Πριν απο μερικά καλοκαίρια,

έφτιαχνα αυτόν τον πίνακα που λέγεται "Παράδεισος."

Ήταν ένας ελέυθερα-ζωγραφισμένος,

μη -αντικειμενικός, πινακας- χειρονομία.

Σκέφτομαι οτι είναι η μεταμοντέρνα μου εκδοχή του αφηρημένου εξσπρεσιονισμού.

Και διαβάζω τη βιογραφία του De Kooning,

για το πως ο De Kooning,ταλαιπωριόταν στην καρέκλα για χρόνια,

προσπαθώντας να ολοκληρώσει σώστα έναν πίνακα.

Και ζωγραφίζω τον ψευτο αφηρημένο μου εξπρεσιονιστικό,

κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα:

Να το κοιτάζω,

Να φευγω, να το πασπατέυω λιγάκι,

Να κάθομαι κάτω,

Και διαβάζω το βιβλίο και σκέφτομαι,

"Ασχολείσου και με τίποτα άλλο, de Kooning!"

Και μετά σκέφτομαι,

"Θεέ μου, δύσκολο να το κάνεις!"

Και σταμάτησα εκείνη τη στιγμή,

[ΓΕΛΑΕΙ]

Όταν ξεκίνησα να ζωγραφίζω,

Η ζωγραφική μου έβγαινε απο την γλυπτική,

και χρησιμοποιούσα το ακρυλικό χρώμα σχεδόν σαν υλικό γλυπτικής.

Ζωγράφιζα μονάχα κάθετα

και μετά μονάχα οριζόντια,

καλύπτοντας τις πινελιές,

Χωρίς να τις λειαίνω,

προσπαθώντας να μη γίνει καθόλου εξπρεσιονιστικό.

Τότε, κάποια στιγμή

Έβαλα την χαρτοταινία μου και ζωγράφισα παντού,

και έτσι μπορούσες να έχεις αυτο το σκληρό στις άκρες
πράγμα και αυτή την αίσθηση χειρονομίας

να συνυπάρχουν την ίδια στιγμή.

Αυτό ήταν μια τεράστια ανακάλυψη,

Τα έχεις και τα δύο,

Μπορείς να τα έχεις αμφίδρομα,

Έχεις τον Albers και τον de Kooning στον ίδιο πίνακα.