Σταματήστε να μας κρύβετε τον ήλιο | Τζέιμς Ουίλιαμς | TEDxAthens

Η ψηφιακή μας πραγματικότητα είναι γεμάτη με ψευδείς ειδήσεις, ταυτότητες και πραγματικότητες. Ο Τζέιμς Ουίλιαμς, ειδικός δεοντολογίας στον σχεδιασμό της τεχνολογίας (Design Ethicist), υποστηρίζει ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να είμαστε, παραδόξως, πιο κοινωνικοί.

Ο Ουίλιαμς ασχολείται με τη δεοντολογία στον ψηφιακό σχεδιασμό, και ίδρυσε το κίνημα Time Well Spent (Ξοδεύοντας τον χρόνο μας εποικοδομητικά), που έχει σαν σκοπό να αναπτύξει μια δεοντολογία που αφορά τις τεχνολογίες μας, ούτως ώστε να σέβονται τον χρόνο και την προσοχή μας και να συνάδουν με τις βασικές ανθρώπινες αξίες και στόχους. Σήμερα διεξάγει διδακτορική έρευνα στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σχετικά με την προσοχή και την πειστικότητα στον σχεδιασμό της τεχνολογίας.

Αυτή η ομιλία δόθηκε σε μια εκδήλωση TEDx, χρησιμοποιώντας τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά με ανεξάρτητη παραγωγή από μια τοπική κοινότητα. Μάθετε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Καλησπέρα.

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι
δεν ζουν σε μεγάλα πιθάρια

στην αγορά της περιοχής τους.

Αλλά υπήρξε ένας, κάποτε,

λίγο πιο κάτω από εδώ, για την ακρίβεια,

δεν πάει πολύς καιρός.

Τον έλεγαν Διογένης ο Σινωπεύς,

και ήταν το πλησιέστερο σε τρόλ
που έβγαλε η Φιλοσοφία.

Ήταν αγενής, σκανδαλώδης,
αυθόρμητος, προσβλητικός,

αλλά τον θαύμαζε βαθειά
ο Μέγας Αλέξανδρος,

που ήταν ο ισχυρότερος άνθρωπος
στην κόσμο εκείνη την εποχή.

Λένε ότι μια μέρα ο Αλέξανδρος
πήγε να τον επισκεφθεί

στο πιθάρι όπου έμενε, στην αγορά,

και του είπε,

«Διογένη, θα σου πραγματοποιήσω
μία επιθυμία σου, πες μου τι θέλεις».

Και ο Διογένης,
που λιαζόταν εκείνη την ώρα,

τον κοίταξε και απάντησε,
πολύ χαρακτηριστικά,

«Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο».

Μού αρέσει πολύ αυτή η ιστορία,
γιατί έχει ένα δίδαγμα

για το πώς θα πρέπει να απαντάμε
στον κάθε Μέγα Αλέξανδρο σήμερα,

τις ψηφιακές τεχνολογίες
και τους δημιουργούς τους.

Γιατί όπως ο Μέγας Αλέξανδρος

μπήκαν στη ζωή μας

και υποσχέθηκαν να ικανοποιήσουν
τις ανάγκες και επιθυμίες μας,

και με κάποιους τρόπους
το πέτυχαν πολύ καλά.

Αλλά σιγά σιγά καταλάβαμε ότι
κάνοντάς το, όπως ο Μέγας Αλέξανδρος,

κατά κάποιο τρόπο μας έκρυψαν τον ήλιο

και συγκεκριμένα κάποιο φως

που είναι τόσο πολύτιμο και απαραίτητο
για να ευημερήσει και να εξελιχτεί,

και χωρίς αυτό το φως

τα άλλα καλά της τεχνολογίας
μάλλον δεν θα μας ωφελήσουν και τόσο.

Μιλάω για το φως της προσοχής μας.

Υπάρχει κάτι βαθύ και ίσως μη ανατρέψιμο

που συμβαίνει με την ανθρώπινη
προσοχή την ψηφιακή εποχή.

Δεν είναι απλά η απόσπαση της προσοχής.

Ούτε και απλά εθισμός ή χειραγώγηση.

