Το προσφυγικό σύστημα μας καταρέει. Αυτός είναι ο τρόπος για να το διορθώσουμε

Ένα εκατομμύριο πρόσφυγες έφτασαν στην Ευρώπη φέτος, αναφέρει ο Αλεξάντερ Μπετς, και η "αντίδραση μας, ειλικρινά, ήταν αξιολύπητη." Ο Μπετς μελετάει την αναγκαστική μετανάστευση, την αδύνατη επιλογή για τις οικογένειες ανάμεσα στους καταυλισμούς, την αστική φτώχεια και τα επικίνδυνα παράνομα ταξίδια προς την ασφάλεια. Σε αυτή την διορατική ομιλία, μας παρουσιάζει τέσσερις τρόπους για να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τους πρόσφυγες, έτσι ώστε να μπορέσουν να προσφέρουν άμεσα στο νέο τους σπίτι. «Δεν υπάρχει τίποτα το αναπόφευκτο σχετικά με το κόστος των προσφύγων» υποστηρίζει ο Μπετς. «Είναι άνθρωποι με ικανότητες, ταλέντα, φιλοδοξίες, με την ικανότητα να προσφέρουν -αν τους αφήσουμε.»

Υπάρχουν στιγμές
που νιώθω πραγματικά ντροπή

που είμαι Ευρωπαίος.

Το προηγούμενο έτος,

περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι
έφτασαν στην Ευρώπη ζητώντας βοήθεια,

και η αντίδραση μας ήταν αξιολύπητη.

Υπάρχουν τόσες πολλές αντιφάσεις.

Θρηνούμε τον τραγικό θάνατο

του δίχρονου Άλαν Κούρντι,

και όμως, από τότε,
περισσότερα από 200 παιδιά

έχουν πνιγεί στη Μεσόγειο.

Έχουμε διεθνείς συνθήκες

που αναγνωρίζουν ότι οι πρόσφυγες
είναι μια κοινή ευθύνη,

και όμως δεχόμαστε
ότι ο μικροσκοπικός Λίβανος

φιλοξενεί περισσότερους Σύρους
από όλη την Ευρώπη μαζί.

Οδυρόμαστε για την ύπαρξη των λαθρεμπόρων,

όμως έχουμε κάνει αυτή,
τη μόνη βιώσιμη δίοδο

για την αναζήτηση ασύλου στην Ευρώπη.

Έχουμε έλλειψη εργατικού δυναμικού,

αλλά εμποδίζουμε ανθρώπους που ταιριάζουν

στις οικονομικές
και δημογραφικές μας ανάγκες

να έρθουν στην Ευρώπη.

Διακηρύσσουμε τις φιλελεύθερες αξίες μας
αντίθετα από τον ισλαμικό φονταμενταλισμό,

και όμως,

έχουμε κατασταλτικές πολιτικές

που καθυστερούν
τις αιτήσεις ασύλου παιδιών,

που χωρίζουν παιδιά
από τις οικογένειες τους,

και δημεύουν
τις περιουσίες των προσφύγων.

Τι κάνουμε;

Πώς έφτασε η κατάσταση ως εδώ

ώστε υιοθετήσαμε μια τόσο απάνθρωπη
αντίδραση σε μια ανθρωπιστική κρίση;

Δεν πιστεύω ότι έγινε
επειδή οι άνθρωποι δεν νοιάζονται,

ή τουλάχιστον δεν θέλω να πιστεύω
ότι έγινε επειδή δεν νοιάζονται.

Πιστεύω ότι έγινε επειδή
οι πολιτικοί μας δεν έχουν όραμα,

ένα όραμα για να υιοθετήσουν
ένα διεθνές προσφυγικό σύστημα

που δημιουργήθηκε πριν 50 χρόνια

για έναν ανανεωμένο
και παγκοσμιοποιημένο κόσμο.

Αυτό που θέλω
είναι να κάνω ένα βήμα πίσω

και να ρωτήσω δύο
πραγματικά θεμελιώδεις ερωτήσεις,

δύο ερωτήσεις που όλοι πρέπει να κάνουμε.

