Ananda Shankur Jayant zwalcza raka tańcem.

U słynnej indyjskiej tancerki Anandy Shankar Jayant, w 2008 r. zdiagnozowano raka. Opowiada nam nie tylko jak stawiła czoło chorobie ale także jak ją "przetańczyła". Zaprezentuje taniec będący metaforą siły, która pomogła jej wyzdrowieć.

(Muzyka)

[sanskryt]

To oda do bogini matki,

o której uczą się dzieci w Indiach.

Ja poznałam ją kiedy miałam 4 lata

siedząc u mamy na kolanach.

Wtedy to wprowadziła mnie w świat tańca.

Tak więc zaczęła się

przygoda z tańcem klasycznym.

Od tamtej pory, przez 40 lat,

trenowałam z najlepszymi z branży

występowałam na cały świecie,

uczyłam młodszych i starszych,

tworzyłam, współpracowałam,

robiłam choreografie

i wiodłam bogate życie

pełne sztuki, osiągnięć i nagród.

Ukoronowaniem był rok 2007

kiedy zdobyłam czwarte w kraju

najwyższe indyjskie odznaczenie cywilne, Padmashri

za mój wkład w sztukę.

(Brawa)

Ale nic, nic nie przygotowało mnie

na to co miałam usłyszeć

pierwszego lipca 2008r.

Usłyszałam słowo "rak".

Tak, rak piersi.

Kiedy siedziałam oniemiała w gabinecie lekarskim,

Usłyszałam te słowa,

"rak", "stadium(też:scena)", "stopień".

Do tej pory rak był dla mnie znakiem

zodiaku mojego kolegi

scena to miejsce, na którym występowałam,

a stopnie dostawałam w szkole.

Tego dnia zrozumiałam

że mam niechcianego, nieproszonego,

nowego partnera.

Jako tancerka,

Znam dziewięć rasas (stanów ducha) i navarasas

gniew, waleczność,

odraza, nastrój

i strach.

Myślałam, że wiem co to strach.

Tego dnia nauczyłam się czym jest.

Owładnięta jego ogromem

i uczuciem całkowitej utraty kontroli,

zalewałam się łzami

i pytałam ukochanego męża, Jayanta

"To koniec? Czy to kres mojej drogi?

Koniec z tańcem?"

Wtedy on ze swoim optymizmem

powiedział, "Nie to tylko pauza,

przerwa na leczenie,

później wrócisz do tego co robisz najlepiej"

Zdałam sobie sprawę

że ja, która myślałam, że panuję nad swoim życiem,

panuję tylko nad trzema rzeczami:

Myślami, umysłem

obrazami tworzonymi przez te myśli

oraz działaniami pochodzącymi od nich.

Znajdowałam się

w wirze emocji

i depresji skąd ktoś,

z natłokiem problemów,

chciałby przenieść się do kojącej krainy zdrowia i szczęścia.

Chciałam się przenieść

tam, gdzie chciałam być,

dlatego potrzebowałam czegoś.

Czegoś co wyciągnęłoby mnie z tego wszystkiego.

Więc osuszyłam łzy,

i zadeklarowałam światu

mówiąc: "Rak to tylko jedna strona biografii

i nie pozwolę aby miała wpływ na resztę mojego życia."

Zobowiązałam się także światu,

że stawie temu czoło

i nie pozwolę aby to rak mnie pokonał.

Jednak aby wyjść z tego

i znaleźć się tam gdzie chciałam być

potrzebowałam czegoś.

Potrzebowałam kotwicy, wzoru,

uchwytu

o który mogę się zaczepić

abym mogła się wydostać.

Odnalazłam to w tańcu

moim tańcu, w sile, energii, pasji,

moim oddechu życia.

Nie było to łatwe.

Uwierzcie, z pewnością nie było.

Jak zachować entuzjazm

kiedy z pięknej kobiety

w 3 dni zmieniasz się w łysą?

Jak nie zwątpić

kiedy ciało wykańcza chemioterapia,

gdy wchodzenie po schodach staje się torturą,

dla kogoś kto mógł tańczyć przez 3 godziny?

Jak nie zostać przytłoczonym

przez cierpienie i rozpacz?

Chciałam tylko zwinąć się i płakać.

Ale mówiłam sobie, że o strachu i łzach

nie może być mowy.

Więc będę zapędzać do mojego studia,

moje ciało, umysł i ducha, co dzień do studia,

i uczyć się tego czego uczyłam się

kiedy miałam 4 lata, od nowa,

odmieniona, nauczona, przemieniona.

To było bardzo bolesne, ale udało mi się.

Trudne.

Skupiłam się na moich mudrach,

na symbolice tańca,

na poetyckości i metaforze

oraz filozofii samego tańca.

I powoli ruszyłam

z nieszczęśliwego stanu umysłu.

Ale potrzebowałam czegoś innego.

Aby móc pokonać olbrzymi dystans.

I odnalazłam to w metaforze

której nauczyła mnie mama gdy miałam 4 lata.

Metafora Mahishasura Mardhini,

Durgi.

Durga to bogini matka, nieustraszona,

powstała przez zjednoczenie hinduskich bogów.

Durga, wspaniała, barwna, piękna,

jej 18 ramion

gotowych do walki,

pędząca na lwie

aby zniszczyć w walce Mahishasura.

Durga to przykład

kreatywnej kobiecej energii,

lub shakti.

Niezwyciężona Durga.

Uczyniłam z obrazu Durgi

z każdej cechy, każdego odcienia,

obraz siebie.

Umocniona symboliką tego mitu

oraz pasją czerpaną z treningu,

Skupiłam intensywną uwagę na tańcu.

Wyostrzoną do tego stopnia

że tańczyłam parę tygodni po operacji.

Tańczyłam przez chemio i radioterapie,

ku przerażeniu mojego onkologa.

Tańczyłam między chemio i radioterapią

i dręczyłam aby przystał

na terminarz moich występów.

To co zrobiłam

to odwróciłam się od choroby

w stronę tańca.

Owszem, rak jest jedną stroną mojego życia.

Moja opowieść

to historia o pokonaniu trudności,

przeszkód i wyzwań

które niesie życie.

Moja historia to siła myśli

Siła wyboru

Siła skupienia.

To siła przeniesienia swojej

uwagi na rzecz, która tak cię ożywia,

tak pobudza,

że nawet takie coś jak rak staje się nieistotne.

Moja historia to siła metafory.

Siła obrazu.

Moim była Durga,

Niezwyciężona Durga.

Była także nazywana Simhanandini,

ta, która jeździła na lwie.

Jak jak jeździłam,

pokonując wewnętrzną siłą,

moją wewnętrzną przemianą,

uzbrojona tak jak ja w lekarstwa, dzięki którym

kontynuowałam leczenie,

przetrwałam moją walkę z rakiem,

prosząc buntownicze komórki o spokój,

Chcę być uważana nie za ocalałą z choroby,

ale za jej pogromcę.

Przedstawię wam fragment tej pracy

"Simhanandini."

Brawa

Muzyka

Brawa