Πιστεύω ότι ο τρόπος που θα αντιδράσουμε
σε αυτή την πρόκληση

ίσως να είναι το αποφασιστικό
ηθικό και πολιτικό θέμα της εποχής μας.

Θα ήθελα να σας πω γιατί το πιστεύω αυτό

και για το πώς μπορούμε
να το αντιμετωπίσουμε.

Τη δεκαετία του '70, ο Χέρμπερτ Σάιμον

είπε ότι σε έναν κόσμο όπου επικρατεί
αφθονία πληροφοριών,

η προσοχή γίνεται το σπάνιο αγαθό.

Έχει γίνει μια αντιστροφή

που έγινε πολύ γρήγορα και πολύ πρόσφατα

και ακόμα δεν ξέρουμε
πώς να αντεπεξέλθουμε

ή να προβλέψουμε τι αντίκτυπο
θα έχει στην ανθρώπινη ζωή.

Αλλά επειδή η προσοχή είναι σπάνιο αγαθό,

έχει αρχίσει ένας συναγωνισμός

ανάμεσα σε όλες τις τεχνολογίες
που χρησιμοποιούμε καθημερινά.

Αυτός ο συναγωνισμός για την προσοχή μας

συχνά αποκαλείται
«η οικονομία της προσοχής»,

και μέσα σε αυτήν τίποτα δεν είναι δωρεάν.

Το νόμισμα σε αυτή την οικονομία
είναι η προσοχή μας:

κάθε φορά που βλέπουμε ή πατάμε
ή σύρουμε ή κλικάρουμε,

και είναι σχεδιασμένες έτσι
ώστε να μας παρακινήσουν να το κάνουμε.

Χρησιμοποιούν αυτές τις τεχνικές
για το συμφέρον τους, όχι για το δικό σας.

Γιατί δεν έχουν τα ίδια
συμφέροντα με εσάς.

Αν σκεφτείτε τους στόχους σας

για σήμερα, για φέτος και πιο μακρυά,

είναι για παράδειγμα: «θέλω να περνάω
περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου»

ή «θέλω να μάθω να παίζω πιάνο»

ή «θέλω να κάνω το ταξίδι
που σχεδιάζω για πολύ καιρό».

Αυτοί είναι αληθινοί ανθρώπινοι στόχοι,

πράγματα που θυμόμαστε πριν πεθάνουμε

και μετανιώνουμε που δεν κάναμε.

Αν όμως εξετάσουμε τις τεχνολογίες
αυτής της οικονομίας

και το τι σκοπεύουν να μας πλασάρουν

δεν θα βρούμε αυτούς τους στόχους.

Έχουν στόχους όπως «να αυξήσουμε
τον χρόνο που ξοδεύει εδώ ο χρήστης»

ή «να αυξήσουμε τον αριθμό των κλικ»

ή «να αυξήσουμε τις σελίδες

ή τις διαφημίσεις που βλέπει».

Δεν ξέρω άτομα που έχουν παρόμοιους
στόχους για τον εαυτό τους.

Υπάρχει κανείς που ξυπνάει το πρωί

και σκέφτεται «πόσο χρόνο μπορώ
να περάσω στο Facebook σήμερα;»

Εγώ πάντως όχι.

Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που το κάνει,
θα ήθελα να τον γνωρίσω.

Αυτό όμως σημαίνει ότι υπάρχει χάσμα

μεταξύ των στόχων μας και των δικών τους

και οι τεχνολογίες της προσοχής
δεν είναι υπέρ μας,

οι στόχοι τους δεν είναι
ίδιοι με τους δικούς μας.

Αυτά είναι ασήμαντες
αποσπάσεις της προσοχής

από τους αληθινούς στόχους μας.

Και για μένα αυτό είναι πολύ σοβαρό,

κυρίως γιατί οι δημιουργοί
αυτής της τεχνολογίας

το κάνουν αυτό συνειδητά.

Ο Στιβ Τζομπς δεν άφηνε τα παιδιά του
να χρησιμοποιούν iPad.

Ο Διευθυντής της Netflix
πριν από καιρό, είχε πει

ότι εκτός από το Snapchat και το YouTube

ένας από τους μεγαλύτερους
ανταγωνιστές του ήταν ο ύπνος.

