Σουάμι Νταγιανάντα Σαρασουάτι: Το καθολικό ταξίδι της συμπόνιας

Ο Σουάμι Νταγιανάντα Σαρασουάτι ξετυλίγει τα παράλληλα μονοπάτια της προσωπικής ανάπτυξης και της επίτευξης της αληθινής συμπόνιας.Μας καθοδηγεί μέσα απο κάθε βήμα της αυτο-συνειδητοποίησης, απο την αβοήθητη νηπιακή ηλικία στην άφοβη πράξη της μέριμνας για τους άλλους.

Ένας άνθρωπος, ένα παιδί γιενιέται

και για αρκετό καιρό

είναι καταναλωτής.

Δεν μπορεί να είναι συνειδητά συνεισφέρον.

Είναι αβοήθητο.

Δεν ξέρει καν πως να επιβιώσει,

παρόλο που είναι προικισμένο με το ένστικτο της επιβίωσης.

Χρειάζεται την βοήθεια της μητέρας, ή μιας παραμάνας, για να επιβιώσει.

Δεν έχει την δυνατότητα να αμφισβητήσει το άτομο που το περιθάλπτει.

Οφείλει να παραδοθεί ολοκληρωτικά.

όπως κάποιος παραδίνεται σε έναν αναισθησιολόγο.

Οφείλει να παραδωθεί ολοκληρωτικά.

Αυτό υποδηλώνει πολύ εμπιστοσύνη.

Αυτο συνεπάγεται οτι το έμπιστο άτομο

δεν θα παραβιάσει την εμπιστοσύνη.

Καθώς το παιδί μεγαλώνει,

αρχίζει να ανακαλύπτει

ότι το έμπιστο άτομο παραβιάζει την εμπιστοσύνη.

Δεν γνωρίζει καν την λέξη "παραβιάζω".

Επομένως, πρέπει να κατηγορήσει τον εαυτό του.

Μια δίχως λόγια κατηγορία,

που είναι δυσκολότερη να την ξεδιαλύνει,

την ανέκφραστη αυτο-κατηγορία.

Καθώς το παιδί μεγαλώνει για να γίνει ενίληκας,

μέχρι στιγμής, έχει υπάρξει καταναλωτής,

όμως η ανάπτυξη ενός ανθρώπου,

έγκειται στην ικανότητα αυτου ή αυτής να συνεισφέρει,

να είναι συνεισφέρων.

Δεν μπορεί κανείς να συνεισφέρει εκτος αν αισθάνεται ασφαλής,

αν αισθάνεται μεγάλος,

αν αισθάνεται: "Έχω αρκετά".

Το να είσαι συμπονετικός δεν είναι κάτι εύκολο.

Δεν είναι και τόσο απλό.

Πρέπει κανείς να ανακαλύψει μια αδιαφιλονίκητη μεγαλοσύνη σεαυτόν.

Αυτή η μεγαλοσύνη πρέπει να επικεντρώνεται σεαυτόν,

όχι σε σχέση με λεφτά,

όχι σε σχέση με την εξουσία που ασκείς,

όχι σε σχέση με την όποια θέση κατέχεις στην κοινωνία,

αλλά να επικεντρώνεται σεαυτόν.

Τον εαυτό του οποίου έχεις επίγνωση.

Σε τούτο τον εαυτό πρέπει να επικεντρώνεται, μια μεγαλοσύνη, μια ολότητα,

αλλιώς, η συμπόνια είναι απλώς μια λέξη και ένα όνειρο.

Μπορείς να είσαι συμπονετικός περιστασιακά,

περισσότερο ωθούμενος από ενσυναίσθηση

παρά από συμπόνια.

Δόξα τω Θεώ είμαστε ενσυναιθητικοί.

Όταν κάποιος πονά, συμμεριζόμαστε τον πόνο.

Σε έναν αγώνα του Wimbledon,τον τελικό,

οι δύο αυτοί τύποι το παλέυουν μέχρι τέλους.

Καθένας έχει κερδίζει δύο σετ.

Μπορεί ο καθένας τους να νικήσει

Όλα για όσα ιδρώσαν μέχρι στιγμής δεν έχουν νόημα.

Ένας νικά.

Το εθιμοτυπικό του τένις θέλει και τους δύο παίκτες να έρθουν στο δίχτυ

και να δώσουν τα χέρια.

Ο νικητής γρονθοκοπά τον αέρα

και φιλά το έδαφος,

Πετά την μπλούζα του σαν κάποιος να την περίμενε.

(Γέλιο)

Και αυτός ο τύπος πρέπει να έρθει στο δίχτυ.

