Amy Cuddy: Your body language shapes who you are

Body language affects how others see us, but it may also change how we see ourselves. Social psychologist Amy Cuddy shows how "power posing" -- standing in a posture of confidence, even when we don't feel confident -- can affect testosterone and cortisol levels in the brain, and might even have an impact on our chances for success.

TEDTalks is a daily video podcast of the best talks and performances from the TED Conference, where the world's leading thinkers and doers give the talk of their lives in 18 minutes (or less). Look for talks on Technology, Entertainment and Design -- plus science, business, global issues, the arts and much more.
Find closed captions and translated subtitles in many languages at http://www.ted.com/translate

Follow TED news on Twitter: http://www.twitter.com/tednews
Like TED on Facebook: https://www.facebook.com/TED

Subscribe to our channel: http://www.youtube.com/user/TEDtalksDirector

Laat ik van wal steken met een aanbod:

een gratis grip op het leven zonder franjes.

Al wat je nodig hebt is dit:

verander je houding voor twee minuten.

Maar voor ik het weggeef, wil ik je vragen

om nu een klein onderzoek van je lichaam te doen;

wat je met je lichaam doet.

Hoeveel onder jullie maken zichzelf wat

kleiner, misschien buig je wat voorover.

Kruis je je benen, misschien houd je je enkel vast

soms houden we onze armen zo vast.

Soms spreiden we ons uit.

(gelach)

Ik zie je.

Ik wil je aandacht vestigen op

wat je nu doet.

We komen er binnen enkele minuten op terug.

En ik hoop dat je geleerd hebt om

dit een klein beejte bij te stellen, het zou aanzienlijk

de manier waarop je leven ontluikt, kunnen veranderen.

We zijn echt gefascineerd door lichaamstaal.

En we zijn in het bijzonder geïnteresseerd in

de lichaamstaal van anderen.

Weet je, we zijn geïnteresseerd in

dingen als, weet je, een vreemd samenspel, of

een glimlach, of een neerbuigende blik,

of misschien een heel rare knipoog.

Of misschien iets als een handdruk.

Hier komen ze aan bij nummer 10,

en een gelukkige politieman kan de hand schudden

van de president van de Verenigde Staten.

Oh en hier komt de eerste minister --

nee. (gelach)

Dus een handdruk, of het gebrek aan een handdruk,

kan ons weken en weken en weken aan de praat houden.

Zelfs de BBC en de New York Times.

Kennelijk als we nadenken over

niet-verbaal gedrag of lichaamstaal,

maar we noemen het "niet-verbaal", als sociale wetenschappers,

het is een taal. We denken dus na over communicatie.

Als we nadenken over communicatie,

denken we over interacties.

M.a.w. wat vertelt jouw lichaamstaal mij,

wat vertelt de mijne jou.

En er zijn goede redenen om aan te nemen

dat dit een correcte manier is om dit te benaderen.

Sociale wetenschappers hebben veel tijd besteed

aan het bestuderen van de gevolgen van je lichaamstaal

of de lichaamstaal van anderen op beoordelingen.

En we maken snelle beoordelingen en afleidingen

van lichaamstaal.

En die beoordelingen kunnen

echte belangrijke resultaten in het leven voorspellen;

zoals wie we aanwerven of promoveren,

wie we vragen voor een afspraakje.

Bijvoorbeeld, Nalini Ambady, een onderzoekster aan

Tufts Universiteit, toont aan dat wanneer mensen

clips zonder geluid van 30 seconden bekijken van

echte interacties tussen dokter en patiënt,

hun beoordeling van de dokter's vriendeiijkheid

voorspelt of die dokter al of niet aangeklaagd zal worden.

Het heeft dus niet zoveel te maken met

of de dokter onbekwaam was of niet,

maar bevalt die persoon ons en hoe hij was in de omgang.

Nog dramatischer, Alex Todorov aan Princeton

heeft aangetoond dat beoordelingen van gezichten van

politieke kandidaten in slechts een seconde voor 70%

het resultaat voorspelt van de strijd om in de VS senator en gouverneur te worden.

En zelfs - laten we digitaal gaan - emoticons, als je die goed

gebruikt in online onderhandelingen kunnen ertoe leiden dat je

meer waarde uit de onderhandeling haalt.

Als je ze pover gebruikt: slecht idee, nietwaar?

Dus, als we over "niet-verbaal" denken, denken we aan

hoe we anderen beoordelen, hoe zij ons beoordelen,

en wat de resultaten zijn.

