nu ‘echt ziet’.
  • 10:18 - 10:21
    Het is makkelijker
    om schizofrenen te helpen.
  • 10:21 - 10:23
    Die ervaren dat er
    iets vreemds in hen zit
  • 10:23 - 10:25
    dat moet worden uitgedreven.
  • 10:25 - 10:27
    Maar dat gaat moeilijk
    bij depressieve mensen.
  • 10:27 - 10:31
    Wij geloven dat we
    net nu de waarheid zien.
  • 10:31 - 10:34
    Maar de waarheid liegt.
  • 10:34 - 10:36
    Ik werd geobsedeerd door deze zin:
  • 10:36 - 10:38
    "Maar de waarheid liegt."
  • 10:38 - 10:41
    Ik ontdekte dat depressieve mensen
  • 10:41 - 10:43
    veel waanvoorstellingen hebben.
  • 10:43 - 10:45
    Ze zeggen: "Niemand houdt van me."
  • 10:45 - 10:47
    Je antwoordt: "Ik hou van je,
  • 10:47 - 10:49
    je vrouw houdt van je,
    je moeder houdt van je."
  • 10:49 - 10:51
    Daarop kan je vrij gemakkelijk
    een antwoord geven,
  • 10:51 - 10:53
    voor de meeste mensen dan toch.
  • 10:53 - 10:55
    Maar wie depressief is,
    zal ook zeggen:
  • 10:55 - 10:57
    "Wat we ook doen,
  • 10:57 - 10:59
    op het einde gaan we allemaal dood."
  • 10:59 - 11:01
    Of: "Er kan geen echte
    communicatie bestaan
  • 11:01 - 11:03
    tussen twee menselijke wezens.
  • 11:03 - 11:06
    Ieder van ons zit gevangen
    in zijn eigen lichaam."
  • 11:06 - 11:07
    Daarop moet je zeggen:
  • 11:07 - 11:09
    "Dat is waar,
  • 11:09 - 11:11
    maar ik denk dat we ons
    nu moeten concentreren
  • 11:11 - 11:12
    over wat gaan hebben als ontbijt."
  • 11:12 - 11:15
    (Gelach)
  • 11:15 - 11:16
    Heel veel tijd besteden ze
  • 11:16 - 11:19
    niet aan het uitdrukken van ziekte,
    maar van inzicht.
  • 11:19 - 11:22
    Wat zo raar is,
  • 11:22 - 11:25
    is dat de meesten onder ons
    deze existentiële vragen kennen,
  • 11:25 - 11:27
    maar er niet veel aandacht aan schenken.
  • 11:27 - 11:29
    Een bepaalde studie
    vond ik erg interessant.
  • 11:29 - 11:31
    Een groep van depressieve
  • 11:31 - 11:33
    en een groep van niet-depressieve mensen
  • 11:33 - 11:35
    werd gevraagd om gedurende een uur
    een videospel te spelen.
  • 11:35 - 11:37
    Na afloop werd hen gevraagd
  • 11:37 - 11:39
    hoeveel monstertjes
  • 11:39 - 11:41
    ze gedood dachten te hebben.
  • 11:41 - 11:43
    De depressieve groep
    had het meestal juist op 10% na.
  • 11:43 - 11:45
    De depressieve groep
    had het meestal juist op 10% na.
  • 11:45 - 11:47
    De niet-depressieve mensen
  • 11:47 - 11:50
    schatten tussen 15 en 20 keer zo veel
  • 11:50 - 11:52
    monstertjes — (gelach) —
  • 11:52 - 11:56
    als ze er eigenlijk hadden gedood.
  • 11:56 - 11:59
    Toen ik begon te schrijven
    over mijn depressie,
  • 11:59 - 12:01
    vonden veel mensen
    dat het zeer moeilijk moet zijn
  • 12:01 - 12:04
    om uit de kast te komen,
    om het de mensen te laten weten.
  • 12:04 - 12:06
    Ze zeiden:
    "Spreken de mensen nu anders met je?"
  • 12:06 - 12:08
    En ik zei: "Ja, dat is zo.
  • 12:08 - 12:10
    Ze praten nu anders met mij
  • 12:10 - 12:13
    omdat ze me nu ook gaan vertellen
    over hun ervaringen,
  • 12:13 - 12:15
    of de ervaring van hun zuster
  • 12:15 - 12:16
    of hun vriend.
  • 12:16 - 12:19
    Nu weet ik
  • 12:19 - 12:21
    dat depressie het familiegeheim is
  • 12:21 - 12:24
    waar iedereen mee zit.
