< Return to Video

Jak więzienia mogą pomóc więźniom wieść wartościowe życie

  • 0:00 - 0:05
    Jesteśmy uważani za organizację zbierającą
    odpadki po porażkach polityki społecznej.
  • 0:05 - 0:08
    Nie potrafię przewidzieć,
    kto do nas trafi i na jak długo.
  • 0:08 - 0:10
    Trafiają do nas ludzie,
    którym nie pomogło nic innego,
  • 0:10 - 0:14
    którzy przeszli przez wszystkie inne
    siatki zabezpieczeń socjalnych.
  • 0:14 - 0:16
    One ich nie zatrzymały,
    więc my musimy to zrobić.
  • 0:16 - 0:20
    To nasza praca:
    przetrzymywać ich i nadzorować.
  • 0:20 - 0:23
    Z biegiem czasu,
    jako system więziennictwa,
  • 0:23 - 0:26
    jako naród i jako społeczeństwo
    staliśmy się w tym bardzo dobrzy,
  • 0:26 - 0:28
    ale to nie powód do radości.
  • 0:28 - 0:32
    Obecnie zamykamy większy odsetek obywateli
    niż jakiekolwiek państwo na świecie.
  • 0:32 - 0:36
    Mamy więcej czarnoskórych więźniów
    niż mieliśmy niewolników w roku 1850.
  • 0:36 - 0:40
    Przetrzymujemy rodziców prawie 3 milionów
    dzieci naszej społeczności,
  • 0:40 - 0:42
    staliśmy się też
    nowym szpitalem psychiatrycznym,
  • 0:42 - 0:45
    największym dostawcą
    świadczeń psychiatrycznych w kraju.
  • 0:45 - 0:48
    Zamknięcie kogoś to nie błahostka.
  • 0:48 - 0:51
    A jednak działamy pod nazwą
    Wydział Poprawczy.
  • 0:51 - 0:55
    Dziś chcę mówić o zmianie
    naszego sposobu myślenia o więziennictwie.
  • 0:55 - 0:57
    Na podstawie własnych doświadczeń
  • 0:57 - 0:59
    wierzę, że gdy zmieniamy sposób myślenia,
  • 0:59 - 1:01
    tworzymy nowe możliwości, nową przyszłość,
  • 1:01 - 1:04
    a tego potrzebują więzienia.
  • 1:04 - 1:07
    Ponad 30 lat, całe moje życie zawodowe,
    poświęciłem więziennictwu.
  • 1:07 - 1:09
    Zająłem się nim wzorem mojego taty.
  • 1:09 - 1:12
    Był weteranem wojny wietnamskiej.
    Więziennictwo mu odpowiadało.
  • 1:12 - 1:15
    Był silny, opanowany, zdyscyplinowany.
  • 1:15 - 1:16
    Ja niezupełnie,
  • 1:16 - 1:19
    i jestem pewien, że go to martwiło.
  • 1:19 - 1:22
    W końcu zdecydowałem,
    że jeśli mam skończyć w więzieniu,
  • 1:22 - 1:23
    lepiej być po tej stronie krat,
  • 1:23 - 1:25
    więc postanowiłem spróbować,
  • 1:25 - 1:27
    obejrzeć miejsce pracy mojego taty,
  • 1:27 - 1:29
    McNeil Island Penitentiary.
  • 1:29 - 1:31
    Był początek lat 80.
  • 1:31 - 1:34
    i więzienia nie były jak te
    w telewizji czy w filmach.
  • 1:34 - 1:37
    Było gorzej pod wieloma względami.
  • 1:37 - 1:39
    Wszedłem do pięciopiętrowego
    budynku dla więźniów.
  • 1:39 - 1:41
    W celach było po osiem osób,
  • 1:41 - 1:43
    w sumie mieszkało tam 550 mężczyzn.
  • 1:43 - 1:45
    Od razu wam powiem,
  • 1:45 - 1:48
    że w każdej z tych małych cel
    była jedna wspólna toaleta.