We durven het andere publiek al eens vergeten,

het andere publiek dat door het "niet-verbale" beïnvloed wordt.

En dat zijn we zelf.

We worden ook beïnvloed door ons "niet-verbale":

onze gedachten, en onze gevoelens, en onze fysiologie.

Over welke niet-verbale heb ik het?

Ik ben een sociaal psycholoog.

Ik bestudeer vooroordelen.

En ik geef les aan een competitieve business school.

Het was dus onomkoombaar dat ik geïnteresseerd

zou geraken in de dynamiek van macht.

Ik werd in het bijzonder geïnteresseerd in

niet-verbale uitdrukkingen van macht en dominantie.

En wat zijn niet-verbale uitdrukkingen

van macht en dominantie?

Wel, dit zijn ze.

In het dierenrijk,

gaan ze over uitstrekken.

Dus je maakt jezelf groot.

Je rekt je uit. Je neemt ruimte in.

Eigenlijk open je jezelf.

Het gaat dus over openen.

En dit is waar doorheen het dierenrijk.

Het is niet beperkt tot primaten.

En mensen doen hetzelfde.

Dit doen ze dus beide als ze macht hebben

bijna voortdurend, en ook als ze

zich machtig voelen op dat moment.

En deze is bijzonder interessant,

omdat het ons echt toont hoe universeel

en oud die uitdrukkingen van macht zijn.

Deze uitdrukking, die we kennen als trots,

heeft Jessica Tracy onderzocht,

ze toont aan dat mensen die ziend geboren zijn,

en mensen die blind geboren zijn,

dit doen als ze aan een fysieke wedstrijd deelnemen.

Dus als ze over de eindmeet komen

en ze zijn gewonnen - het doet er niet toe dat ze

het nog nooit iemand zagen doen - doen ze dit.

De armen omhoog in een V,

de kin lichtjes naar boven.

Wat doen we als we machteloos zijn?

We doen exact het tegenovergestelde.

We sluiten ons. We maken ons tot een bundeltje.

We maken ons klein. We willen niet

tegen de persoon naast ons stoten.

En opnieuw, zowel dieren als mensen

doen hetzelfde.

En dit is wat er gebeurt als je

veel en weinig macht samenbrengt.

We zijn geneigd, als het op macht aankomt,

het "non-verbale" van de anderen aan te vullen.

M.a.w. als iemand zich echt machtig opstelt

t.a.v. ons, zijn we geneigd onszelf kleiner te maken.

We spiegelen hen niet.

We doen het tegenovergestelde van hen.

Ik bekijk dus dit gedrag in de klas,

en wat merk ik?

Ik merk dat MBA studenten echt het volledige gamma

van "macht niet-verbale" vertonen.

Je hebt dus mensen die

karikaturen van alfamannetjes zijn, werkelijk door de kamer komend,

gaan ze recht in het midden van de kamer staan,

nog voor de les start,

alsof ze de ruimte echt willen opvullen.

Als ze neerzitten, spreiden ze zich als het ware uit en

steken hun hand op deze manier op.

Je hebt anderen die virtueel

ineenstuiken als ze binnenkomen.

Van zodra ze binnenkomen, zie je het.

Je ziet het op hun gezichten en aan hun lichamen,

en ze zitten in hun stoel en

ze maken zich klein en het gaat als volgt

als ze hun hand opsteken.

Ik merk hierrond een aantal dingen op.

Een, en dit zal je niet verbazen,

lijkt het gerelateerd te zijn aan geslacht.

Vrouwen zullen meer waarschijnlijk

dit soort dingen doen dan mannen.

Vrouwen voelen zich chronisch minder machtig dan mannen.

Dat is dus niet verrassend.

Maar het andere dat ik opmerkte is dat

het ook gerelateerd lijkt te zijn met de mate waarin

de studenten deelnamen,

en hoe goed ze deelnamen.

En dit is echt belangrijk in de MBA klas,

omdat deelname voor de helft van de punten meetelt.

Business scholen worstelen met

dit puntenverschil tussen geslachten.

Je kan gelijk gekwalificeerde vrouwen en mannen

binnenkomen. En dan krijg je die verschillen in punten

en het lijkt ten dele toe te rekenen aan

deelname. Dus begon ik me af te vragen,

weet je, ok. Je hebt deze mensen

die op deze manier binnenkomen, en ze nemen deel,

is het mogelijk dat we mensen zover krijgen om het te veinzen.