  • 12:24 - 12:27
    Een paar jaar geleden
    ging ik naar een conferentie,
  • 12:27 - 12:30
    en op de vrijdag
    van die driedaagse conferentie,
  • 12:30 - 12:33
    nam een van de deelneemsters
    me even apart, en zei:
  • 12:33 - 12:36
    "Ik lijd aan een depressie en
  • 12:36 - 12:39
    ben er een beetje beschaamd over,
  • 12:39 - 12:41
    maar ik neem deze medicatie
  • 12:41 - 12:44
    en wilde weten wat u ervan denkt?"
  • 12:44 - 12:47
    Ik probeerde haar
    zo goed mogelijk advies te geven.
  • 12:47 - 12:48
    Toen zei ze:
  • 12:48 - 12:51
    “Mijn man zou dit nooit begrijpen.
  • 12:51 - 12:54
    Hij is iemand die hier
    de zin niet kan van inzien,
  • 12:54 - 12:57
    dus vraag ik u
    om het tussen ons te houden."
  • 12:57 - 12:59
    Ik zei: "Ja, dat is prima."
  • 12:59 - 13:01
    Op de zondag van dezelfde conferentie,
  • 13:01 - 13:04
    nam haar man me ook even apart
  • 13:04 - 13:05
    en zei: "Mijn vrouw zou me
  • 13:05 - 13:08
    geen echte man vinden als ze dit wist,
  • 13:08 - 13:10
    maar ik zit met een depressie
  • 13:10 - 13:12
    en ik neem er medicatie voor.
  • 13:12 - 13:14
    Ik vroeg me af wat u ervan denkt?"
  • 13:14 - 13:16
    Ze verborgen
  • 13:16 - 13:18
    dezelfde medicijnen
    op twee verschillende plaatsen
  • 13:18 - 13:20
    in dezelfde slaapkamer.
  • 13:20 - 13:22
    Ik zei dat ik dacht
  • 13:22 - 13:24
    dat communicatie
  • 13:24 - 13:26
    misschien de oorzaak was
    van sommige van hun problemen.
  • 13:26 - 13:30
    (Gelach)
  • 13:30 - 13:32
    Maar ik werd ook getroffen
  • 13:32 - 13:34
    door de lastige aard
  • 13:34 - 13:36
    van dergelijke wederzijdse geheimhouding.
  • 13:36 - 13:38
    Depressie is zo vermoeiend.
  • 13:38 - 13:41
    Ze beneemt zoveel van je tijd en energie.
  • 13:41 - 13:42
    Erover zwijgen
  • 13:42 - 13:45
    maakt het alleen maar erger.
  • 13:45 - 13:47
    Ik begon na te denken
    over alle manieren
  • 13:47 - 13:49
    waarop mensen zich beter maken.
  • 13:49 - 13:51
    Ik begon als medisch conservatief.
  • 13:51 - 13:54
    Ik dacht dat er enkele therapieën
    waren die werkten,
  • 13:54 - 13:55
    dat was duidelijk --
  • 13:55 - 13:57
    je had medicatie,
  • 13:57 - 13:58
    en bepaalde psychotherapieën,
  • 13:58 - 14:01
    misschien ook elektroconvulsietherapie,
  • 14:01 - 14:04
    en dat de rest onzin was.
  • 14:04 - 14:05
    Maar toen ontdekte ik iets.
  • 14:05 - 14:07
    Heb je hersenkanker,
  • 14:07 - 14:09
    en je zegt dat 20 minuten
    op je hoofd staan
  • 14:09 - 14:12
    elke ochtend
    je een beter gevoel geeft,
  • 14:12 - 14:13
    dan kan het zijn dat je je beter voelt,
  • 14:13 - 14:15
    maar je hebt nog altijd hersenkanker
  • 14:15 - 14:17
    en je zal er waarschijnlijk
    nog steeds aan sterven.
  • 14:17 - 14:20
    Maar als je zegt
    dat je een depressie hebt
  • 14:20 - 14:22
    en 20 minuten per dag
    op je hoofd staan
  • 14:22 - 14:24
    elke ochtend
    je een beter gevoel geeft, dan werkt het,
  • 14:24 - 14:26
    omdat depressie een ziekte is
    van hoe je je voelt.
  • 14:26 - 14:28
    Als je je beter voelt,
  • 14:28 - 14:31
    dan ben je effectief
    niet meer depressief.
  • 14:31 - 14:33
    Daarom werd ik veel toleranter
  • 14:33 - 14:36
    voor de enorme wereld
    van alternatieve behandelingen.
  • 14:36 - 14:38
    Ik krijg brieven, honderden brieven
  • 14:38 - 14:41
    van mensen die me vertellen
    over wat voor hen werkte.
  • 14:41 - 14:43
    Vandaag vroeg iemand me backstage
  • 14:43 - 14:44
    over meditatie.
