Y jenerasyonu hakkında anlattığımız hikâye -- ve dışarıda bıraktıklarımız

Y jenerasyonu şimdi ABD'deki en geniş ve en çeşitli yetişkin popülasyonu -- ama sık sık tembel, yetkili avokadolu tost hayranları olan eski bama kalıp düşüncelere indirgeniyorlar, diyor yazar Reniqua Allen. Bu açıklayıcı konuşmada beyaz olmayan Y jenerasyonunun gözden kaçmış hikâyelerini paylaşıyor ve jenerasyona dair daha geniş, daha incelikli bir görüş sunuyor.
"Y jenerasyonu bir bütün değildir," diyor.

Görünüşte

Troy, her şeyin mümkün olduğunu
düşünen bir Y kuşağı insanı.

Kibirli, benmerkezci,

insanların düşündüğünden
daha zeki olduğuna ikna olmuş.

Favori sohbet konuları kızlar,
spor ayakkabılar ve arabalar --

sadece birkaç yıl önce ergen olan
biri için büyük bir sürpriz değil.

Ama Troy'un kişisel özellikleri --

korkmuş, sıkıntılı
ve gelecekten emin olmayan birinin

izlerini ortaya çıkarıyor.

Troy aynı zamanda jenerasyonunun
bilinen birçok pozitif özelliğini de

bünyesinde barındırıyor.

Girişimci bir ruh,

bağımsız bir özellik

ve ebeveynlerine bağlılık.

Sıkı çalışmaya inanıyor,

hem yasal hem de kayıt dışı
ekonomilerde işler denemiş

ama bir şansı olmamış

ve sadece yolunu bulmaya çalışıp

hâlâ iki dünya arasında dans ediyor.

Birkaç yıl önce Troy ile tanıştığımda

yerel bir golf kulübünde
takım taşıyıcılığı yapıyordu,

çoğunlukla varlığının
farkında bile olmayan

zengin insanların çantalarını taşıyordu.

Ondan önce Facebook'ta
spor ayakkabı satıyordu.

Çubuk şeker ve su satmayı bile denedi

ama ailesine yardım edebilecek
veya bir araba alacak

yeterli parayı biriktirmekten çok uzaktı.

Troy, Jamaikalı göçmen annesinin
ne kadar çalıştığını

ve ne kadar az karşılık aldığını gördü

ve bir ant içti --

farklı bir yönde gitmeye ant içti.

Kendini uyuşturucu satarken buldu.

Sonra yakalandı

ve şimdi sonraki adımlarını
planlamaya çalışıyor.

Paranın güce eşdeğer olduğu bir ülkede,

hızlı para, kısa süreliğine de olsa
onun gibi genç insanlara

hayatları üzerinde kontrol hissi veriyor

ama o, bunu daha çok
istikrar istediği için yapmıştı.

Bana "İyi bir hayat istedim" dedi.

"Açgözlü davrandım ve yakalandım."

Ama Troy ile ilgili harika olan şey

hâlâ Amerikan rüyasına inanıyor olması.

Hâlâ sıkı çalışarak,

tutuklanmış olmasına rağmen,

yükselebileceğine inanıyor.

Troy'un hayalleri
gerçekleşti mi bilmiyorum.

Girdiği sorunlu gençler programında
ortadan kayboldu

ve unutulmaya yüz tuttu

ama konuştuğumuz o günde,

şunu söyleyebilirim ki Troy her şeyden çok

biri hayallerini dinlediği
ve geleceğini sorduğu için

mutluydu.

Bu yüzden ne zaman bir sürü genç,
siyahi Y kuşağının

hayallerini gerçekleştirmek için
yüzleştiği gerçekliği düşünsem

Troy ve iyimserliğini düşünüyorum.

Onlara sıkı çalıştıkları sürece

istedikleri her şey
olabileceklerini söyleyen

ama gerçekten oturup
onların hayallerini dinlemeyen,

mücadelelerini anlamayan bir dünyada

bir sürü siyahi Y kuşağı gencin

katlanmak zorunda olduğu
tüm zorlukları düşünüyorum.

Eğer ilerleyen, sağlıklı ve medeni
bir toplum istiyorsak

bu jenerasyonu gerçekten
dinlememiz gerekiyor

çünkü beyaz ırktan olmayan Y kuşağı,

ABD ve dünya nüfusunun
büyük bir bölümünü onlar oluşturuyor.

Y kuşağı hakkında konuşurken

yani sıklıkla ayrıcalıklı olduğunu
düşünen, tembel, fazla eğitimli,

suya sabuna dokunmayan
ve narsist olarak etiketlenen bir grup,

konuşmalar genelde
avokadolu tost, pahalı latteler

ve yurt dışında havalı işler
etrafında dönüyor --

tüm bunları muhtemelen daha önce duydunuz.

Ama Y kuşağı, tamamen birbirine
benzeyen bireylerden oluşmuyor.

Oyuncu Lena Dunham

bu jenarasyonun
medyadaki temsilcisi olabilir

ama Troy ve onunki gibi sesler de
hikâyenin parçası.

