The Two Types of Random in Game Design

Video spellen zijn vol van
willekeurigheid.

Er zijn roguelikes met procudereel-
gegenereerde level indelingen.

Rollenspellen met willekeurige
ontmoetingen.

Strategie spellen met ongelukkige missen.

En spellen dat je speelt met kaarten,
dobbelstenen, roulette wielen, en random
number generators, oftewel RNG.

Het is allemaal hetzelfde spul, écht:
situaties en systemen waar de uitkomst

niet helemaal wordt bepaald door de
ontwikkelaar of speler, maar wordt vooruit

gedreven door het onvoorspelbare grillen
van damens geluk.

Maar terwijl onvoorspelbaarheid ver-
antwoordelijk is voor soms werkelijk

prachtige momenten zorgt in gaming, kan het
ook een gruwelijke meesteres zijn dat leid

tot oneerlijke uitkomsten en frustreerende
mislukkingen. RNGesus, wie de personificatie

is voor geluk in de gaming gemeenschap, is
vervloekt net zo vaak als hij wordt aanboden

Dus, wat geeft?

Waarom heeft deze ene game ontwerp gereedschap
ervoor gezorgd voor zulke radicale reacties?

Houden wij ervan als geluk gewoon in onze
guns valt, of haten we het als we verliezen

Nee, ik denk van niet

De waarheid is, sommige spel ontwerpers
splitten onvoorspelbaarheid in twee verschillende

concepten, en het herkennen van deze
verschillen kan het geheim zijn tot

het kraken van RNG, en het maken van
geluk meer plezierig dan frustrerend.

Ik ben Mark Brown, en je kijkt Game Maker's
Toolkit, en dit is de twee types van willekeurigheid.

Voordat we daar in verdiepen, denk ik dat we
moeten praten over waarom willekeurigheid wordt

überhaupt wordt gebruikt in spel ontwikkeling.

Voor beginners, willekeurigheid wordt gebruikt
om afwisseling te brengen.

Wel-gemaakte algoritmes kunnen in praktijk
oneindige set-ups, levels, karakters, en problemen uitpompen.

Natuurlijk, een gegenereerd level is bijna
nooit zo goed als compleet als een hand-

gemaakte, maar de duidelijke voordeel is
de diversiteit en hoeveelheid.

Je kan geen game maken zoals Shadow of Mordor
met zijn unieke rollen zoals Orc kapiteinen;

of Minecraft, met zijn oneindig-lange werelden,
zonder een grote klodder van willekeurigheid.

Sommige spellen genereren inhoud één keer, en dan
dat verdelen over alle spelers - dat is

hoe elke No Man's Sky speler dezelfde set
van, uh, 18 quantillioen planeten mag ontdekken.

Anderen spellen genereren nieuwe inhoud elke
keer dat je speelt, dit is hoe spellen in de

roguelike genre werken.

Dat kan gunstig zijn omdat bij het verwijderen
van het vermogen om eindeloos hetzelfde level

te spelen en elke aspect ervan te onthouden,
spelers zijn geforceerd om de onderliggende

mechanismes van het spel te leren, zodat ze
klaar zijn voor wat het algoritme kan gooien

naar ze.

Willenkeurigheid is ook een manier om
een multiplayer spel te balanceren.

In principe, gelukkige rollen en ongelukkige
gelijke spellen limiteren de belangerijkheid

van pure vaardigheid, en geven nieuwere
spelers een kans om vooruit te komen.

Dat is voornamelijk waar wanneer de willenkeurigheid
wordt meegenomen in voorkeur van nieuwe spelers, zoals

in Mario Kart waar willenkeurige voorwerp doosjes
meer genereus zijn voor spelers in de

achterkant van de groep, in plaats van
degenen op de eerste plaats.

Dis is normaal alleen gewild als verwacht
wordt dat spelers van erg verschillende

vaardigheidsniveau's samenspelen - want anders,
kan de willenkeurigheid het verdoezelen van wie

het eigenlijk de meest gevaardigde
strijder is.

Dus daarom is het dat het lijkt alsof in
party-spellen en bord spellen voor families

voorkomt, en niet in Esport-level spul.

Willenkeurigheid kan ook worden gebruikt
om beloningen meer spannend te maken.

Het grijpen van een geweldig nieuw wapen
van een dood lijk in een plunder shooter zoals

Borderlands is veel meer spannender dan als je
weet dat het maar een kleine kans is dat je het krijgt.

Dit kan, natuurlijk, naar het extreem gaan,
het creëren van een Skinner doos truc dat is

ontworpen om je tijd te kosten of, meer
precies, je portomonnee.

En als laatst, willenkeurigheid kan een rol
spelen in een spelers formatie van plannen,

wiens strategieën een aantal stappen
vereist om te behalen.

Het maken van plan vereist informatie - dat
is in principe de staat van het spel's variaties

zoals de vijand's locatie, gezondheid, of
mischien hun intenties of wat ze gaan doen

in de volgende ronde.

De meer informatie we hebben, des te beter
onze plannen kunnen zijn.

Maar té veel informatie kan eigenlijk ook
best problemen veroorzaken.