Όμορφες νέες λέξεις που περιγράφουν αφανή συναισθήματα

Ο Τζον Κένιγκ λατρεύει να βρίσκει λέξεις που εκφράζουν τα ανομολόγητα συναισθήματά μας, όπως το «lachesism», η πείνα για καταστροφή και η «sonder», η συνειδητοποίηση ότι οι ζωές όλων των άλλων είναι όσο περίπλοκες και άγνωστες όσο η δική μας. Εδώ, διαλογίζεται για το νόημα που αναθέτουμε στις λέξεις και πώς καταπιανόμαστε με αυτά τα νοήματα.

Σήμερα θέλω να μιλήσω
για τη σημασία των λέξεων,

πώς τις ορίζουμε

και πώς αυτές, σχεδόν σαν εκδίκηση,

ορίζουν εμάς.

Η αγγλική γλώσσα
είναι ένα υπέροχο σφουγγάρι.

Λατρεύω την αγγλική γλώσσα.
Είμαι ευτυχής που τη μιλάω.

Παρ' όλα αυτά, έχει πολλές τρύπες.

Από το ελληνικό «Λάχεσις»
υπάρχει ο «λαχεσισμός»:

που είναι η πείνα για καταστροφή.

Ξέρετε, όταν βλέπετε
μια καταιγίδα στον ορίζοντα

και πιάνετε τον εαυτό σας να πανηγυρίζει.

Στα Κινέζικα, έχουν μια λέξη «γιου γι»

-δεν την προφέρω σωστά-

που σημαίνει τη λαχτάρα
να νιώσεις έντονα ξανά

όπως όταν ήσουν παιδί.

Στα πολωνικά, έχουν μια λέξη «ζούσκα»

που είναι το είδος
της υποθετικής συζήτησης

που διαδραματίζεται μέσα στο κεφάλι σου.

Και τέλος, στα Γερμανικά,
-φυσικά στα Γερμανικά-

έχουν μια λέξη που αποκαλείται «ζιλσμερτζ»

που είναι ο φόβος
της απόκτησης αυτού που θέλεις.

(Γέλια)

Της κατάκτησης ενός ονείρου ζωής.

Είμαι Γερμανός,
οπότε ξέρω ακριβώς πώς είναι αυτό.

Δεν είμαι σίγουρος
αν θα χρησιμοποιούσα αυτές τις λέξεις

στην καθημερινή μου ζωή,

αλλά χαίρομαι που υπάρχουν.

Όμως ο μόνος λόγος που υπάρχουν
είναι γιατί εγώ τις επινόησα.

Είμαι ο συγγραφέας του «Το Λεξικό
Των Επισκιασμένων Μελαγχολιών»,

το οποίο γράφω τα τελευταία επτά χρόνια.

Και η όλη αποστολή του σχεδίου

είναι να βρει τρύπες
στη γλώσσα του συναισθήματος

και να τις γεμίσει

έτσι ώστε να έχουμε έναν τρόπο να μιλάμε
για όλα αυτά τα μικροπταίσματα

και όλες αυτές τις ιδιορρυθμίες
του ανθρώπου

που όλοι νιώθουμε αλλά μπορεί
να μη σκεφτόμαστε να μιλήσουμε για αυτές

για το λόγο ότι δεν έχουμε
τις λέξεις να το κάνουμε.

Και στα μισά αυτού του πρότζεκτ,

όρισα το «σόντερ»,

την ιδέα ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας
ως τον κύριο χαρακτήρα

και όλοι οι άλλοι είναι απλώς κομπάρσοι.

Αλλά στην πραγματικότητα,
είμαστε όλοι ο κύριος χαρακτήρας,

και εσύ ο ίδιος είσαι κομπάρσος
σε κάποιου άλλου την ιστορία.

