Marcie Roth

W rogu widać przycisk nagrywania.

Widać więc że, teraz się nagrywa,

a ja zamierzam się wyciszyć.

a ty kontynuuj i rób swoje intro.

Dziękuję Marcie.

Witam, jestem Marcie Roth.

i pracuję
w prawach osób niepełnosprawnych

przez całe moje dorosłe życie,

a właściwie od kiedy byłam
uczennicą szkoły średniej.

Obecnie jestem dyrektorem wykonawczym i
CEO Światowego Inst. Niepełnosprawności,

i pracowałam
przez lata w usługach

dla ludzi mieszkających w domach opieki.
na początku mojej kariery

z ludźmi w...

dziećmi w środowisku szkolnym,

ludźmi w rehabilitacji zawodowej,

a następnie z ludźmi w
środowiskach życia społecznego,

a potem, po drodze, bardzo za-
angażowałam się w prawa niepełnosprawnych

i bardzo zaangażowana w
wczesne dni rzecznictwa

zanim wprowadzono ADA.

Od tąd pracowałam dla organizacji wspiera-
jących niepełnosprawnych prawie zawsze.

Oprócz mojej własnej niepełnosprawności,

jestem również rodzicem dwójki

teraz dorosłych osób z
niepełnosprawnością.

Mój mąż również jest niepełnosprawny,

i duża część mojej rodziny również
to ludzie z niepełnosprawnością

więc prawa osób niepełnosprawnych
to tylko część

wszystkiego, kim jestem i co robię.

Spędźiłam od 2001 roku i dalej

mocno skupiając się na tym, co dzieje się
dla osób niepełnosprawnych

przed, w trakcie i po katastrofach.

I to było szczególnie
laserowe skupienie mojej uwagi od
tamtej pory

i faktycznie, miałam okazję

jako osoba mianowana w
administracji Obamy

spędzić około 8 lat w FEMA,

ustanawiając w FEMA Biuro Koordynacji
Integracji Osób Niepełnosprawnych,

i budując kadrę ekspertów ds.
niepełnosprawności

z tego samego stawu,
wspierających gubernatorów

i menedżerów ds. sytuacji kryzysowych
a w szczególności

angażowanie osób z niepełnosprawnością,
i organizacje zajmujące się niepełnosprawnością

w gotowość na wypadek sytuacji kryzysowych

oraz w odbudowę po katastrofach
i łagodzenia skutków.

Ostatni element, odkąd jestem z

Światowym Instytutem Niepełnosprawności
od września zeszłego roku,

moja ciągła koncentracja na globalnych
prawach osób niepełnosprawnych jest naprawdę

czymś, w co miałam o wiele więcej
okazję do aktywnego zaangażowania się

i spędziłam ten czas od momentu dołączenia

WID budując proces planowania
strategicznego

i wspieraniu organizacji w
w ustalaniu nowych priorytetów,

przyglądanąć się
misji organizacji

i bardzo niedawno ustanowić
cztery szczególne obszary zainteresowania

dla organizacji, kiedy idziemy naprzód.

Dziękuję Marcie. Doskonale, okay

Przepraszam, że mój sąsiad rozdrabnia
dużo chrustu dzisiaj,

więc to wydaje dodatkowy dźwięk
za każdym razem, gdy wyciszam

ale nie martwcie się, to nie będzie
przeszkadzać w nagrywaniu.

Ok, więc pierwsze pytanie jest
o przeszłości.

Opowiedz o pierwszym wspomnieniu,
gdy zdałaś sobie sprawę, że istnieją

problemy z dostępnością, dyskryminacja,
lub brak integracji.

Jaka jest twoja osobista historia
lub związek

z Amerykańską Ustawą o Niepełnosprawności?
Co pamiętasz

z dnia, w którym została podpisana,
jeśli odpowiednio?

I jaki to miało wpływ na
Ciebie i na innych?

Pamiętaj, aby stuknąć coś
aby kamera przesunęła się na Ciebie

zanim zaczniesz.

Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę z
niepełnosprawności
w bardzo młodym wieku.

Miałam najlepszego przyjaciela w pierwszej klasie,
miał na imię Gregory,

i on i ja byliśmy
po prostu wspaniałymi przyjaciółmi.

Spędziliśmy razem mnóstwo czasu,

a potem nagle
pewnego dnia, Gregory zniknął,

i nie wiedziałam co się z nim stało
albo gdzie poszedł

i dopiero wiele lat później

dowiedziałam się, że Gregory
miał zespół Downa,

i został usunięty
z mojej klasy przedszkolnej,

i pierwszej klasy, jak sądzę.
w tym momencie,

i najwyraźniej został wysłany
do jakiejś innej szkoły.

A utrata jego przyjaźni
była dość zaskakująca.

i nie rozumiałam, wiesz,
gdzie on poszedł.

Patrząc na to z perspektywy czasu, to jakoś osobliwe
że nie udało nam się zostać przyjaciółmi.

Bo on nie wyprowadził się, tylko
przestał chodzić do mojej szkoły.

Ale, ja...

Pamiętam, że byłam zdezorientowana,
a potem przez następne kilka lat,

mieszkałam w mieście, które było również
siedzibą organizacji Save the Children,

i zawsze byłam bardzo zainteresowana
pracą, jaką wykonuje Save the Children,

i ze wstydem muszę przyznać.
że moje najwcześniejsze zaangażowanie

w pracę humanitarną było z,
wiesz, bardzo charytatywne podejście,

i spędziłam dużo czasu w dzieciństwie
zbierając pieniądze dla Save the Children,

i angażując się w inne działania
które były bardzo zgodne

modelu dobroczynności i litości, a na
pewno nie model

tworzenia przestrzeni, wspierania i
podnoszenia innych osób niepełnosprawnych.

początek mojej niepełnosprawności nastąpił dopiero
wiele lat później,

ale kiedy byłem w liceum,
miałam wymóg by robić

Nawet nie pamiętam,
jak to się teraz nazywa!

Praca społeczna! Przepraszam.

Miałam okazję robić, albo miałam
obowiązek wykonywania pracy społecznej,