پوئت علی در TEDSumit 2019 صحبت می‌کند

پویتعلی: سلام حضار: سلام

پویت علی: من میخواهم از شما یک سوال بپرسم. شما به چند زبان صحبت میکنید؟

این یک سوال ——- نیست.

در واقع من میخواهم شما به یک عدد فکر کنید.

برای بعضی از شما جواب آسان است.

درون ذهنتان میگویید :« یکی، داری صحبتش میکنی. همین.»

بعضی ممکن است فکر کنید

اگر زبانی که دوست دختر یا دوست پسر قبلیتان به شما یاد داد،

و تمام لغات —— را یاد گرفتید،

اگر قابل قبول است، آن هم حساب کنید.

وقتی من از خودم این سوال را میپرسم، به عدد چهار میرسم،

شاید هم پنج، اگر مشروب خورده باشم.

(خنده حضار)

(به زبان ایتالیایی) با کمی شراب ، می توانم ایتالیایی صحبت کنم

(تشویق حضار)

به سلامتی!

ولی با بررسی بیشتر من به ۸۳ زبان رسیدم، ۸۳ زبان،

تا وقتی که خسته شدم و از شمردن منصرف شدم.

و من را مجبور کرد تا ارزیابی جدیدی از تعریفی که از زبان میدانیم، انجام دهم.

اولین توضیح می‌گوید:

«روش انسان‌ها برای برقراری ارتباط، کلامی یا نوشتاری،

متشکل از کلمات در چارچوبی ساختاری و محاوره‌ای. »

توضیح پایینی به زمینه‌های تخصصی

مثل پزشکی، علوم‌ و تکنولوژی اشاره دارد.

ما می‌دانیم که آنها ...... خودشان و

...... خودشان را دارند.

ولی تعریفی که از همه بیشتر برای من جذابیت دارد، تعریف وسطی است:

« نظام ارتباطات بین یک ——- یا کشور.»

و من تمایلی به تغییر این تعریف ندارم.

بلکه مایلم که آن را در تمام کارهایی که انجام می‌دهیم، به کار برم.

چون معتقدم ما به زبان‌های بسیار بیشتری از آنچه که بدانیم صحبت می‌کنیم.

و در زمان باقیمانده،

من به یک زبانی صحبت خواهم کرد

که زبان مادری تک تک انسان‌های این سالن است.

ولی، این موضوعات را کمی تغییر می‌دهد.

چون از حالت ارائه [من] خارج می‌شود و

تبدیل به گفتگو می‌شود.

و در هر گفتگویی،

نوعی از تعامل وجود دارد.

و برای اینکه تعاملی اتفاق بیفتد،

باید میزانی از تمایل در هر دو طرف وجود داشته باشد.

و من فکر می‌کنم، تنها اگر بخواهیم، خواهیم دید چه اتفاقی ممکن است بیفتد،

تنها با مقدار کمی از تمایل.

من ..... کم خطری را انتخاب کرده‌ام

که تا حدی می‌تواند نشان دهد که آیا همه ما تمایل داریم [یا نه].

اگر خوشحالید و می‌دانید که خوشحالید کف بزنید.

(کف زدن حضار)

حالا شد!

خانم‌ها و آقایانی که اسپانیایی متوجه می‌شوید،

لطفا بایستید.

‌به کسانی که نزدیکتان نشسته‌اند نگاه کنید

و شروع به خندیدن کنید.

(خنده حضار)

متشکرم. لطفا بشینید.

حالا، اگر قبلی به نظرتان یکم عجیب بود،

قول می‌دهند که هیچ جوری در مورد شما نبود.

من فقط از حضار اسپانیایی خواستم که بایستند،

به شخصی که نزدیکشان است نگاه کنند و بخندند.

می‌دانم که خیلی مودبانه نبود، معذرت‌خواهی می‌کنم،

ولی در آن زمان،

بعضی از ما حسی [بد] داشتیم،

می‌بینید، ما عموما از آنچه زبان انجام می‌دهد آگاهیم

وقتی به زبان کسی صحبت می‌کنیم.

نقش آن در ایجاد ارتباط، نقش آن در پیوستگی.

ولی اغلب فراموش می‌کنیم، که وقتی نمی‌توانید به آن زبان صحبت کنید، چه تاثیری دارد،

نقش آن در منزوی کردن، نقش آن در گسستن.

و من می‌خواهم کمی دیگر هم صبور باشیم تا ما اینجا به

بازی کوتاه زبان ادامه دهیم.

من می‌خواهم مفهوم «تعارف» را برایتان توضیح دهم.

به فارسی گفتم: « می‌خواهم مفهوم «تعارف» را برایتان

در فرهنگ فارسی توضیح دهم.»

که واقعا معادلی در واژگان انگلیسی برای آن وجود ندارد.

بهترین تعریف چیزی شبیه بخشندگی بیش از اندازه،

یا فروتنی بسیار زیاد است.

ولی این‌ها هم حق مطلب را ادا نمی‌کنند.

پس من برایتان مثالی می‌زنم.

اگر دو آقا کنار هم راه روند،

خیلی مرسوم است که یکی به دیگری بگویید:

که به معنی این است که: «من به تو بدهکارم.»