  • 1:48 - 1:50
    Strażnik włożył klucz do zamka
  • 1:50 - 1:52
    i setki mężczyzn wylały się z cel.
  • 1:52 - 1:54
    Setki mężczyzn.
  • 1:54 - 1:57
    Odszedłem stamtąd jak najszybciej.
  • 1:57 - 1:59
    W końcu wróciłem
    zacząłem pracować jako strażnik.
  • 1:59 - 2:01
    Miałem zajmować się jednym z bloków
  • 2:01 - 2:04
    i nadzorować setki mężczyzn.
  • 2:04 - 2:06
    Pracując w naszym punkcie przyjęć,
  • 2:06 - 2:09
    słyszałem wzburzonych więźniów
    nawet z parkingu,
  • 2:09 - 2:11
    trzęsących drzwiami cel, krzyczących,
  • 2:11 - 2:13
    demolujących swoje cele.
  • 2:13 - 2:15
    Zamknij razem setki niestabilnych ludzi,
  • 2:15 - 2:17
    a otrzymasz chaos.
  • 2:17 - 2:20
    Przetrzymywać i nadzorować,
    na tym polegała nasza praca.
  • 2:20 - 2:24
    Mogliśmy robić to jeszcze skuteczniej
    dzięki nowemu rodzajowi kwater
  • 2:24 - 2:26
    o nazwie
    Jednostka Intensywnego Zarządzania,
  • 2:26 - 2:28
    nowoczesna wersja karceru.
  • 2:28 - 2:31
    Umieszczaliśmy więźniów
    w celach ze stalowymi drzwiami,
  • 2:31 - 2:32
    z małymi otworami,
  • 2:32 - 2:34
    żebyśmy mogli
    zakładać im kajdanki i karmić.
  • 2:34 - 2:36
    I wiecie co?
  • 2:36 - 2:38
    Zrobiło się ciszej.
  • 2:38 - 2:40
    Naruszenia spokoju stały się rzadsze.
  • 2:40 - 2:42
    Zrobiło się bezpieczniej,
  • 2:42 - 2:44
    bo najbardziej agresywni
    lub problematyczni więźniowie
  • 2:44 - 2:46
    mogli zostać odizolowani.
  • 2:46 - 2:48
    Ale izolacja nie jest dobra.
  • 2:48 - 2:50
    Stan ludzi pogarsza się
    po pozbawieniu kontaktu z innymi.
  • 2:50 - 2:52
    Przenoszenie ich z JIZ było trudne
  • 2:52 - 2:55
    zarówno dla nich, jak i dla nas.
  • 2:55 - 2:56
    Nawet w więzieniu,
  • 2:56 - 2:58
    zamknięcie kogoś nie jest błahostką.
  • 2:58 - 3:02
    Potem przeniesiono mnie do
    stanowego więzienia o zaostrzonym rygorze,
  • 3:02 - 3:05
    gdzie przetrzymywani są najbardziej
    agresywni i trudni więźniowie.
  • 3:05 - 3:07
    W międzyczasie
    więziennictwo rozwinęło się,
  • 3:07 - 3:11
    mieliśmy inne narzędzia i sposoby
    zarządzania problematycznymi zachowaniami.
  • 3:11 - 3:13
    Mieliśmy broń obezwładniającą
    i gaz pieprzowy,
  • 3:13 - 3:15
    tarcze pleksiglasowe,
  • 3:15 - 3:17
    granaty hukowe,
    zespoły szybkiego reagowania.
  • 3:17 - 3:19
    Na agresję reagowaliśmy siłą,
  • 3:19 - 3:21
    na chaos - chaosem.
  • 3:21 - 3:23
    Byliśmy nieźli w gaszeniu pożarów.
  • 3:23 - 3:26
    Poznałem tam dwóch
    doświadczonych pracowników więziennictwa
  • 3:26 - 3:28
    i zarazem badaczy:
  • 3:28 - 3:31
    antropologa i socjologa.
  • 3:31 - 3:33
    Raz jeden z nich powiedział mi:
  • 3:33 - 3:35
    "Jesteście nieźli w gaszeniu pożarów.
