< Return to Video

ဘယ်နှစ်ဘဝ သင်နေနိုင်သလဲ။

  • 0:01 - 0:05
    (သီချင်းဆို) လကို ငါမြင်တယ်၊
    လက ငါ့ကို မြင်တယ်။
  • 0:06 - 0:12
    ငါမမြင်တဲ့ လူတစ်ဦးကို လက မြင်တယ်။
  • 0:13 - 0:18
    ဘုရားသခင်က လကို ကောင်းချီးပေး၊
    ဘုရားသခင်က ငါ့ကို ကောင်းချီးပေးတယ်။
  • 0:19 - 0:25
    ငါ မမြင်တဲ့ လူတစ်ဦးကို
    ဘုရားသခင်က ကောင်းချီးပေးတယ်။
  • 0:26 - 0:31
    ကောင်ကင်ဘုံကို မင်းအရင် ငါရောက်ရင်
  • 0:32 - 0:38
    အပေါက်တစ်ပေါက်ဖောက်ပြီး
    မင်းကို ဆွဲခေါ်မယ်။
  • 0:38 - 0:44
    ကြယ်တွေတိုင်းမှာ မင်းနာမည် ငါရေးမယ်။
  • 0:44 - 0:47
    ဒီလိုနဲ့ ကမ္ဘာကြီးက ဝေးလွန်းတယ်
  • 0:47 - 0:51
    မထင်ရတော့မယ့် ပုံမျိုးပေါ့။
  • 0:51 - 0:55
    အာကာသယဉ်မှူး ဒီနေ့တော့
    အလုပ်မှာရှိမှာမဟုတ်ဘူး။
  • 0:55 - 0:57
    ဖျားနေတယ်လို့ အကြောင်းကြားတယ်။
  • 0:57 - 1:02
    သူ့ဆဲလ်ဖုန်း၊ လက်တော့ပ်၊ ပေဂျာ၊
    နှိုးစက်ကို ပိတ်ထားတယ်။
  • 1:02 - 1:05
    သူ့ခုတင်မှာ ကြောင်ဝါ ဝဝတစ်ကောင်
    အိပ်မောကျနေတယ်။
  • 1:05 - 1:07
    ပြတင်းကိုရိုက်ခတ်တဲ့ မိုးစက်တွေနဲ့
  • 1:07 - 1:11
    မီးဖိုချောင် လေထဲမှာ
    ကော်ဖီ အရိပ်အငွေ့တောင်မသန်း၊
  • 1:11 - 1:12
    လူတိုင်းဟာ ဗျာများနေတယ်။
  • 1:12 - 1:16
    ၁၅ ထပ်က အင်ဂျင်နီယာတွေ
    သူတို့ရဲ့ ဒြပ်မှုန် စက်ကို ရပ်လိုက်ပြီ။
  • 1:16 - 1:18
    ကမ္ဘာဆွဲအားဆန့်ကျင့်တဲ့ အခန်းက ယိုနေ
  • 1:18 - 1:20
    မျက်မှန်နဲ့ တင်းတိပ်ထူတဲ့ ကလေးတောင်
  • 1:20 - 1:22
    စိတ်ရှုပ်နေလေရဲ့၊ သူ့အလုပ်က
    အမှိုက်ထုတ်ပစ်ဖို့ပဲရှိတာလေ၊
  • 1:22 - 1:25
    အိတ်ကို စမ်း၊ ငှက်ပျောခွံနဲ့
    စက္ကူညှပ်တစ်ခုကို သွန်ချတယ်။
  • 1:25 - 1:26
    ဘယ်သူမှ သတိမထားမိဘူး။
  • 1:26 - 1:30
    ဆုံးရှုံးသွားတဲ့အချိန်အတွက် အားလုံးက
    ဘာလဲဆိုတာကို ပြန်တွက်ကာ ရှုပ်နေတယ်။
  • 1:30 - 1:32
    တစ်စက္ကန့် ကြယ်စု ဘယ်နှစ်ခု
    ဆုံးရှုံးနေလဲ။
  • 1:32 - 1:34
    နောက်ဒုံးပျံ မလွှတ်တင်နိုင်ခင်
    ဘယ်လောက်ကြာလဲ
  • 1:34 - 1:37
    တစ်နေရာမှာ အီလက်ထရွန်တစ်ခု
    ၎င်းရဲ့စွမ်းအင်တိမ်ကနေ ကွာကျတယ်။
  • 1:37 - 1:39
    တွင်းနက်တစ်ခု ပေါက်ကွဲသွားပြီ။
  • 1:39 - 1:41
    အမေတစ်ယောက်ဟာ ညစာအတွက်
    စားပွဲခင်းပြီးပြီ။
  • 1:41 - 1:43
    ငြိမ်ဝပ်ပိပြားရေး မာရသွန် စနေတယ်။
  • 1:43 - 1:46
    အာကာသယာဉ်မှုး အိပ်ပျော်နေတယ်။.