Και έρχεται στο δίχτυ,

βλέπεις, όλο του το πρόσωπο αλλάζει.

δείχνει σαν να εύχεται να μην είχε κερδίσει.

Γιατί; Ενσυναίσθηση.

Έτσι είναι η καρδιά του ανθρώπου.

Κανείς που φέρει ανθρώπινη καρδιά απαρνιέται αυτή την ενσυναίσθηση.

Καμία θρησκεία δεν μπορεί να το απαλείψει αυτό με τον δογματισμό.

Καμία κουλτούρα,κανένα έθνος, και εθνικισμός,

τίποτα δεν μπορεί να το αγγίξει

επειδή είναι ενσυναίσθηση.

Και η ικανότητα του συναισθάνεσθαι,

είναι το παράθυρο μέσα απο το οποίο επικοινωνείς με τους ανθρώπους,

κάνεις κάτι που κάνει την διαφορά στη ζωή κάποιου.

Ίδιες λέξεις, ίδιος χρόνος.

Η ευσπλαχνία δεν ορίζεται σε μία φόρμα.

Δεν υπάρχει Ινδική συμπόνια.

Δεν υπάχει Αμερικάνικη συμπόνια.

Είναι υπεράνω εθνους, φύλου, ηλικίας.

Γιατί; Επειδή ενυπάρχει σε όλους.

Βιώνεται απο τους ανθρώπους περιστασιακά.

Λοιπόν αυτή η περιστασιακή συμπόνια,

δεν είναι αυτή για την οποία μιλάμε.

Δεν θα μείνει ποτέ περιστασιακή.

Κατόπιν εντολής, δεν μπορείς να κάνεις ένα πρόσωπο συμπονετικό.

Δεν μπορείς να πεις, "Σε παρακαλώ αγάπησέ με."

Την αγάπη την ανακαλύπτεις.

Δεν είναι μια πράξη,

παρόλο που στην Αγγλική γλώσσα, είναι πράξη επίσης.

Θα επανέλθω σε αυτό αργότερα.

Λοιπόν κανείς οφείλει να ανακαλύψει μία κάποια ολότητα.

Θα εγκωμιάσω το ενδεχόμενο να είναι κανείς πλήρης,

κάτι το οποίo είναι στα όρια της εμπειρίας του καθένος από εμάς.

Παρόλη την τραγικότητα της ζωής του,

κάποιος είναι ευτυχισμένος σε στιγμές που είναι λίγες και αραιές.

Και αυτός που είναι ευτυχισμένος,

ακόμα και για ένα χονδροκομμένο αστείο,

δέχεται τον εαυτό του, και επίσης την τάξη των πραγμάτων την οποία βιώνει.

Δηλαδή το σύμπαν όλο,

τα γνωστά και άγνωστα πράγματα.

Όλα είναι απολύτως αποδεκτά

καθώς ανακαλύτεις την ολότητα μέσα σου.

Το υποκείμενο, εγώ,

και το αντικείμενο, η τάξη των πραγμάτων,

διαχέονται σε μια ενότητα,

μια εμπειρία που κανείς δεν μπορεί να πει "Σε μένα δεν θα συμβεί,"

μια ετερόκλητη εμπειρία κοινή για όλους.

Αυτή η εμπειρία επιβεβαιώνει ότι ,παρ'όλους τους περιορισμούς σου,

όλα σου τα θέλω, τις επιθυμίες, τα ανικανοποίητα, και τις πιστωτικές κάρτες,

και τις απολύσεις,

και τελικά, την φαλάκρα,

Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος.

Αλλά κατ'επέκταση η λογική είναι

ότι δεν χρειάζεται να ικανοποιήσεις την επιθυμία σου να είσαι ευτυχισμένος.

Η ευτυχία αυτή καθεαυτή είσαι εσύ, η ολότητα, που θέλεις να είσαι.

Δεν υπάρχει επιλογή σε αυτό.

Αυτό απλώς επιβεβαιώνει την πραγματικότητα

οτι η ολότητα δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό απο εσένα,

δεν μπορεί να είναι "μείων εσυ".

Δεν μπορεί παρά να είναι "εσύ"

Δεν μπορείς να είσαι μέρος της ολότητας

και ταυτόχρονα να είσαι το όλον.

Η στιγμή της ευτυχίας αποκαλύπτει αυτή την πραγματικότητα,

αυτή την συνειδητοποίηση, αυτή την ανακάλυψη.

Ίσως να είμαι το όλον.

Ίσως ο Σουάμι να έχει δίκιο.

Ίσως ο Σουάμι να έχει δίκιο. Ξεκινάς μια νέα ζωή.

Και όλα αποκτούν νόημα.