  • 14:44 - 14:47
    Mijn favoriete brief
  • 14:47 - 14:48
    kwam van een vrouw
  • 14:48 - 14:51
    die schreef dat ze therapie
  • 14:51 - 14:52
    en medicatie had geprobeerd.
    Ze had vrijwel alles geprobeerd,
  • 14:54 - 14:56
    en nu had ze dé oplossing :
  • 14:56 - 15:00
    kleine dingen maken met garen.
  • 15:00 - 15:03
    (Gelach)
  • 15:03 - 15:06
    Ze stuurde me er enkele van op.
    (Gelach)
  • 15:06 - 15:10
    Ik draag ze nu niet.
  • 15:10 - 15:12
    Ik stelde haar voor dat ze in het DSM
  • 15:12 - 15:16
    ook obsessief-compulsieve stoornis
    moest opzoeken.
  • 15:16 - 15:20
    Toch kreeg ik bij het zoeken
    naar alternatieve behandelingen
  • 15:20 - 15:22
    oog voor andere behandelingen.
  • 15:22 - 15:25
    Ik onderging een tribaal exorcisme in Senegal.
  • 15:25 - 15:27
    Daar was een heleboel ramsbloed bij nodig.
  • 15:27 - 15:29
    Ik zal niet ingaan op de details,
  • 15:29 - 15:31
    maar een paar jaar daarna werkte ik
  • 15:31 - 15:33
    in Rwanda aan een ander project.
  • 15:33 - 15:36
    Ik beschreef die ervaring
    toevallig aan iemand,
  • 15:36 - 15:38
    en hij zei: "Nou, weet je,
  • 15:38 - 15:40
    dat is West-Afrika,
    en we zijn hier in Oost-Afrika.
  • 15:40 - 15:41
    Onze rituelen verschillen nogal wat,
  • 15:41 - 15:43
    maar we hebben wat rituelen
  • 15:43 - 15:45
    die lijken op wat u net beschreef."
  • 15:45 - 15:47
    Ik zei: "Oh."
    En hij zei: "Ja,
  • 15:47 - 15:50
    maar het gaf lastmet westerse
    geestelijke-gezondheidswerkers,
  • 15:50 - 15:52
    vooral zij die net na de genocide
    naar hier kwamen."
  • 15:52 - 15:55
    Ik vroeg: "Wat voor problemen
    hadden jullie?"
  • 15:55 - 15:56
    Hij zei: "Nou,
  • 15:56 - 15:59
    ze deden zo’n bizarre dingen.
  • 15:59 - 16:01
    Ze haalden mensen
    niet naar buiten in de zon
  • 16:01 - 16:03
    waar ze zich beter zouden voelen.
  • 16:03 - 16:06
    Ze gebruikten geen trommels of muziek
    het bloed sneller te laten stromen.
  • 16:06 - 16:08
    Ze betrokken er
    de hele gemeenschap niet bij.
  • 16:08 - 16:09
    Ze veruitwendigden de depressie niet
  • 16:09 - 16:11
    als een invasieve geest.
  • 16:11 - 16:13
    In plaats daarvan namen ze
    de mensen apart
  • 16:13 - 16:16
    in groezelige kamertjes
  • 16:16 - 16:17
    en lieten ze een uur praten
  • 16:17 - 16:20
    over de ellende
    die ze hadden meegemaakt."
  • 16:20 - 16:25
    (Gelach) (Applaus)
  • 16:25 - 16:27
    Hij zei: "We moesten hen vragen
    om het land te verlaten."
  • 16:27 - 16:30
    (Gelach)
  • 16:30 - 16:33
    Aan het andere eind
    van de alternatieve behandelingen
  • 16:33 - 16:35
    moet ik het nu hebben
    over Frank Russakoff.
  • 16:35 - 16:38
    Frank Russakoff
    had de ergste depressie
  • 16:38 - 16:41
    die ik ooit heb gezien.
  • 16:41 - 16:43
    Hij was constant depressief.
  • 16:43 - 16:45
    Toen ik hem ontmoette
  • 16:45 - 16:48
    kreeg hij elke maand
    een elektroshockbehandeling.
  • 16:48 - 16:51
    Dan voelde hij zich
    een week lang gedesoriënteerd.
  • 16:51 - 16:53
    Dan een week goed,
  • 16:53 - 16:54
    maar dan ging het weer
    een week bergafwaarts
  • 16:54 - 16:57
    naar nog eens
    een elektroshockbehandeling.
  • 16:57 - 16:58
    Hij vertelde me:
  • 16:58 - 17:01
    "Het is niet te harden.
  • 17:01 - 17:02
    Ik kan zo niet verder,
  • 17:02 - 17:05
    ik heb al gedacht
    er een eind aan te maken
  • 17:05 - 17:06
    als ik niet beter word,
  • 17:06 - 17:09
    maar ik hoorde over een protocol
  • 17:09 - 17:11
    bij Massachusetts General
  • 17:11 - 17:13
    dat cingulotomie heet,
    een hersenoperatie.