  • 1:46 - 1:47
    သူ့နာရီကို ပိတ်ပစ်ဖို့ မေ့သွားပြီ၊
  • 1:47 - 1:50
    လက်ကောက်ဝတ်က သတ္တု သွေးခုန်နှုန်း
    တစ်ခုလို တတစ်တစ်မြည်နေ။
  • 1:50 - 1:52
    သူ ဒါကို မကြားဘူး။
  • 1:52 - 1:55
    သန္တာကျောက်တန်းနဲ့ မျောလှေးကို
    သူ အိပ်မက်တယ်။
  • 1:55 - 1:58
    သူ့လက်ချောင်းတွေက ခေါင်းအုံးဖုံးရဲ့
    ရွက်တိုင်တွေကို ရှာတွေ့တယ်။
  • 1:58 - 2:01
    သူ့ဘက်ကို လှည့်လိုက်ပြီး
    မျက်လုံးတွေကို ချက်ချင်းဖွင့်တယ်။
  • 2:01 - 2:06
    ရေငုပ်သမားတွေဟာ ကမ္ဘာ့ အံ့ဖွယ်အဖြစ်ဆုံး
    ရှိတာဖြစ်ရမယ်လို့ သူထင်မိတယ်။
  • 2:06 - 2:09
    လျှောတိုက်သွားဖို့ ဒီလောက်ရေတွေ
    အမျာကြီးရှိတဲ့ဟာ။
  • 2:11 - 2:16
    (လက်ခုပ်သံများ)
  • 2:16 - 2:18
    ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
  • 2:18 - 2:22
    ကျွန်မ ငယ်ငယ်တုန်းက တစ်သက်မှာ တစ်ခါပဲ
    နေနိုင်တယ်ဆိုတဲ့ အယူအဆကို
  • 2:23 - 2:25
    နားမလည်နိုင်ခဲ့ဘူး။
  • 2:26 - 2:27
    စကားအဖြစ်သာ ဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူး။
  • 2:27 - 2:30
    ဆိုလိုတာက လုပ်ဖို့လိုတာ မှန်သမျှနဲ့
    ဖြစ်ဖို့လိုတာမှန်သမျှ
  • 2:30 - 2:32
    လုပ်ဖို့ အခွင့်အလမ်းရမယ်လို့
  • 2:33 - 2:35
    တကယ့်ကို ထင်ခဲ့တာပါ။
  • 2:35 - 2:37
    ဒါက အချိန်ရဲ့ ကိစ္စပါပဲ။
  • 2:37 - 2:40
    အသက် (သို့) လိင် (သို့)
    လူမျိုး (သို့) သင့်တော်တဲ့
  • 2:40 - 2:43
    အချိန်အပိုင်းအခြားဆိုတာကိုကောင်
    အခြေခံတဲ့ ကန့်သတ်ချက်မရှိပါဘူး။
  • 2:43 - 2:47
    သေချာခဲ့တာက ပြည်သူ့ အခွင့်အရေး
    လှုပ်ရှားမှု ခေါင်းဆောင်တစ်ဦးလို
  • 2:47 - 2:50
    ဖြစ်ချင်တာကို တကယ် တွေ့ကြုံရတော့မယ်၊
  • 2:50 - 2:54
    (သို့) ကုန်းခေါင်ခေါင်ကာလအတွင်း
    လယ်ကွက်တစ်ခုမှာ နေထိုင်တဲ့ ၁၀ နှစ်သားလေး
  • 2:54 - 2:58
    (သို့) တရုတ်ပြည် တန်မင်းဆက်ရဲ့
    ဧကရာဇ်တစ်ပါးလိုပေါ့။
  • 2:58 - 3:00
    အမေပြောတာက ကြီးလာရင် ဘာဖြစ်ချင်တာလဲလို့
  • 3:00 - 3:03
    လူတွေမေးတဲ့အခါ
    ကျွန်မရဲ့ ဖြေနေကျအဖြေက
  • 3:03 - 3:05
    မင်းသမီး-ဘဲလေး ကချေသည်-အာကာသယဉ်မှူးပါ
  • 3:05 - 3:09
    အမေ နားမလည်တာက ကျွန်မဟာ
    ပေါင်းစပ်ထားတဲ့ ထိပ်တန်းအလုပ်အကိုင်ကို
  • 3:09 - 3:11
    ဖန်တီးဖို့ ကြိုးစားမနေဘူးပေါ့။
  • 3:11 - 3:14
    ကျွန်မ ဖြစ်ခွင့်ရတော့မယ်လို့
    ထင်တဲ့အရာတွေကို စာရင်းလုပ်နေခဲ့တယ်၊
  • 3:14 - 3:17
    မင်းသမီး၊ ဘဲလေးကချေသည်၊
    အာကာသယာဉ်မှူးပါ၊
  • 3:17 - 3:20
    စာရင်းက အဲဒီကနေ ဆက်ဖြစ်တာကို
    ကျွန်မ အတော်လေး သေချာခဲ့တယ်။
  • 3:20 - 3:22
    ကျွန်မ အမြဲလိုလို ဖြတ်ပစ်ခဲ့တယ်။
  • 3:22 - 3:25
    ကျွန်မဟာ တစ်ခုခု လုပ်ရရင်၊
    ဘယ်တော့ဆိုတဲ့ မေးခွန်းက
  • 3:25 - 3:27
    ဘယ်တော့မှ ပြဿနာတစ်ခုမဟုတ်ဘူး။
  • 3:27 - 3:30
    သေချာခဲ့တာက ကျွန်မဟာ
    အရာတိုင်းကို လုပ်တော့မယ်ဆိုရင်
  • 3:30 - 3:32
    အတော်လေ။ သွက်လက်စွာ
    ရွေ့ရှားဖို့ လိုတယ်ဆိုလိုတာပါ။
  • 3:32 - 3:34
    အကြောင်းက ကျွန်မလုပ်ဖို့လိုတာ
    အများကြီးရှိလိုပါ။
  • 3:35 - 3:37
    ဒီတော့ ကျွန်မဘဝဟာ အမြဲတစေ