Hatta Y kuşağı bu ülkedeki
en geniş ve en kapsamlı

yetişkin popülasyonu.

Amerikalı Y jenerasyonunun
yüzde 44'ü beyaz ırktan değil

ama genellikle bunu hiç bilmezsiniz bile.

Tabii, 1981 ve 1996 arası doğan
bu popülasyon içinde

benzerlikler var.

Belki birçoğumuz avokadolu tostu
ve latteleri seviyoruz --

ben seviyorum, değil mi?

Ama aynı zamanda
olağanüstü farklılıklar da var,

genelde beyaz olmayan
ve beyaz Y kuşağı arasında.

Hatta hepsinden çok,

neredeyse farklı dünyalarda
yaşıyormuşuz gibi görünüyor.

Siyahi Y kuşağı,

son zamanlarda yazdığım
bir kitap için araştırdığım bir grup,

bu gruba geldiğimizde mükemmel örnek

veya sahip olduğumuz kör nokta.

Örneğin,

ev sahipliği oranımız daha düşük,

öğrenci borcumuz daha yüksek,

seçmen kaydı kabinlerinde
daha çok kimlik sorgulamamız var,

daha yüksek oranda hapse atılıyoruz...

daha az para kazanıyoruz,

işsizlik oranımız daha yüksek --

üniversiteye gitsek bile,
bunu söylemeliyim--

ve daha az oranda evleniyoruz.

Dürüstçe, bu aslında sadece başlangıç.

Bu sıkıntıların hiçbiri
özellikle yeni değil, değil mi?

Amerika'daki genç siyahi insanlar
hikâyelerini anlatmak için

yüzyıllardır gerçekten mücadele ediyor.

1800'lerdeki İç Savaş'tan sonra

Yeniden Yapılanma,
köleliğin bitişiyle gelecek olan

eşitliği sağlamakta başarısız oldu,

bu yüzden genç insanlar
ayrımcı Jim Crow politikasından

kaçmak için Kuzey'e ve Batı'ya taşındı.

Sonra, ülkenin büyük kısmında
ayrımcılık şiddetle devam ederken

1950 ve 1960'larda genç siyahiler
insan hakları mücadelelerine

öncülük ederek yardımcı oldular.

Ondan sonra, bazı insanlar siyah gücünü
benimseyip Kara Panterler oldular

ve sonraki jenerasyon,

seslerinin duyulduğundan emin olmak için
hip-hop'a başvurdu.

Sonra Barack Obama,

o da bir fark yaratmayı umuyordu.

Bu başarısız olduğunda,

hâlâ vahşice hırpalandığımızı
fark ettiğimizde,

dünyaya bizim hayatlarımızın hâlâ
önemli olduğunu haber vermek zorundaydık.

Şimdi, teknoloji,
acımızın ve mücadelemizin

dünyaya yayınlanmasına izin verdiğinde

merak ediyoruz, sırada ne var?

Ülkemiz her zamankinden daha kutuplaşmış

ama bize hâlâ pantolonumuzu
yukarı çekmemizi,

saygı göstermemizi,
daha az kızgın olmamızı,

daha çok gülmemizi,
sıkı çalışmamızı söylüyorlar.

Y jenerasyonunun kendi tavırlarının bile
güncellemesi gecikmiş.

Bu "uyanık" grup hakkında 2015'te
Washington Post'un yaptığı araştırmada

beyaz Y jenerasyonunun %31'inin
siyahilerin daha tembel olduğunu düşündüğü

ve %23'ünün siyahilerin, onlar kadar
zeki olmadığını söylediği bulundu.

Bunlar benim için
şaşırtıcı ve şok edici şeyler.

Ve bu cevaplar,
geçmişteki jenerasyonlardan

çok da farklı değil,

bu da maalesef gösteriyor ki

bu jenerasyon, geçmişteki
basma kalıp yargıları ve klişeleri

tekrar ediyor.

2014'te David Binder ve MTV tarafından
yürütülen bir araştırma --

ailelerinin, genç Y jenerasyonunun
%84'üne herkesin eşit olması gerektiğini

öğrettiğini ortaya çıkardı.

Bu çok güzel bir şey,
gerçekten pozitif bir adım.

Ama bu grubun sadece yüzde 37'si

aileleriyle gerçekten
ırk hakkında konuşmuş.

Bir şeylerin neden bazı insanlara
karışık geldiğini anlayabiliyorum.

Kesinlikle başarı elde eden
siyahi Y jenerasyonlular var.

Marvel'ın "Kara Panter"i,

siyahi bir Y jenerasyonlu Ryan Coogler
yönetti, başkaları sergilendi,

türlü türlü rekor kırdı.

Donald Glover, Lena Waithe, Issa Rae
gibi yaratıcıların

televizyon dizileri var.

Beyoncé tam bir kraliçe, değil mi?

O her şey.

Genç siyahi yazarlar ödüller kazanıyor,

Serena Williams hâlâ
tenis kortlarına hükmediyor,

onu sevmeyenlere rağmen

ve adaylığını koyan
bir sürü yeni siyasetçi ve aktivist var.

