Charles Gaines: Systems & Structures

(សំេលងតន្ត្រីយឺត)

(សំេលងជើងដើរ)

(សំេលងព្យាណូ)

(ចុចឃីព្យាណូ) (សំលេងម៉ែតទ្រូណូម)

(សំេលងឧបករណ៍)

ខ្ងុំមិនគូរគំនូរហើយក៏មិនធ្វើរូបចម្លាក់ដែរ។

អ្វីដែលកើតឡើងគឺខ្ងុំធ្វើពាក់ព័ន្ធនឹងគំនូរ

និងការថត, គូរ, និងរួមបញ្ចូល អ្នកដឹង,

វត្ថុធាតុ: ឈើ ឬ លោហៈ ជាដើម។

ដើម្បីស្នើនិងអភិវឌ្ឍបែបបទនិងគំនិត

តាមវត្ថុធាតុនានា។

(សំេលងតន្ត្រីយឺត)

អ្នកអាចបង្កើតសិល្បៈជាមួយវត្ថុធាតុជាច្រើន,

ហើយអ្នកក៏មិនចាំបាច់រៀនគូររូបដែល,

និងរៀនពីរបៀបលាបដើម្បីក្លាយជាសិល្បករ ។

(សំេលងតន្ត្រីយឺត)

ខ្ញុំនៅក្នុងកម្មវិធីគំនូរ

ហើយខ្ងុំបានរកឃើញដំណើរការទាំងមូល

របស់គំនូរ មិនមានន័យច្រើនសម្រាប់ខ្ញុំ។

វាមាន អារម្មណ៍លើសលប់

ថាអ្វីៗទាំងអស់ គឺតាមច្បាប់ឬគំរោង។

មានគំនិតដែលយល់ថាការងារសិល្បៈត្រូវបង្កើតឡើង

ពីក្តីស្រមើស្រមៃ និងភាពវៃឆ្លាតរបស់អ្នក។

ខ្ញុំជឿពីរឿងថាមានអ្វីជាអព្តន្តញ្ញាណ

និងថាមានអ្វីជាក្តីស្រមើស្រមៃ។

ខ្ញុំគិតថានេះជាគំនិត

ដែលអាចក្លាយជាប្រពៃណី។

អ្វីដែលយើងអាចយល់ជាចំនេះដឹង និងអត្ថន័យ

មិនមែនជាផលិតផលរបស់ប្រាជ្ញាយើងទេ,

ប៉ុន្តែបង្កើតក្នុងរចនាសម្ព័ន្ធដែលយើងរស់នៅ

ដូច្នេះ, ខ្ញុំចង់បង្កើតស្នាដៃដែល

ជាផលនៃប្រព័ន្ធជាជាងក្តីស្រមៃ។

ផលិតផលដំបូងដែលខ្ញុំធ្វើហៅថា,

ចំការដើមវ៉លណាត់។

ខ្ញុំថតរូបភាពដើមវ៉លណាត់ជាច្រើន

និងបំលែងដីចំការទៅជាលេខលើជួរក្រដាស។

កំនូរស្រមោលនិងប្រើជាស្រទាប់សម្រាប់ទម្រង់

ដើមឈើពីលើគ្នា។

(សំេលងឧបករណ៍)

វាក៏បង្កើតជាភស្តុតាងនៃភាពខុសគ្នា

រវាងដើមឈើដែលមិនត្រូវជួរ,

និងប្រព័ន្ធដែលខ្ញុំប្រើសម្រាប់ផ្តល់សញ្ញា

ពីការផ្លាស់ប្តូរ។

ជារបៀប, ដែលខ្ញុំចង់ស្នើសុំ

ថារូបភាពខុសគ្នាអាចកើតឡើង

ក្នុងប្រព័ន្ធដែលធ្វើឡើងដូចគំនិតផ្សេងៗ

ដែលកើតឡើងក្នុងវិស័យផ្សេង:

នយោបាយ, ភេទផ្សេងគ្នា, ពូជផ្សេងគ្នា

ថ្នាក់ផ្សេងគ្នា។

ចំពោះគំនូរ, យើងអាចឃើញពីភាពខុសគ្នាទាំងនោះ

គឺបានកសាងដោយប្រព័ន្ធ។

ហើយនៅផ្នែកសហគមន៍ និងគោលនយោបាយ,

ភាពខុសគ្នាដែលយើងឃើញក៏ត្រូវបានកសាង

ដោយប្រព័ន្ធ។

(សន្ទនាដែលស្តាប់មិនបាន)
(លំដាប់សំលេងតូរ្យតន្ត្រី)

(តន្ត្រីប្រពៃណី)