    တက်သုတ်ရိုက်နေခဲ့ပြီး
  • 3:37 - 3:39
    နောက်ကျကျန်နေမှာ
    အမြဲ ကြောက်နေခဲ့တယ်။
  • 3:39 - 3:42
    New York City မှာ ကျွန်မ ကြီးပြင်း
    လာတာကြောင့် ပြောနိုင်သလောက်ကတော့
  • 3:42 - 3:44
    တက်သုတ်ရိုက်တာဟာ
    အတော် နေသားကျနေတာပါ။
  • 3:45 - 3:49
    ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ ကြီးပြင်းလာတာနဲ့
    ဒီအခြေအနေသိပ်မဟန်တဲ့ သိနားလည်မှုက
  • 3:49 - 3:53
    ကျွန်မဟာ တစ်ဘဝထက် ပိုမနေရမှာ
    မဟုတ်ဘူးဆိုတာပါ။
  • 3:53 - 3:56
    New York City က ဆယ်ကျော်သက်
    ကောင်မလေးတစ်ယောက်လို
  • 3:56 - 3:58
    စိတ်အထင်ရောက်ဖို့ပဲသိတယ်
  • 3:58 - 4:00
    New Zealand က ဆယ်ကျော်သက် ကောင်လေး
    တစ်ယောက်လို၊
  • 4:00 - 4:03
    Kansas က ကျောင်းကပွဲ ဘုရင်မလို
    တော့ မဟုတ်ဘူး။
  • 4:03 - 4:05
    ကျွန်မမှန်ဘီးလူးတွေနဲ့ပဲ
    မြင်ခွင့်ရခဲ့တယ်
  • 4:05 - 4:08
    ဇာတ်လမ်းတွေကို စွဲလမ်းလာခဲ့တာ
    အဲဒီအချိန်လောက်မှာပါ၊
  • 4:08 - 4:11
    အကြောင်းက ဇာတ်လမ်းတွေကနေ
    အခြားသူတစ်ဦးရဲ့ မှန်ဘီလူးတွေကို
  • 4:11 - 4:15
    ဖောက်ပြီး ကျွန်မ မြင်နိုင်ခဲ့လိုပါ၊
    တိုတောင်းတာ အပြစ်အနာအဆာရှိတာဆိုပေမယ့်ပေါ့။
  • 4:16 - 4:19
    အခြားသူတွေရဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို
    အငမ်းမရ နားထောင်ချင်လာတယ်၊
  • 4:19 - 4:22
    အကြောင်းက ကျွန်မ ဘယ်တော့မှ ရှင်သန်ခွင့်
    မရတော့မယ့်
  • 4:22 - 4:24
    ဘဝတွေရှိနေတာကို မနာလိုဖြစ်မိပြီး
  • 4:24 - 4:27
    ကျွန်မ လွတ်နေတဲ့ အရာမှန်သမျှကို
    ကြားချင်နေလို့ပါ။
  • 4:27 - 4:28
    ဒါနဲ့ ဆက်စပ်မှု ဂုဏ်သတ္တိအရ
  • 4:28 - 4:31
    တစ်ချို့လူတွေဟာ New York မြို့ကြီးမှာ
    ဆယ်ကျော်သက် မိန်းကလေးဖြစ်တဲ့
  • 4:31 - 4:34
    အတွေအကြုံကို ဘယ်တော့မှ
    ရမှာမဟုတ်ဘူးလို့ သဘောပေါက်ခဲ့တယ်။
  • 4:34 - 4:36
    ဆိုလိုတာက ပထမဆုံးအနမ်းလို
    ခံစားရပြီးနောက်
  • 4:36 - 4:39
    ဘယ်မြေအောက်ရထားကို
    စီးတာ
  • 4:39 - 4:42
    (သို့) နှင်းကျတဲ့အခါ ဘယ်လောက်
    တိတ်ဆိတ်တာ သူတို့သိမှာမဟုတ်ဘူး၊
  • 4:42 - 4:45
    သူတို့ကို သိစေချင်တာ
    သူတို့ကို ပြောပြချင်တာပါ။
  • 4:45 - 4:47
    ပြီးတော့ ဒါက ကျွန်မရဲ့ ဥပါဒါန်ရဲ့
    ဆုံချက်ဖြစ်လာတယ်။
  • 4:47 - 4:51
    ဇာတ်လမ်းတွေ ပြောရင်း၊ ဝေမျှရင်း၊
    စုဆောင်းရင်း အလုပ်ရှုပ်နေလိုက်တယ်။
  • 4:51 - 4:53
    ကျွန်မဟာ ကဗျာကို အမြဲတမ်း
  • 4:53 - 4:57
    အလောတကြီးမလုပ်နိုင်တာကို
    သဘောပေါက်ခဲ့တာက မကြာသေးခင်ကမှပါ။
  • 4:58 - 5:01
    ဧပြီလမှာ အမျိုးသား ကဗျာလအတွက်
    ကဗျာစာပေ အသိုင်းအဝိုင်းက
  • 5:01 - 5:04
    ကဗျာစာဆို အများအပြား ပါဝင်တဲ့
    စိန်ခေါ်မှုရှိတယ်၊
  • 5:04 - 5:06
    ၃၀/၃၀ စိန်ခေါ်မှုလို့ခေါ်ပါတယ်။
  • 5:07 - 5:09
    စိတ်ကူးက ဧပြီလတစ်လလုံး
  • 5:09 - 5:12
    နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ကဗျာသစ်တစ်ပုဒ်ရေးတာပါ။
  • 5:13 - 5:15
    မနှစ်က ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်
    ကျွန်မ စမ်းသပ်တော့
