-
Πριν απο μερικά καλοκαίρια,
-
έφτιαχνα αυτόν τον πίνακα που λέγεται "Παράδεισος."
-
Ήταν ένας ελέυθερα-ζωγραφισμένος,
-
μη -αντικειμενικός, πινακας- χειρονομία.
-
Σκέφτομαι οτι είναι η μεταμοντέρνα μου εκδοχή του αφηρημένου εξσπρεσιονισμού.
-
Και διαβάζω τη βιογραφία του De Kooning,
-
για το πως ο De Kooning,ταλαιπωριόταν στην καρέκλα για χρόνια,
-
προσπαθώντας να ολοκληρώσει σώστα έναν πίνακα.
-
Και ζωγραφίζω τον ψευτο αφηρημένο μου εξπρεσιονιστικό,
-
κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα:
-
Να το κοιτάζω,
-
Να φευγω, να το πασπατέυω λιγάκι,
-
Να κάθομαι κάτω,
-
Και διαβάζω το βιβλίο και σκέφτομαι,
-
"Ασχολείσου και με τίποτα άλλο, de Kooning!"
-
Και μετά σκέφτομαι,
-
"Θεέ μου, δύσκολο να το κάνεις!"
-
Και σταμάτησα εκείνη τη στιγμή,
-
[ΓΕΛΑΕΙ]
-
Όταν ξεκίνησα να ζωγραφίζω,
-
Η ζωγραφική μου έβγαινε απο την γλυπτική,
-
και χρησιμοποιούσα το ακρυλικό χρώμα σχεδόν σαν υλικό γλυπτικής.
-
Ζωγράφιζα μονάχα κάθετα
-
και μετά μονάχα οριζόντια,
-
καλύπτοντας τις πινελιές,
-
Χωρίς να τις λειαίνω,
-
προσπαθώντας να μη γίνει καθόλου εξπρεσιονιστικό.
-
Τότε, κάποια στιγμή
-
Έβαλα την χαρτοταινία μου και ζωγράφισα παντού,
-
και έτσι μπορούσες να έχεις αυτο το σκληρό στις άκρες
πράγμα και αυτή την αίσθηση χειρονομίας
-
να συνυπάρχουν την ίδια στιγμή.
-
Αυτό ήταν μια τεράστια ανακάλυψη,
-
Τα έχεις και τα δύο,
-
Μπορείς να τα έχεις αμφίδρομα,
-
Έχεις τον Albers και τον de Kooning στον ίδιο πίνακα.
-
Not Synced