En zou dat leiden tot meer deelname?

En zo wilden mijn medewerkster, Dana Carney,

die aan Berkeley werkt, en ik, echt weten

of je het kan veinzen tot je het maakt.

M.a.w. kan je dit gewoon voor een korte tijd doen

en echt een gedragsresultaat ervaren

dat je er machtiger doet uitschijnen?

Dus we weten dat het niet-verbale bepaalt hoe

anderen over ons denken en voelen.

Daar is veel bewijs voor te vinden.

Maar onze vraag was eigenlijk:

Er is enig bewijs dat ze dat effect hebben.

Zo, bijvoorbeeld, glimlachen we als we ons gelukkig voelen,

maar ook als we gedwongen worden om te glimlachen

door een pen tussen onze tanden te houden: zo.

Het zorgt ervoor dat we onze gelukkig voelen.

Het werkt dus in beide richtingen. Als het op macht

aan komt, werkt het eveneens in beide richtingen.

Dus als je je machtig voelt,

zal je dit waarschijnlijk meer doen

maar het is ook mogelijk dat als je

je voordoet als machtig, zal je je waarschijnlijk

echt machtig voelen.

En de tweede vraag was eigenlijk

(weet je nog) dat we weten dat onze geest

ons lichaam verandert;

maar is het ook waar dat ons lichaam onze geest verandert?

En als ik het heb over "geest" in de context van macht

waar heb ik het dan over?

Ik spreek dan over gedachten en gevoelens

en dit fysioligsche ding

dat onze gedachten en gevoelens uitmaakt

en in mijn geval zijn dat hormonen.

Ik kijk naar hormonen.

Hoe ziet de geest van machtigen eruit

in tegenstelling tot die van machtelozen?

Machtige mensen neigen niet verrassend naar

meer assertiviteit, en meer zelfvertrouwen

meer optimistime; ze voelen eigenlijk aan

dat ze zullen winnen, zelfs bij kansspelen.

Ze neigen ook naar meer abstract

denken; er zijn dus veel verschillen.

Ze nemen meer risico.

Er zijn veel verschillen tussen

machtige en machteloze mensen.

Fysiologisch zijn er veel types van verschillen

i.v.m. twee belangrijke hormonen: (1) testosteron, het

dominantie hormoon, en (2) cortisol,

het stress hormoon.

Onze bevinding is dat

heel machtige, alfa mannetjes in hierarchieën van primaten

hoge testosteron hebben en lage cortisol.

En machtige en effectieve leiders

hebben ook hoge testosteron en lage cortisol.

Wat betekent dat?

Als je nadenkt over macht, denk je meestal

enkel na over testosteron omdat

het over dominantie gaat.

Maar eigenlijk is macht ook over hoe je reageert op

stress. Want wil je een heel machtige leider

die dominant is, veel testosteron heeft,

maar echt stress-gevoelig is?

Waarschijnlijk niet, juist?

Je wil de persoon machtig en assertief

en dominant, maar niet echt stress-gevoelig;

een persoon die op zijn gemak is.

We weten dus dat in hierarchieën van primaten

als een alfa over moet nemen

als een individu de alfa rol over moet nemen

plotseling, binnen enkele dagen

dan is de testosteron van dat individu aanzienlijk

gestegen en zijn cortisol aanzienlijk gedaald.

We hebben dus dit bewijs dat het lichaam

de geest kan vormen ten minste tot het gezicht-niveau.

En ook dat veranderingen van rol de geest kunnen vormen.

Dus wat gebeurt er, ok, neem een verandering van rol,

wat gebeurt er als je dat op een echt miniem niveau doet?

Die kleine manipulatie, die kleine tussenkomst

van twee minuten: je zegt "Ik wil dat je zo blijft staan

en dat zal je een gevoel van meer macht geven."

Dit is wat we deden.

We besloten om mensen in het labo te brengen

en een klein experiment uit te voeren.

En deze mensen namen, voor twee minuten,

houdingen van grote of lage macht aan.

Ik zal je gewoon vijf houdingen tonen

hoewel de testpersonen er slechts twee aannamen.

Hier is er een.

Nog een paar.

Deze werd door de media de "Wonderwoman"

genoemd. Hier zijn er nog wat.

Ja kan dus staan of zitten.

En hier zijn de lage macht houdingen.

Je bent opgevouwen, je maakt jezelf klein.

Deze toont zeer lage macht.