و شخص مقابل جواب می‌دهد:

که به معنی این است که: «من بلوزت را برایت در می‌آورم»

شخص اول پاسخ می‌دهد:

که به معنی این است که: « من برده تو هستم.»

و باد شخص دیگر جواب می‌دهد،

که به معنی این است که « من خاک زیر پای تو هستم.»

(خنده حضار)

این هم یک تصویر برایتان، اگر متوجه نشدید.

(خنده حضار)

و آن را با شما در میان می‌گذارم چون،

با یک زبان جدید، مفهوم جدیدی به وجود می‌آید که قبل از این وجود نداشت.

و موضوع دیگر این است که،

بعضی اوقات ما فکر می‌کنیم زبان تنها فهمیدن معنی یک کلمه است،

ولی من معتقدم زبان، جا انداختن یک کلمه برای خودتان است.

اگر من این کلمات را روی صفحه به شما نمایش داده بودم،

بعضی از شما، سریعا متوجه خواهید شد که به چه معنی است.

بقیه شما، ممکن است کمی [برای فهمیدنش] مشکل داشته باشید.

و من احتمالا می‌توانستم یک مرز کاملا مجزا،

دقیقا دور ۳۵ ساله و پیرتر، و ۳۵ ساله و جوان‌تر بکشم.

و برای آن دسته از ما که در جریان هستیم،

می‌دانیم که این زبان پیغام، یا زبان SMS است.

یک زنجیره از علائم است به منظور گنجاندن بیشترین جملات،

با استفاده از کمترین علائم است،

که خیلی به تعریف ما از زبان‌ها نزدیک است:

« نظام ارتباطات بین یک ——- .»

حالا، هرکس که درگیر بحثی در پیغام‌ها شده باشید،

می‌توانید شواهدی بیان کنید که چرا شاید این بهترین روش برای ارتباطات نباشد،

ولی اگر من به شما بگویم آنچه شما قبلا دیدید

یک نامه عاشقانه دوران مدرن است؟

اگر دنبال کنید:

«در حال حاضر، من خیلی دوستت دارم،

برای اینکه تو قبلا، تمام چیزهای خوب را در من بیدار کردی،

و من بلند می‌خندم، به زبان دیگر، دیگه چه خبر.

چون به نظر من تو جذابی، و تا جایی که به یاد می‌آورم، دیدن تو،

اگر تو با کسی نباشی [مجرد باشی]، مرا خوشحال می‌کند.

برای اینکه بدانی، من همیشه برای تو خواهم بود.

در هر صورت، با من در ارتباط بمان، جوابی لازم نیست،

با بهترین آرزوها،نمی‌دانم، اهمیتی نمی‌دهم که کسی این را ببیند.

آنجا نرو، به زودی میبینمت، فعلا خداحافظ، بوس و بغل،

تو تنها یک بار زندگی می‌کنی.»

(تشویق حضار)

یه جورایی رومیه و جولیت دنیای مدرن.

در آن لحظه، اگر شما خندیدید،

شما به زبان دیگری صحبت کردید که نیاز به توضیحی ندارد: خندیدن.

یکی از رایج‌ترین زبان‌های دنیا.

ما مجبور نیستیم برای یک دیگر توصیف کنیم، فقط چیزی است که همه ما احساسش می‌کنیم،

و به همین دلیل است که مسائلی مثل خندیدن و یا موسیقی، خیلی رایج هستند.

برای اینکه به نظر می‌رسد آنها به یک نحوی فراتر از توصیف هستند،

و میزان عمیقی از مفاهیم را منتقل می‌کنند.

هر خنده‌ای که یاد می‌گیریم، دریاچه‌ای است،

که با کمک آن می‌توانیم به زبان دیگری دسترسی یابیم.

هر چه بیشتر بدانید، بیشتر می‌توانید صحبت کنید.

و این کاری معمول است که همه ما انجام می‌دهیم.

ما هر مفهوم جدیدی را دریافت می‌کنیم، و موضوعی که

از قبل در ما وجود داشته را از فیلتر می‌گذرانیم.

و به همین دلیل است که زبان خیلی مهم است.

برای اینکه به ما دسترسی به کلمات جدیدی را می‌دهد،

نه فقط انسان‌های جدید.

فقط در مورد دیدن یا شنیدن نیست، در مورد احساس، تجربه، اشتراک گذاری است.

و برخلاف زبان‌هایی که تا به حال راجبش صحبت کردیم،

من واقعا فکر نمی‌کنم، ما هنوز

راجع به یکی از عمیق‌ترین زبان‌ها صحبت کرده باشیم،

و آن زبان تجربه است.

این به این دلیل است که وقتی با کسی صحبت می‌کنید،

و در مورد چیزی است که بین شما دو نفر مشترک است، احتیاج به توضیح زیادی نیست.

و یا به همین دلیل است که وقتی شما داستانی را تعریف می‌کنید و تمامش می‌کنید،

و افرادی که به صحبت‌هایتان گوش می‌دهند، خیلی متوجه نمی‌شوند،

اولین چیزی که همه ما می‌گوییم این است:

«فکر کنم باید در آن موقعیت بوده باشی [تا متوجه شوی].»