  • 3:35 - 3:39
    A myśleliście kiedyś, jak im zapobiegać?"
  • 3:39 - 3:40
    Byłem cierpliwy,
  • 3:40 - 3:42
    tłumaczyłem im
    nasze brutalne siłowe podejście
  • 3:42 - 3:44
    do zwiększania
    bezpieczeństwa w więzieniach.
  • 3:44 - 3:46
    Oni też wykazali się cierpliwością.
  • 3:46 - 3:48
    Z naszych rozmów wynikły nowe pomysły
  • 3:48 - 3:49
    i zaczęliśmy trochę eksperymentować.
  • 3:49 - 3:52
    Najpierw zaczęliśmy szkolić
    strażników w zespołach,
  • 3:52 - 3:55
    zamiast wysyłać ich na szkolenia stanowe
    pojedynczo czy w parach.
  • 3:55 - 3:58
    Wydłużyliśmy szkolenia z czterech
    do dziesięciu tygodni.
  • 3:58 - 4:00
    Potem eksperymentowaliśmy
    z modelem praktyk,
  • 4:00 - 4:03
    mieszając nowych strażników z weteranami.
  • 4:03 - 4:06
    Obydwie grupy zaczęły pracować lepiej.
  • 4:06 - 4:10
    Następnie do szkolenia
    dodaliśmy słowne rozpraszanie konfliktów
  • 4:10 - 4:13
    jako element sytuacji
    wymagających użycia siły.
  • 4:13 - 4:15
    Było to niesiłowe użycie siły.
  • 4:15 - 4:17
    Co jeszcze bardziej radykalne,
  • 4:17 - 4:19
    tych samych umiejętności
    uczyliśmy więźniów.
  • 4:19 - 4:22
    Zmieniliśmy zestaw umiejętności.
  • 4:22 - 4:25
    Redukowanie agresji,
    a nie tylko reagowanie na nią.
  • 4:25 - 4:28
    Po trzecie, przy rozbudowie obiektu
    wypróbowaliśmy nowy projekt.
  • 4:28 - 4:31
    Jego największą
    i najbardziej kontrowersyjną częścią
  • 4:31 - 4:34
    były, oczywiście, toalety.
  • 4:34 - 4:36
    Nie było toalet.
  • 4:36 - 4:39
    Może wam nie wydaje się to ważne,
  • 4:39 - 4:40
    ale to była wielka zmiana.
  • 4:40 - 4:42
    Nikt nigdy nie słyszał o celi bez toalety.
  • 4:42 - 4:44
    Wydawało się to niebezpieczne i szalone.
  • 4:44 - 4:48
    Toalety były nawet
    w ośmioosobowych celach.
  • 4:48 - 4:50
    Ten mały szczegół
    zmienił sposób naszej pracy.
  • 4:50 - 4:52
    Więźniowie i personel zaczęli mieć ze sobą
  • 4:52 - 4:55
    częstszy i bardziej otwarty kontakt,
    pojawiło się porozumienie.
  • 4:55 - 4:57
    Łatwiejsze stało się wykrycie konfliktu
  • 4:57 - 4:59
    i interwencja przed eskalacją przemocy.
  • 4:59 - 5:02
    Oddział był czystszy, cichszy,
    bezpieczniejszy i bardziej ludzki.
  • 5:02 - 5:04
    Utrzymywało to porządek lepiej
  • 5:04 - 5:08
    niż jakakolwiek znana mi dotąd
    technika zastraszania.
  • 5:08 - 5:11
    Interakcja zmienia sposób zachowania
    zarówno strażników, jak i więźniów.
  • 5:11 - 5:15
    Zmieniliśmy otoczenie i zachowanie.
  • 5:15 - 5:17
    Na wypadek,
    gdybym nie zrozumiał tej lekcji,
  • 5:17 - 5:19
    przydzielono mnie następnie
    do kwatery głównej
  • 5:19 - 5:21
    i to tam zmierzyłem się ze zmianą systemu.