Wanneer je je nek aanraakt, ben je

jezelf echt als het ware aan het beschermen.

Dus, dit is wat er gebeurt. Ze komen binnen.

Ze spugen in een flesje. We zeggen hen "gedurende twee minuten

moet je dit of dit doen".

Ze kijken niet naar foto's van de houdingen.

We willen hen het concept van macht niet

voorkauwen. We willen dat ze macht macht, juist?

Dus doen ze dit twee minuten lang.

Dan vragen we hen: "Hoe krachtig voel je je?"

over een reeks van onderwerpen;
en dan geven we hen

de gelegenheid om te gokken.

En daarna nemen we nog een monster van speeksel.

Dat is het. Dat is het hele experiment.

En dit is wat wij vaststellen.

Risicotolerantie, oftewel het gokken:

wat wij vaststellen is dat van wie de

houding van grote macht aannam, 86%

zal gokken. Van wie de

houding van lage macht aannam, slechts 60%.

En dat is echt wel een significant verschil.

Hier is wat we vaststellen m.b.t. testosteron.

Vanaf het basisniveau wanneer zij binnen komen

ervaren mensen van de "hoge macht"-groep

een stijging van ongeveer 20%, en mensen van de

"lage macht"-groep een daling van ongeveer 10%.

Nogmaals, twee minuten,
en je krijgt deze wijzigingen.

Dit is wat je krijgt m.b.t. cortisol.

Mensen van de "hoge macht"-groep ervaren

een daling van ongeveer 25%, en mensen van de

"lage macht"-groep een stijging van ongeveer 15%.

Twee minuten leiden dus
tot deze hormonale veranderingen

die je hersenen kunnen vormen om
- op de keper beschouwd -

ofwel assertief, zelfverzekerd en comfortabel te zijn

ofwel echt stress-gevoelig.

En, weet je, gevoelens worden als het ware afgesloten.

En dat gevoel kennen we allemaal, nietwaar?

Dus het ziet ernaar uit dat ons "niet-verbale" toch

bepaalt hoe we over onszelf denken en voelen.

Het geldt dus niet alleen voor anderen,
maar ook voor onszelf.

Onze lichamen veranderen ook onze geest.

Maar de volgende vraag is, natuurlijk:

Dit is geen labo, het is gewoon een kleine oefening.

Jullie weet dat nog maar een paar minuten.

"Waar kan je dit werkelijk toepassen?"

(Dat is de vraag) die ons bezighoudt, natuurlijk.

En dus bedenken we, waar het echt om gaat

en waar je dit wil gebruiken, zijn

evaluatieve situaties
zoals situaties van sociale bedreiging.

Wanneer je wordt geëvalueerd,

hetzij door je vrienden, zoals voor tieners,

is aan de tafel in de cafeteria.

Het zou, voor sommige mensen,
kunnen gaan over spreken op een

vergadering van de raad van de school.

Het kan ook gaan om
het overbrengen van een idee, of

een gesprek zoals dit, of een sollicitatiegesprek.

We besloten dat deze die de meeste mensen

zich kunnen inbeelden, omdat de meeste mensen dat

hadden meegemaakt, het sollicitatiegesprek was.

We publiceerden we deze vaststellingen en de media

pikken het sterk op. Ze zeggen:

"Ok, dus dit is wat je doet als je

naar binnen gaat voor een sollicitatiegesprek, juist?"

We waren uiteraard geschokt en zeiden:

"Oh hemel, nee nee nee,
dat is helemaal niet wat wij

bedoelden. Voor tal van redenen,
nee nee nee, doe dat niet."

Nogmaals, dit gaat niet over jij die praat over

anderen. Het gaat over tegen jezelf praten.

Wat doe je voordat je binnen gaat bij

een sollicitatiegesprek? Je doet dit.

Niet? Je zit neer. Je kijkt naar

je iPhone, of je Android, om niemand

uit te sluiten.

Je kijkt naar je notities.

Je buigt wat voorover, maakt jezelf klein,

terwijl wat je echt zou moeten doen

misschien dit is. Bijvoorbeeld, in de toiletten. Niet?

Doe dat. Vind twee minuten.

Dus dat is wat we willen testen, ok?

We brengen dus mensen naar een labo.

En ze doen opnieuw houdingen
van hoge of lage macht.

Zij ondergaan een zeer stressvol sollicitatiegesprek.

Het duurt vijf minuten.
Ze worden gefilmd.

Ze worden ook beoordeeld.