ខ្ញុំបានធ្វើការលើនិវេទន៍ប័ណ្ណ

ជាច្រើនឆ្នាំ។

ខ្ញុំជ្រើសរើសនិវេទន៍ប័ណ្ណគោលនយោបាយ

ហើយខ្ញុំយកអត្ថបទដើម្បីផ្លាស់ប្តូរតួអក្សរ

ទៅជាសទ្ទសញ្ញាតន្ត្រី។

ហើយការផ្លាស់ប្តូរជាប្រព័ន្ធធម្មតាអក្សរ A

ដល់អក្សរ G ផ្លាស់ប្តូរទៅសទ្ទសញ្ញា A ដល់ G។

តួរអក្សរផ្សេងនៅក្នុងអត្ថបទ

ក៏ក្លាយជាសំលេងតិច ឬអត់សំលេង។

(សំលេងខ្លុយប្រពៃណី)

នៅពេលអ្នកដាក់ពាក្យទាំងអស់ដោយប្រឹប្រព័ន្ធ

តួរអក្សរក្លាយជាសទ្ទសញ្ញាទៅចង្វាក់តន្ត្រី។

អ្វីដែលខ្ញុំបានរកឃើញក្នុងពេលនិយាយពី

ការងារនេះ គឺមនុស្សមិនជឿថា

តន្ត្រីបានបង្កើតឡើងដោយប្រព័ន្ធព្រាវ។

ពិព្រោះខ្ងុំប្រើវិធីដាយធូនិកក្នុងការបកប្រែ

និងលំដាប់សំលេងឆ្នៃដើម្បីទំនុកភ្លេង។

(តន្ត្រីប្រពៃណីបន្ត)

(ទស្សនិកជនទះដៃ)

គំរោងនេះមានរយៈពេលជាង១០ឆ្នាំ

តាំងពីមុនដំបូង និងជាដូចរ៉ូលឺខូស្ទឺ។

ញឹកញាប់ យើងគិតថាវាមិនអាចកើតឡើង,

ប៉ុន្តែមិនដឹងយ៉ាងម៉េច ចុងក្រោយយើងនៅទីនេះ។

ពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមគំរោង, ចលនាជីវិតស្បែកខ្មៅ

Ferguson, ចាប់ផ្សាយក្នុងសាព័តមាន

ហើយខ្ញុំចង់ស្វែងយល់ចំណុចសំខាន់

ឬបញ្ហាដែលធ្វើឲរឿងនេះនៅតែបន្តកើតឡើង។

(ភ្លេងប្រពៃណីសុីមហ្វនី)

ជាពិសេសនិវេទន៍ប័ណ្ណ៤នេះ

យើងជ្រើសរើសការសំរេចចិត្តពី ត្រេត ស្គត,

ពីការសំរេចតុលាការកំពូលសម្រាប់អត្ថបទ។

ត្រេត និង ហារ៉េត ស្គតកើតជាក្នុងភាពជាទាសករ

ហើយប្តឹងដើម្បីសេរីភាព

និងមតិភាគច្រើនគឺ, ដើម្បីដាក់ពាក្យបណ្តឹង,

អ្នកត្រូវតែមានសញ្ញាត្តិ។

ហើយគាត់ថា,វាមិនអាចសម្រាប់ ត្រេត និង ហារ៉េត

ចូលសញ្ញាត្តិ

ពិព្រោះពួកគេមិនមែនស្បែកស។

បន្ទាប់មកមានអត្ថបទពីលោកហ្វ្រេត្រីក ដូក្លាស

ឆ្លើបតបទៅការសម្រេចចិត្តរបស់ដ្រេក ស្គត។

ហើយ, ខ្ញុំយកផ្នែកនោះ

និងបន្ទាប់រៀបចំជាសំលេង។

♪ឮខ្លាំងនិងត្រេកអរដែលយើងបានប្រាប់ថា♪

♪សំណួរពីទាសករបានដោះស្រាយជារៀងរហូត♪

ខ្ញុំគិតថាចំនួនទាំងអស់បានភ្ជាប់គ្នា

យ៉ាងល្អនិងអ្វីដែលកើតឡើងនៅពេលបច្ចុប្បន្ន។

បញ្ហាដដែលកំពុងតែបន្តកើតឡើង។

ប្រព័ន្ធច្បាប់នៅផ្អែកលើតក្កវិជ្ជា,

និងបែបបទនៃការនិយាយ។

(តន្ត្រីសុីមហ្វនី និងការច្រៀងបន្ត)

អ្នកនឹងឃើញពីការខុសគ្នារវាងច្បាប់ទៅនិង

បទពិសោធន៍នៃការរស់នៅរបស់មនុស្ស

ដែលរស់នៅក្រោមច្បាប់នោះ។

♪យើងមិនអាចប្តូរការចាប់បាច់របស់ធម្មជាតិ♪

(តន្ត្រីសុីមហ្វនី និងការច្រៀងបន្ត)

♪ការចាប់បាច់របស់ធម្មជាតិ♪

♪គាត់មិនអាចធ្វើអាក្រក់ល្អនិងល្អអាក្រក់♪

(តន្ត្រីកន្ទ្រាក់អារម្មណ៍)

