Jak praca pomogła mi przetrwać leczenie raka

Kiedy prawniczka Sarah Donnelly dowiedziała się, że zachorowała na raka, szukała pocieszenie u przyjaciół i rodziny, ale znalazła też cel i stabilizację
w swojej pracy zawodowej. W bardzo osobistej prelekcji o tym, dlaczego i jak nadal pracowała, prelegentka pokazuje, że praca może pomóc ludziom
w okresie leczenia poważnych chorób, co przynosi obustronne korzyści.

Był czerwiec 2014 roku.

Miałam 30 lat.

Odebrałam telefon od mojej lekarki,

która oznajmiła, że są wyniki moich badań.

Poszłam do niej podczas przerwy na lunch,

a ona z przykrością powiedziała mi,
że mam raka piersi.

Na początku nie chciałam jej uwierzyć.

Jestem prawnikiem,
więc potrzebowałam dowodu.

Wstyd się przyznać,

ale wstałam i podeszłam do niej,

żeby spojrzeć jej przez ramię
i zweryfikować,

co było napisane
na kartce leżącej przed nią.

(Śmiech)

Nowotwór złośliwy.

Nadal nie chcąc uwierzyć w to, spytałam:

"Czy jest pani pewna, że to jest rak?".

(Śmiech)

Powiedziała, że jest pewna.

Wróciłam do pracy,
przekazałam najpilniejsze sprawy

i zaczęłam robić dodatkowe testy,
żeby sprawdzić, czy są przerzuty.

Wtedy praca nie była najważniejsza.

Zastanawiałam się,
jak powiem rodzinie i znajomym,

że mam raka.

Jak odpowiem na pytania,

czy jest bardzo źle i czy będzie OK,

kiedy sama tego nie wiedziałam.

Zastanawiałam się,

czy kiedyś będę mogła
założyć rodzinę z moim partnerem.

Myślałam, jak to powiedzieć mamie,

która też miała raka piersi,
będąc ze mną w ciąży.

Wiedziałaby, jak się czuję

i czego mam się spodziewać.

Nie chciałam jednak, żeby wróciły jej
wspomnienia z tamtego czasu.

Nie wiedziałam wtedy,

że praca odegra
ogromną rolę w moim leczeniu,

że dzięki niej i moim współpracownikom

poczuję się wartościowym człowiekiem,

a nie kolejnym przypadkiem w statystykach.

To praca dała mi stabilność i rutynę,

kiedy musiałam podjąć
trudne decyzje osobiste,

i kiedy odczuwałam niepewność.

Jak wtedy, kiedy musiałam zdecydować
o rodzaju rekonstrukcji piersi.

Pomyślicie, że w tamtym okresie

szukałam wsparcia u przyjaciół i rodziny.

Oczywiście tak było.

Ale ostatecznie,
to moi koledzy i koleżanki z pracy

odegrali największą rolę
w codziennych zmaganiach.

Dzięki nim śmiałam się.

Byliśmy zżytym zespołem.

Łączyło nas kilka zabawnych anegdot,

jak ta, kiedy przypadkiem usłyszeli,
jak ktoś pyta mnie,

co robię, że mam tak błyszczące
i doskonałe włosy,

nie wiedząc, że noszę perukę,

a była naprawdę dobra

i rano nie miałam problemów
z ułożeniem włosów.

(Śmiech)

W takich chwilach doceniałam ich wsparcie

i zastanawiałam się,
co bym zrobiła bez tych relacji.

Rozmawiałam z wieloma osobami,
głównie z kobietami,

które nie poznały takich relacji,

bo nie miały możliwości pracy
w trakcie leczenia.

Przyczyn jest wiele,

ale myślę, że głównym powodem są
zbyt autorytatywni pracodawcy,

którzy chcą, żeby chorzy zrezygnowali
z pracy, skupili się na sobie

i wrócili, kiedy będą się lepiej czuć.