  • 17:13 - 17:16
    Ik denk dat ik dat ga laten doen.
  • 17:16 - 17:18
    Het verbaasde me
  • 17:18 - 17:19
    dat iemand
  • 17:19 - 17:22
    die zoveel slechte ervaringen
  • 17:22 - 17:24
    met zoveel verschillende behandelingen
    achter de rug had
  • 17:24 - 17:27
    nog steeds genoeg optimisme kon opbrengen
  • 17:27 - 17:30
    om er nog maar eens
    een uit te proberen.
  • 17:30 - 17:32
    Hij kreeg de cingulotomie,
  • 17:32 - 17:34
    en ze was ongelooflijk succesvol.
  • 17:34 - 17:35
    We zijn nu vrienden.
  • 17:35 - 17:39
    Hij heeft nu een lieve vrouw
    en twee mooie kinderen.
  • 17:39 - 17:42
    Hij schreef me de kerst
    na de operatie een brief
  • 17:42 - 17:43
    en zei:
  • 17:43 - 17:46
    "Mijn vader stuurde me dit jaar
    twee geschenken.
  • 17:46 - 17:48
    Eerst een gemotoriseerd cd-rek
    van The Sharper Image
  • 17:48 - 17:50
    dat ik echt niet nodig had,
  • 17:50 - 17:52
    maar ik wist dat hij het mij gaf
  • 17:52 - 17:53
    om te vieren dat ik nu op mezelf woon
  • 17:53 - 17:55
    en een baan heb
    waar ik van schijn te houden.
  • 17:55 - 17:57
    Het andere geschenk
  • 17:57 - 17:59
    was een foto van mijn grootmoeder,
  • 17:59 - 18:01
    die zelfmoord pleegde.
  • 18:01 - 18:04
    Toen ik ze uitpakte,
    begon ik te huilen.
  • 18:04 - 18:06
    Mijn moeder zei:
  • 18:06 - 18:09
    “Zit je nu te huilen om familieleden
    die je nooit hebt gekend?'
  • 18:09 - 18:13
    En ik zei:
    “Ze had dezelfde ziekte als ik."
  • 18:13 - 18:16
    Ik zit nu te huilen
    terwijl ik naar je schrijf.
  • 18:16 - 18:19
    Niet omdat ik zelf verdrietig ben,
    maar ik besef nu
  • 18:19 - 18:21
    dat ik mezelf iets had kunnen aandoen.
  • 18:21 - 18:23
    Mijn ouders hielpen me volhouden.
  • 18:23 - 18:25
    Ook de dokters,
  • 18:25 - 18:27
    en nu deze operatie.
  • 18:27 - 18:30
    Ik leef nog en ben er dankbaar voor.
  • 18:30 - 18:32
    We leven in de juiste tijd,
  • 18:32 - 18:36
    zelfs als dat niet altijd zo aanvoelt."
  • 18:36 - 18:38
    Ik werd getroffen
    door het feit dat depressie
  • 18:38 - 18:39
    in grote lijnen wordt gezien
  • 18:39 - 18:43
    als iets moderns, westers,
    middenklasse.
  • 18:43 - 18:45
    Ik wilde nagaan hoe ze voorkwam
  • 18:45 - 18:47
    in een allerlei andere contexten.
  • 18:47 - 18:49
    Wat me het meest interesseerde was
  • 18:49 - 18:51
    hoe depressie zich
    bij arme mensen manifesteerde.
  • 18:51 - 18:53
    Ik ging na wat werd gedaan
  • 18:53 - 18:55
    voor arme mensen met een depressie.
  • 18:55 - 18:57
    Ik ontdekte dat arme mensen
  • 18:57 - 19:00
    meestal niet werden
    behandeld voor depressie.
  • 19:00 - 19:03
    Depressie is het resultaat
    van genetische kwetsbaarheid
  • 19:03 - 19:06
    die vermoedelijk gelijkmatig
    verdeeld is onder de bevolking,
  • 19:06 - 19:08
    en van uitlokkende omstandigheden
  • 19:08 - 19:10
    die waarschijnlijk ernstiger zijn
  • 19:10 - 19:12
    voor armere mensen.
  • 19:12 - 19:14
    Als je een mooi leven hebt,
  • 19:14 - 19:16
    maar je je toch de hele tijd ellendig voelt,
  • 19:16 - 19:18
    denk je: "Waarom voel ik me zo?
  • 19:18 - 19:20
    Ik moet depressief zijn."
  • 19:20 - 19:22
    En je gaat op zoek
    naar een behandeling.
