بیایید تا مریخ را به عنوان جایگزین زمین در نظر نگیریم

اختر شناس و همکار ارشد TED لوسیان واکوویز در ماموریت فضایی کپلر ناسا مشغول است و بدنبال مکانهایی در جهان است که امکان حیات وجود دارد. و به همین دلیل نظرات او که از ما می‎خواهد تا در باره مریخ با دقت فکر کنیم شایان توجه است. در این صحبت کوتاه پیشنهاد می‎کند تا نباید به مریخ به عنوان مکانی که بشریت نهایتا بعد از آنکه زمین را تخریب کرد به آن نقل مکان می‎کند فکر کنیم، و باید به اکتشافات سیاره‎ای و حفاظت از زمین به عنوان دو روی یک هدف نگاه کرد. همانطور که می‎گوید « هرقدر که بیشتر به سیاره‎هایی مانند زمین نگاه می‎کنی، بیشتر ارزش سیاره‎مان را درک می‎کنی.»

ما در نقطه اوج تاریخ بشریت هستیم،

گونهای آماده رسیدن به ستارهها و رها کردن
سیارهای که آن را خانه مینامیم.

حتی در همین چند سال گذشته،
توسعه زیادی

در درک جایگاه زمین در جهان پیدا کردهایم.

ماموریت فضایی کپلر ناسا

هزاران سیاره که بدور
ستارههای دیگر میچرخند را تاکنون یافته،

که نشاندهنده آن است که زمین
یکی از میلیاردها سیاره در کهکشان ماست.

کپلر یک تلسکوپ فضایی است

که تغییرات ملایم نور ستاره را درعبور
سیاره از مقابلش اندازه میگیرد،

حتی کاهش مقدار کمی
از نوری که به ما میرسد.

دادههای کپلر، اندازه سیاره

و همچنین فاصلهاش از
ستاره مادر را نشان میدهد.

اینها، به ما کمک میکند تا بفهمیم
آیا این سیارهها کوچک و سنگی هستند،

مانند سیارات زمینسان در منظومه شمسی ما،

و همچنین میزان نوری که
از خورشید شان دریافت میکنند.

و در نتیجه شواهدی از فراهم میآورد که
آیا این سیارههایی که پیدا کردهایم

می تواند سکونتپذیر باشد یا نه.

متاسفانه، هم زمان با آن که این گنجینهها را

از دنیاهایی که میتوانند
مسکونی باشند پیدا میکنیم،

سیاره خودمان زیر بار بشریت خم شده است.

سال ۲۰۱۴ گرمترین سال ثبت شده در تاریخ بود.

یخچالهای طبیعی و یخهای دریایی
که هزاران سال با ما بوده

در طول دههها ناپیدید میشوند.

این تغییرات محیطی در اندازههای سیارهای
که ما ایجاد کردهایم

به سرعت از توان ما در
تغییر مسیرشان پیشی گرفته.

اما من یک داشمند محیط زیست نیستم،
من یک ستاره شناسم.

من سکونت پذیری سیارات که تحت تاثیر
ستاره هایشان است را بررسی میکنم

با این امید که محلهایی
را در جهان پیدا کنیم

که ممکن است حیات را
ورای سیاره مان کشف کنیم.

میشود گفت که من به دنبال معاملات
املاک فرازمینی هستم.

من به عنوان کسی که عمیقا درگیر
جستجوی حیات در جهان است،

میتوانم بگویم که هرچه بیشتر
به دنبال سیاره هایی شبیه زمین باشیم،

بیشتر ارزش سیاره خود را درک می کنیم.

هر کدام از این دنیاهای جدید
ما را دعوت میکنند

تا این سیارههای جدید را با
سیارههایی که خوب میشناسیم مقایسه کنیم:

آنهایی که در منظومه شمسی خودمان هستند.

همسایه خودمان، مریخ را در نظر بگیرید.

مریخ کوچک و سنگی است،
و اگر چه کمی از خورشید دور است،

بالقوه میتوانست یک دنیای قابل سکونت باشد

اگر توسط ماموریتی فضایی
مانند کپلر پیدا میشد.

در حقیقت، ممکن است مریخ
در گذشته مسکونی بوده،

و این بخشی از دلیل آن است که که ما
مریخ را تا این حد مطالعه می کنیم.