En de beoordelaars zijn opgeleid om geen

non-verbale feedback te geven.

Zo zien er uit. Stel je voor dat dit de

persoon is die je interviewt.

Dus voor vijf minuten, niets.

En dit is erger dan op de rooster gelegd worden.

Mensen haten dit.

Het is wat Myriam Lafrance noemt

"in sociale drijfzand staan".

Dus dit doet je cortisol echt pieken.

Dit is dus het sollicitatiegesprek
waaraan we hen onderwierpen,

omdat we echt wilden zien

wat er zou gebeuren. Daarna laten we programmeurs

naar deze opnames kijken, vier van hen.

Ze weten niets van de hypothese af.

Ze weten niets van de omstandigheden af.

Ze hebben geen idee wie welke houding

aannam. En finaal kijken ze naar deze

sets van opnames. En ze zeggen:

"Oh, we willen deze mensen aanwerven."

Alle mensen die een hoge macht houding aannamen.
"We willen deze mensen

niet aanwerven."

Wij evalueren ook deze mensen

in het algemeen veel positiever.

Maar wat drijft hen?

Het gaat niet om wat er wordt gezegd.

Het gaat om de presentatie die ze

aan het gesprek geven.

Ook, omdat wij ze rangschikken in al deze variabelen

gelinkt aan competentie-categorieën;

zoals: "hoe goed gestructureerd is dit gesprek?"

"Hoe goed is het?", "Welke andere kwalificaties...?"

Geen invloed daarop.

Dat is wat beïnvloed wordt. Dit soort dingen.

Mensen brengen hun ware zelf, in feite.

Ze brengen zichzelf.

Ze brengen hun ideeën, maar als zichzelf.

Zonder residu over hen.

Dit is dus wat het effect drijft,

of het effect overbrengt.

Dus, als ik mensen hierover vertel,

dat ons lichaam onze geest verandert

en onze geest ons gedrag kan veranderen,

en ons gedrag onze resultaten kan veranderen,

zij zeggen mij, "Het voelt nep aan.".

Dus zeg ik "Doe maar nep tot het echt wordt."

Zo ben ik niet. Ik wil er niet geraken

en dan me dan nog steeds
een valsspeler voelen.

Ik wil me niet als een bedrieger voelen.

Ik wil het niet maken alleen maar
om dan te voelen

dat ik niet verondersteld ben om hier te zijn.

En dat bleef bij mij echt hangen.

Want ik wil jullie een kort verhaal vertellen over

een bedrieger zijn voelen alsof ik niet

verondersteld ben om hier te zijn.

Toen ik 19 was, was ik betrokken
bij een echt erg auto-ongeluk.

Ik werd uit de wagen geslingerd,

rolde meerdere malen. Ik werd

uit de wagen geslingerd.
En ik werd wakker in

de afdeling van een ziekenhuis
om te herstellen van een hoofdletsel.

Ik was van school gehaald,

en ik vernam dat mijn IQ gedaald was met

twee standaard-afwijkingen.

Dat was zeer traumatisch.

Ik kende mijn IQ
omdat ik mezelf had vereenzelvigd

met slim zijn.
Ik werd als kind begaafd genoemd.

Ik werd dus van school gehaald.

Ik blijf proberen om terug te gaan.

Ze zeggen
"Je zal je school niet afmaken."

Je bent gewoon...Weet je..
Er zijn andere dingen

die je kan doen,
maar dat zal voor jou

niet werken.

Daar worstelde ik echt mee.

Ik moet zeggen, je identiteit

van je weggenomen zien,
de kern van je identiteit --

voor mij was dat slim zijn --

dat zien weggenomen worden...
Er is niets

dat je meer machteloos laat voelen

dan dat.
Ik voelde mij dus volledig machteloos.

Ik werkte, en werkte, en werkte.

En ik werd gelukkig. En ik werkte,

en werd gelukkig, En ik werkte.

Uiteindelijk ben ik afgestudeerd,

Ik deed er vier jaar langer over
dan mijn leeftijdsgenoten.

En ik heb er iemand van overtuigd,

mijn engel/adviseur, Susan Fiske,

om me aan te werven. En zo kwam ik terecht in

Princeton. En ik dacht

"Ik ben niet verondersteld om hier te zijn."

"Ik ben een bedrieger."

En de avond voordat ik aan Princeton
moest spreken voor eerstejaars...

Dat is 20 minuten spreken voor 20 mensen.

Dat is het.