Tak właśnie mówią.

Chociaż intencje ich są dobre,

bo wiem, jakie korzyści mi to przyniosło,

jednak bardzo mnie martwi,

kiedy mówi się ludziom,
że nie mogą lub nie powinni pracować,

kiedy oni chcą i fizycznie mogą to robić.

Zaczęłam szukać informacji o tym,
co pracodawca powinien zrobić,

kiedy pracownik mówi mu, że ma raka.

Według australijskiego prawa
rak oznacza niepełnosprawność.

Jeśli nie jesteś w stanie
wykonywać swoich obowiązków,

to ustawa o dyskryminacji
niepełnosprawności zobowiązuje pracodawcę

do dokonania należytych zmian
w zakresie twoich obowiązków,

żebyś mógł kontynuować pracę.

Jak wyglądałyby takie zmiany
w moim przypadku?

Wiedziałam, jaki wpływ na pracę
będzie miała moja choroba.

Wizyty u lekarza w godzinach pracy

i czas potrzebny na dojście do siebie
po zabiegach chirurgicznych.

Jako typowy prawnik,

dokładnie sprawdziłam,
czego mogę oczekiwać po leczeniu.

Przyznam, że głównie
za pomocą Doktora Google,

co nie było zbyt mądre
i czego nie polecam innym.

(Śmiech)

Byłam gotowa na fizyczne efekty uboczne,

ale przerażały mnie objawy
zwane chemobrainem.

Zespół takich objawów
powoduje utratę pamięci,

zaburzenia koncentracji

i umiejętności rozwiązywania problemów.

Zastanawiałam się, jak mogłabym
pracować jako prawnik,

gdyby to mnie dotknęło.

Czy musiałabym rzucić pracę?

Jak rozmawiałabym z szefem

o zmianach w zakresie moich obowiązków,

jeśli nie wiedziałabym,
jak choroba na mnie wpłynie.

Miałam szczęście,
bo mój szef wspierał mnie.

Był szczęśliwy, obserwując,
jak się sprawy mają

i nie wymagał, żeby wszystko
było zaplanowane z góry.

Miałam szczęście,

bo nawet jeśli nie znał
zapisów o "należytych dostosowaniach",

to kierował się zdrowym rozsądkiem.

Jednak nie wszyscy tak robią.

Każdy, kto przechodzi leczenie,
obserwuje, jak ono wpływa na niego

i jakie powoduje ograniczenia.

Chory musi się do tego dostosować.

Ja nauczyłam się stosować
różne triki w leczeniu,

jak to, że przed chemioterapią

musiałam być dobrze nawodniona

i musiałam być rozgrzana,
bo to pomagało pielęgniarce znaleźć żyły.

Pamiętajcie, żeby nie jeść
ulubionego jedzenia

przed ani po chemii,

bo zwymiotujecie to

i już nigdy nie będziecie
chcieli na to patrzeć.

(Śmiech)

Dla mnie to było straszne.

Stosowałam też triki,
żeby radzić sobie z pracą.

Ustawiałam chemię na rano w poniedziałki.

Wiedziałam, że od wyjścia
z poradni onkologicznej

miałam cztery godziny,
zanim docierało do mnie zamroczenie

i zaczynało być mi niedobrze.

W tym czasie przeglądałam maile
i wykonywałam ważne telefony.

Ten najgorszy stan mijał
w ciągu 48 godzin.

Wtedy z domu logowałam się do biura.

Leczenie trwało, a ja wiedziałam,
czego się spodziewać.

Razem ze współpracownikami
potrafiłam zaplanować,

co jestem w stanie zrobić

i w jakim terminie.

Jednak pamiętam wahanie w ich głosie,

kiedy musieli mnie o coś poprosić,

kiedy oczekiwali, że zrobię to
w określonym czasie.

A nie były to osoby

obawiające się wyznaczania
nieprzekraczalnego terminu.

