-
[Art21 "Extended Play"]
-
ผมเป็นคนขี้กังวลมาก
ผมกำลังเขียนตัวละครผู้หญิงคนหนีึ่ง
-
ผ่านความทรงจำ
ผ่านเรื่องราวของเธอ
-
มันเป็นเหมือนการทดลอง
-
เล่าเรื่องจากจุดยืน
ของคนอื่นที่ไม่ใช่ผม
-
ซึ่่งอันตรายมากครับ
[หัวเราะ]
-
["คริส แวร์: คนที่ไม่ใช่ตัวตนของเรา"]
-
ตอนที่ผมอยู่ในโรงเรียนศิลปะ
-
มีคนบอกว่า ผมเขียนรูปผู้หญิงไม่ได้
-
นั่นก็ตัดจำนวนมนุษยชาติ
ไปครึ่งหนึ่งแล้ว
-
ผมจำได้แม่นว่า
อาจารย์ท่านหนึ่งบอกผมว่า
-
"ถ้าเธอวาดรูปผู้หญิง
เธอกำลังยึดครองผู้หญิงด้วยสายตา"
-
แล้วคุณไม่วาดรูปผู้หญิง จากนั้น
-
ซื้อตรงต่อสิ่งที่เรียกว่า
เป็นประสบการณ์อย่างเดียวที่คุณมี
-
หรือคุณพยายามขยายความเข้าใจและ
ความเห็นออกเห็นใจต่อพื่อนมนุษย์ให้มากขึ้น
-
ในฐานะนักเขียนผิวขาว ผมไม่กล้าคิด
-
ว่าผมจะสามารถเขียนได้จาก
จุดยืนของคนอื่นได้
-
ตอนนี้ผมกำลังวาด
กิริยาท่าทางของผู้หญิง
-
ที่กำลังปัดผมออกจากตา
-
แต่ตอนนี้ ดูเหมือนเธอกำลังปวดหัว
-
โจแอน โคลทำตัวประหลาดกับผู้หญิงอายุน้อยกว่า
-
และนั่นเป็นเพราะว่า เธอคิดว่าเป็นไปได้ที่
-
เธออาจจะมีความเกี่ยวข้องกับ
ผู้หญิงอายุน้อยกว่าคนนี้
-
เพราะเธอเวียนวนอยู่กับ
ความทรงจำและความคิด...
-
แต่ผู้อ่านยังเห็นจุดนี้ได้ไม่ชัดนัก
-
ผมกำลังปรับสมดุลย์อารมณสองสามอย่าง
ณ จุดนี้
-
ผมพยายามทำให้รู้สึกเหมือนจริง
-
ไม่ใช่อะไรที่ไม่สมเห็นสมผล
หรือการแสดงไม่สมจริง
-
ตัวละครตัวนี้เป็นคุณครูโรงเรียนประถม
ที่เป็นคนผิวดำ
-
ซึ่งสอนที่โรงเรียนเอกชน
ระหว่างปี 1960 และ 1970
-
ผมหวังว่าผมสามารถสื่อเรื่องอันซับซ้อน
-
เกี่ยวกับสถานการณ์ไม่ธรรมดาที่อาจเกิดขึ้น
-
ผมรู้สึกประหม่ามาก
เวลาที่เขียนเรื่องแบบนี้
-
นี่ผมทำถูกหรือเปล่า
นี่ผมทำผิดหรือเปล่า
-
มันออกมาสื่อถึงความเห็นอกเห็นใจไหม
-
ผมกำลังพูดสิ่งที่ผมเองก็ไม่เข้าใจหรือเปล่า
-
อื่น ๆ อีก
-
เป็นคำถามที่ซับซ้อนกับนักเขียน
-
[คริส]
--ขอบคุณสำหรับอาหารครับ
-
[มาร์นีย์ แวร์]
--ยินดีค่ะ
-
[หัวเราะ]
-
[คราร่า แวร์]
--ป็อป!
-
[คริส แวร์]
--ป็อป!
-
อาจารย์หลายท่านของผม
จะให้ผมกับเพื่อนร่วมชั้น
-
หาเรื่องที่เราสนใจจริงๆ เพียงเรื่องหนึ่ง
-
แล้วเขียนเกี่ยวกับเรื่องนั้น
-
ผมไม่อยากทำอยากนั้น
-
ผมอยากจะเขียนเกี่ยวกับทุกอย่าง...
-
หรืออะไรก็ได้
เพราะชีวิตเป็นแบบนั้น
-
[หัวเราะ]
-
..ผมไม่รู้เหมือนกันว่า
ผมดูเป็นอย่างไรตอนเคี้ยว
-
..แต่บอกได้เลยว่าไม่อยากรู้หรอก
-
ขึ้นอยู่กับผมที่เป็นศิลปินเป็นคนตัดสินใจ
-
ว่าผมสามารถพยายามรู้สึก
ผ่านอีกคนหนึ่งมากเท่าใด
-
แล้วไม่ให้รู้สึก
-
อ่อนไหวเกินไปหรือไม่สมจริง
-
อย่างไรก็ตาม ผมพยายามออกจากข้อจำกัด
และความเข้าใจ
-
ความรู้สึกของผมต่อคนอื่น
จากสิ่งที่ผมทำ
-
แล้วเสี่ยงกับความล้มเหลว ขายหน้า
-
แต่มันคือสิ่งที่คุณต้องเสี่ยง
-
ศิลปะคือการพยายามค้นหา
-
Not Synced
ว่าความรู้สึกของคุณในตอนนี้
เหมือนกับความรู้สึกของผมหรือเปล่า