  • 5:15 - 5:19
    ကျွန်မ ကဗျာ ထုတ်လုပ်နိုင်တဲ့
    ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် ပီတိဖြာခဲ့တယ်။
  • 5:20 - 5:23
    ဒါပေမဲ့ လကုန်တဲ့အခါ ရေးထားတဲ့
    ကဗျာအပုဒ် ၃၀ ကို ပြန်ကြည့်တော့
  • 5:23 - 5:27
    အားလုံးဟာ ဇာတ်လမ်းတစ်ခုတည်းကို
    ပြောနေတာကို တွေ့ရှိခဲ့တယ်။
  • 5:27 - 5:32
    ပြောစေလိုတာကို နည်းလမ်းကြံဆဖို့
    ကျွန်မအတွက် အကြိမ် ၃၀ ကြိုးစားဖို့လိုတာပါ။
  • 5:32 - 5:36
    အခြားဇာတ်လမ်းတွရဲ့ပိုကျယ်ပြန့်တဲ့ ပမာဏ
    မှာတောင် မှန်လောက်တာကို သဘောပေါက်ခဲ့တယ်။
  • 5:36 - 5:39
    နှစ်တေွချီကာ ပြောဖို့ကြိုးစားတဲ့
    ဇာတ်လမ်းတွေရှိတာ။
  • 5:39 - 5:43
    ပြန်ရေးရင်း၊ ပြန်ရေးရင်း၊ မှန်ကန်တဲ့
    စကားလုံးတွေ အမြဲမပြတ် ရှာဖွေရင်းပါ။
  • 5:43 - 5:46
    Paul Valéry လို့ခေါ်တဲ့ ပြင်သစ်
    ကဗျာဆရာနဲ့ ရသစာတမ်းရေးသူတစ်ဦးရှိတယ်။
  • 5:46 - 5:50
    သူပြောခဲ့တာ ကဗျာတစ်ပုဒ်ဟာ ဘယ်တော့မှ
    မဆုံးဘူး၊ စွန့်ပစ်ခဲ့တာပဲရှိတယ်တဲ့။
  • 5:50 - 5:51
    ဒါက ကျွန်မကို လန့်စေတာက
  • 5:51 - 5:55
    ကျွန်မဟာ အမြဲပြန်တည်းဖြတ်နိုင်၊ ပြန်ရေး
    နိုင်ကာ ဘယ်အခါ ကဗျာပြီးတယ်၊
  • 5:55 - 5:58
    ဘယ်အခါ ခေါင်းရှောင်နိုင်တာကို
    ဆုံးဖြတ်ဖို့နဲ့ကျွန်မအပေါ် မူတည်တယ်လို့
  • 5:58 - 6:00
    သွယ်ဝိုက်ပြောတာကြောင့်ပါ
  • 6:01 - 6:04
    မှန်တဲ့ အဖြေ၊ အံကိုက်စကားလုံးတွေနဲ့
    မှန်တဲ့ပုံစံရှာဖို့
  • 6:04 - 6:07
    ကျွန်မရဲ့အင်မတန် အစွဲအလမ်းကြီးတဲ့
    သဘာဝနဲ့ တိုက်ရိုက်ဆန့်ကျင်တယ်။
  • 6:07 - 6:09
    ကျွန်မရဲ့ဘဝမှာ ကဗျာကို
    တစ်ချို့အရာတွေကို
  • 6:09 - 6:12
    ဖြတ်ကျော်၊ ဖြေရှင်းဖို့
    ကူညီတဲ့ နည်းတစ်ခုအဖြစ် သုံးတယ်။
  • 6:12 - 6:15
    ဒါပေမဲ့ ကဗျာကို အဆုံးသတ်လိုက်တာကြောင့်
    ကျွန်မတွေးရခက်တဲ့ဟာကို
  • 6:15 - 6:17
    ဖြေရှင့်းလိုက်ပြီလို့ မဆိုလိုပါဘူး။
  • 6:18 - 6:20
    ကဗျာဟောင်းဆီ
    ပြန်လည်ပတ်ရတာကို ကြိုက်တာက
  • 6:20 - 6:24
    ဒါက အဲဒီကာလတုန်းက ကိုယ်ရှိခဲ့တဲ့
    နေရာ၊ ကိုယ် လမ်းကြောင်းရှာဖို့
  • 6:24 - 6:26
    ကြိုးစားနေတာနဲ့ကိုယ့်ကို ကူညီဖို့
  • 6:26 - 6:28
    ရွေးခဲ့တဲ့ စကားလုံးတွေကို
    အတိအကျ ပြသလို့ပါ။
  • 6:28 - 6:30
    ကျွန်မမှာ ဇာတ်လမ်းရှိတယ်၊
  • 6:30 - 6:33
    နှစ်များစွာ ကျွန်မ ခလုတ်တိုက်မိနေပြီး
  • 6:33 - 6:35
    အံကိုက် ပုံစံတစ်ခု တွေ့ပြီလား
    (သို့) ကြိုးပမ်းမှုတစ်ခု
  • 6:35 - 6:37
    သက်သက်လားဆိုတာ မသေချာခဲ့ဘူး။
  • 6:37 - 6:41
    ဒါကို ပြောပြဖို့ ပိုကောင်းတဲ့နည်းရှာကာ
    နောက်မှ ပြန်ရေးဖို့ ကြိုးစားမယ်။
  • 6:41 - 6:44
    ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ ကျွန်မ သိတာက
    ပြန်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ
  • 6:44 - 6:48
    ဒါက ဒီအခိုက်မှာ ကျွန်မဘယ်မှာရှိခဲ့တာနဲ့
    ဒါက ကျွန်မ လမ်းကြောင်းရှာဖို့
  • 6:48 - 6:50
    ကြိုးစားနေတာကို ကျွန်မ သိနိုင်လိမ့်မယ်၊
  • 6:50 - 6:53
    ဒီမှာ ဒီစကားလုံးတွေနဲ့၊
    ဒီအခန်းထဲမှာ သင်တို့နဲ့ပေါ့။
  • 6:56 - 6:57
    ဒီတော့........