Πρώτον, γιατί το σημερινό σύστημα
δεν λειτουργεί;

Και δεύτερον, τι μπορούμε
να κάνουμε για να το διορθώσουμε;

Το σύγχρονο προσφυγικό καθεστώς

δημιουργήθηκε μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο
από αυτούς τους τύπους.

Ο βασικός σκοπός του είναι να διασφαλίσει

ότι, όταν μια χώρα καταρρέει, ή χειρότερα,
στρέφεται εναντίων των πολιτών της,

οι άνθρωποι θα έχουν κάπου να πάνε

για να ζήσουν με ασφάλεια και αξιοπρέπεια
μέχρι να μπορέσουν να γυρίσουν πίσω.

Δημιουργήθηκε για καταστάσεις
ακριβώς σαν αυτή της Συρίας σήμερα.

Μέσω μιας διεθνούς σύμβασης που
υπογράφηκε από 147 κυβερνήσεις,

της σύμβασης του 1951
για το Καθεστώς των Προσφύγων,

και ενός διεθνούς οργανισμού,
της ΥΑΗΕΠ (UNHCR),

τα κράτη δεσμεύτηκαν να φιλοξενούν
αμοιβαίως στο έδαφος τους ανθρώπους

που φεύγουν εξαιτίας
συγκρούσεων και καταδιώξεων.

Όμως, σήμερα το σύστημα καταρρέει.

Θεωρητικά, οι πρόσφυγες έχουν
το δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο.

Στην πράξη, οι μεταναστευτικές πολιτικές
μπλοκάρουν τον δρόμο προς την ασφάλεια.

Θεωρητικά, οι πρόσφυγες έχουν το δικαίωμα
σε έναν τρόπο ενσωμάτωσης,

ή επιστροφής στην χώρα από όπου προήλθαν.

Ωστόσο, στην πράξη γίνονται
σχεδόν μια αιώνια εκκρεμότητα.

Θεωρητικά, οι πρόσφυγες
είναι μια κοινή διεθνής ευθύνη.

Στην πράξη, εξαιτίας της γεωγραφίας
οι χώρες κοντά στις συγκρούσεις

δέχονται τη μεγάλη πλειοψηφία
των παγκόσμιων προσφύγων.

Το σύστημα δεν είναι χαλασμένο
επειδή οι κανόνες είναι λάθος.

Φταίει το ότι δεν τους εφαρμόζουμε επαρκώς
σε έναν κόσμο που αλλάζει,

και αυτό είναι
που πρέπει να αναθεωρήσουμε.

Θέλω να σας εξηγήσω λίγο
πώς δουλεύει το σύστημα σήμερα.

Πώς δουλεύει το καθεστώς των προσφύγων;

Όχι με μια ολοκληρωμένη θεσμική οπτική,

αλλά από την οπτική ενός πρόσφυγα.

Φανταστείτε μια Σύρια γυναίκα.

Ας την πούμε Αμίρα.

Η Αμίρα, για μένα, αντιπροσωπεύει πολλούς
ανθρώπους που συνάντησα στην περιοχή.

Η Αμίρα, όπως και το 25%
των προσφύγων στον κόσμο,

είναι γυναίκα με παιδιά·

και δεν μπορεί να γυρίσει στο σπίτι της
γιατί είναι από αυτή την πόλη

που βλέπετε μπροστά σας, την Χομς:

μια κάποτε όμορφη και ιστορική πόλη

που τώρα είναι μόνο ερείπια.

Άρα, η Αμίρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

Όμως η Αμίρα δεν έχει ελπίδα
επανεγκατάστασης σε μια τρίτη χώρα,

επειδή αυτό είναι σαν το τζόκερ,

διαθέσιμο μόνο για το 1%
των προσφύγων παγκοσμίως.

Επομένως, η Αμίρα και η οικογένεια της

αντιμετωπίζουν μια αδύνατη επιλογή.

Έχουν τρείς βασικές επιλογές.

Η πρώτη είναι η Αμίρα να πάει
σε έναν καταυλισμό.