Ik was zo bang om ontmaskerd te worden
de volgende dag

dat ik haar opbelde en zei:

"Ik stap op."

Ze zei, "Jij stopt niet."

"Want ik nam een gok door je aan te werven,"

"en je blijft. Je zal blijven,"

"en dit is wat je zal doen."

"Je gaat doen alsof."

"Je gaat elk gesprek doen dat je ooit"

"gevraagd wordt te doen.
Je gaat het gewoon doen en blijven doen."

"Zelfs als je versteend bent van angst,
en gewoon verlamd (bent),"

"en een buitenlichamelijke ervaring hebt,"

"tot op het ogenblik waarop je zegt"

"Oh hemel, ik doe het."

"Ik ben dit geworden."

"Ik ben dit echt aan het doen."

En dus is dat wat ik deed.

Vijf jaar aan de hogeschool.

Een paar jaar werk ik voor Northwestern.

Ik verhuisde naar Harvard.

Ik werk voor Harvard.
Ik denk er eigenlijk niet meer

bij na. Maar voor een lange tijd

dacht ik
"Niet verondersteld om hier te zijn."

"Niet verondersteld om hier te zijn."

Dus aan het einde
van mijn eerste jaar aan Harvard,

kwam een student
die niet had gesproken in klas

voor het gehele semester,
aan wie ik had gezegd:

"Kijk, je moet deelnemen

of anders zul je niet slagen.",

in mijn kantoor.
Ik kende haar helemaal niet.

En ze zei...
Ze kwam binnen, volledig verslagen,

en zei:
"Ik ben niet verondersteld om hier te zijn."

En dat was voor mij het moment
omwille van

twee dingen. Een was dat ik besefte,

"Oh hemel, ik voel me zo niet meer."

Weet je? "Ik voel me zo niet meer,"

"maar zij wel. En ik begrijp dat gevoel."

En het tweede was
dat ze wel wordt verondersteld om hier te zijn.

Ze kan doen alsof.
Ze kan het worden.

Dus antwoordde ik: "Jawel, dat ben je wel.
Je wordt verondersteld om hier te zijn!"

"En morgen, ga je doen alsof."

"Je zal jezelf machtig maken."

"En weet je, je zal..." (Applaus)

"En... je gaat de klas binnen,"

"en je gaat de beste commentaar ooit geven."

Weet je? En zij gaf de beste commentaar ooit.

En mensen draaide zich om en zij reageerden van

"Oh mijn god, en ik had niet eens gemerkt

dat ze daar zat." Weet je?

Maanden later komt ze terug naar mij en ik besefte

dat had ze niet alleen had gedaan alsof tot ze er was.

Ze had gedaan alsof tot ze werd wat ze nadeed.

Ze was dus veranderd.

Dus wil ik je zeggen, doe niet alsof tot je er bent.

Doe alsof tot je het wordt.

Weet je? Het is niet "Doe het voldoende tot

je eigenlijk het wordt en het verinnerlijkt."

Het laatste dat ik wil meegeven, is dit:

Uiterst kleine aanpassingen kunnen leiden tot grote veranderingen.

Dus dit is twee minuten.

Twee minuten, twee minuten, twee minuten.

Voordat je gaat naar de volgende stressvolle

evaluatieve situatie, voor twee minuten,

probeer dit te doen. In de lift, in de toiletten,

aan je bureau achter gesloten deuren.

Dat is wat je wil doen.

Zet je hersenen zo dat je het best omkan

met die situatie.
Pomp je testosteron op.

Haal je cortisol naar beneden.

Laat die situatie je achterlaten met het gevoel

"Ach, ik heb hen niet laten zien wie ik ben."

Laat die situatie je achterlaten met het gevoel

"Oh, ik heb echt het gevoel dat ik kon zeggen"

"wie ik ben en tonen wie ik ben."

Dus ik wil je eerst vragen - weet je -

te proberen machtige houdingen aan te nemen

en ook, wil ik je vragen,

de wetenschap te delen.
Want dit eenvoudig is.

Voor mij speelt hier geen ego.

Geef het weg.
Deel het met mensen.

Want de mensen
die dat het meest kunnen gebruiken,

zijn degenen zonder middelen

en zonder technologie
en zonder status en zonder macht.

Geef het hen;
want ze kunnen het

in privé doen. Ze hebben nood aan
privacy, hun lichaam

en twee minuten. En het kan aanzienlijk

de resultaten van hun leven veranderen.

Bedankt.

(Applaus)