  • 6:59 - 7:00
    ပြုံးလိုက်ကြပါဦး။
  • 7:05 - 7:07
    အမြဲတော့ ဒီလို အလုပ်မဖြစ်ဘူး။
  • 7:08 - 7:10
    သင့်လက်တွေကို ညစ်ပေစေဖို့
    လိုတဲ့တစ်ချိန်တော့ရှိတယ်။
  • 7:10 - 7:14
    အမှောင်မှာ သင်ရှိတဲ့အခါ၊ ဒါအများစုအတွက်
    စမ်းတဝါးဝါးလုပ်တာက အလေ့တစ်ခုပါ။
  • 7:14 - 7:18
    ပိုကွဲပြားမှု၊ ပိုပြည့်ဝမှု၊
    ပိုမှောင်တဲ့ အမှောင်တွေ၊
  • 7:18 - 7:20
    ပိုလင်းတဲ့ အလင်းတွေလိုအပ်ရင်
  • 7:20 - 7:23
    ရှည်ကြာတဲ့ တိုးတက်မှုလို့ ခေါ်ကြတယ်။
  • 7:23 - 7:26
    လက်ကောက်ဝတ်ထိ နစ်နေတဲ့ဓာတုပစ္စည်းတွေကို
    ပိုကြာကြာရှူတာလို့ဆိုလိုတာပါ။
  • 7:26 - 7:27
    အမြဲတော့ မလွယ်ဘူးလေ။
  • 7:28 - 7:31
    အဖိုး Stewart က ရေတပ်
    ဓာတ်ပုံဆရာ ဖြစ်ခဲ့တယ်။
  • 7:31 - 7:34
    အင်္ကျီလက်ခေါက်တင်ထားတဲ့
    ငယ်ရွယ်တဲ့ နီစပ်စပ်မျက်နှာ
  • 7:34 - 7:36
    ဒင်္ဂါးလိပ်ဝဝတွေလို
    ၊
    လက်ချောင်းတွေရဲ့လက်သီးဆုပ်
  • 7:36 - 7:39
    သူဟာ သင်္ဘောသား အသက်ဝင်လာတဲ့
    Popeye နဲ့ဆင်တယ်။
  • 7:39 - 7:42
    မဲ့ရွဲ့နေတဲ့ အပြုံး၊
    ရင်ဘတ် မွေးဖုတ်သိုက်၊
  • 7:42 - 7:45
    လှောင်ပြုံးတစ်ခု၊ ဝါသနာတစ်ခုနဲ့
    သူဟာ ဒုတိယ် ကမ္ဘာစစ်မှာ ပါလာတယ်။
  • 7:45 - 7:48
    ဓာတ်ပုံပညာအကြောင်းသိလားလို့
    သူကိုမေးတဲ့အခါ
  • 7:48 - 7:51
    သူ ညာခဲ့တယ်၊ ဥရောပကို
    မြေပုံတစ်ခုလိုဖတ်ဖို့ သင်ယူခဲ့တယ်။
  • 7:51 - 7:54
    ဇောက်ထိုးကြီး၊ တိုက်လေယာဉ်
    အမြင်ကနေ၊
  • 7:54 - 7:57
    ကင်မရာ တစ်ချပ်ချပ်၊
    မျက်ခွံတွေက တဖျပ်ဖျပ်၊
  • 7:57 - 7:59
    အမှောင်ဆုံး အမှောင်တွေ၊
    အလင်းဆုံးအလင်းတွေ၊
  • 7:59 - 8:02
    စစ်ပွဲကို သူ့အိမ်လမ်းကို ဖတ်နိုင်သလိုမျိုး
    သင်ယူခဲ့တယ်။
  • 8:03 - 8:06
    အခြားလူတွေ ပြန်လာတဲ့အခါ သူတို့
    လက်နက်တွေကို အနားပေးဖို့ ချထားပေမဲ့
  • 8:06 - 8:08
    သူကတော့ မှန်ဘီလူးတွေနဲ့ ကင်မရာတွေကို
    အိမ်ကိုယူလာခဲ့တယ်။
  • 8:08 - 8:11
    ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဖွင့်တယ်၊ ဒါကို
    မိသားစုအရေးအဖြစ် ပြောင်းလိုက်တယ်။
  • 8:11 - 8:15
    ကျွန်မရဲ့အဖေဟာ ဒီအဖြူနဲ့ အမည်း
    လောကထဲမှာ မွေးဖွားခဲ့တယ်။
  • 8:15 - 8:18
    သူ့ရဲ့ ဘေ့စ်ဘော လက်တွေက
    မှန်းဘီလူးတွေရဲ့ခလုတ်လေးတွေ၊ ဆလိုက်တွေ
  • 8:18 - 8:21
    ဘောင်တွေ၊ ကင်မရာထဲက
    ဖလင်၊ ပလပ်စတစ်အမှိုက်ပုံးထဲက
  • 8:21 - 8:22
    ဓာတုဆေးတွေကို ကို သင်ယူတယ်။
  • 8:22 - 8:25
    သူ့အဖေက ကိရိယာကို
    သိပေမဲ့ အနုပညာတော့မဟုတ်။