Στον καταυλισμό, θα την βοηθήσουν·

υπάρχουν, όμως, λίγες προοπτικές
για την Αμίρα και την οικογένεια της.

Οι καταυλισμοί βρίσκονται
σε έρημες, άγονες περιοχές,

συχνά μέσα στην έρημο.

Στον καταυλισμό του Ζαατάρι στην Ιορδανία,

μπορείς να ακούσεις τις βόμβες
πέρα από τα σύνορα το βράδυ, στη Συρία.

Υπάρχει περιορισμένη
οικονομική δραστηριότητα.

Η εκπαίδευση είναι χαμηλής ποιότητας.

Σε παγκόσμια κλίμακα,

περίπου το 80% των προσφύγων
που βρίσκονται σε καταυλισμούς

πρέπει να μείνουν εκεί
το λιγότερο πέντε χρόνια

Είναι μια μίζερη επιβίωση,

και προφανώς γι΄αυτό,

μόνο το 5% των Σύριων το επιλέγει.

Εναλλακτικά, η Αμίρα μπορεί
να πάει προς μια αστική περιοχή

σε μια γειτονική χώρα,
όπως το Αμμάν ή η Βηρυτός

Αυτό έχει επιλέξει το 75%
των Σύρων προσφύγων.

Εκεί, ωστόσο, υπάρχουν - επίσης -
μεγάλες δυσκολίες.

Οι πρόσφυγες σε τέτοιες περιοχές συνήθως
δεν έχουν το δικαίωμα να δουλέψουν.

Συνήθως δεν έχουν πρόσβαση σε βοήθεια.

Όταν η Αμίρα και η οικογένεια της
ξοδέψουν τις οικονομίες τους,

θα μείνουν με πολύ λίγα και πιθανών
θα αντιμετωπίσουν την αστική ανέχεια.

Υπάρχει και μια τρίτη επιλογή,

και είναι μια που επιλέγουν
όλο και περισσότεροι Σύροι.

Η Αμίρα μπορεί να αναζητήσει την ελπίδα
για την οικογένεια της

ρισκάροντας τις ζωές τους
σε ένα επικίνδυνο ταξίδι

σε μια άλλη χώρα,

και είναι αυτό που βλέπουμε
στην Ευρώπη σήμερα.

Σε όλο τον κόσμο, παρουσιάζουμε τους
πρόσφυγες με μια σχεδόν αδύνατη επιλογή,

ανάμεσα σε τρεις επιλογές:

καταυλισμός, αστική ανέχεια
και επικίνδυνα ταξίδια.

Για τους πρόσφυγες, αυτή η επιλογή είναι
το διεθνές προσφυγικό καθεστώς σήμερα.

Όμως πιστεύω ότι είναι μια λάθος επιλογή.

Νομίζω ότι μπορούμε
να αναθεωρήσουμε αυτή την επιλογή.

Ο λόγος που περιορίζουμε
αυτές τις επιλογές

είναι ότι πιστεύουμε

πως αυτές είναι οι μόνες επιλογές
που έχουν οι πρόσφυγες,

αλλά δεν είναι.

Οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν το θέμα
ως ένα ασήμαντο ζήτημα,

ότι αν επιδοτήσουμε τους πρόσφυγες
θα επιβάλουμε το κόστος στους πολίτες.

Τείνουμε να κάνουμε την μαζική εικασία

ότι οι πρόσφυγες είναι το αναπόφευκτο
κόστος ή βάρος της κοινωνίας.

Όμως δεν χρειάζεται να είναι.
Μπορούν να προσφέρουν.

Αυτό που υποστηρίζω

είναι ότι υπάρχουν τρόποι
για να διευρύνουμε το εύρος των επιλογών

και ακόμη, να ευνοηθούν όλοι οι υπόλοιποι:

οι χώρες και οι κοινότητες υποδοχής,

οι κοινωνίες και οι ίδιοι οι πρόσφυγες.

Θέλω να σας προτείνω τέσσερις τρόπους

μεταμόρφωσης του τρόπου της σκέψης μας
για τους πρόσφυγες.

