Bir müzenin devasa bir balon içindeki yeni kanadı

Çok da harika olmayan bir binanın içine nasıl harika bir kamusal alan yaparsınız? Liz Diller, Vaşington, D.C.'deki Hirshhorn Müzesi'ne davetkâr, neşeli (bir de seksi demeye cüret ediyoruz) ilave bir yer yapmanın hikâyesini paylaşıyor.

Genellikle uzamı

özel ve kamusal alanlara ayırırız

ve bu yasal ayrımları çok iyi biliriz,

çünkü kendi özel mülklerimizi

ve özel alanlarımızı korumada
uzmanlar olduk.

Ama kamunun inceliklerine

daha az ayak uydurduk.

Genel kamusal alanı nitelikli
uzamlara nasıl çevirebiliriz?

Aslında bu konu stüdyomuzun

son on yıldır üzerinde çalıştığı

bir şey.

Bunu durum çalışmaları
vasıtasıyla yapıyoruz.

İşimizin büyük bir kısmı,

bu ihmal edilen

endüstriyel harabenin

aynı anda hem ileri, hem geri bakan

canlı bir sanayi sonrası alana

dönüştürülmesine adandı.

İşimizin bir başka büyük parçası da,

zamanın dışına çıkmış

bir alanı günümüze uyarlamakla geçti.

Genelde bir opera bileti için
300 dolar harcamayan

bir halk için Lincoln Merkezi'ni

demokratikleştirmek üzerine çalıştık.

Bu yüzden uzunca bir süredir

kamu alanlarını yiyor, içiyor,

düşünüyor, yaşıyoruz.

Bu bize gerçekten bir şeyi öğretti,

gerçekten iyi bir halk mekânı yapmak için

mimarlık, şehircilik,

yer şekilleri, ortam tasarımı
ve benzeri şeyler

arasındaki ayrılıkları ortadan

kaldırmak gerekiyor.

Bu gerçekten ayrımların ötesine gidiyor.

Şimdi Vaşington, D.C.'ye doğru
hareket ediyoruz

ve başka bir dönüşüm üzerinde çalışıyoruz,

yani mevcut Hirshhorn Müzesi'nde,

burası Amerika'nın

en çok saygı duyulan
kamusal yerleşim alanı olan

National Mall (Millî Park)'da bulunuyor.

Mall, Amerikan demokrasisinin

bir sembolüdür.

Bu sembolün, bir nesne olmaması,

bir görüntü olmaması,

bir yapay olgu olmaması,

aslında bir alan olması harika

ve sadece her iki yanda sıralanan binalar

şeklinde tanımlanıyor.

Burası vatandaşların mutsuzluklarını
dillendirebilecekleri ve güçlerini

gösterebilecekleri bir alan.

Burası Amerikan tarihinin önemli anlarının

geçtiği bir alandır.

Bunlar orada sonsuza dek kazınmıştır --

Vaşington'a iş ve özgürlük için
yapılan yürüyüş

ve Martin Luther King'in orada verdiği
muhteşem konuşma gibi.

Vietnam protestoları, AIDS salgınında

vefat edenler için anma töreni,

kadınların üreme hakları
hakkında yürüyüş,

neredeyse şimdiye dek diğer olanlar.

Mall, bu ülkedeki muhalefet için

en büyük yurttaş sahnesidir.

Özgür konuşma ile eş anlamlıdır,

ne demek istediğinizi bilmeseniz bile.

Bu sadece yurttaşların dertlerini
paylaştığı yer de olabilir.

İnanıyoruz ki, Mall'ın iletişimsel

ve söylemsel alanıyla,
her iki yanda sıralanan müzeler

arasında büyük bir kopukluk var.

Yani bu müzeler genelde pasif,

genellikle sunucu olarak müze

ile bilginin alıcısı olarak seyirciler

arasında pasif bir ilişki bulunuyor.

Yani dinozorları, böcekleri,

lokomotif koleksiyonlarını

ve diğer her şeyi görebilirsiniz;

ama tam olarak işin içine girmezsiniz,

sadece size bilgi verilir.

Richard Koshalek 2009 yılında Hirshhorn'un

yöneticisi olduğunda,

müzenin bulunduğu eşsiz yerin

avantajını kullanmaya

karar vermişti:

ABD'deki gücün koltuğunda.

