Rob Harmon: Como pode manter o mercado os regatos correndo?

Cos regatos e ríos secando por causa da sobreexplotación, Rob Harmon implementou un enxeñoso mecanismo de mercado para recuperar a auga daqueles. Os agricultores e as compañías cervexeiras atopan os seus destinos entrenzados nesta intrigante historia centenaria de Prickly Pear Creek.

Isto é un río

Isto é un regato.

Isto é un río.

Isto está ocorrendo en todo o país.

Hai decenas de miles de quilómetros

de cursos de auga secos nos Estados Unidos.

Neste mapa,

as áreas coloreadas representan conflitos pola auga.

Problemas similares están xurdindo tamén no Leste.

As razóns varían de estado a estado,

pero, sobre todo, nos detalles.

Hai 6.400 km de cursos de auga secos

só en Montana.

Que normalmente deberían ter peixes e outra vida salvaxe.

Son as veas do ecosistema,

e, a miúdo, son veas baleiras.

Quero contarlles a historia

dun destes cursos de auga

porque é un arquetipo dunha historia máis grande.

Isto é Prickly Pear Creek.

Discorre a través dunha área moi poboada

dende o East Helena ata Lake Helena.

Ten vida piscícola

como a troita esganada, a troita común

e a troita arco iris.

Case todos os anos

desde hai máis dun cento deles,

parecíase a isto no verán.

Como chegamos a isto?

Ben, todo comezou a finais dos anos 1800

cando a xente comezou a asentarse en sitios como Montana.

En resumo, había un monte de auga

e non había moita xente.

Pero a medida que aparecía máis xente, máis auga cumpría,

a xente que chegou antes comezou a preocuparse,

e en 1865, Montana aprobou a súa primeira Lei de augas.

Basicamente dicía que toda persoa de preto dun curso de auga

pode compartir ese ben.

Curiosamente, presentouse unha gran cantidade de xente querendo compartir o curso de auga,

e os que chegaran alí primeiro

preocupáronse abondo como para levar os seus avogados.

Houbo preitos que sentaron precedentes

en 1870 e 1872,

os dous relacionados con Prickly Pear Creek.

E en 1921,

o Tribunal Supremo de Montana

pronunciouse nun caso relacionado con Prickly Pear sentenzando

que a xente que chegara alí primeiro

tiña dereitos primarios, ou superiores, sobre a auga.

Estes "dereitos superiores" son a clave principal.

O problema é que hoxe en día todo o Oeste

ten este aspecto.

Algúns destes regatos

teñen reclamacións por de 50 a 100 veces máis auga

ca a que hai actualmente no seu curso.

E os titulares de dereitos superiores sobre a auga,

se non os usan,

arríscanse a perdelos,

xunto co valor económico que implican.

Xa que logo, non teñen ningún incentivo para conservar.

Non se trata só da cantidade de xente;

o propio sistema desincentiva a conservación

porque un pode perder o seu dereito á auga se non o usa.

Así, logo de décadas de demandas

e 140 anos de experiencia

aínda temos isto.

É un sistema roto.

Desincentívase a conservación

porque se un non usa o seu dereito á auga

pode perdelo.

E, estou seguro que todos o saben, isto creou importantes conflitos

entre as comunidades agrícolas e os ambientalistas.

Ben. Aquí vou cambiar de marcha.

A moitos de vostedes agradaralles saber

que o resto da presentación é gratis.

E algún alegrarase de saber que hai cervexa polo medio.

(Risos)

Hai algo máis que está sucedendo no país,

e é que as empresas están empezando a preocuparse

por súa pegada hídrica.

Preocúpaos asegurar unha subministración axeitada de auga,

están tratando de usala de maneira moi eficiente

e interesados en saber como afecta o seu uso de auga

á imaxe da súa marca.

Ben, é un problema nacional,

pero eu voulles contar outra historia de Montana,

e que ten que ver coa cervexa.

Aposto a que non sabían que cómpren 5 pintas de auga

para facer unha pinta de cervexa.

Se se inclúen os sumidoiros,

son máis de 100 pintas de auga para facer unha pinta de cervexa.