  • 8:25 - 8:27
    သူသိတာက အမှောင်တွေပါ၊
    အလင်းတွေတော့မဟုတ်။
  • 8:27 - 8:31
    အလင်းနောက်လိုက်ကာ အချိန်ကုန်ဆုံးရင်း
    ကျွန်မအဖေ မှော်ပညာ သင်ယူခဲ့တယ်၊
  • 8:31 - 8:35
    တစ်ခါက တောမီးနောက်လိုက်ဖို့
    တောလမ်းမှာ ခရီးထွက်ခဲ့တယ်၊
  • 8:35 - 8:37
    တစ်ပတ်တာ သူ့ကင်မရာနဲ့
    ဒါကို လိုက်ဖမ်းခဲ့တယ်။
  • 8:38 - 8:39
    "အလင်းနောက်ကို လိုက်"တဲ့။
  • 8:40 - 8:41
    "အလင်းနောက်ကို လိုက်။"
  • 8:41 - 8:44
    ကျွန်မရဲ့အပိုင်းတွေက
    ဓာတ်ပုံတွေကနေပဲ မှတ်မိခဲ့တာပါ။
  • 8:44 - 8:47
    Wooster လမ်းပေါ်က ထပ်ခိုး
    တကျွိကျွိ စင်္ကြံတွေနဲ့၊
  • 8:47 - 8:50
    ဆယ့်နှစ်ပေ မျက်နှာကြက်တွေ
    နံရံဖြူတွေ၊ အေးစက်တဲ့ကြမ်းပြင်တွေ
  • 8:50 - 8:52
    ဒါက ကျွန်မရဲ့ အမေ့အိမ်၊
    သူ မိခင်မဖြစ်ခင်ကပေါ့။
  • 8:52 - 8:55
    ဇနီးမဖြစ်ခင်ကတော့
    သူဟာ အနုပညာရှင်ပါ။
  • 8:55 - 8:57
    အိမ်ထဲမှာ အခန်း နှစ်ခန်းပဲ
  • 8:57 - 9:00
    မျက်နှာကြက်ထိရောက်တဲ့ နံရံတွေနဲ့၊
  • 9:00 - 9:01
    ဖွင့်လိုက်၊ ပိတ်လိုက် တံခါးတွေ၊
  • 9:01 - 9:03
    ရေချိုးခန်းနဲ့ ဓာတ်ပုံခန်းတွေပေါ့။
  • 9:04 - 9:06
    ဓာတ်ပုံခန်းက သူကိုယ်တိုင်ဆောက်ခဲ့တာ၊
  • 9:06 - 9:11
    စိတ်ကြိုက်လုပ်ထားတဲ့ သံမဏိ
    လက်ဆေးကန်တွေနဲ့၊ လက်လှည့် ကောက်တံကြီးနဲ့
  • 9:11 - 9:13
    ထက်၊အောက်ရွေ့တဲ့
    ၈x၁၀ ပုံကြီးချဲ့ကရိယာတစ်ခု၊
  • 9:13 - 9:15
    အရောင်ထိန်း အလင်း အစဉ်အတန်းတစ်ခု၊
  • 9:15 - 9:17
    ဓာတ်ပုံတွေ ကြည့်ဖို့
    ဖန်သားနံရံဖြူတစ်ချပ်
  • 9:17 - 9:19
    နံရံကနေ ဝင်လိုက်၊ထွက်လိုက်နဲ့
    အခြောက်ခံစင်တစ်ခု
  • 9:19 - 9:21
    အမေကိုယ်တိုင် ဓာတ်ပုံခန်းတစ်ခန်း
    ဆောက်တယ်
  • 9:21 - 9:22
    သူ့အိမ်အဖြစ် ဖန်တီးတယ်။
  • 9:22 - 9:25
    ဘက်စကက်ဘော လက်တွေနဲ့
    အလင်းကို သူကြည့်ခဲ့တဲ့ပုံနဲ့
  • 9:25 - 9:27
    လူတစ်ယောက်ကို ချစ်မိခဲ့။
  • 9:27 - 9:29
    သူတို့ လက်ထပ်ခဲ့တယ်၊
    ကလေးတစ်ယောက်ရခဲ့တယ်။
  • 9:29 - 9:32
    ပန်းခြံတစ်ခုနားက အိမ်ကိုပြောင်းခဲ့တယ်။
  • 9:32 - 9:34
    ဒါပေမဲ့ Wooster လမ်းက
    ထပ်ခိုးတော့ထားတယ်
  • 9:34 - 9:36
    မွေးနေ့ပွဲတွေနဲ့ ပစ္စည်းဝှက်တမ်း
    ကစားဖို့ပါ။
  • 9:36 - 9:39
    ကလေးက မီးခိုးရောင်စဉ် နိမိတ်ပေးတယ်၊
  • 9:39 - 9:42
    မိဘတွေရဲ့ ဓာတ်ပုံအယ်လ်ဘန်တွေကို
    အနီရောင်ပူဖောင်းတွေ၊ သကာရည်နဲ့ဖြည့်တယ်။
  • 9:42 - 9:45
    ကလေးက ကောင်မလေးအဖြစ်
    ကြီးပြင်းခဲ့တယ်၊ တင်းတိပ်တွေမပါတဲ့၊
  • 9:45 - 9:47