Αυτό για μένα αποτελεί μια κρίση
στις ηθικές αρχές του σχεδιασμού

και στην αυτο-πειθαρχία

που ο σχεδιασμός μεγεθύνει
και κάνει χειρότερη.

Τις τελευταίες δύο-τρεις δεκαετίες

η ψυχολογία και η έρευνα
οικονομικών και συμπεριφοράς

έχει καταγράψει ένα τεράστιο αριθμό
τρωτών σημείων στον εγκέφαλό μας,

μικρά κουμπάκια που όταν πατηθούν

μάς κάνουν να σκεφτόμαστε
ή να κάνουμε κάποια πράγματα.

Παράλληλα με αυτό,

ο τομέας της διαφήμισης
έχει κατακλύσει το διαδίκτυο

και το έχει μετατρέψει σε ένα σύστημα
τεραστίων διαστάσεων πειθούς,

μέτρησης, εξιδανίκευσης,
παράδοσης μηνυμάτων.

Επιπλέον αυτή η δύναμη, αυτή η πειθώ,

έχει συγκεντρωθεί περισσότερο από ποτέ.

Ποτέ πριν στην ιστορία

δεν είχαν μερικοί άνθρωποι
σε μερικές εταιρείες,

σε μια πολιτεία, σε μια χώρα,

τόση δύναμη ώστε να κατευθύνουν
τις συνήθειες δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ούτε στα όνειρά του
δεν είχε τόση δύναμη.

Δεν νομίζω να είναι υπερβολή αν πω
ότι η ψηφιακή οικονομία της προσοχής

είναι το πιο αποτελεσματικό σύστημα

για τη χειραγώγηση γνώμης
και συμπεριφοράς που υπήρξε ποτέ.

Και πάλι, αυτό μου φαίνεται
σαν ένα πολύ σοβαρό θέμα.

Πιστεύω ότι αυτό που έγινε

ήταν ότι όπως είπε και ο Άλντους Χάξλεϊ
για τους υπερασπιστές της ελευθερίας

ήταν ότι «απέτυχαν στο να λάβουν υπόψιν

την ατελείωτη όρεξη του ανθρώπου
για απόσπαση προσοχής».

Πιστεύω ότι στον σχεδιασμό
ψηφιακής τεχνολογίας

έχουμε κάνει ακριβώς το ίδιο λάθος,

και πιστεύω ότι πρέπει επειγόντως
να αρχίσουμε να τα λαμβάνουμε υπόψιν.

Πώς μπορούμε να αρχίσουμε
να το κάνουμε αυτό;

Πιστεύω ότι πρέπει οπωσδήποτε

να αρχίσουμε να υπερασπιζόμαστε
την ελευθερία της προσοχής μας.

Είχαμε πάντα αυτή την ελευθερία

αλλά ποτέ πριν δεν χρειάστηκε
να την υπερασπιστούμε σοβαρά

γιατί δεν είχαμε τόσα πολλά στον κόσμο μας

που την απειλούσαν.

Θα μπορούσαμε να συμβουλευτούμε
τους σημαντικούς συγγραφείς στο θέμα.

Για παράδειγμα τον Τζών Στιούαρντ Μίλ,

που είπε ότι «η σωστή ανθρώπινη ελευθερία

περιλαμβάνει τη βαθιά
εσωτερική συνείδηση».

Η ελευθερία του μυαλού είναι
το πρώτο είδος ελευθερίας.

Και συνεχίζει: «Η ελευθερία αφορά
την ελευθερία απόψεων και στόχων,

η ελευθερία να φτιάχνουμε τη ζωή μας
όπως ταιριάζει στον χαρακτήρα μας».

Αυτό που πιστεύω είναι ότι πρέπει
να σκεφτόμαστε πιο σφαιρικά

για το τι σημαίνει η προσοχή

για να καταλάβουμε καλύτερα
το ευρύ φάσμα των αποσπάσεων προσοχής

που κυριαρχούν στη ζωή μας σήμερα.

Όταν ακούμε την λέξη «προσοχή»,

μας έρχεται στο μυαλό
το επίκεντρο της προσοχής,

ο άμεσος τρόπος που κατευθύνουμε
την αντίληψή μας σε κάτι,

όπως η προσοχή που μου δίνετε εσείς τώρα

για την οποία, παρεμπιπτόντως,
σας είμαι πολύ ευγνώμων.

