گفت و گو با ملکه آشپزی کریول (آشپزی لوئیزیانا)

لیا چیس رستوران دوکی-چیس در نیواورلئان متعلق به لیا چیس، با سوپ گامبو و مرغ سوخاری، توانست مسیر تاریخ آمریکا را تغییر دهد. در زمان جنبش حقوق مدنی، این رستوران محل گردهم آمدن سفیدها و سیاهان بود، جایی که فعالان سیاسی تظاهرات را برنامه ریزی می کردند و پلیس به آن رفت و آمد داشت اما مزاحمتی ایجاد نمی کرد. محلی که هنوز با همان اصول و روحیه آن زمان، امروز هم فعال است. ملکه ۹۴ ساله آشپزی کریول (آشپزی سنتی لوئیزیانا) که هنوز هم آشپزخانه رستوران دوکی-چیس را اداره می کند، در گفت و گو با پت میچل از مجریان کنفرانس زنان تد، خرد حاصل از یک عمر فعالیت، مقاومت و آشپزی را با دیگران به اشتراک می گذارد.

لیا چیس: فوق العاده است.

خدای من، هیچوقت توی همچین سالنی

به این زیبایی و عظمت مثل اینجا نبودم.

بی نظیره. واقعا عالیه.

جدا سالن زیبائیه.

پت میچل: من تقریبا سن شما رو لو دادم،
چون خودتون اجازهاش را داده بودید،

اما متوجه شدم که حدود یک سال
به سنتون اضافه کردم.

چون فقط ۹۴ سالتونه.

(خنده حاضران )

(تشویق حاضران)

لیا چیس: آره، فقط ۹۴ سالمه.

(تشویق حاضران)

آدم به این سن که میرسه اعضای بدنش
شروع میکنن به اوراق شدن.

پاهای آدم ضعیف میشه.

بچههای من همیشه میگن:

«ولی زبونت سُر و مُر و گنده است.»

(خنده حاضران)

بالاخره یک جای آدم باید کار کنه،
من هم زبونم را از کار نینداختم.

(خنده حاضران )

پت میچل: خب، خانم چیس،
اولین باری که ما در رستوران شما بودیم،

گروهی از زنان جوانی که با تد کار میکنند
را با خودم آوردم،

به داخل آشپزخانه،

و همه ما دور تا دور میز ایستاده بودیم
شما ناهار درست کرده بودید

برای صدها نفر،
کاری که هر روز انجام میدید،

و به اونها یک چیزی گفتی.

باید حرفهایی که به آن زنان جوان گفتی را
به حاضران در این سالن هم بگی.

لیا چیس: خب میدونید،
من دائما دارم با زنان جوان حرف میزنم،

و کمکم داره کلاقهام میکنه،

چون نگاه کنید ببینید تا کجا پیش آمدهام،

زنانی را دیدهام که مجبور بودند
سخت کار کنند و زحمت بکشند،

و بلد بودند که چطور زن باشند.

اونها به مرد بیتوجهی نکردند.

و خب، ما سواد امروز شما را هم نداشتیم.

و خدا میدونه، خیلی افتخار میکنم

وقتی زنان را با این تحصیلات میبینم.

به همین دلیل سخت تلاش کردم ،

و سعی کردم کاری کنم که همه
از منابع موجود استفاده کنند.

خیلیها از قدرت خودشون بیخبرند.

و من همیشه بهشون میگم،
مادر من را ببینید،

او ۱۲ تا دختر به دنیا آورد و بعد
پسر آورد.

(میخندد)

حالا فهمیدید که من از کجا اومدم.

(میخندد)

او کلا ۱۴ بچه آورد.

و ۱۱ تا از این ۱۴ فرزند را بزرگ کرد.

و تا همین پارسال،
همه ما زنده بودیم.

یک مشت پیرزن حرافیم
ولی هنوز زندهایم.

(میخندد)

گاهی فقط بدقلقی میکنیم و
مدام غر میزنیم،

اما هنوز سُر و مُر و گندهایم.

ولی از دیدن زنان کیف میکنم.

نمیدونید که چه معنایی برام داره

وقتی که زنان را در موقعیتی میبینم
که امروز شماها دارید.

هیچوقت فکر نمیکردم این روز رو ببینم.

هیچ فکر نمیکردم ببینم که زنان

بتونند به موقعیتها
و سمتهایی که امروز دارند، برسند.

این مسئله خیلی قدرتمندیه.

یک بار زن جوانی آمده بود پیشم.

یک زن آفریقایی-آمریکایی بود.

بهش گفتم، «چه کار میکنی، عزیزم؟»

گفت، «خلبان بازنشسته نیروی دریاییام.»

خدای من، چقدر ذوقزده شدم.

چون میدونستم که وارد شدن در
نیروی دریایی چقدر دشواره.

میدونید، نیروی دریایی آخرین جائیه که
آدم میتونه توش جذب بشه.

و فرنکلین روزولت بود که این کار رو کرد،

به عنوان لطفی به یک مرد آفریقایی-آمریکایی،

و لستر گرنجر، که او را خیلی خوب میشناختم.