Οπότε, μόλις το δημοσίευσα αυτό,

δέχθηκα ανταπόκριση από ανθρώπους

που μου έλεγαν: «Σε ευχαριστούμε
που δίνεις βήμα σε κάτι που ένιωθα πάντα

αλλά δεν υπήρχε λέξη για αυτό».

Τους έκανε να νιώθουν λιγότερο μόνοι.

Αυτή είναι η δύναμη των λέξεων,

να μας κάνουν να νιώθουμε λιγότερο μόνοι.

Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά απ' αυτό

και πρόσεξα ότι το σόντερ

άρχισε να χρησιμοποιείται
σε συζητήσεις στο διαδίκτυο,

και λίγο καιρό αφού το αντιλήφθηκα

το εντόπισα δίπλα μου
σε μια πραγματική προσωπική συζήτηση.

Είναι ό,τι πιο παράξενο
το να φτιάχνεις μια λέξη

και μετά να τη βλέπεις
να αποκτά δική της υπόσταση.

Δεν έχω βρει λέξη για αυτό ακόμα,
αλλά θα βρω.

(Γέλια)

Δουλεύω πάνω σε αυτό.

Άρχισα να σκέφτομαι
τι κάνει τις λέξεις πραγματικότητα,

καθώς πολλοί άνθρωποι με ρωτούν,

και η κοινή τους απορία είναι:

«Είναι αυτές οι λέξεις επινοημένες;
Δεν το καταλαβαίνω».

Και δεν ήξερα τι ακριβώς να τους πω

αφού όταν το σόντερ άρχισε να εξαπλώνεται,

ποιος είμαι εγώ για να πω
ποιες λέξεις είναι αληθινές και ποιες όχι.

Ένιωσα σαν τον Στιβ Τζομπς,
που περιέγραψε τη μέρα που κατάλαβε

ότι οι πιο πολλοί από εμάς

στην καθημερινή ζωή απλώς αποφεύγουμε
να αμφισβητούμε τα όρια γύρω μας

και απλώς ζούμε σύμφωνα με αυτά.

Αλλά όταν συνειδητοποιείς -

ότι αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε
από ανθρώπους όχι πιο έξυπνους από εσένα,

μπορείς να απλώσεις το χέρι,
να αγγίξεις τα τείχη,

ακόμα και να περάσεις το χέρι σου από μέσα

και να συνειδητοποιήσεις
ότι έχεις δύναμη αλλαγής.

Και όταν οι άνθρωποι με ρωτούν:
«Είναι αυτές οι λέξεις αληθινές;»

είχα μια ποικιλία απαντήσεων που δοκίμασα.

Κάποιες έβγαζαν νόημα, κάποιες όχι.

Αλλά μία από αυτές που δοκίμασα:

«Λοιπόν, μια λέξη είναι αληθινή
αν θες να είναι αληθινή».

Όπως αυτό το μονοπάτι είναι αληθινό
επειδή οι άνθρωποι θέλησαν να είναι εκεί.

(Γέλια)

Συμβαίνει στις πανεπιστημιουπόλεις
συνεχώς.

Ονομάζεται «μονοπάτι πόθου».

(Γέλια)

Αλλά μετά κατάλαβα
ότι όταν οι άνθρωποι ρωτούν

αν μια λέξη είναι αληθινή,
ουσιαστικά ρωτούν:

«Σε πόσα μυαλά
θα μου δώσει αυτή πρόσβαση;»

Νομίζω ότι έτσι πάνω-κάτω
κοιτάμε στη γλώσσα.

Μια λέξη είναι ουσιαστικά ένα κλειδί

που μας βάζει στα κεφάλια
ορισμένων ανθρώπων.

Και αν μας βάλει σε έναν εγκέφαλο,

δεν το αξίζει στα αλήθεια,

δεν αξίζει να την ξέρεις.

Δύο μυαλά, ε, εξαρτάται από το ποια είναι.

Εκατομμύρια μυαλά, ΟΚ,
τότε είναι πολύ σημαντική.

