ترس از چاقی بس است

کلی جین درینک واتر، در جامعه ای که گرفتار وسواس تصویر بدن و ترس از چاقی است، از طریق هنر دست به به اعمال سیاست‌های افراطی در زمینه بدن زده است. او با آوردن بدن‌های بزرگ به فضاهایی که زمانی خارج از محدوده بود-- از صحنه های مد تا جشنواره سیدنی-- به مقابله با تصویر جامعه از این بدن ها می پردازد و همه ما را ترغیب می کند درباره ذهنیت‌های خود دوباره فکر کنیم. او می گوید "بدن‌های چاق و بی پروا می‌تواند مردم را دیوانه کند."

امروز اینجا هستم تا برایتان درباره
بک کلمه کوچک و بسیار قدرتمند سخنرانی کنم،

کلمه ای که مردم تقریباً هر کاری خواهند کرد

تا آن نشوند.

تلاش صنایع میلیارد دلاری

از ترس آن است،

و آنهایی از ما که بی شک آن هستیم

با طوفان بی امانی روبرو هستیم

که در اطراف آن است.

مطمئن نیستم هیچ یک از شما
متوجه شده باشد،

اما من فَت هستم.

نه از نوعی که با حروف کوچک لاتین
نوشته می شود،

یا خپل یا تپل بی آزار.

یا حتی از نوع خوشگذران
یا گرد و قلمبه هم نیستم.

اجازه دهید تظاهر نکنیم.

من فت با حروف بزرگ هستم
از نوع اف-ای-تی با حروف بزرگ.

فیل داخل اتاق هستم.

وقتی روی صحنه رفتم،

بعضی از شما ممکن است تصور کنید،

"اوه، خنده دار میشه،

چون همه میدونن آدمهای چاق
خنده دار هستن."

(خنده)

یا ممکن است تصور کنید،
"اعتماد به نفسش رو از کجا آورده؟"

چون زن چاقی که اعتماد به نفس دارد
تقریباً غیرقابل تصور است.

افرادی از حضار
که علاقمند به مد هستند

ممکن است فکر کنند
فوق العاده به نظر می رسم

با این لباس مارک بت دیتو--

(تحسین)

خیلی ممنون.

در حالی که بقیه ممکن است فکر کنید،

"اوهوم، اگه سیاه بود
خیلی لاغرتر بود."

(خنده)

ممکن است آگاهانه
یا به طور ناخودآگاه، تعجب کنید،

اگر من یا همسرم دیابتی باشیم،

یا بعد از ٧ عصر کربوهیدرات بخوریم.

(خنده)

ممکن است نگران باشید که دیشب
بعد از ٧ عصر کربوهیدرات خوردهاید،

و کلاس ژیمناستیک را
جداً باید عوض کنید.

این داوریها به تدریج شکل می گیرد.

ممکن است هدف، یک فرد
یا یک گروه باشد،

یا علیه خود ما شکل بگیرد.

و این نوع تفکر
چاق هراسی نام دارد.

مانند همه اشکال ظلم نظام مند،

چاق هراسی به شدت
با ساختارهای پیچیده ای

مانند سرمایه داری، مردسالاری
و نژادپرستی عجین شده،

و این باعث می شود به سختی
حتی قابل مشاهده باشد،

چه برسد به چالش کشیدن.

در فرهنگی زندگی می کنیم

که چاق بودن
به معنی بد بودن تلقی می شود--

تنبل، حریص، ناسالم، بی مسؤولیت

و از نظر اخلاقی مظنون.

و تمایل داریم لاغری را

به طور کلی خوب ببینیم--

مسؤولیت پذیر، موفق،

و کسی که کنترل اشتها، بدن
و زندگی را در دست دارد.

این عقاید را بارها می بینیم

در رسانه ها، در سیاست های
دولت در زمینه سلامت،

در مطب پزشکان،

در بحث های روزمره

و در گرایش های خودمان.

حتی ممکن است افراد چاق را مقصر

تبعیضی بدانیم
که با آن روبرو هستند

چون به هرحال، اگر از آن خوشمان نمی آید،
فقط باید وزن خود را کم کنیم.

ساده.

این تمایل به محکومیت چاقی
چنان عجین و یکپارچه شده

با نحوه ارزش گذاری خودمان و یکدیگر

که به ندرت این سؤال پیش می آید
که چرا افراد درشت جثه را تحقیر می کنیم

و این تحقیر از کجا می آید.

اما باید سؤال کنیم،

چون ارزش بیش از حدی
که به ظاهر خود می دهیم

بر تک تک ما اثر می کند.