مریخ نوردهای ما، مثل «کنجکاوی»،
در سطح آن حرکت میکنند،

و آن را برای یافتن شواهدی از آغاز
حیاتی که میشناسیم، جستجو میکنند.

مدار گردهایی مانند MAVEN
از جو مریخ نمونه برداری میکنند،

تا بفهمند که چگونه ممکن است مریخ
حیات قبلی خود را از دست داده باشد.

شرکتهای خصوصی فضایی امروزه نه تنها
سفر های کوتاه فضایی را عرضه میکنند

بلکه امکان وسوسه انگیز
زندگی در مریخ را مطرح میکنند.

اما اگر چه این مناظر مریخ

شبیه صحراهای جهان خودمان است،

مکانهایی که شبیه تصورات ما
از کاشفان مرزهای

زمین است.

مریخ جای بسیار بدی برای زندگی است.

در مقایسه با محلهایی که
تا کنون مسکونی نکردهایم

در صحراهای سیاره خودمان،

محلهایی که در مقایسه با
مریخ بسیار مساعدترند.

حتی در خشکترین و
مرتفعترین مکانهای زمین،

هوا مطبوع و سرشار از اکسیژن است

که در هزاران مایل دورتر و
جنگلهای بارانی ما تولید شده.

نگرانم -- نگرانم که این هیجان
در مورد مسکونی کردن مریخ و دیگر سیارات

همراه با سایهای بلند و تاریک باشد:

تصور و باور بعضیها

که مریخ آنجاست که ما را از تخریبی که
خود ایجاد کردهایم

تخریب تنها سیاره واقعا مسکونی
که میشناسیم یعنی زمین، نجات دهد.

هر قدر هم که من اکتشافات
میان سیارهای را دوست دارم،

عمیقا با این تصور مخالفم.

دلایل زیادی برای رفتن
به مریخ وجود دارد،

اما اگر کسی به شما گفت که
مریخ برای ادامه حیات بشر آنجاست

مثل این است که کاپیتان کشتی تایتانیک
بگوید که میهمانی اصلی

در قایقهای نجات برپاست.

( خنده حضار )

(تشویق حضار)

متشکرم.

اما هدفهای اکتشافات
میان سیارهای و محافظت از سیارات

در تضاد با هم نیست.

نه، در واقع دو سوی یک هدف است:

برای درک، محافظت و پیشرفت حیات در آینده.

سختترین شرایط محیطی زمین ما
در واقع مناظری از جهانهای بیگانه است.

تنها به ما نزدیکترند.

اگر بفهمیم چگونه فضاهای
مسکونی بسازیم و نگهداری کنیم

در محیطهای نامناسب
و غیر مسکونی اینجا، در کره زمین،

شاید بتوانیم به هر دو
هدف نگه داری از محیطمان

و رفتن به فراسوی آن دست یابیم.

در پایان برایتان یک آزمون فکری دارم:

تناقض فِرمی.

سالها قبل، فیزیکدان انریکو فرمی
با دانستن حقیقتی پرسید

جهان ما مدتی طولانی است که وجود دارد

و فکر می کنیم که سیارات زیادی
هم در آن وجود دارد،

تا حالا باید شواهدی از
حیات فرازمینی پیدا میکردیم.

آنها کجایند؟

خوب، یک راه حل ممکن برای تناقض فرمی

این است که، هرگاه تمدنهایی
به آن میزان از پیشرفت رسیدند

که بتوانند در میان ستارگان زندگی کنند،

فراموش میکنند که چقدر مهم است

تا از جهانهای زادگاهشان که موجب
شروع پیشرفتشان شده محافظت کنند.

این غرور نابجایی است اگر فکر کنیم
که تنها زندگی در میان سیارهها

ما را از خود محافظت میکند،

اما حفظ سیارات و اکتشافات میان سیارهای

میتواند مکمل هم باشد.

اگر واقعا به توانمان باور داریم

که میتوانیم بر شرایط نامساعد محیطی مریخ
برای سکونت انسان غلبه کنیم،

پس باید بتوانیم تا کار بسیار ساده نگهداری

از قابل سکونت بودن زمین را انجام دهیم.

متشکرم.

( تشویق حضار )