Και οι τέσσερις τρόποι έχουν ένα κοινό:

όλοι είναι τρόποι που αξιοποιούμε
τις ευκαιρίες της παγκοσμιοποίησης,

κινητικότητας και αγορών,

και αναβαθμίζουν τον τρόπο που σκεφτόμαστε
για το ζήτημα των προσφύγων.

Το πρώτο που θέλω να σκεφτώ

είναι η ιδέα του ευνοϊκού κλίματος,

και ξεκινάει με την βασική παραδοχή

ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι όπως όλοι,

όμως αντιμετωπίζουν έκτακτες καταστάσεις.

Μαζί με τους συναδέλφους μου στην Οξφόρδη,

ξεκινήσαμε ένα ερευνητικό πρόγραμμα
στην Ουγκάντα

μελετώντας την
οικονομική ζωή των προσφύγων.

Δεν επιλέξαμε την Ουγκάντα επειδή
είναι αντιπροσωπευτική των χωρών υποδοχής.

Δεν είναι. Είναι διαφορετική.

Αντίθετα με τις περισσότερες
χώρες υποδοχής στον κόσμο,

η Ουγκάντα έδωσε μια οικονομική ευκαιρία
στους πρόσφυγες.

Τους έδωσε το δικαίωμα να δουλέψουν.
Τους έδωσε ελευθερία μετακινήσεων.

Το αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά

και για τους πρόσφυγες
και για την κοινότητα.

Στην πρωτεύουσα, την Καμπάλα,

είδαμε ότι το 21% των προσφύγων έχουν
επιχειρήσεις που απασχολούν κι άλλα άτομα,

και το 40% αυτών των εργαζομένων

είναι υπήκοοι της χώρας υποδοχής.

Με άλλα λόγια, οι πρόσφυγες
δημιουργούν δουλειές

για τους κατοίκους της χώρας υποδοχής.

Ακόμη και στους καταυλισμούς
βρήκαμε εξαιρετιά παραδείγματα

ζωντανών, ανθηρών
και καινοτόμων επιχειρήσεων.

Για παράδειγμα, σε έναν καταυλισμό
που λέγεται Νακιβάλε,

βρήκαμε παραδείγματα Κονγκολέζων προσφύγων

με επιχείρηση
ανταλλαγής ψηφιακής μουσικής.

Βρήκαμε κάποιον από τη Ρουάντα
που είχε μια επιχείρηση

που επέτρεπε στους νέους
να παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια

σε ανακυκλωμένες κονσόλες παιχνιδιών
και ανακυκλωμένες τηλεοράσεις.

Αντίθετα με τς προβλέψεις
των υπερβολικών περιορισμών,

οι πρόσφυγες καινοτομούν·

ο κύριος που βλέπετε εδώ είναι
ένας Κονγκολέζος που λέγεται Ντεμού-Κάι.

Ο Ντεμού-Κάι έφτασε
στον καταυλισμό με πολύ λίγα,

αλλά ήθελε να γίνει σκηνοθέτης.

Έτσι με φίλους και συναδέλφους του,
ξεκίνησε ένα κοινοτικό ραδιοφωνικό σταθμό,

νοίκιασε μια κάμερα,

και τώρα φτιάχνει ταινίες.

Έφτιαξε δύο ντοκιμαντέρ

με και για την ομάδα μας,

και έφτιαξε μια
επιτυχημένη επιχείρηση με πολύ λίγα.

Αυτά τα παραδείγματα

πρέπει να καθοδηγούν τις αντιδράσεις μας
προς τους πρόσφυγες.

Αντί να βλέπουμε πρόσφυγες

σαν αναπόφευκτα εξαρτημένους από
την ανθρωπιστική βοήθεια,

πρέπει να τους δώσουμε τις ευκαιρίες
για να ανθίσουν.

Ναι, τα ρούχα, οι κουβέρτες,
τα καταφύγια, το φαγητό

είναι όλα σημαντικά
στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης,

όμως πρέπει να κοιτάξουμε
και πέρα από αυτό.

Πρέπει να παρέχουμε ευκαιρίες για
συνδεσιμότητα, ηλεκτρισμό,

παιδεία, το δικαίωμα στην εργασία,

πρόσβαση σε κεφάλαια και τράπεζες.