Agora ben, os cervexeiros de Montana

xa fixeron moitas cousas

para reducir o seu consumo de auga,

pero aínda empregan millóns de litros.

Digo, hai auga na cervexa.

Que poden facer eles

con esta pegada hídrica remanente

que pode afectar seriamente

o ecosistema?

Estes ecosistemas son realmente importantes

para os cervexeiros de Montana e os seus clientes.

Despois de todo hai unha forte correlación

entre a auga e a pesca.

E, para algúns, hai unha forte correlación

entre a pesca e a cervexa.

(Risos)

Por iso os cervexeiros de Montana e os seus clientes están preocupados

e están buscando algunha maneira de enfrontar o problema.

Como poden enfrontar esta pegada hídrica remanente?

Recorden Prickly Pear.

Ata agora,

a administración comercial da auga

limitouse a medir e reducir,

e estamos suxerindo que o próximo paso

sexa restaurar.

Recorden Prickly Pear.

É un sistema roto

Hai desincentivo para a conservación

porque se un non usa o seu dereito á auga, arriscase a perdelo.

Pois ben, nós decidimos conectar ambolos dous mundos:

o mundo empresarial

coa súa pegada hídrica

e o mundo dos granxeiros

cos seus dereitos superiores sobre estes regatos.

Nalgúns estados

os titulares dos dereitos superiores

poden deixar a súa auga na corrente

mentres que a protexen legalmente de terceiros e

e manteñen o seu dereito sobre ela.

Despois de todo

é o seu dereito á auga

e se queren usalo

pra promover a cría de peixes no curso de auga

teñen dereito a facelo.

Pero non teñen incentivos.

Por iso, traballando cos fideicomisos locais de auga

creamos un incentivo para facelo.

Pagámoslles para que deixen a auga no curso do río.

Iso é o que está sucedendo aquí.

Esta persoa tomou a decisión

de pechar esta comporta,

deixando a auga no regato.

El non perde o seu dereito á auga,

só elixe aplicar ese dereito,

ou unha parte del,

ó regato, no canto de aplicalo á terra.

Dado que é titular do dereito superior

pode protexer a auga fronte a outros usuarios do regato.

De acordo?

Págaselle para que deixe a auga no regato.

Este fulano está medindo a auga

que deixa no regato.

Despois tomamos a auga medida

e dividímola en incrementos de miles de litros.

Cada incremento recibe un número de serie e un certificado,

e despois os cervexeiros e outros

mercan eses certificados

como unha forma de devolver a auga

a eses ecosistemas degradados.

Os cervexeiros pagan

para restituír a auga ao regato.

Isto proporciona unha maneira simple, barata

e medible

de devolver a auga a estes ecosistemas degradados,

á vez que lles dá aos granxeiros unha alternativa económica

e ás empresas preocupadas pola súa pegada hídrica

unha maneira fácil de lidar con eles.

Tras 140 anos de conflito,

e 100 anos de cursos de auga secos,

unha circunstancia que o litixio e a regulación

non foron quen de resolver,

nos elaboramos unha solución de mercado,

de compradores e vendedores dispostos;

unha solución que non require litixios.

Trátase de dar

ás persoas preocupadas pola súa pegada hídrica

unha oportunidade real

de poñer auga onde se necesita con urxencia,

nestes ecosistemas degradados,

mentres que á vez

propónselles aos granxeiros

unha alternativa económica coherente

sobre o uso da súa auga.

Estas transaccións crean aliados, non inimigos.

Conectan a xente no canto de dividila.

E dan o apoio económico necesario para as comunidades rurais.

E, o máis importante é que funcionan.

Levamos devoltos máis de 15 mil millóns de litros de auga

aos ecosistemas degradados.

Levamos conectado aos titulares de "dereitos superiores" sobre a auga

con cervexeiros de Montana,

con hoteis e empresas de té de Oregon

e con empresas de tecnoloxía que usan moita auga no Sudoeste.

E cando establecemos estas conexións,

podemos e facémolo,

transformar iso en isto.

Moitas grazas.

(Aplausos)