    မဲ့ရွဲ့နေတဲ့ အပြုံးမပါတဲ့၊
  • 9:47 - 9:51
    သူ့သူငယ်ချင်းတွေရဲ့အိမ်တွေမှာ ဘာလို့
    ဓာတ်ပုံခန်းမရှိတာလဲဆိုတာ၊နားမလည်ခဲ့သူ၊
  • 9:51 - 9:53
    သူ့မိဘတွေ နမ်းတာ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသူ၊
  • 9:53 - 9:55
    လက်ကိုင်တာ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးသူ
  • 9:55 - 9:57
    တစ်နေ့မှာ နောက်ထပ်ကလေး ရောက်လာတယ်။
  • 9:57 - 10:00
    ဆံပင်တွေက ဖြောင်စင်းပြီး
    ပါးဖောင်းဖောင်းတွေရှိသူပေါ့။
  • 10:00 - 10:02
    သူ့ကို ကန်းစွန်းဥလို့ အမည်ပေးတယ်။
  • 10:02 - 10:04
    သူရယ်တဲ့အခါ အကျယ်ကြီးရယ်တော့
  • 10:04 - 10:06
    မီး အရေးပေါ်လှေခါးက ခိုတွေကို လန့်စေတယ်။
  • 10:06 - 10:09
    သူတို့လေးယောက်ဟာ ပန်းခြံအနီးက
    အဲဒီအိမ်ထဲမှာ နေထိုင်ခဲ့တယ်။
  • 10:09 - 10:11
    တင်းတိပ်မရှိတဲ့ ကောင်မလေး
    ကန်စွန်းဥ ကောင်လေး၊
  • 10:11 - 10:13
    ဘက်စက်ဘော အဖေနဲ့
    ဓာတ်ပုံခန်း အမေတို့ဟာ
  • 10:13 - 10:16
    ဖယောင်တိုင်တွေထွန်းပြီး
    ဘုရာရှိခိုးကြတယ်၊
  • 10:16 - 10:18
    ထောင့်တွေမှာ ဓာတ်ပုံတွေက
    တွန့်လိပ်နေတယ်။
  • 10:19 - 10:21
    တစ်နေ့တော့ မျှော်စင်တွေ ပြိုကျခဲ့တယ်။
  • 10:21 - 10:25
    ပန်းခြံအနီးက အိမ်ဟာ ပြာအောက်က
    အိမ်တစ်လုံးဖြစ်လာခဲ့တော့
  • 10:25 - 10:29
    ကျောပိုးအိတ်တွေနဲ့ ဓာတ်ပုံခန်းဆီကို
    စက်ဘီးစီးပြီး ရှောင်တိမ်းကြတယ်၊
  • 10:29 - 10:31
    ဒါပေမဲ့ Wooster လမ်းရဲ့ ထပ်ခိုးက
    အနုပညာရှင်အတွက် ဆောက်ခဲ့တာ၊
  • 10:31 - 10:34
    ခိုမိသားစုတစ်ခု မဟုတ်ဘူး၊
  • 10:34 - 10:38
    မျက်နှာကျက်အထိ မရောက်တဲ့
    နံရံတွေက အော်ဟစ်သံထဲမှာ တောင့်မခံဘူး၊
  • 10:38 - 10:42
    ဘက်စကက်ဘေးလက်တွေနဲ့ လူဟာ
    သူ့လက်နက်တွေကို အနားပေး ထားတယ်။
  • 10:42 - 10:45
    ဒီစစ်ပွဲကို သူ မတိုက်နိုင်ခဲ့ဘူး။
    အိမ်ကို ညွှန်ပြတဲ့မြေပုံတွေမရှိဘူး။
  • 10:45 - 10:48
    သူ့လက်တွေဟာ ကင်မရာနဲ့ အံမကိုက်တော့ဘူး၊
  • 10:48 - 10:49
    သူ့ဇနီးနဲ့ အံမကိုက်တော့ဘူး။
  • 10:49 - 10:51
    သူ့ကိုယ်နဲ့ အံမကိုက်တော့ဘူး။
  • 10:51 - 10:54
    ကန်စွန်းဥ ကောင်လေးက လက်သီးတွေကို
    ဘာမှထပ်ပြောစရာမရှိတဲ့အထိ
  • 10:54 - 10:56
    သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ကြိတ်နယ်တယ်။
  • 10:56 - 10:59
    ဒီတော့ တင်းတိပ်မရှိတဲ့ ကောင်မလေးက
    သူ့ဘာသာ ပစ္စည်းဝှက်တမ်း ကစားတယ်။
  • 10:59 - 11:03
    Wooster လမ်းပေါ်က
    တကျွိကျွိ စင်္ကြံတွေနဲ့ အဆောက်အအုံထဲမှာနဲ့