  • 5:21 - 5:24
    Wiele rzeczy utrudnia zmianę systemu:
  • 5:24 - 5:26
    polityka i politycy, prawo i ustawy,
  • 5:26 - 5:29
    sądy i procesy sądowe,
    polityka wewnętrzna.
  • 5:29 - 5:31
    Zmiana systemu jest trudna i powolna,
  • 5:31 - 5:33
    i często nie zabiera nas tam,
  • 5:33 - 5:34
    gdzie chcielibyśmy się znaleźć.
  • 5:34 - 5:38
    Zmiana systemu więziennictwa
    to nie błahostka.
  • 5:38 - 5:41
    Przemyślałem więc
    poprzednie doświadczenia,
  • 5:41 - 5:44
    i przypomniałem sobie, że interakcja
    ze skazanymi zmniejszała napięcie.
  • 5:44 - 5:47
    Kiedy zmieniliśmy otoczenie,
    zmieniło się zachowanie.
  • 5:47 - 5:49
    A nie były to wielkie zmiany systemowe.
  • 5:49 - 5:50
    Zmiany były drobne,
  • 5:50 - 5:52
    ale stworzyły nowe możliwości.
  • 5:52 - 5:55
    Potem zostałem mianowany
    kierownikiem małego więzienia.
  • 5:55 - 5:59
    W międzyczasie studiowałem
    w Evergreen State College.
  • 5:59 - 6:01
    Stykałem się z ludźmi różnymi ode mnie,
  • 6:01 - 6:04
    którzy mieli inne pomysły
    i pochodzili z innych środowisk.
  • 6:04 - 6:07
    Poznana wtedy ekolog lasów deszczowych
  • 6:07 - 6:10
    spojrzała na moje małe więzienie
    jak na laboratorium.
  • 6:10 - 6:13
    Dzięki rozmowom zrozumieliśmy,
    jak więzienia i więźniowie
  • 6:13 - 6:15
    mogą wspomóc rozwój nauki,
  • 6:15 - 6:17
    jeśli pomożemy im w realizacji projektów,
  • 6:17 - 6:19
    których nie mogliby zrealizować sami,
  • 6:19 - 6:21
    jak odbudowa populacji
    zagrożonych gatunków:
  • 6:21 - 6:24
    żab, motyli,
    zagrożonych roślin preriowych.
  • 6:24 - 6:27
    W międzyczasie znaleźliśmy sposoby
    na usprawnienie naszego projektu
  • 6:27 - 6:29
    przez dodanie energii słonecznej,
  • 6:29 - 6:33
    zbiorników na deszczówkę,
    ogrodnictwa organicznego, recyklingu.
  • 6:33 - 6:35
    Ta inicjatywa
    dała początek wielu projektom,
  • 6:35 - 6:37
    które wywarły ogromny wpływ
    na cały system,
  • 6:37 - 6:40
    nie tylko u nas, ale też w innych stanach.
  • 6:40 - 6:42
    Małe eksperymenty
    zaowocowały dużymi zmianami
  • 6:42 - 6:45
    w nauce czy społeczności.
  • 6:45 - 6:49
    Sposób, w jaki myślimy o naszej pracy,
    zmienia ją.
  • 6:49 - 6:52
    Ten projekt uczynił moją pracę
    bardziej interesującą i ekscytującą.
  • 6:52 - 6:54
    Ekscytowałem się nim i ja,
    i reszta personelu.
  • 6:54 - 6:56
    Ekscytowali się strażnicy i więźniowie.
  • 6:56 - 6:58
    Ten projekt ich inspirował,
  • 6:58 - 6:59
    każdy chciał w nim uczestniczyć.
  • 6:59 - 7:01
    Mieli w nim swój wkład,
    wprowadzali zmiany,
  • 7:01 - 7:04
    które uważali za znaczące i ważne.
  • 7:04 - 7:06
    Pozwólcie jednak, że coś wyjaśnię.
  • 7:06 - 7:07
    Więźniowie łatwo się przystosowują.