و آیا واقعاً می خواهیم
در جامعه ای زندگی کنیم

که سرشت انسانی افراد انکار می شود

اگر تابع الگوهای رایج نباشند؟

وقتی ٦ ساله بودم،

خواهرم در پارکینگ منزل
به چند دختربچه باله یاد می داد.

طول و عرض من نسبت به بیشتر
گروه حدود ٣٠ سانتیمتر بیشتر بود.

هنگام اولین اجرا،

به شدت هیجان زده بودم که می خواهم
توتوی صورتی و زیبایی بپوشم.

قرار بود بدرخشم.

در حالی که بقیه دخترها به راحتی
لباسهای رقص خود را می پوشیدند،

هیچ یک از توتوها اندازه من نبود.

مصمم بودم که از اجرا نمانم

پس رو به مادرم کردم

و آن قدر بلند که همه بشنوند

گفتم، "مامان، توتو نمیخوام.

فورفور لازم دارم."

(خنده)

تشکر مامان.

(تشویق)

و با این که آن زمان متوجه نشدم،

پیدا کردن اعتماد به نفس
با آن فورفور باشکوه

اولین گام من در تبدیل شدن
به یک فعال تندرو چاقی بود.

البته ادعا ندارم که
این اعتماد به نفس

به آسانی به دست آمده

پس از آن روز در کلاس.

برعکس.

به زودی آموختم زندگی خارج از
چیزی که اکثریت طبیعی میداند

میتواند یأس آور و منزوی کننده باشد.

٢٠ سال اخیر را مشغول دریافت
و خنثی سازی این پیام ها بوده ام،

پر از فراز و نشیب مثل ترن هوایی.

آشکارا به من خندیده اند،
ماشین های عبوری آزارم داده اند

و به من گفته شده دچار توهم هستم.

گاهی هم غریبه هایی به من لبخند می زنند

که می دانند قدم زدن در خیابان

با اعتماد به نفس و سر بالا یعنی چه.

(تحسین)

تشکر.

و با همه این ها، آن کودک ٦ ساله تندخو
با من مانده است،

و به من کمک کرده
امروز جلوی شما بایستم

به عنوان یک فرد چاق
که متأسف نیست،

فردی که صرفاً نمی خواهد

تابع این گفتمان غالب باشد

که با این بدن در این دنیا
چگونه باید حرکت کنم.

(تشویق)

و من تنها نیستم.

من بخشی از یک جمع بین المللی
از افرادی هستم

که به جای قبول منفعلانه،
انتخاب کرده ایم

که بدن ما بزرگ باشد
و شاید همیشه بزرگ بماند،

فعالانه انتخاب کرده ایم که در این بدن ها
به همین شکلی که امروز هستند رشد کنیم.

آن ها که به توان ما ارج می گذارند
و با محدودیت های آشکار ما به جای مقابله،

کنار می آیند،

آن ها که ارزش سلامت را

به عنوان چیزی جامع تر از یک عدد

در یک جدول منسوخ نمایه وزن بدن می دانند.

در عوض، ما به سلامت روان ارج می گذاریم،
به ارزش خود و این که چه حسی در بدن خود

به عنوان جنبه های حیاتی سلامت کلی داریم.

آنان که نمی خواهند باور کنند
که زندگی در این بدن های چاق

واقعاً مانع چیزی است.

پزشکان، دانشگاهیان و وبلاگ نویسانی هستند

که حجم بی شماری

درباره جنبه های متعدد
این موضوع پیچیده نوشته اند.

افراد چاقی هستند که بدن و زیبایی خود را

در پوشیدن بیکینی بزرگ و تاپ کوتاه می بینند

با نشان دادن بدنی که
یادمان داده اند بپوشانیم.

ورزشکاران چاقی هستند

که دونده ماراتن هستند،
یوگا یا بوکس آموزش می دهند،

و با انجام همه این کارها با قاطعیت
انگشت میانی را به وضع موجود نشان می دهند.

و این افراد به من یاد داده اند
که سیاست های افراطی در مورد بدن

خنثی کننده
فرهنگ شرمساری از بدن ماست.

اما روشن بگویم، منظورم این نیست
که افراد نباید بدن خود را تغییر دهند

اگر این چیزی است که می خواهند.

اعتماد به نفس یکی از درخشان ترین
جلوه های عشق به خود است

و می تواند میلیون ها
روش مختلف داشته باشد،

از مدل مو تا خالکوبی
تا کوچک کردن بدن

تا هورمون تا جراحی
و بله، حتی کاهش وزن.