Ben de zevk aldığım
tüm bu siyahi neşe anlarını

öldürmek istemiyorum

ama şunu açıklamak istiyorum,

bu kazançlar, 400 yıldır
burada olan insanlar için

fazla seyrek.

Bu çılgınca, değil mi?

Ve çoğu insan hâlâ büyük resmi
anlayamıyor, değil mi?

Hikâyelerimiz hâlâ yanlış anlaşılmış,

vücutlarımızdan hâlâ faydalanılıyor

ve sesimiz?

Her gün verdiğimiz mücadeleyi

hâlâ pek de önemsemeyen bir dünyada
sesimiz susturuluyor.

Bu yüzden hikâyelerimiz anlatılmalı,

çok çeşitli şekillerle,

bir dizi ses tarafından,

çeşitli ve incelikli konularda konuşulmalı

ve gerçekten dinlenmeliler.

Üstelik sadece Amerika'da değil, değil mi?

Tüm dünyada böyle.

Y jenerasyonu, dünya popülasyonunun
yüzde 27'sini oluşturuyor.

Bu yaklaşık iki milyar insan demek.

Birleşmiş Milletler'in yanı sıra
Hindistan'da, Çin'de,

Endonezya'da, Bali'de

dünyadaki Y jenerasyonunun
%50'sini oluşturan bu yerlerde,

Y jenerasyonunun beyaz, genelde erkek,
heteroseksüel hikâyesi,

hikâyenin sadece yarısını anlatıyor.

Paleti genişletmeye çalışan
bir sürü insan var.

Hikâyelerini anlatmaya ve Y jenerasyonu
kalıp yargısını kırmaya çalışıyorlar.

Güney Afrika'da Cecil Rhodes heykellerini
protesto eden öğrenciler de,

İngiltere'den bizi güldüren
Michaela Coel de,

Nijeryalı hayatı hakkındaki görüşleri
online olarak şekillendiren Uche Eze de.

Ama şunu belirtmek istiyorum--

şunu herkese açıklamak istiyorum,

bir şeylerin 20. yüzyılda olduğundan

daha eşit görünmesi,

her şeyin adil olduğu anlamına gelmiyor.

Deneyimlerimizin adil olduğu
anlamına gelmiyor

ve kesinlikle ırkçılığı aşmış
bir toplumun,

hakkında bu kadar çok konuştuğumuz şeyin,

gerçekleşmeye yaklaştığı
anlamına gelmiyor.

Joelle'i düşünüyorum,

orta sınıflı 20 yaşlarında
her şeyi "doğru yoldan" yapan biri

ama hayallerindeki okula gidemedi
çünkü çok pahalıydı.

Veya Jalessa,

beyaz yaşıtları gibi işini
orta derecede yapamayacağını

bilen biri.

Veya Trina, eğer beyaz bir kadın olsaydı
insanların alışılmadık ailevi kararlarını

daha farklı yargılayacağını bilen biri.

Veya oyuncu AB,

Hollywood'da aldığı rollerin
ten rengi yüzünden farklı olduğunu

bilen biri.

Bir de Simon var.

Simon, şüphesiz bir şekilde
bir başarı örneği olurdu.

San Francisco'da bir teknoloji şirketinin
mali işler müdürü,

MIT'den mezun olmuş

ve dünyanın en yeni teknoloji
şirketlerinin bazılarında çalışmış.

Ama Simon'a Amerikan rüyasına ulaşıp
ulaşamadığını sorduğumda

cevap vermesi biraz zaman aldı.

Gerçekten rahat bir hayatı olduğunu
kabul ederken,

kabul etti ki farklı şartlar altında

daha farklı bir yol seçebilirdi.

Simon fotoğrafçılığı çok seviyor

ama bu, onun için
hiç gerçek bir seçenek olmamış.

"Ailem bana böyle bir şey için

para yardımı yapamazdı," dedi Simon.

"Belki bunu çocuklarım yapabilir."

İşte bu tarz hikâyeler --

daha sessiz olan, göze çarpmayanlar --

genelde Y jenerasyonunun eşsiz
ve söylenmemiş hikâyelerini ortaya çıkarıp

topluluklar arasında hayal etmenin bile
nasıl farklı olduğunu gösteriyor.

Bu yüzden bu jenerasyonun hikâyelerini
gerçekten dinlemeli ve duymalıyız,

her zamankinden çok şimdi,

1946-1964 arası doğanlar yaşlanıp
Y jenerasyonu öne çıkarken.

İstediğimiz kadar Brooklyn'de
iş paklamaları veya avokadolu tostlar

hakkında konuşabiliriz

ama siyahi Y jenerasyonunun,
nüfusun büyük bir kısmının

seslerini ve hikâyelerini duymazdan gelmek

sadece bölünmeyi arttıracaktır.

Bu yüzden siyahi ve beyaz olmayan
Y jenerasyonunun

ve tüm renklerdeki insanların

hikâyeleri anlatılmalı

ve aynı zamanda dinlenmeli.

Ülkemiz ve dünyamız
çok daha iyi bir durumda olur.

Teşekkürler.

(Alkış)