Sanat ve politika,

özünde ve dolaylı olarak her zaman
birlikte olsalar da,

burada benzersiz biçimde oluşturulan

çok özel bir ilişki olabilirdi.

Soru şu ki, sanatın kendisini nihayetinde

ulusal ve dünya işlerini konu alan

bir diyalog içine koyması mümkün mü?

Müze, kültürel diplomasi için
bir vasıta olabilir mi?

Vaşington D.C.'de 180'den
fazla konsolosluk var.

500'den fazla düşünce kuruluşu var.

Bütün bu entelektüel

ve küresel enerjiyi müzeye aktarmak için

bir şekilde bir yol olmalı.

Bir çeşit akıl ortaklığı olmalı.

Yani Hirshhorn, bunu düşünmeye başlayınca

ve amacı geliştirince,

Richard ve onun ekibiyle --

bu gerçekten onun yaşam enerjisi.

Ama çağdaş sanatı sergilemenin ötesinde,

Hirshhorn bir kamusal alan olacak,

sanatın, kültürün,
politikanın ve siyasetin

etrafındaki konular için

bir konuşma yeri hâline gelecek.

Dünya Ekonomik Forumu'nun
küresel erişimi olacak.

TED Konferansı'nın birden çok
disiplini kapsayıcılığı olacak.

Şehir meydanının rahatlığına
sahip olacak.

Bu yeni girişim için,

Hirshhorn'un çağdaş, değiştirilebilir

bir yapısı olması adına genişlemesi

veya bir alanı bünyesine alması gerekti.

İşte bu. İşte bu Hirshhorn --

Gordon Bunshaft tarafından
70'lerin başlarında

70 metre çapında betondan

bir donut tatlısı şeklinde tasarlanmış.

Hantal, sessiz,

münzevi, mağrur,

bu bir tasarımda meydan okuma.

Mimarlar nefret etmeyi seviyorlar.

Bir telafi edici özelliği ise,

yerden yükseğe kaldırılmış olması,

bir hükümsüzlüğe sahip,

bir nevi ruhunda boş bir çekirdek var

ve ön yüzü ise daha çok

şirket ve devlet stiline sahip.

O alanın etrafındaki

halka da aslında galeriler.

Burada sergiler düzenlemek fazlasıyla zor.

Hirshhorn açıldığında,

New York Times eleştirmeni
Ada Louise Huxstable'ın

bazı iğneli sözleri vardı:

"Neo-hapishane modern."

"Sakat bir koleksiyon için sakat bir anıt

ve sakat bir Mall."

Yaklaşık 40 yıl geçtikten sonra,

bu bina yeni ilerici bir program için

nasıl genişleyebilir?

Nereye doğru gidebilir?

Mall'a gidemez.

Orada yer yok.

Avluya da gidemez.

Zaten bahçe düzeni ve heykeller
tarafından alınmış durumda.

Her zaman için delik var.

Ancak o deliğin alanını alarak

görünmeyecek şekilde
nasıl içine saklanmaz?

Nasıl sembolik hâle gelebilir?

Ve hangi dili alabilir?

Hirshhorn, Mall'un anıtsal
kurumları arasında duruyor.

Çoğu neoklasik, ağır ve donuk,

taş veya betondan yapılmış.

Soru ise,

o alanın içinde bulununca,

Mall'un dokusu ne olur?

Oradaki binalardan farklı olmalı.

Tamamen farklı bir şey olmalı.

Hava olmalı.

Hayal gücümüze göre ışık olmalı.

Geçici olmalı. Şekilsiz olmalı.

Özgür olmalı.

(Video)

İşte büyük fikir bu.

Kocaman bir hava yastığı.

Genişleme, bulunduğu kabın şeklini alacak

ve gidebildiği yerlere yayılacak --

tepeye ve yanlara.

Ama daha şiirsel olarak,

yapıyı Mall'un demokratik havasını

solumak, onu kendine getirmek olarak

düşünmeyi seviyoruz.

Öncesi ve sonrası.

Basın tarafından "balon" adı verildi.

Bu dinlenme salonu.