  • 7:07 - 7:09
    To konieczność.
  • 7:09 - 7:12
    Często wiedzą o naszych systemach więcej,
  • 7:12 - 7:14
    niż ludzie, którzy nimi kierują.
  • 7:14 - 7:15
    I nie są tu bez powodu.
  • 7:15 - 7:19
    Moją pracą nie jest
    karanie czy wybaczanie,
  • 7:19 - 7:20
    ale myślę, że mogą wieść
  • 7:20 - 7:23
    przyzwoite i znaczące życie
    nawet w więzieniu.
  • 7:23 - 7:24
    Więc pytanie brzmiało:
  • 7:24 - 7:27
    "Czy więźniowie mogą wieść
    przyzwoite i wartościowe życie,
  • 7:27 - 7:31
    a jeśli tak, to co to zmienia?".
  • 7:31 - 7:34
    Wróciłem z tym pytaniem
    do więzienia o zaostrzonym rygorze,
  • 7:34 - 7:36
    gdzie przetrzymywani są
    najbardziej brutalni skazani.
  • 7:36 - 7:38
    Pamiętajcie, takie placówki służą karaniu.
  • 7:38 - 7:41
    Nie ma tam miejsca na przywileje
    w postaci programów penitencjarnych.
  • 7:42 - 7:43
    Tak myśleliśmy.
  • 7:43 - 7:44
    Ale potem zrozumieliśmy,
  • 7:44 - 7:47
    że to właśnie ci więźniowie
    najbardziej tych programów potrzebują.
  • 7:47 - 7:49
    Potrzebowali wręcz
    intensywnej resocjalizacji.
  • 7:49 - 7:51
    Zmieniliśmy więc
    nasze myślenie o 180 stopni
  • 7:51 - 7:53
    i zaczęliśmy szukać nowych możliwości.
  • 7:53 - 7:56
    Znaleźliśmy nowy rodzaj krzesła.
  • 7:56 - 7:58
    Zamiast używać krzeseł do karania,
  • 7:58 - 7:59
    postawiliśmy je w klasach.
  • 7:59 - 8:02
    Nie zapomnieliśmy o potrzebie nadzoru,
  • 8:02 - 8:05
    ale odtąd skazani mogli
    porozumiewać się bezpiecznie,
  • 8:05 - 8:07
    twarzą w twarz
    ze współwięźniami i personelem.
  • 8:07 - 8:09
    Skoro nadzór nie był już problemem,
  • 8:09 - 8:12
    każdy mógł skupić się na innych kwestiach,
    na przykład nauce.
  • 8:12 - 8:13
    Zachowanie uległo zmianie.
  • 8:13 - 8:18
    Zmieniliśmy myślenie, zmieniliśmy to,
    co możliwe, i to daje mi nadzieję.
  • 8:18 - 8:20
    Nie mogę wam obiecać, że to zadziała.
  • 8:20 - 8:23
    Mogę tylko powiedzieć, że działa teraz.
  • 8:23 - 8:26
    Nasze więzienia stają się bezpieczniejsze
    zarówno dla personelu, jak i więźniów,
  • 8:26 - 8:28
    a gdy więzienia są bezpieczne,
  • 8:28 - 8:31
    możemy skupić się na czymś więcej,
    niż tylko na nadzorze.
  • 8:31 - 8:33
    Zmniejszenie recydywy
    możemy uznać za finalny cel,
  • 8:33 - 8:35
    ale nie jest to cel jedyny.
  • 8:35 - 8:37
    Szczerze mówiąc,
    zapobieganie przestępczości
  • 8:37 - 8:41
    wymaga znacznie więcej wysiłku
    od większej liczby ludzi i instytucji.
  • 8:41 - 8:44
    Obawiam się, że jeśli założymy,
    że same więzienia osiągną ten cel,
  • 8:44 - 8:45
    nigdy go nie urzeczywistnimy.
  • 8:45 - 8:49
    Ale więzienia mogą zrobić rzeczy,
    o które nigdy ich nie podejrzewaliśmy.