Δεν έχω πια λόγο να κατηγορώ τον εαυτό μου.

Αν κάποιος θέλει να κατηγορήσει τον εαυτό του, έχει ένα εκατομμύριο λόγους και βάλε,

αλλά αν πω, παρόλο που το σώμα μου είναι περιορισμένο,

αν είναι μαύρο, τότε δεν είναι λευκό, αν είναι λευκό τότε δεν είναι μαύρο,

το σώμα είναι περιορισμένο με όποιο τρόπο κι αν το δεις.Περιορισμένο.

Η γνώση σου είναι περιορισμένη, η υγεία είναι περιορισμένη,

και η δύναμη συνεπώς περιορισμένη,

και η ευθυμία θα είναι περιορισμένη.

Η συμπόνια θα είναι περιορισμένη.

Τα πάντα θα είναι απεριόριστα.

Δεν μπορείς να κυβερνήσεις την συμπόνια

εκτός κι αν γίνεις απεριόριστος, και κανείς δεν μπορεί να γίνει απεριόριστος,

Ή είσαι ή δεν είσαι.Τελεία και παύλα.

Και δεν υπάρχει τρόπος να μην είσαι απεριόριστος επίσης.

Η ίδια σου η εμπειρία αποκαλύπτει πως, παρ' όλους τους περιορισμούς, εσύ είσαι το όλον.

Και η ολότητα είναι η αλήθεια σου

όταν συνδέεσαι με το σύμπαν.

Είναι αγάπη πρώτα.

Όταν συνδέεσαι με το σύμπαν,

η δυναμική έκφανση της ολότητας

είναι, αυτό που λέμε, αγάπη.

Και απο μόνη της γίνεται συμπόνια

εάν το αντικείμενο με το οποίο σxετίζεσαι προκαλεί αυτό το συναίσθημα.

Τότε αυτό με την σειρά του μετασχηματίζεται σε δώσιμο, σε συνεισφορά.

Εκφράζεσαι επειδή έχεις συμπόνια.

Για να ανακαλύψεις την συμπόνια, πρέπει να είσαι συμπονετικός.

Για να ανακαλύψεις την δυνατότητα του δίνειν και μοιράζεσθαι,

πρέπει να δίνεις και να μοιράζεσαι.

Δεν υπάρχει σύντομος δρόμος. Είναι σαν το κολύμπι κολυμπώντας.

Μαθαίνεις κολύμπι κολυμπώντας.

Δεν μπορείς να μάθεις κολύμπι σε ένα στρώμα αφρού και μετά να μπεις στο νερό.

(Γέλιο)

Μαθαίνει κολύμπι κολυμπώντας. Μαθαίνεις ποδήλατο ποδηλατώντας.

Μαθαίνεις να μαγειρεύεις μαγειρεύοντας,

έχοντας κάποιους συμπονετικούς ανθρώπους γύρω σου

να τρώνε αυτά που μαγειρεύεις.

(Γέλιο)

Και, συνεπώς, αυτό που λέω είναι ότι,

πρέπει προσποιούμενος να το καταφέρεις.

(Γέλιο)

Πρέπει έτσι να κάνεις.

Ο προκάτοχός μου έτσι το εννοούσε.

Πρέπει να το κάνεις πράξη.

Πρέπει να πράξεις συμπονετικά.

Δεν υπάρχει ρήμα για την συμπόνια,

αλλά υπάρχει επίρρημα για την συμπόνια.

Αυτό είναι ενδιαφέρον για μένα.

Πράττεις συμπονετικά.

Όμως από την άλλη πως να πράξεις συμπονετικά εάν δεν έχεις συμπόνια;

Τότε είναι που υποκρίνεσαι.

Προσποιείσαι και τα καταφέρνεις.Αυτό είναι το μάντρα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

(Γέλιο)

Προσποιείσαι και τα καταφέρνεις.

Πράττεις συμπονετικά, σαν να έχεις συμπόνια,

δάγκωσε το χείλος σου,

χρησιμοποίησε όλο το σύστημα στήριξης,

αν γνωρίζεις πως να προσευχηθείς, προσευχήσου.

Αναζήτα την συμπόνια.

και άσε με να πράξω συμπονετικά.

Κάν'το.

Θα ανακαλύψεις την συμπόνια

και επίσης σιγά- σιγά την σχετική συμπόνια,

και σιγά- σιγά, ίσως αν πάρεις την σωστή εκπαίδευση,

θα ανακαλύψεις πως η συμπόνια είναι μια δυναμική έκφανση

της αλήθειας σε εσένα, που είναι η ενότητα, η ολότητα,

και αυτό είσαι.

Με αυτές τις λέξεις, σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)