Όλοι οι τρόποι με τους οποίους
θεωρούμε δεδομένο

ότι είμαστε συνδεδεμένοι
με την παγκόσμια οικονομία,

μπορούν και πρέπει
να εφαρμοστούν και στους πρόσφυγες.

Η δεύτερη ιδέα που θέλω να συζητήσω
είναι οι οικονομικές ζώνες.

Δυστυχώς, δεν έχουν όλες
οι χώρες υποδοχής στον κόσμο

την προσέγγιση της Ουγκάντα.

Οι περισσότερες χώρες δεν ανοιγουν
τις οικονομίες τους στους πρόσφυγες

με τον ίδιο τρόπο.

Υπάρχουν, όμως, εναλλακτικές πρακτικές
επιλογές που μπορούμε να εφαρμόσουμε.

Τον περασμένο Απρίλιο, ταξίδεψα
στην Ιορδανία με το συνάδελφό μου,

τον οικονομολόγο ανάπτυξης Πόλ Κόλιερ,

και σκεφτήκαμε μια ιδέα όσο ήμασταν εκεί

με την διεθνή κοινότητα και την κυβέρνηση,

μια ιδέα για να
βρούμε δουλειά στους Σύρους

στηρίζοντας την
εθνική στρατηγική ανάπτυξης της Ιορδανίας.

Η ιδέα είναι μια οικονομική ζώνη,

στην οποία θα μπορέσουμε πιθανών
να αφομοιώσουμε την εργασία των προσφύγων

με την εργασία των Ιορδανών κατοίκων.

Σε μόλις 15 λεπτά απόσταση
από τον καταυλισμό του Ζαατάρι,

το σπίτι 83.000 προσφύγων,

υπάρχει μια οικονομική ζώνη

η Περιοχή Ανάπτυξης
του βασιλιά Χουσεΐν Μπιν Ταλάλ.

Η κυβέρνηση έχει ξοδέψει
πάνω από εκατό εκατομμύρια δολάρια

για να τη συνδέσει
με το ηλεκτρικό και το οδικό δίκτυο,

Όμως λείπουν δύο πράγματα:

πρόσβαση στην αγορά
και εισροή επενδύσεων.

Τι θα γινόταν αν οι πρόσφυγες
μπορούσαν να δουλέψουν εκεί

αντί να ξεμένουν στους καταυλισμούς,

στηρίζοντας τις οικογένειες τους
και αναπτύσσοντας δεξιότητες

πριν γυρίσουν πίσω στη Συρία;

Καταλάβαμε ότι αυτό μπορεί
να ωφελήσει την Ιορδανία,

η στρατηγική ανάπτυξης της οποίας
χρειάζεται ένα άλμα:

από μια χώρα μέσου εισοδήματος
σε μια βιομηχανική.

Μπορεί να οφελήσει τους πρόσφυγες,
και θα μπορούσε να συνεισφέρει

στη μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Συρίας,

αναγνωρίζοντας ότι πρέπει
να περιθάλψουμε τους πρόσφυγες

ως το καλύτερο υλικό
για την ανοικοδόμηση της χώρας.

Δημοσιεύσαμε την ιδέα
στο περιοδικό Φόρεϊγν Αφφαιρς.

Ο Βασιλιάς Αμπντουλάχ
αντιλήφθηκε την ιδέα.

Ανακοινώθηκε πριν δύο εβδομάδες
στο Συνέδριο της Συρίας στο Λονδίνο

και μια δοκιμή
θα ξεκινήσει το καλοκαίρι.

(Χειροκρότημα)

Η τρίτη ιδέα που θέλω να σας παρουσιάσω

είναι το ταίριασμα προτιμήσεων
ανάμεσα στα κράτη και τους πρόσφυγες

που οδηγεί στα χαρούμενα αποτελέσματα
που βλέπετε στη σέλφι

της Άνγκελα Μέρκελ
και ενός Σύρου πρόσφυγα.

Δεν ρωτάμε τους πρόσφυγες τι θέλουν,
πού θέλουν να πάνε,

αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να το κάνουμε

και να είναι όλοι καλύτερα.