  • 19:22 - 19:24
    Maar als je leven erbarmelijk is
  • 19:24 - 19:26
    en je je de hele tijd ellendig voelt,
  • 19:26 - 19:29
    dan denk je dat
    dat nu eenmaal jouw leven is.
  • 19:29 - 19:30
    Het komt niet bij je op
    om te denken
  • 19:30 - 19:32
    dat het misschien te behandelen is.
  • 19:32 - 19:35
    Daarom hebben we in dit land
  • 19:35 - 19:38
    een epidemie van depressies
    bij arme mensen
  • 19:38 - 19:41
    die niet wordt onderkend,
    niet wordt behandeld
  • 19:41 - 19:43
    en niet wordt aangepakt
  • 19:43 - 19:45
    Het is een tragedie op grote schaal.
  • 19:45 - 19:47
    Ik ontmoette een academica
  • 19:47 - 19:48
    bezig met een onderzoek
  • 19:48 - 19:50
    in de sloppenwijken buiten D.C.
  • 19:50 - 19:53
    Ze pikte er vrouwen uit die voor andere gezondheidsproblemen waren gekomen
  • 19:53 - 19:55
    en diagnosticeerde hen met depressie.
  • 19:55 - 19:58
    Daarna volgden zes maanden
    van het experimentele protocol.
  • 19:58 - 20:00
    Een van hen, Lolly,
  • 20:00 - 20:03
    vertelde dit.
  • 20:03 - 20:06
    Ze had 7 kinderen.
  • 20:06 - 20:08
    Ze zei:
  • 20:08 - 20:11
    "Ik moest mijn baan opgeven
  • 20:11 - 20:13
    omdat ik het huis niet meer uit kon.
  • 20:13 - 20:15
    Ik heb mijn kinderen niets te zeggen.
  • 20:15 - 20:18
    ’s Morgens kunnen ze
    niet rap genoeg de deur uitgaan.
  • 20:18 - 20:21
    Dan ik kruip ik terug in bed
    en trek de dekens over mijn hoofd.
  • 20:21 - 20:23
    Tegen drie uur komen ze weer thuis,
  • 20:23 - 20:24
    veel te snel.
  • 20:24 - 20:27
    Ik neem hopen Tylenol (pijnstiller),
  • 20:27 - 20:29
    om het even wat,
    om te kunnen slapen.
  • 20:29 - 20:33
    Mijn man zegt
    dat ik dom en lelijk ben.
  • 20:33 - 20:37
    Ik wou dat de pijn ophield."
  • 20:37 - 20:39
    Ze doorliep het experimentele protocol
  • 20:39 - 20:42
    en toen ik haar zes maanden later interviewde,
  • 20:42 - 20:46
    had ze een baan in de kinderopvang
  • 20:46 - 20:50
    voor de US Navy.
    Ze had haar onheuse man verlaten
  • 20:50 - 20:52
    en zei tegen me:
  • 20:52 - 20:54
    "Mijn kinderen zijn nu zoveel gelukkiger.
  • 20:54 - 20:56
    De jongens en de meisjes
  • 20:56 - 20:59
    hebben nu aparte kamers,
  • 20:59 - 21:01
    maar ’s avonds liggen we allemaal
  • 21:01 - 21:04
    samen gezellig in mijn bed
    het huiswerk te maken.
  • 21:04 - 21:06
    Een wil predikant worden,
  • 21:06 - 21:07
    een brandweerman,
  • 21:07 - 21:10
    en één van de meisjes zegt
    dat ze advocaat gaat worden.
  • 21:10 - 21:12
    Ze huilen niet meer.
  • 21:12 - 21:15
    Ook het voortdurende ruziemaken is gestopt.
  • 21:15 - 21:19
    Alles wat ik nu nodig heb,
    zijn mijn kinderen.
  • 21:19 - 21:21
    Alles verandert,
  • 21:21 - 21:26
    de manier waarop ik me kleed,
    hoe ik me voel, wat ik doe.
  • 21:26 - 21:29
    Ik ben niet meer bang
    om naar buiten te gaan,
  • 21:29 - 21:33
    en ik denk niet dat
    die slechte gevoelens terug gaan komen.
  • 21:33 - 21:36
    Zonder dokter Miranda
    lag ik nu nog steeds thuis
  • 21:36 - 21:40
    met de dekens over mijn hoofd,
  • 21:40 - 21:42
    als ik tenminste nog in leven zou zijn.
  • 21:42 - 21:46
    Ik vroeg de Heer
    mij een engel te zenden.
  • 21:46 - 21:50
    Hij heeft mijn gebeden verhoord."
  • 21:50 - 21:53
    Deze verhalen ontroerden me echt,
  • 21:53 - 21:59
    en ik besloot er niet alleen een boek,
    maar ook een artikel over te schrijven.
