Na czym polega test Rorschacha? - Damion Searls

Zobacz całą lekcję: https://ed.ted.com/lessons/how-does-the-rorschach-inkblot-test-work-damion-searls

Od około stulecia dziesięć tablic z kleksami było używanych do wykonywania niemal mistycznych testów psychologicznych. Psychologowie długo milczeli
na ich temat. Obrazki miały pokazywać działanie mechanizmów ludzkiej psychiki. Ale co właściwie te plamy mogą nam powiedzieć? Na czym polega ten test? Damion Searls opowiada o tym, jak test Rorschacha może pomóc nam zrozumieć wzory kryjące się za percepcją.

Lekcja: Damion Searls, reżyseria: Kozmonot Animation Studio.

Spójrz na ten obrazek.

Co to może być?

Przerażający potwór?

Dwa przyjazne niedźwiadki?

Czy może coś kompletnie innego?

Od około stulecia

dziesięciu takich tablic używano

do wykonywania niemal
mistycznych testów psychologicznych.

Psychologowie długo milczeli na ich temat.

Obrazki miały pokazywać działanie
mechanizmów ludzkiej psychiki.

Co właściwie te plamy mogą nam powiedzieć?

Na czym polega taki test?

Szwajcarski psychiatra Hermann Rorschach
wymyślił go na początku XX wieku.

W teście nie chodzi
o odgadnięcie treści plamy,

tylko o nasz sposób myślenia.

Jako artysta amator,

Hermann był ciekawy, jak ludzie różnią się
wizualnym postrzeganiem świata.

Rozwinął swoje zainteresowanie
w szkole medycznej,

gdzie dowiedział się, że nasze zmysły
są ze sobą głęboko połączone.

Uczył się o tym, że percepcja
nie tylko rejestruje wrażenia,

ale je przetwarza.

Po podjęciu pracy w szpitalu
psychiatrycznym na wschodzie Szwajcarii,

zaczął projektować serię
zagadkowych obrazków,

żeby móc lepiej obserwować cały proces.

Przy użyciu kleksów

Rorschach zadawał to samo pytanie
setkom zdrowych i chorych osób,

a brzmiało ono:

co to może być?

Dla Rorschacha nie było istotne to,
co pacjenci faktycznie widzieli,

tylko sposób, w jaki
zabierali się za to zadanie.

Które elementy obrazów ignorowali,
a na jakich się skupiali?

Czy według nich obrazy się ruszały?

Czy kolory niektórych kleksów
pomagały im w odpowiedzi,

czy rozpraszały i przytłaczały?

Rorschach opracował system
kodowania odpowiedzi,

ograniczając szeroką gamę
odpowiedzi do kilku.

Miał empiryczne narzędzie
pomagające badać pacjentów:

kreatywnych i z bujną wyobraźnią,

skupionych na detalach lub na ogóle,

a także takich potrafiących
dostosowywać swoje odpowiedzi.

Niektórzy byli zagubieni

i wciąż podawali tę samą odpowiedź.

Inni dawali niezwykłe i wspaniałe opisy.

Opisy były tak zróżnicowane,
jak same kleksy,

co stwarzało wiele
problemów percepcyjnych,

niektórych łatwiejszych
do zinterpretowania od innych.

Jednak analiza ogólnego podejścia
osoby wykonującej test

dawała prawdziwy wgląd w jej psychologię.

W miarę jak Rorschach badał
coraz więcej osób,

wzory można było pogrupować.

Zdrowi pacjenci ze zbliżoną osobowością

zazwyczaj podchodzili do testu podobnie.

Pacjenci cierpiący
na te same choroby psychiczne

też wypadali podobnie,

przez co test był wiarygodnym
narzędziem diagnostycznym.

Dzięki niemu można było
zdiagnozować dolegliwości

trudne do zidentyfikowania
za pomocą innych dostępnych metod.

W 1921 roku

Rorschach opublikował 10 obrazów
z systemem kodowania,

który według niego przedstawiał

najbardziej zniuansowany obraz
podejścia percepcyjnego ludzi.

Przez kilka kolejnych dekad

test zyskał dużą popularność
w wielu krajach na całym świecie.

W latach 60.

kliniki w Stanach posiłkowały się
10 milionami jego kopii.

Niestety niecały rok po publikacji testu

Hermann Rorschach niespodziewanie zmarł.

Bez mentora trzymającego
wszystko w ryzach,

test, do którego metodycznie
zebrał tak wiele danych,

zaczęto używać na wiele dziwnych sposobów.

Przeprowadzono go
na nazistowskich zbrodniarzach wojennych

z nadzieją, że wskaże on korzenie
masowego mordu w psychice.

Antropolodzy pokazali obrazki
odległym społecznościom

jako pewien rodzaj
uniwersalnego testu osobowości.

Pracodawcy byli uprzedzeni,
decydując o zatrudnieniu

na podstawie wykresów dekodowania.

Gdy tylko test wyszedł z klinik
i zetknął się z kulturą masową,

jego reputacja wśród naukowców zmalała

i zaprzestano go używać
w kontekście medycznym.

Dziś test nadal wzbudza kontrowersje.

Wielu uważa, że został obalony.

Jednak gdy w 2013 roku sprawdzono
dokumentację badania Rorschacha,

okazało się, że jeśli się go prawidłowo
użyje, to wyniki mają uzasadnienie.

Może to pomóc w diagnozie
chorób psychicznych

lub w stworzeniu profilu
psychologicznego pacjenta.

Wprawdzie nie jest kluczem
do ludzkiego umysłu,

żaden test nie jest.

Jednak wizualne podejście
i brak dobrych lub złych odpowiedzi

pomaga psychologom namalować

obraz ludzkiego postrzegania świata.

Dzięki temu jesteśmy o krok bliżej

do zrozumienia wzorów
kryjących się za percepcją.