ساده است: این بدن شماست،

و شما تصمیم می گیرید
بهتر است با آن چه بکنید.

روش من به عنوان یک فعال

انجام همه کارهایی است
که انتظار انجام آن از ما چاق ها نیست،

و کارهای بسیاری می توان کرد،

می توان افراد دیگر را دعوت کرد
و یک کار ذوقی کرد.

وجه مشترک بیشتر این کارها

فضای اعتماد به نفسی است
که اغلب از بدن های بزرگ دریغ می شود،

از راه رفتن مثل مدلها
تا شوی گروهی،

از استخرهای عمومی
تا صحنه های معروف رقص.

و فضای اعتماد به نفس جمعی
نه تنها یک روش هنری قدرتمند

بلکه یک روش بنیادگرایانه
برای شکل گیری جوامع است.

"آکواپورکو" این چنین بود--

(خنده)

تیم شنای موزون زنان چاق.

من با گروهی از دوستان
در سیدنی شروع کردم.

اثر مشاهده چند زن چاق جسور را

با کلاه های گل منگلی شنا

در حالی که لنگهاشان را
بی ملاحظه هوا می کنند

نباید دست کم گرفت.

(خنده)

من در سراسر دوران کاری
یاد گرفتم بدن های چاق ذاتاً سیاسی هستند،

و بدن های چاق و بی پروا

می تواند مردم را دیوانه کند.

وقتی کیت چمپیون کارگردن،

از شرکت معروف
رقص فورس ماژور،

از من به عنوان دستیار هنری دعوت کرد

بر سر کاری که همه رقصنده ها چاق بودند،

دقیقاً پریدم و از فرصت استفاده کردم.

و منظورم دقیقاً است.

این کار به نام "چیزی برای باخت نیست"
با همکاری اجراکننده های درشت جثه ای

اجرا شد که همگی بر اساس تجربه

می توانستتیم اجراهای متنوع و بدیعی
مانند خودمان داشته باشیم.

و تا جایی که بتوانید تصور کنید
از باله به دور بود.

همین که رقص چاق ها
توسط چنین شرکت معروفی اجرا شود

نسبتاً بحث برانگیز بود،

چون چنین چیزی پیش از آن هرگز
در صحنه های معروف رقص

در هیچ جای دنیا سابقه نداشت.

مردم باور نمی کردند.

"منظورت چیه؟ رقصنده های چاق؟

یعنی در حد سایز ١٠ یا ١٢؟

کجا تمرین رقص کردن؟

طاقت یه رقص کامل رو دارن؟"

اما در کمال ناباوری،

همه بلیط های "چیزی برای باخت نیست"
در جشنواره سیدنی به فروش رفت.

معروف شدیم، تور اجرا کردیم،

جوایزی برنده شدیم و درباره ما
به بیش از ٢٧ زبان نوشته شد.

این تصاویر استثنایی از اجرای ما
در سرتاسر دنیا دیده شد.

یادم نیست دقیقاً چندبار
افراد با جثههای مختلف

به من گفتند که نمایش ما
زندگی آنان را تغییر داده،

به آنان کمک کرده تا روابط خود را

با بدن خود و بدن دیگران تغییر دهند،

و آنان را مجبور کرده
بر ذهنیت خود غلبه کنند.

اما البته، کارهایی که
مردم را عصبی می کند

بی مخالف نیست.

به من گفته شده
که چاقی را می ستایم.

به طور وحشیانه تهدید به مرگ

و آزار شده ام به این دلیل که کار من
درباره بدن و زندگی افراد چاق است

و ما را انسان های ارزشمندی می بیند
که داستان های ارزشمندی برای گفتن دارند.

به من گفته شده

"داعشِ همه گیری چاقی"--

(خنده)

نظری که آن قدر پوچ است
که باعث خنده می شود.

اما نشان دهنده وحشت

و دقیقاً رعبی است

که ترس از چاقی می تواند ایجاد کند.

همین ترس است
که صنعت رژیم غذایی را تغذیه می کند،

که بسیاری از ما را از سازش
با بدن هایمان باز می دارد،

برای این که منتظر پژواک این تصویر باشیم

پیش از این که زندگی واقعی را شروع کنیم.

چون فیل واقعی این جا
چاق هراسی است.

فعالان چاقی مخالف
آزاد گذاشتن این ترس هستند.

ما با تشویق اعتماد به نفس
و احترام به یکدیگر

می توانیم این بیزاری جامعه را
به پذیرش کثرت تغییر دهیم

و تجلیل کنیم راه های بی شماری را
که برای داشتن بدن وجود دارد.

متشکرم

(تشویق)