Οπότε η αληθινή λέξη σου δίνει πρόσβαση
σε όσο το δυνατόν πιο πολλά μυαλά.

Αυτό της δίνει αξία να την ξέρεις.

Συμπτωματικά, η πιο αληθινή λέξη από όλες,
από αυτή την άποψη, είναι αυτή.

[ΟΚ]

Αυτή είναι.

Η πιο αληθινή λέξη.

Το πιο κοντινό πράγμα σε ένα πασπαρτού.

Αυτή είναι η πιο κοινά
κατανοητή λέξη στον κόσμο,

όπου και να είσαι.

Το πρόβλημα είναι ότι

κανείς δε γνωρίζει τι αντιπροσωπεύουν
αυτά τα 2 γράμματα.

(Γέλια)

Το οποίο είναι περίεργο, σωστά;

Θα μπορούσε να είναι ανορθογραφία
του «Όλα Σωστά», φαντάζομαι,

ή «Ολντ Κίντερχουκ».

Κανείς δε φαίνεται να ξέρει,
αλλά το γεγονός ότι δεν πειράζει

λέει κάτι για το
πώς δίνουμε νόημα στις λέξεις.

Το νόημα δεν είναι
οι λέξεις αυτές καθεαυτές.

Εμείς είμαστε αυτοί
που ρίχνουμε τον εαυτό μας σε αυτό.

Και νομίζω ότι όταν όλοι ψάχνουμε
για νόημα στις ζωές μας,

και ψάχνουμε για το νόημα της ζωής,

θεωρώ ότι οι λέξεις έχουν
κάποια σχέση με αυτό.

Και πιστεύω ότι αν ψάχνετε
το νόημα ενός πράγματος,

το λεξικό είναι το σωστό μέρος για αρχή.

Φέρνει μια αίσθηση τάξης

σε ένα πολύ χαοτικό σύμπαν.

Η οπτική μας των πραγμάτων
είναι τόσο περιορισμένη

που καταλήγουμε
σε πρότυπα και συντομεύσεις

και προσπαθούμε να βρούμε
έναν τρόπο ερμηνείας

για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.

Χρειαζόμαστε λέξεις να μας περιλαμβάνουν,
να μας καθορίζουν.

Πολλοί από εμάς νιώθουμε εγκλωβισμένοι

στο πώς χρησιμοποιούμε τις λέξεις.

Ξεχνάμε ότι οι λέξεις είναι επινοημένες.

Όχι μόνο οι δικές μου λέξεις.
Όλες οι λέξεις είναι φτιαχτές,

αλλά δε σημαίνουν όλες κάτι.

Είμαστε απλά όλοι κάπως
παγιδευμένοι στα λεξικά μας,

που δεν εχουν κατ' ανάγκην απήχηση
σε ανθρώπους που δεν είναι ήδη σαν εμάς

και οπότε νιώθω ότι αποκλίνουμε
λίγο - λίγο κάθε χρόνο,

όσο πιο σοβαρά παίρνουμε τις λέξεις.

Επειδή να θυμάστε,
οι λέξεις δεν είναι αληθινές.

Δεν έχουν νόημα. Εμείς έχουμε.

Θα ήθελα να σας αφήσω με ένα ανάγνωσμα

ενός από τους αγαπημένους μου φιλοσόφους,

τον Μπιλ Γουότερσον που έγραφε
το κόμικ «Κάλβιν Και Χομπς».

Είπε:

«Η δημιουργία ζωής που αντικατοπτρίζει
τις αξίες σου και ικανοποιεί την ψυχή σου

είναι ένα σπάνιο επίτευγμα.

Το να εφεύρεις το νόημα της δικής σου ζωής

δεν είναι εύκολο,

αλλά είναι επιτρεπτό

και νομίζω θα είσαι
πιο ευτυχής για τα βάσανα».

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)