  • 21:59 - 22:01
    Ik kreeg een opdracht
    van The New York Times Magazine
  • 22:01 - 22:03
    om over depressie bij de armen te schrijven.
  • 22:03 - 22:04
    Toen ik mijn verhaal had ingeleverd,
  • 22:04 - 22:06
    belde de redactrice me op en zei:
  • 22:06 - 22:08
    "Dit kunnen we echt niet publiceren."
  • 22:08 - 22:10
    Ik zei: "Waarom niet?"
  • 22:10 - 22:12
    Ze zei: "Het is gewoon te vergezocht.
  • 22:12 - 22:16
    Deze mensen bengelen
    onderaan de samenleving,
  • 22:16 - 22:17
    krijgen een behandeling
    van een paar maanden
  • 22:17 - 22:20
    en dat zou ze virtueel klaarstomen
    om bankdirecteur te worden?
  • 22:20 - 22:22
    Het is gewoon te onwaarschijnlijk.
  • 22:22 - 22:24
    Van zoiets heb ik zelfs nog nooit gehoord."
  • 22:24 - 22:27
    Ik zei: "Het feit dat u er
    nog nooit van hebt gehoord,
  • 22:27 - 22:30
    wijst erop dat het nieuws is.
  • 22:30 - 22:36
    (Gelach) (Applaus)
  • 22:37 - 22:40
    En jullie zijn een nieuwsmagazine."
  • 22:40 - 22:43
    Na nog wat heen en weer gepalaver,
    stemden ze in.
  • 22:43 - 22:45
    Maar ik denk
    dat veel van wat ze zei
  • 22:45 - 22:47
    op een of andere rare manier
    te maken had
  • 22:47 - 22:49
    met de afkeer die mensen
    nog steeds hebben
  • 22:49 - 22:51
    van behandelingen.
  • 22:51 - 22:52
    Alsof we door veel mensen
  • 22:52 - 22:55
    uit de armere lagen
    van de bevolking te behandelen,
  • 22:55 - 22:57
    hen zouden benadelen
  • 22:57 - 22:59
    omdat we hen zouden veranderen.
  • 22:59 - 23:01
    Het is een algemeen voorkomend
  • 23:01 - 23:02
    vals moreel imperatief
  • 23:02 - 23:05
    dat de behandeling van depressie,
  • 23:05 - 23:07
    de medicijnen, enzovoort,
    een kunstmatig ingrijpen
  • 23:07 - 23:09
    en onnatuurlijk is.
  • 23:09 - 23:12
    Ik vind dat zeer misplaatst.
  • 23:12 - 23:16
    Tanduitval is ook natuurlijk,
  • 23:16 - 23:19
    maar ik zie toch niemand
    actie voeren tegen tandpasta,
  • 23:19 - 23:21
    toch niet in mijn omgeving.
  • 23:21 - 23:24
    Mensen zeggen wel eens:
    "Is depressie
  • 23:24 - 23:26
    niet iets wat mensen
    moeten ervaren?
  • 23:26 - 23:28
    Zijn ze geen gevolg van evolutie?
  • 23:28 - 23:29
    Horen ze niet bij je persoonlijkheid?"
  • 23:29 - 23:32
    Tegen hen zeg ik:
    “Stemming is adaptief.
  • 23:32 - 23:36
    In staat zijn om verdriet, angst,
  • 23:36 - 23:37
    vreugde, plezier
  • 23:37 - 23:39
    en al die andere stemmingen te ervaren,
  • 23:39 - 23:41
    is ongelooflijk waardevol.
  • 23:41 - 23:44
    Een depressie is iets dat gebeurt
  • 23:44 - 23:46
    als dat systeem het laat afweten.
  • 23:46 - 23:48
    Het is maladaptief.
  • 23:48 - 23:50
    Mensen zeggen wel eens:
  • 23:50 - 23:52
    "Als ik het nog een jaartje volhoud,
  • 23:52 - 23:54
    geraak ik er wel uit."
  • 23:54 - 23:57
    Ik zeg dan altijd:
    "Misschien raak je er wel uit,
  • 23:57 - 23:59
    maar je zult nooit opnieuw 37 zijn.
  • 23:59 - 24:02
    Het leven is kort,
  • 24:02 - 24:04
    en je hebt het
    over een heel jaar weggooien.”
  • 24:04 - 24:06
    Denk daar eens over na."
  • 24:06 - 24:08
    Het is een vreemd tekort
    van de Engelse taal,
  • 24:08 - 24:10
    en van vele andere talen,
  • 24:10 - 24:13
    dat we hetzelfde woord ‘depressie’ gebruiken
  • 24:13 - 24:14
    om te beschrijven
    hoe een kind zich voelt
  • 24:14 - 24:16
    als het regent op zijn verjaardag
  • 24:16 - 24:19
    en om te beschrijven
    hoe mensen zich voelen
  • 24:19 - 24:21
    net voordat ze zelfmoord plegen.