Αλλά όταν το επίκεντρο
της προσοχής μας μπλοκάρεται

αυτό παρεμποδίζει
την ικανότητά μας να αντιδρούμε.

Πες ότι προσπαθώ να διαβάσω ένα βιβλίο,

αλλά βλέπω στο κινητό ότι ο Ντόναλντ Τραμπ
έγραψε άλλο ένα σκανδαλώδες τιτίβισμα,

οπότε σταματάω να διαβάζω το βιβλίο
και αναβάλλω την ανάγνωση για αργότερα.

Με τον καιρό, οι πράξεις
γίνονται συνήθειες,

και οι πράξεις μας
γίνονται ο χαρακτήρας μας.

Και δεν έχουμε τον τρόπο να μιλήσουμε
για τη μακροπρόθεσμη προσοχή μας

σε σχέση με τους υψηλούς
στόχους και τις αρχές μας.

Πιστεύω λοιπόν ότι θα πρέπει να βρούμε
τρόπο να περιγράφουμε την προσοχή μας

εκτός από αυτό που αποκαλούμε επίκεντρο.

Θα μπορούσαμε να το πούμε
αστερόφως της προσοχής

γιατί στη ζωή μάς καθοδηγούν
τα άστρα των αξιών μας.

Όταν λοιπόν η τεχνολογία παρεμποδίζει
το αστερόφως της προσοχής μας -

και αυτό γίνεται κυρίως
όταν σκρολάρουμε τη ροή ειδήσεων

στο Facebook ή στο Twitter,
και όταν κάνουμε ανανέωση.

Είναι σε λειτουργία ο ίδιος μηχανισμός

όπως στον σχεδιασμό
των αυτόματων μηχανών παιχνιδιού,

δηλαδή η μη συνεχόμενη,
απρόβλεπτη ανταμοιβή.

Όταν η ανταμοιβή είναι τυχαία,

είναι πιο πιθανόν ότι οι άλλοι
θα κάνουν αυτό που θέλεις.

Όταν η οικονομία της προσοχής παρεμποδίζει
το αστερόφως της προσοχής μας

μας κάνει κατά εικόνα και ομοίωσή της,
οι αξίες της γίνονται και δικές μας.

Γινόμαστε πιο μικροπρεπείς,
πιο ναρκισσιστές, πιο απερίσκεπτοι.

Και αυτό πιστεύω φαίνεται πολύ καλά

στο σχόλιο του Γενικού Διευθυντή του CBS
τον περσινό Φεβρουάριο, όταν είπε:

«η υποψηφιότητα του Ντόναλντ Τραμπ
μπορεί να μην είναι θετική για τις ΗΠΑ,

αλλά είναι ό,τι καλύτερο για το CBS».

Η οικονομία της προσοχής
δεν αλλάζει απλά τις ζωές μας

αλλά και τις πολιτικές μας ιδέες
για να της μοιάσουμε.

Αυτό είναι, πιστεύω
ένα σημαντικό θέμα ηθικής

που σχεδόν κανείς δεν συζητά.

Αλλά πιστεύω ότι μπορούμε να βρούμε
άλλο ένα επίκεντρο της προσοχής μας.

Η τεχνολογία δεν δυσκολεύει
αυτό που θέλουμε να κάνουμε

ή να είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε,

αλλά να θέλουμε αυτό
που θέλουμε να θέλουμε,

να θέσουμε τους στόχους
και τις αξίες μας εξ' αρχής.

Κάτι σαν το φως της ημέρας
για την προσοχή μας,

το φως που μας επιτρέπει
να κάνουμε όλα τα άλλα.

Αν η τεχνολογία υποσκάψει
το φως της μέρας της προσοχής μας

αναλώνει τις βασικές μας ικανότητες

όπως η λογική, η σκέψη,
η εξυπνάδα, η μεταγνώση.

Ένας τρόπος να το δούμε αυτό πολύ καθαρά

είναι εξετάζοντας την αυξημένη αγανάκτηση
στην κοινωνία και στον κόσμο μας.