Ο οικονομολόγος Άλβιν Ροθ ανέπτυξε
την ιδέα του ταιριάσματος των αγορών,

όπου η κατάταξη προτιμήσεων των μερών
διαμορφώνει μια ενδεχόμενη αντιστοιχία.

Οι συνάδελφοι μου Γουίλ Τζόουνς
και Άλεξ Τέιτελμποϊμ

αναζήτησαν τρόπους για να εφαρμοστεί
αυτή η ιδέα στους πρόσφυγες

ζητώντας τους να ταξινομήσουν
τους επιθυμητούς προορισμούς τους,

επιτρέποντας και στα κράτη να ταξινομήσουν
τον τύπο των προσφύγων που θέλουν

με κριτήρια δεξιοτήτων ή γλώσσικά κριτήρια

και αφήνοντας τα να ταιριάξουν.

Φυσικά, πρέπει
να φτιάξουμε ποσοστώσεις

για θέματα όπως η διαφορετικότητα
και η ευπάθεια,

αλλά είναι ένας τρόπος αύξησης
των πιθανοτήτων του ταιριάσματος.

Η ιδέα του ταιριάσματος
χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία

για να ταιριάξουν, για παράδειγμα,
μαθητές με πανεπιστήμια,

δότες νεφρού με ασθενείς,

και βρίσκεται στους αλγόριθμους
των ιστοσελίδων γνωριμιών.

Γιατί να μην το εφαρμόσουμε για να δώσουμε
περισσότερες επιλογές στους πρόσφυγες;

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί
και σε εθνικό επίπεδο,

όπου μια μεγάλη προκλήση
που αντιμετωπίζουμε

είναι να πείσουμε τις τοπικές κοινωνίες
να δεχτούν πρόσφυγες.

Για την ώρα, στη χώρα μου, για παράδειγμα,

στέλνουμε μηχανικούς σε αγροτικές περιοχές
και αγρότες στις πόλεις,

πράγμα που δεν έχει νόημα.

Το ταίριασμα των αγορών προσφέρεται
για να φέρουμε αυτές τις επιλογές κοντά

και να ακούσουμε τις ανάγκες και τις
απαιτήσεις των πληθυσμών που φιλοξενούν

και τους ίδιους τους πρόσφυγες.

Η τέταρτη ιδέα που θέλω να παρουσιάσω
είναι οι ανθρωπιστικές βίζες.

Οι περισσότερες τραγωδίες
και το χάος που είδαμε στην Ευρώπη

μπορούσαν σίγουρα να αποτραπούν.

Προέρχεται από την βασική αντίφαση
στην ευρωπαϊκή πολιτική περί ασύλου

που είναι η παρακάτω:

για να ζητήσεις άσυλο στην Ευρώπη,

πρέπει να έρθεις αυθόρμητα συμμετέχοντας
σε ένα από αυτά τα επικίνδυνα ταξίδια

που περιέγραψα.

Γιατί είναι απαραίτητα αυτά τα ταξίδια
ταξίδια στην εποχή των φτηνών αεροπορικών

και των σύγχρονων προξενικών ικανοτήτων;

Είναι εντελώς αχρείαστα ταξίδια

και πέρυσι, οδήγησαν στο θάνατο
πάνω από 3000 ανθρώπους

στα σύνορα της Ευρώπης
και μέσα στα Ευρωπαϊκά εδάφη.

Αν επιτρεπόταν στους πρόσφυγες

να ταξιδέψουν απευθείας στην Ευρώπη
και να αναζητήσουν άσυλο,

θα το είχαμε αποφύγει αυτό·

και υπάρχει τρόπος να το κάνουμε,
μέσω της χρήσης της ανθρωπιστικής βίζας,

που θα επιτρέπει στους ανθρώπους
να πάρουν μια βίζα από μια πρεσβεία

ή ένα προξενείο σε μια γειτονική χώρα

και τότε απλώς να φύγουν

μέσω πλοίου ή αεροπλάνου για την Ευρώπη.