Yalnızca her yöne yayılan

büyük bir hava boşluğu.

Şeffaf bir zar.

Silikon kaplı cam
elyafından yapılmıştır.

Yılda iki kere, her seferde
bir ay şişirilir.

Bu içeriden görünümü.

Belki de federal hükümetin

nasıl olup da bunu

onayladığını merak ediyor olabilirsiniz.

Aslında iki kurum tarafından
onaylanması gerekti.

Biri Mall'un saygınlığını ve

kutsallığını korumak için orada.

Ne zaman bunu göstersem kızarıyorum.

Yorumlaması size kalmış.

Ama söyleyebileceğim şeylerden biri,

ikon kırıcılığın ve

hayranlığın

bir karışımı.

Aynı zamanda biraz yaratıcı
yorumlama da içeriyordu.

1910 Kongresel Binalar Yasası,

D.C.'deki binaların yüksekliğini

40 metre ile kısıtlıyor,

kuleler, hisarlar, kubbeler
ve minareler dışında.

Kilise ve devletin anıtlarını
hemen hemen hariç tutmuş oluyor.

Balon ise 46 metre.

Bu yanındaki Pantheon.

Yaklaşık 1,2 milyon fit küp
sıkıştırılmış hava var.

Onun bir kubbe sayılması

gerektiğini iddia ettik.

İşte burada,

Mall'daki bütün

devlete ait binalar arasında çok görkemli.

Bu Hishhorn bir abide olmasa da,

tarihle ilgili olarak çok hassas.

Bu yüzden yüzeyine sahiden de dokunamadık.

Arkamızda hiçbir iz bırakamadık.

Bu sebeple kenarlarından gerip

kablolarla tutturduk.

Aslında çok önemli olan

bir bağlama tekniği çalışması,

çünkü sürekli rüzgâr çarpıyor.

Tepede kalıcı bir çelik halka var,

ama Mall'daki herhangi bir
stratejik noktadan görünmüyor.

Ne kadar ışıklandırılabileceği

hakkında da bazı kısıtlamalar var.

İçeriden parlıyor, şeffaf.

Ama Kongre Binası veya bazı anıtlardan

daha fazla aydınlatılamaz.

Yani aydınlatma hiyerarşisinin altında.

Alana yılda iki kere geliyor.

Teslimat kamyonundan indiriliyor.

Çekiliyor.

Sonra düşük basınçlı

havayla şişiriliyor.

Sonra kablolarla tutturuluyor.

Sonra da en altta suyla
dengesi sağlanıyor.

Bu, Mall'daki bürokrasi tarafından

kurulmasının ne kadar zaman alacağının

sorulduğu çok garip bir an.

İlk kaldırma bir hafta sürecek, dedik.

Bu fikirle gerçekten bağlantı kurdular.

Sonra bitene kadar gerçekten çok kolaydı.

Sahiden hükümetle ve diğer bütün
yetkililerle ilgili çok fazla zorluk

olmadığını söylemem gerekir.

Ancak en zorlu engeller

teknik olanlardı.

İşte bu yapısı.

Bu da nokta bulut.

Aşırı basınçlar var.

Bu çok değişik bir bina,

yani yerçekimi kuvveti yok,

ama her yönde kuvvet var.

Bu yansıları çabucak göstereceğim.

Bu aksiyon hâlindeki alan.

Yani esnek iç alan tartışmalar için,

aynı bunun gibi, ama kürenin içinde --

aydınlık ve yeniden ayarlanabilir.

Herşey için kullanılabilir,

performanslar, filmler,

enstalasyonlar.

İlk program,

Dış İlişkiler Konseyi ile

ortaklaşa organize edilen

bir kültürel diyalog ve diplomasi olacak.

Biçim ve içerik burada birlikte.

Balon bir anıt karşıtı.

Katılımcı demokrasinin idealleri

katılık yerine esneklik ile

temsil ediliyor.

Sanat ve politika

müze duvarları dışında
muğlak bir alanı işgal ediyor,

ama müzenin merkezinde

kendi havasını

Mall'un demokratik havasıyla karıştırıyor.

Ve umarım,

2013'ün sonunda

balon ilk kez şişecek.

Teşekkürler.

(Alkış)