Η αγανάκτηση - επιθυμία για να κρίνουμε
και να τιμωρήσουμε -

ήταν πολύτιμη στα πρώτα στάδια
της ανθρώπινης εξέλιξης

στις μικρές ομάδες αναζήτησης τροφής
που είχαν συνοχή και ξεκάθαρους στόχους.

Ήταν ο τρόπος για να δείξουν στους άλλους
ότι μπορούσαν να σε εμπιστευτούν.

Αλλά όταν το εφαρμόσουμε
στην κλίμακα της κοινωνίας μας,

έχει σαν αποτέλεσμα τη διχόνοια
και την εκδικητικότητα.

Σας δίνω ένα παράδειγμα -

δεν ξέρω πόσοι από εσάς
θα το θυμούνται αυτό -

κάποια χρόνια πριν,
ένας οδοντίατρος από τη Μινεσότα

είχε πάει στη Ζιμπάμπουε
και είχε σκοτώσει το λιοντάρι Σέσιλ.

Ήταν μια βλακεία,
δεν έπρεπε να το είχε κάνει.

Ίσως να ήταν και παράνομο, δεν ξέρω.

Αλλά το αποτέλεσμα

ήταν ότι όλο το διαδίκτυο τον καταδίκασε
για την κακή του απόφαση.

Ήταν σαν φεστιβάλ ντροπιάσματος.

Πήγε κόσμος στον χώρο εργασίας του,

έβαλαν πινακίδες που έγραφαν
«σάπισε στην κόλαση».

Πήγαν στο σπίτι του
και έγραψαν μηνύματα με σπρέι.

Όταν τα κάνουν τα παιδιά αυτά,
το ονομάζουμε «διαδικτυακή βία».

Αλλά όταν το κάνουν ενήλικες,
είναι απλά οχλοκρατία.

Και η οχλοκρατία ήταν αυτό
που ο Σωκράτης θεωρούσε σαν αποτέλεσμα

όταν η δημοκρατία
μετατρέπεται σε τυραννία.

Οπότε μπορούμε να σκεφτούμε
πέρα από το επίκεντρο της προσοχής μας,

μπορούμε να σκεφτούμε πιο πέρα
από αυτό που θέλουμε να κάνουμε,

σε αυτό που θέλουμε να είμαστε,

και να θέλουμε αυτό
που θέλουμε να θέλουμε.

Αυτή η κατάσταση είναι ανυπόφορη
και δεν πρέπει να συνεχιστεί.

Ο Αριστοτέλης είπε,

«είναι απαράδεκτο να μην μπορούμε
να χρησιμοποιούμε τα καλά μας».

Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε για μια
αντιφατική σχέση μας με την τεχνολογία.

Πρέπει να απαιτήσουμε
να είναι με το μέρος μας.

Αυτός δεν είναι ο σκοπός της τεχνολογίας;

Πώς θα το κάνουμε αυτό;

Στο παρελθόν αφήναμε
τον καθένα να αντιμετωπίζει

την απόσπαση της προσοχής,
τις συνέπειες της τεχνολογίας,

και να δουλεύει πιο σκληρά.

Αλλά στην ψηφιακή εποχή η πειθώ
είναι παντοδύναμη και παντού

και δεν θα λειτουργήσει όλο αυτό.

Δεν μπορούμε επίσης να ρίξουμε το φταίξιμο
στους δημιουργούς της τεχνολογίας.

Είναι γενικά καλοί άνθρωποι,
πολλοί από αυτούς είναι και φίλοι μου.

Είναι απλά παίκτες στο παιγνίδι
που λέγεται η οικονομία της προσοχής.

Το παιχνίδι το ίδιο είναι το πρόβλημα.

Στην ουσία δεν είναι πρόβλημα
ηθικής του κάθε ατόμου,

αλλά της ηθικής
του συστήματος, της υποδομής,

αυτό που ο φιλόσοφος Λουτσιάνο Φλορίντι
στην Οξφόρδη ονομάζει «υποηθική».

Πώς μπορούμε να αλλάξουμε
αυτή την κατάσταση;

Γυρνάμε σε αυτό που έλεγα προηγουμένως,

ότι προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε

χρησιμοποιώντας αυτές τις τεχνολογίες

και πληρώνουμε σε είδος,
με τον χρόνο και την προσοχή μας.