  • 8:49 - 8:52
    Mogą być źródłem innowacji
    i zrównoważonego rozwoju,
  • 8:52 - 8:56
    odbudowy populacji zagrożonych gatunków
    i stanu środowiska.
  • 8:56 - 8:58
    Więźniowie mogą być
    naukowcami i pszczelarzami,
  • 8:58 - 9:00
    mogą ratować psy.
  • 9:00 - 9:03
    Więzienia mogą być źródłem
    wartościowej pracy
  • 9:03 - 9:05
    i szansą dla personelu
  • 9:05 - 9:07
    oraz więźniów, którzy tam przebywają.
  • 9:07 - 9:09
    Możemy przetrzymywać i nadzorować,
  • 9:09 - 9:11
    ale także zapewniać ludzkie warunki.
  • 9:11 - 9:14
    Te cele się nie wykluczają.
  • 9:14 - 9:16
    Nie możemy czekać 10 czy 20 lat,
    żeby przekonać się,
  • 9:16 - 9:18
    czy warto to robić.
  • 9:18 - 9:20
    Nasza strategia nie polega
    na dużej zmianie systemowej.
  • 9:20 - 9:22
    Naszą strategią są setki małych zmian,
  • 9:22 - 9:26
    które zachodzą
    w ciągu dni lub miesięcy, nie lat.
  • 9:26 - 9:29
    Potrzeba więcej małych programów,
    na których się uczymy,
  • 9:29 - 9:32
    programów, które rozszerzają
    zakres możliwości.
  • 9:32 - 9:34
    Potrzeba nowych, lepszych sposobów
    mierzenia wpływu
  • 9:34 - 9:36
    na zaangażowanie, na interakcję,
  • 9:36 - 9:38
    na bezpieczeństwo otoczenia.
  • 9:38 - 9:40
    Potrzeba więcej możliwości
  • 9:40 - 9:43
    uczestnictwa i wnoszenia
    wkładu w społeczności,
  • 9:43 - 9:45
    wasze społeczności.
  • 9:45 - 9:48
    Tak, więzienia muszą być
    dobrze chronione i bezpieczne.
  • 9:48 - 9:49
    Możemy tego dokonać.
  • 9:49 - 9:51
    Więzienia muszą zapewniać ludzkie warunki,
  • 9:51 - 9:54
    gdzie można w czymś uczestniczyć,
    wnosić swój wkład
  • 9:54 - 9:55
    i uczyć się wartościowego życia.
  • 9:55 - 9:57
    Uczymy się, jak tego dokonać.
  • 9:57 - 9:58
    Dlatego jestem pełen nadziei.
  • 9:58 - 10:01
    Nie musimy tkwić w dawnych przekonaniach
    odnośnie więzień.
  • 10:01 - 10:04
    Możemy zmienić swoje podejście,
    zmienić obecną sytuację.
  • 10:04 - 10:06
    A kiedy zrobimy to rozważnie i po ludzku,
  • 10:06 - 10:08
    więzienia będą mogły zrobić coś więcej,
  • 10:08 - 10:10
    niż zbierać odpadki po porażkach
    polityki społecznej.
  • 10:10 - 10:14
    Może wreszcie zasłużymy na miano
    instytucji resocjalizacyjnej.
  • 10:14 - 10:16
    Dziękuję.
  • 10:16 - 10:19
    (Brawa)
Title:
Jak więzienia mogą pomóc więźniom wieść wartościowe życie
Speaker:
Dan Pacholke
Description:

W Stanach Zjednoczonych agencje, które zarządzają więzieniami często nazywane są „instytucjami resocjalizacyjnymi", a jednak skupiają się na przetrzymywaniu i nadzorowaniu więźniów. Dan Pacholke, zastępca sekretarza Wydziału Poprawczego Stanu Waszyngton, dzieli się inną wizją: mówi o więzieniach, które zapewniają zarówno ludzkie warunki życia, jak i możliwości wartościowej pracy i nauki.

more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
10:36

Polish subtitles

Revisions Compare revisions