Легенда пра лекара, які кінуў выклік самой Смерці — Ізольда Гіллеспі

Паглядзець поўны ўрок: https://ed.ted.com/lessons/the-tale-of-the-doctor-who-defied-death-iseult-gillespie

Муж і жонка былі ў роспачы. У іх толькі што нарадзілася трынаццатае дзіця, і ў вялікай сям'і хутка заканчваліся ежа i грошы. Блукаючы па лесе, бацька неспадзеўкі наткнуўся на кашчавую постаць з высахлым тварам i праваленымi вачыма — гэта была сама Смерць, якая прыйшла прапанаваць сваю кандыдатуру на ролю хроснай яго сыну. Ізольда Гіллеспі распавядае легенду пра Смерць і лекара.

Урок — Ізольда Гіллеспі, мультыплікацыя — Яэль Райсфельд.

У трухлявай хатцы на ўскрайку лесу

муж і жонка былі ў роспачы.

У іх толькі што нарадзілася
трынаццатае дзіця,

і ў вялікай сям'і хутка
заканчваліся ежа i грошы.

Бацька пайшоў у лес,
каб абдумаць іх праблему.

Пасля доўгіх гадзінаў
блукання сярод дрэў

ён неспадзеўкі наткнуўся
на два цёмныя сілуэты.

Першая постаць апынулася Богам,

а другая нагадвала Д'ябла.

Абодва прывіды прапанавалі мужчыне
палегчыць яго пакуты

і стаць хроснымі бацькамі
нованароджанаму дзіцяці.

Але мужчына адмовіўся ад прапановы —

ён не хацеў давяраць сына тым,
хто судзіў жыццё чалавека.

Ён яшчэ больш паглыбіўся
ў глухі гушчар.

Тут, у самай цёмнай частцы лесу,
бацька разгледзеў трэцюю постаць.

З высахлага твару з крывой усмешкай
на яго ўтаропіліся праваленыя вочы.

Гэта была сама Смерць, якая прыйшла
прапанаваць сваю кандыдатуру

на ролю хроснай яго сына.

Яна паабяцала вярнуцца,
калі дзіця дасягне паўналецця,

каб прынесці яму шчасце і росквіт.

Бацька, ведаючы, што ўсе людзі
роўныя перад тварам смерці,

прыняў яе прапанову.

Праз шмат гадоў, калі хлопчык вырас
і ператварыўся ў амбітнага юнака,

яго кашчавая хросная
нанесла абяцаны візіт.

У сваёй каравай руцэ яна
трымала флакон з лекам

ад усіх хвароб.

Смерць уручыла гэты
флакон свайму хросніку,

паабяцаўшы зрабіць
яго паспяховым лекарам.

Але ў дадатак да чароўнага зелля
прыкладаліся і вельмі строгія правілы.

Калі хроснік сустрэне хворага,

у якога над падгалоўем ложка лунае смерць,

доктар зможа вылечыць яго, усяго толькі
даўшы хвораму панюхаць лек.

Але калі Смерць затрымаецца
ля падножжа ложка,

гэта значыць, што хворы ўжо належыць ёй,

і доктар нічым не зможа яму дапамагчы.

З часам аб цудадзейным зеллі
і неверагоднай праніклівасці лекара

стала вядома ва ўсім каралеўстве.

Ён разбагацеў, праславіўся і зусім забыўся
пра сваё беднае дзяцінства.

Калі захварэў сам кароль, то і ён
звярнуўся да знакамітага доктара.

Лекар прымчаўся ў палац,
гатовы паказаць сваё майстэрства.

Але калі ён увайшоў у пакой караля,

то з расчараваннем пабачыў Смерць,
якая сядзела ля падножжа ложка.

Лекар адчайна жадаў атрымаць
славу за выратаванне караля,

нават калі для гэтага трэба было
падмануць сваю хросную.

Таму ён хутка павярнуў ложак,
і Смерць апынулася ў падгалоўя,

што дазволіла доктару прымяніць лек.

Смерць была не ў сабе ад лютасці.

Яна папярэдзіла свайго ганарыстага
хрэсніка, што калі ён яшчэ раз падмане яе,

то паплаціцца за гэта жыццём.

Доктар і Cмерць працягнулі
свой сумесны шлях.

Праз некаторы час каралеўскія пасланнікі
зноў з'явіліся за лекарам.

Прынцэса была цяжка хворая,

і кароль паабяцаў неверагодныя
багацці таму, хто зможа яе вылечыць.

З марамі пра золата лекар
прыйшоў да пакоя прынцэсы.

Але ўбачыўшы спячую прынцэсу,
ён пазабыў пра грошы.

Лекар быў настолькі ўражаны яе прыгажосцю,

што не заўважыў, што Смерць
стаілася ля яе ног.

Ён хутка вылечыў прынцэсу,

але перш чым яна змагла
выказаць яму сваю падзяку,

Смерць паспела пацягнуць з сабой хрэсніка,
які страціў галаву ад кахання.

У адно імгненне ўсё вакол іх знікла.

Лекар апынуўся ў велізарнай пячоры,

запоўненай незлічонай колькасцю
дрыготкіх свечак,

кожная з якіх прадстаўляла
сабой працягласць жыцця.

У пакаранне за дурную спробу
свайго хрэсніка загадваць неўміручасцю

Смерць абрэзала яго свечку,
пакінуўшы толькі кнот.

Пабачыўшы свой згасаючы агонь,

лекар адчуў той страх, які ён так часта
бачыў у вачах сваіх пацыентаў.

Ён адчайна маліў хросную запаліць яго
згасаючым полымем іншую свечку.

Хросная задумалася,
але здрада лекара была занадта вялікая.

Яна расціснула кашчавую руку,
і свечка яе хрэсніка ўпала на падлогу.

Смерць стаяла нерухома

і з адхіленым поглядам
глядзела на згасальны агонь,

пакуль ад лекара не застаўся
толькі тоненькі струменьчык дыму.