  • 11:03 - 11:05
    ဆယ်နှစ်ပေ မျက်နှာကြက်တွေနဲ့
    ထပ်ခိုး၊
  • 11:05 - 11:07
    အရောင်ထိန်းပေးတဲ့ အလင်းတွေရဲ့
    အောက်က
  • 11:07 - 11:09
    များလွန်းလှတဲ့
    လက်ဆေးကန်တွေနဲ့ ဓာတ်ပုံခန်း
  • 11:09 - 11:14
    မျှော်စင်တွေမတိုင်ခင် အချိန်တစ်ခုက၊
    ကလေးတွေမရှိခင် အချိန်က ကြွင်းကျန်ခဲ့တဲ့
  • 11:14 - 11:17
    သံမှိုတစ်ခုနဲ့ တွဲထားတဲ့
    စာတိုတစ်စောင် သူတွေ့တယ်၊
  • 11:17 - 11:22
    ရေးထားတာက "ဓာတ်ပုံခန်းထဲမှာအလုပ်လုပ်တဲ့
    ကောင်မလေးကို လူတစ်ယောက်က တကယ်ချစ်တယ်။"
  • 11:23 - 11:26
    ဒါက ကျွန်မအဖေ ကင်မဦတစ်လုံးကို
    ပြန်မကိုင်ခင် တစ်နှစ်ကပါ။
  • 11:26 - 11:29
    သူ့ပထမဆုံး အထွက်မှာ
    ခရစ်စမတ် မီးတွေနောက် သူလိုက်တယ်
  • 11:29 - 11:31
    New York City ရဲ့ သစ်ပင်တွေကနေ
    လမ်းကို အစက်ချမှတ်ရင်း
  • 11:31 - 11:36
    အလင်းစက်လေးတွေက အမှောင်ဆုံးအမှောင်တွေ
    ကနေ သူကို မှိတ်တုပ်၊ မှိတ်တုပ်လုပ်ပြနေတယ်။
  • 11:36 - 11:40
    တောမီးတစ်ခု နောက်လိုက်ဖို့
    တိုင်းပြည်ကိုဖြတ်ပြီး တစ်နှစ်အကြာမှာ
  • 11:40 - 11:42
    သူ့ကင်မရာနဲ့ ဒါကို လိုက်ဖမ်းရင်း
    တစ်ပတ်တာ တည်းခဲ့တယ်။
  • 11:42 - 11:44
    ဒါက West Coast ကို ဖျက်ဆီးရင်း၊
  • 11:44 - 11:47
    ခြေလှမ်းကျဲထဲက ၁၈ ဘီး
    ကုန်တင်ကားကို စားရင်းပါ။
  • 11:47 - 11:48
    တိုင်းပြည်ရဲ့ အခြားဘက်မှာ
  • 11:48 - 11:52
    ကျွန်မဟာ အတန်းတက်ပြီး မှတ်စုစာအုပ်
    ဘေးမျဉ်းမှာ ကဗျာတစ်ပုဒ်ရေးခဲ့တယ်။
  • 11:52 - 11:54
    ဖမ်းစားမှု အတတ်ပညာနှစ်ခုစလုံး
    သင်ယူခဲ့တယ်။
  • 11:54 - 11:57
    ကျွန်မတို့ လက်ခံယုံကြည်မှု အတတ်ပညာကို
    သင်ယူနေတာဖြစ်နိုင်တယ်။
  • 11:57 - 12:00
    ကျွန်မတို့ စွန့်လွှတ်ခြင်းအနုပညာကို
    သင်ယူနေတာဖြစ်နိုင်တယ်။
  • 12:01 - 12:06
    (လက်ခုပ်သံများ)
Title:
ဘယ်နှစ်ဘဝ သင်နေနိုင်သလဲ။
Speaker:
Sarah Kay
Description:

နှုတ်ပြော ကဗျာဆရာမ Sarah Kay ဟာ သူဟာ တစ်သက်တာမှာ မင်းသမီးတစ်ပါး၊ ဘဲလေးကချေသည်နဲ့ အာကာသယဉ်မှူးတစ်ဦး မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာ သိရတော့ ရင်သပ် ရှုမောဖြစ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒီဟောပြောချက်မှာ အခြားသူတွေရဲ့ဘဝတွေမှာ ကျွန်ုပ်တို့ ရှင်သန်နေထိုင်နည်းကို ပြသတဲ့ စွမ်းအားပြည့်လှတဲ့ ကဗျာနှစ်ပုဒ်ကို ဟောပြောခဲ့ပါတယ်။
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
12:15

Burmese subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.