Από αυτή την άποψη μπορούμε
να δούμε το πρόβλημα με δύο τρόπους.

Ο πρώτος είναι ότι δεν παίρνουμε
αρκετή αξία για την προσπάθειά μας.

Ο δεύτερος είναι ότι οι όροι
για αυτή μας την προσπάθεια

δεν είναι καθόλου καλοί.

Από πάντα, όταν οι άνθρωποι
αντιμετώπιζαν αυτή την κατάσταση,

διοργάνωναν,

δημιουργούσαν τρόπους
για συλλογική αντιπροσώπευση

για να διαπραγματεύονται
συλλογικά με τις αρχές,

με τον Μέγα Αλέξανδρο της εποχής τους.

Οπότε πιστεύω ότι αυτό που χρειάζεται
είναι ένας άμεσος τρόπος επικοινωνίας,

μια συμμετοχή στον σχεδιασμό
της τεχνολογίας μας,

και που σήμερα δεν υπάρχει.

Αυτό που ζητάω, αυτό που χρειάζεται,

είναι ένα εργατικό σωματείο ή κάτι τέτοιο,
για την οικονομία της προσοχής.

Και υπάρχει μια κοινότητα ανθρώπων

με πάθος για την επεξεργασία
αυτών των θεμάτων

με τίτλο Ξοδεύοντας Χρόνο Εποικοδομητικά,

για να ξέρουμε αν, ξοδεύοντας
χρόνο σε τεχνολογίες,

αυτός είναι χρόνος ξοδεμένος
άδικα, ή εποικοδομητικά.

Σκεφτόμαστε πώς θα αλλάξουμε
την οικονομία της προσοχής,

βρίσκοντας καλύτερους τρόπους μέτρησης,

κανόνες, διαδικασίες,
επιχειρηματικά μοντέλα.

Αν συμφωνείτε θα θέλαμε να συνεργαστούμε,

η αλήθεια είναι

ότι χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας
για να το υλοποιήσουμε

και να αλλάξουμε το σύστημα.

Γιατί, στην τελική,

η προσοχή μας είναι το πολυτιμότερο
αγαθό που διαθέτουμε.

Είναι σπάνιο και εξαντλήσιμο αγαθό,

και οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει
η ανθρωπότητα σήμερα,

πολλές και σημαντικές προκλήσεις,

που απαιτούν από μας πάνω απ' όλα

να δώσουμε προσοχή στα σημαντικά πράγματα

σε ατομικό καθώς και συλλογικό επίπεδο.

Αυτό ακριβώς υπονομεύουν οι τεχνολογίες
της οικονομίας της προσοχής.

Και τελικά αυτό σχετίζεται με τους στόχους
που έχουμε στην ζωή μας.

Κανείς ετοιμοθάνατος δεν είπε:

«Μακάρι να είχα ξοδέψει
περισσότερο χρόνο στο Facebook».

Αυτά για τα οποία μετανιώνουμε περισσότερο
είναι οι αληθινοί, ανθρώπινοι στόχοι,

που δίνουν αξία στη ζωή μας.

Και από τώρα και στο εξής πιστεύω
θα πάρει χρόνο να αλλάξουμε

την οικονομία της προσοχής.

Τα μεγάλα έργα παίρνουν χρόνο.

Αλλά στο μεταξύ πιστεύω
ότι πρέπει να οργανωθούμε

ώστε να έχουμε μια άμεση φωνή,

προς όσους φτιάχνουν τις τεχνολογίες μας,

για να συνεχίσουμε
να ωφελούμαστε από αυτές.

Να συνεχίσουμε να επιβεβαιώνουμε
και να στηρίζουμε όσους τις φτιάχνουν,

που υποκινούνται από την καινοτομία
και τη δημιουργικότητα

που βρίσκεται στη βάση
κάθε ανθρώπινου εγχειρήματος.

Αλλά πρώτα απ' όλα,

πρέπει να τραβήξουμε την προσοχή τους

για να τους πούμε τι θέλουμε
να κάνουν με την προσοχή μας.

Πρώτα απ' όλα

πρέπει να τους ζητήσουμε να σταματήσουν
να μας κρύβουν τον ήλιο.

Ευχαριστώ για την προσοχή σας.

(Χειροκρότημα)