ខ្ញុំចង់ដឺងពីសារពើរុក្ខជាតិជីវិតយ៉ាងណា

ក្នុងថែមស៉្វែរមុនពេលទីក្រុងត្រូវបានបង្កើត។

យើងឃើញភាពជាធម្មតារបស់ដើមរុក្ខជាតិ

គឺដើមឈើទាល។

(តន្ត្រីកន្ទ្រាក់អារម្មណ៍បន្ត)

ចរិកលក្ខណៈមួយរបស់មូលិនិយមគឺ

វាជីក, ប្តូរ និងយករបស់របរចេញ។

ការទទួលស្គាល់ដីរបស់ជនជាតិដើមអាមេរិក

គឺជាទំរង់នៃការជីកគាស់,

ប៉ុន្តែថែមស្វ៉ែរគឺជាភាពទូទៅរបស់មូលិនិយម។

ដូច្នេះ, គំណិតរបស់ខ្ញុំគឺ

ដាក់ឈើច្រាសចុះក្រោមគឺជាកាយវិការរំលឹកយើងថា

ទីកន្លែងនេះបានកើតឡើងជា

លទ្ធផលនៃការដកចេញអ្វីដែលនៅទីនោះ។

(តន្ត្រីសុីមហ្វនីអាថ៏កំបាំង)

ចលនាចង្វាក់គឺជាគំរោងក្នុងគម្រោងជាច្រើន

ដែលបង្រ្គប់តម្លៃជើងសារនេះ។

ប្រធានបទសំខាន់គឺប្រវត្តិសាស្ត្រទាសករ

និងគំណិតអំពីផលិតិផល។

ពួកគេកំពុងធ្វើការច្រើនមុននឹងតេសសម្លេង។

គេនឹងតេសច្រវ៉ាក់។

(សន្ទនាមិនច្បាស់លាស់)
(តន្ត្រីកន្ទ្រាក់អារម្មណ៍យឺត)

(សំេលងច្រវ៉ាក់)

ចង្វាក់ច្រវ៉ាក់គឺរចនាសម្ព័ន្ធ, នាវាម្យ៉ាង

ហើយវាតម្រូវឲនៅក្បែរទន្លេរ,

សិរីរៈទឹក, គឺជួយឲជំនួញកើតឡើង។

អ្វីដែលអ្នកគិតថាជាដំបូល,

អ្នកនឹងឃើញច្រវ៉ាក់ប្រហែលជា១០០ហ្វូត។

ច្រវ៉ាក់រចនាដើម្បីធ្វើចលនាពីស្រទាប់ពីរ។

ចលនាវាគឺដើម្បីភ្ជាប់

ជាមួយនិងខ្សែទឹកទន្លេរ។

ពេលអ្នកដើរចូលនាវា, នៅខាងក្រោមច្រវ៉ាក់,

យើងចង់បានបទពិសោធន៍នៃការបំភ័យ។

ច្រវ៉ាក់មានប្រវែងតែ៤ហ្វីត

នៅលើមនុស្សដែលមានកំពស់៦ហ្វីត។

ដោយសារតែច្រវ៉ាក់នេះធំ,

យើងសង្ឃឹមថាវានឹងធ្វើឲមានសម្លេងច្រើន។

(សម្លេងច្រវ៉ាក់)

វាជាយុទ្ធសាស្រ្តល្ខោនដោយចេតនា

ដើម្បីបង្កើតកន្លែងអារម្មណ៍ដែលខ្លាំង

ឲអ្នកទទួលបានការយល់ចិត្តតាមរយៈរបៀបសប្បដិភ័យ

និងការតក់ស្លុតពីនាវាទាសករ។

(សម្លេងច្រវ៉ាក់)

ការគំរាមគំហែងមានសារសំខាន់ក្នុងការបញ្ជាក់

ពីគោលនិយោបាយនៃការរិះគន់។

ថារចនាសម្ព័ន្ពនេះគឺជាមូលដ្ឋាន

ចំពោះសេដ្ឋកិច្ចអាមេរិក។

(តន្ត្រីសុីមហ្វនីលឿន)

ខណៈដែលខ្ញុំឈរនៅទីនេះ,

ខ្ញុំមិនអាចគេចពីលទ្ធផលនៃប្រវត្តិសាស្រ្ត។

តើធ្វើយ៉ាងណាឲពិភពលោកល្អ?

តើធ្វើយ៉ាងណាធ្វើឲជីវិតអ្នកទាំងអស់ល្អ?

ហើយខ្ញុំមិនដឹងថាប្រសិនបើវាអាចធ្វើទៅរួច,

ប៉ុន្តែនៅពេលរឿងអាក្រក់កើត,

យើងគួរតែតវ៉ាពីវាដើម្បីកាត់បន្ថយពួកវា។

យើងមិនត្រូវបំភ្លេចពីអ្វីដែលបានដាក់ចូលគ្នា។

(តន្ត្រីសុីមហ្វនីលឿនបន្ត)