Κοστίζει περίπου χίλια ευρώ

να σε περάσει ένας διακινητής
από την Τουρκία στα Ελληνικά νησιά.

Κοστίζει 200 ευρώ για να πάρεις μια φτηνή
πτήση από την Αλικαρνασσό στη Φρανκφούρτη.

Αν το επιτρέπαμε αυτό στους πρόσφυγες
θα είχαμε σημαντικά πλεονεκτήματα.

Θα έσωζε ζωές,

θα αφάνιζε την αγορά των λαθρέμπορων

και θα σταματούσε το χάος που βλέπουμε
στην είσοδο της Ευρώπης

σε περιοχές όπως τα Ελληνικά νησιά.

Η πολιτική μας εμποδίζει να το κάνουμε
αυτό αντί για μια μια λογική λύση.

Και αυτή είναι μια ιδέα
που έχει εφαρμοστεί.

Η Βραζιλία υιοθέτησε
μια πρωτοποριακή προσέγγιση

όπου πάνω από 2000 Σύροι είχαν τη
δυνατότητα να πάρουν ανθρωπιστική βίζα,

να μπουν στη Βραζιλία και να ζητήσουν
ιδιότητα πρόσφυγα με την άφιξη τους.

Με αυτό το σχέδιο,
κάθε Σύρος που πέρασε από εκεί

έλαβε την ιδιότητα του πρόσφυγα
και αναγνωρίστηκε σαν γνήσιος πρόσφυγας.

Υπάρχει και ένα
ιστορικό προηγούμενο για αυτό.

Από το 1922 μέχρι το 1942,

χρησιμοποιήθηκαν αυτά τα διαβατήρια Νάνσεν
σαν ταξιδιωτικά έγγραφα

επιτρέποντας σε 450.000 Ασσύριους,
Τούρκους και Τσετσένους

να ταξιδέψουν στην Ευρώπη

και να λάβουν την ιδιότητα του πρόσφυγα
αλλού στην Ευρώπη.

Το Διεθνές γραφείο Νάνσεν

έλαβε το βραβείο Νόμπελ

ως αναγνώριση της βιωσιμότητας
της στρατηγικής του.

Και οι τέσσερις ιδέες που σας παρουσίασα

είναι τρόποι για να αυξήσουμε
τις επιλογές της Αμίρα.

Τρόποι για να προσφέρουμε
καλύτερες επιλογές στους πρόσφυγες

πέρα από αυτές τις βασικές,
αδύνατες τρεις επιλογές που σας εξήγησα

και θα επωφελούνται άλλοι.

Κλείνοντας, πραγματικά χρειαζόμαστε
ένα νέο όραμα,

ένα όραμα που αυξάνει
τις επιλογές των προσφύγων,

αλλά και που αναγνωρίζει
ότι δεν χρειάζεται να είναι βάρος.

Δεν υπάρχει τίποτα το αναπόφευκτο
σχετικά με το κόστος των προσφύγων.

Ναι, είναι μια ανθρωπιστική ευθύνη,

όμως είναι άνθρωποι με ικανότητες
ταλέντα, φιλοδοξίες,

με την ικανότητα να συνεισφέρουν,
αν τους αφήσουμε.

Στον νέο κόσμο,

η μετανάστευση δεν θα σταματήσει.

Αυτό που βλέπουμε στην Ευρώπη
θα είναι εδώ για πολλά χρόνια.

Οι άνθρωποι
θα συνεχίσουν να μετακινούνται,

θα συνεχίσουν να εκτοπίζονται,

και πρέπει να βρούμε λογικές, ρεαλιστικές
λύσεις για να το διαχειριστούμε·

όχι βασιζόμενοι στις παλιές λογικές
της ανθρωπιστικής βοήθειας,

όχι βασιζόμενοι στη λογική
της φιλανθρωπίας,

αλλά χτίζοντας πάνω στις ευκαιρίες

που προσφέρει η παγκοσμιοποίηση,
οι αγορές και η κινητικότητα.

Σας παροτρύνω όλους να ξυπνήσετε
και παροτρύνω τους πολιτικούς μας

να ξυπνήσουν για αυτή την πρόκληση.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)