  • 24:21 - 24:24
    Men zegt me: “Is het geen normaal verdriet,
    maar dan een beetje erger?"
  • 24:24 - 24:27
    Ik denk dat dat klopt.
  • 24:27 - 24:30
    Er is een zekere mate van continuïteit,
  • 24:30 - 24:32
    maar het is dezelfde continuïteit
  • 24:32 - 24:34
    als het hebben van een ijzeren hek
  • 24:34 - 24:35
    met wat roest
  • 24:35 - 24:38
    dat je kan wegwerken
    met wat schuren en schilderen,
  • 24:38 - 24:41
    en wat er gebeurt als je je huis
    100 jaar in de steek laat
  • 24:41 - 24:45
    en het doorroest totdat je nog
    een hoopje stof over hebt.
  • 24:45 - 24:48
    Het is dat hoopje stof
  • 24:49 - 24:52
    waar we ons mee moeten gaan bezighouden.
  • 24:52 - 24:54
    Of mensen zeggen:
  • 24:54 - 24:57
    "Nu slik je die gelukspillen,
    en voel je je nu gelukkig?"
  • 24:57 - 24:59
    Neen.
  • 24:59 - 25:01
    Maar ik voel me niet meer verdrietig
    omdat ik moet gaan eten,
  • 25:01 - 25:04
    op mijn antwoordapparaat reageren
  • 25:04 - 25:07
    of een douche nemen.
  • 25:07 - 25:10
    Het voelt in feite eerder aan
  • 25:10 - 25:12
    als droef zijn
    zonder me nietig te voelen.
  • 25:12 - 25:17
    Ik voel me verdrietig
    omdat er professioneel iets tegenvalt,
  • 25:17 - 25:19
    over kapotte relaties,
  • 25:19 - 25:21
    over de klimaatsopwarming.
  • 25:21 - 25:24
    Dat zijn de dingen
    waar ik me nu verdrietig over voel.
  • 25:24 - 25:27
    Wat is de conclusie?
  • 25:27 - 25:29
    Hoe komen mensen
    met een beter leven
  • 25:29 - 25:32
    er doorheen, zelfs
    met een zwaardere depressie?
  • 25:32 - 25:34
    Vanwaar komt die veerkracht?
  • 25:34 - 25:37
    Na verloop van tijd kwam ik erachter
  • 25:37 - 25:39
    dat de mensen
    die hun ervaring ontkennen,
  • 25:39 - 25:42
    die zeggen:
    "Ik was ooit depressief.
  • 25:42 - 25:44
    Daar wil ik niet meer aan denken
  • 25:44 - 25:46
    Het leven gaat door."
  • 25:46 - 25:48
    Ironisch genoeg zijn dat de mensen
  • 25:48 - 25:51
    die er het meest problemen mee hebben.
  • 25:51 - 25:54
    Negeren versterkt de depressie.
  • 25:54 - 25:57
    Als je ze negeert,
    wordt ze erger.
  • 25:57 - 26:00
    De mensen die het beter doen
  • 26:00 - 26:02
    zijn degenen die kunnen aanvaarden
  • 26:02 - 26:04
    dat ze deze aandoening hebben.
  • 26:04 - 26:06
    Zij die hun depressie kunnen aanvaarden,
  • 26:06 - 26:08
    vertonen veerkracht.
  • 26:08 - 26:10
    Frank Russakoff zei me:
  • 26:10 - 26:12
    "Als ik het opnieuw moest doormaken,
  • 26:12 - 26:14
    denk ik niet dat ik het
    zo nog zou aanpakken,
  • 26:14 - 26:16
    maar toch ben ik, vreemd genoeg, dankbaar
  • 26:16 - 26:17
    voor wat ik ervaren heb.
  • 26:17 - 26:21
    Ik ben blij dat ik 40 keer
    in het ziekenhuis ben geweest.
  • 26:21 - 26:24
    Het leerde me zoveel over liefde,
  • 26:24 - 26:26
    mijn relatie met mijn ouders
    en mijn artsen
  • 26:26 - 26:31
    was zo kostbaar voor mij,
    en zal dat altijd zijn."
  • 26:31 - 26:33
    En Maggie Robbins zei:
  • 26:33 - 26:36
    "Ik deed vrijwilligerswerk
    in een aidskliniek.
  • 26:36 - 26:39
    Ik praatte en praatte,
  • 26:39 - 26:41
    en vond die mensen
  • 26:41 - 26:43
    niet erg responsief, en ik dacht:
  • 26:43 - 26:47
    "Dat is niet erg vriendelijk
    of behulpzaam van ze."