(Śmiech)

Czułam, że nie chcą wywierać na mnie
dodatkowego nacisku

w okresie mojego leczenia.

Doceniałam tę wrażliwość,

ale chciałam, żeby wyznaczać mi terminy.

To było w zasięgu mojej kontroli,

coś, co mogłam kontrolować,

w przeciwieństwie do wielu rzeczy,
nad którymi nie panowałam.

Pracując z domu,

myślałam o tym, jakie ustalenia

powinni podejmować pracodawcy
w obecnych czasach,

gdzie jeden na dwóch Australijczyków

zachoruje na raka przed 85 rokiem życia.

Ponieważ coraz dłużej
jesteśmy aktywni zawodowo,

jest duże prawdopodobieństwo,
że poważnie zachorujemy,

będąc nadal czynnymi zawodowo.

Technologia umożliwia nam
zdalną pracę w dowolnym czasie,

dlatego dokonywanie należytych zmian
nie dotyczy już jedynie tego,

czy fizycznie jest się w stanie
pracować w biurze.

Takie zmiany nie dotyczą tylko

wydłużenia przerwy czy zapewnienia
wygodniejszego krzesła,

chociaż to też jest potrzebne.

Musimy przynajmniej zastosować

elastyczność polityki i strategii firmy,

którą opracowaliśmy dla różnych sytuacji,

przykładowo dla pracowników,
którzy mają obowiązki rodzinne.

Jak możemy zapewnić ludziom
choćby samą rozmowę

o dokonaniu dla nich należytych zmian,

jeśli pierwsze, co mówi szef to:

"Nie wracaj do pracy,
dopóki nie poczujesz się lepiej".

Dotarło do mnie,

że szefowie muszą mieć obowiązek

przeprowadzania takich rozmów
z pracownikami.

Przykłady ludzi takich jak ja,

którzy odnieśli wielkie korzyści
z pracy podczas leczenia,

muszą być rozpowszechniane.

Myślałam o tym, jak można
poprowadzić takie rozmowy

i wtedy moja wspaniała
koleżanka Camilla Gunn

opracowała niezbędnik "Pracując z rakiem".

Przedstawia w nim zarys działania
dla osób z diagnozą,

ich szefów, opiekunów i współpracowników,

żeby ułatwić rozmowy o chorobie
i wsparcie zawodowe.

Z Camillą odwiedzamy różne organizacje,

rozmawiając o tym, jak ten niezbędnik

może pomóc w przeprowadzaniu rozmów,

które niestety bywają niezręczne.

Bardzo się cieszę, że coraz częściej
korzysta się z tego niezbędnika.

Jaka powinna być pierwsza reakcja szefa

na wiadomość, że pracownik jest chory

i nie wie, jak choroba
wpłynie na jego pracę?

Musi tak powiedzieć:

"O ile czujesz się w stanie
i chcesz pracować,

z przyjemnością opracujemy plan,

żebyś mógł pracować w trakcie leczenia".

Musimy być motorem napędowym
dla ludzi ciężko chorych,

żeby utrzymać ich przy pracy,

a nie autorytatywnie odsuwać ich od niej.

Opowiedziałam swoją historię,
żebyście wiedzieli,

jakie są korzyści z pracy
podczas leczenia.

Chcę też, żebyście zmienili
punkt widzenia,

jeśli sądzicie, że osoba
poddająca się leczeniu

odczuwa tylko nudę,
osłabienie i ciągle wymiotuje.

To też się działo w moim przypadku,

nawet dość często,

ale byłam zdeterminowana, żeby pracować

i to tak dużo, jak przed chorobą.

Mogłam to robić,
bo pracodawca dał mi wybór.

To było najważniejsze,

bo chociaż wydaje się, że to oczywiste,

nie wszyscy dają,
czy zachęcają do takiego wyboru.

A to jest konieczne.

Dziękuję.

(Brawa)