  • 26:47 - 26:48
    Tot ik me realiseerde
  • 26:48 - 26:50
    dat ze niet meer dan een paar minuten
  • 26:50 - 26:53
    gebabbel wilden.
  • 26:53 - 26:55
    Het was gewoon dat ik
  • 26:55 - 26:58
    geen aids had en niet ging sterven,
  • 26:58 - 27:01
    maar er toch kon mee omgaan
  • 27:01 - 27:02
    dat dat voor hen wel zo was.
  • 27:02 - 27:06
    Onze noden zijn onze belangrijkste troeven.
  • 27:06 - 27:08
    Het blijkt dat ik geleerd heb
  • 27:08 - 27:12
    alle dingen te geven
    waar ik zelf nood aan had."
  • 27:12 - 27:14
    Iemands depressie waarderen
  • 27:14 - 27:16
    voorkomt geen terugval,
  • 27:16 - 27:19
    maar het kan het vooruitzicht van terugval
  • 27:19 - 27:23
    en zelfs terugval zelf
    gemakkelijker om dragen maken.
  • 27:23 - 27:25
    Het gaat er niet zozeer om
  • 27:25 - 27:27
    een diepere betekenis te vinden
  • 27:27 - 27:29
    en te beslissen
    dat je depressie zeer zinvol was.
  • 27:29 - 27:31
    Het gaat om die betekenis zoeken
  • 27:31 - 27:33
    en als ze terugkomt, denken:
  • 27:33 - 27:35
    "Dit zal hels zijn,
  • 27:35 - 27:37
    maar ik zal er iets van leren."
  • 27:37 - 27:40
    Ik leerde van mijn eigen depressie
  • 27:40 - 27:42
    hoe groot een emotie kan zijn,
  • 27:42 - 27:45
    hoe ze reëler dan feiten kan worden,
  • 27:45 - 27:48
    en ik vond dat die ervaring
  • 27:48 - 27:51
    mij toeliet om positieve emoties te ervaren
  • 27:51 - 27:54
    op een intensere en gerichtere manier.
  • 27:54 - 27:58
    Het tegendeel van depressie
    is niet geluk,
  • 27:58 - 27:59
    maar vitaliteit.
  • 27:59 - 28:02
    Nu is mijn leven vitaal
  • 28:02 - 28:05
    zelfs op de dagen dat ik verdrietig ben.
  • 28:05 - 28:08
    Ik voelde die begrafenis in mijn hersenen,
  • 28:08 - 28:10
    en ik zat naast de kolos
  • 28:10 - 28:12
    aan de rand van de wereld,
  • 28:12 - 28:14
    en ik ontdekte
  • 28:14 - 28:16
    iets binnen mezelf
  • 28:16 - 28:18
    wat ik een ziel zou noemen.
  • 28:18 - 28:22
    Zo zou ik het nooit geformuleerd hebben
    tot op die dag, 20 jaar geleden,
  • 28:22 - 28:27
    toen de hel mij
    een verrassingsbezoekje kwam brengen.
  • 28:27 - 28:31
    Al haatte ik het depressief zijn
  • 28:31 - 28:33
    en zou het opnieuw haten
    als het terugkwam,
  • 28:33 - 28:36
    toch vond ik een manier
    om van mijn depressie te houden.
  • 28:36 - 28:38
    Ik houd ervan omdat ze mij heeft gedwongen
  • 28:38 - 28:41
    om vreugde te vinden
    en vast te houden.
  • 28:41 - 28:44
    Ik hou ervan omdat ik elke dag besluit,
  • 28:44 - 28:46
    soms speels,
  • 28:46 - 28:48
    en soms tegen de reden van het moment,
  • 28:48 - 28:51
    vast te houden aan de redenen om te leven.
  • 28:51 - 28:55
    En dat, denk ik,
    is een zeer bevoorrechte verrukking.
  • 28:55 - 28:59
    Bedankt.
  • 28:59 - 29:02
    (Applaus)
Title:
Depressie, het geheim dat we allemaal delen
Speaker:
Andrew Solomon
Description:

"Het tegendeel van depressie is niet geluk, maar vitaliteit, en het was vitaliteit die me op dat moment leek te ontglippen."
In een talk die zowel welsprekend als ontredderend is, neemt schrijver Andrew Solomon je mee naar de donkerste hoeken van zijn geest tijdens de jaren dat hij tegen depressie vocht. Dat leidde hem naar een verhelderende reis over de hele wereld voor interviews met anderen met depressie -- om tot zijn verbazing te ontdekken dat, hoe meer hij erover sprak, hoe meer mensen hun eigen verhalen kwijt wilden.
(Gefilmd op TEDxMet.)

more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
29:21

Dutch subtitles

Revisions Compare revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.