او آن زمان رئیس لیگ ملی
حقوق سیاهپوستان بود.

و وقتی که روزولت ازش درخواست کرد،

شاید میخواست لستر را عضو کابینهاش کنه،

لستر جواب داد، «نه. نمیخوام.

تنها چیزی که از شما میخوام اینه که
(آفریایی تباران را) در نیروی دریایی وارد کنید.»

و این کاری بود که فرانکلین کرد.

البته، فرانکلین آنقدر زنده نماند که
این کار رو تمام کنه،

ولی ترومن تمامش کرد.

ولی وقتی که اون زن به من گفت،

«به هر جایی که بشه پرواز کرد، پرواز کردهام،»

بمبافکن، هر هواپیمایی که فکرش را بکنید،

میدونید، حقیقتا... ذوقزده شدم،

از این که میدیدم
زنان تا کجا پیش رفتهاند.

و بهش گفتم،

«خب، میتونی وارد برنامه سفر به فضا بشی.»

جواب داد، «اما، خانم چیس برای این کار
زیادی سنم بالاست.»

اون موقع حدود ۶۰ و خردهای سالش بود،

و میدونید که توی این سن آدم
آردش رو بیخته و الکش رو آویخته.

(خنده حاضران)

کسی نمیخواد توی سن ۶۰ و خردهای سالگی
به فضا پرواز کنی

بهتره که روی زمین بمونی.

وقتی زنان را میبینم،

و این روزها همه میان به آشپزخانه من،

خودتون میدونید این رو،

و دخترم استلا از این مسئله خوشش نمیاد،

دوست نداره که مردم بیان توی آشپزخانه.

ولی جای من اونجاست،

و اونجا جائیه که من رو پیدا میکنید،
توی آشپزخانه.

بنابراین وقتی میان اونجا،
همه جور آدمی را میبینم.

و چیزی که حقیقتا روحیهام را
بالا میبره،

وقتیه که زنان را در حال فعالیت میبینم.

وقتی میبینم زنان در حال تحرک هستند،
برام خوبه.

من از این زنهایی نیستم که به افتخار دیگران
پرچم میگیرن دستشون و تشویق میکنند.

ممکن نیست من را جایی
در حال پرچم تکان دادن ببینید.

من از این کارها نمیکنم.

(خنده حاضران)

من از این کارها نمیکنم، و خوشم نمیاد که
هیچکدوم از شماها این کار رو بکنه.

فقط زنهای خوبی باشید.

میدونید، مادر ما به ما یاد داد تا...

او خیلی به ما سخت میگرفت،

گفت، «میدونی لیا،»

او به همه ما این رو میگفت که،

«برای این که یک زن خوب باشی،
باید اول از هر چیز شکل دختر باشی،»

خب، من فکر کردم که شبیه دخترهام.

«مثل خانم رفتار کنی.»

این یکی را هیچ وقت یاد نگرفتم.

(خنده حاضران)

«مثل مرد فکر کنی.»

مثل مرد رفتار نکن،
مثل مرد فکر کن.

و «مثل سگ کار کن.»

(خنده حاضران)

ما این چیزها رو به روش
سختگیرانه یادگرفتیم.

و این را به ما یاد دادند.

آنها کاری که زنان باید میکردند
را یادمان دادند.

ما یاد گرفتیم که کنترل
رفتار مردان دست زنانه.

شما هر طور رفتار کنید،
آنها هم همانطور رفتار میکنند.

پس باید این کار رو بکنید،
همیشه این رو گفتم.

میدونید، شأن مردها را پایین نیارید.

ناراحت میشم وقتی که میبینم شوهری دارید

که شاید به اندازه شما تحصیلات نداره،

اما شما حق ندارید بهش توهین کنید.

باید ببریدش بالا،

چون شما نمیخواهید با یک موش زندگی کنید.

میخواهید که اون مرد، مرد باشه،
و کاری که باید را بکنه.

و در ضمن، همیشه یادتون باشه،

مرد با سوخت ارزون کار میکنه.

(خنده حاضران)

بنابراین بنزین ارزون توش بریزید -

(خنده حاضران)

با این کار، توی مشتتونه.

به این ترتیب خیلی -

(خنده حاضران )

این خیلی --

پت میچل:
کمی فرصت بدید تا این رو هضم کنیم.

(خنده حاضران)

لیا چیس: قبل از این که بیام روی صحنه
این زن جوان داشت صحبت میکرد-

خیلی زیبا بود،

آرزو کردم که ای کاش شبیه او بودم،

و شوهرم، طفلک نازنین --

بعد از ۷۰ سال زندگی مشترک
من را ترک کرد --

ما حتی روی یک نکته هم توافق نداشتیم،

هرگز، هیچی،

اما با هم بودیم

چون او یادگرفت که مرا درک کنه،

و این کار سختی بود،

چون خیلی با من فرق داشت.

و اون خانم یادم آورد،

با خودم گفتم، «اگر یک ذره شبیه او بودم،

دوکی حتما خیلی خوشش میآمد.»

(خنده حاضران )

اما نبودم.

همیشه آدم سمجی بودم، همیشه پرتحرک،

همیشه اینطوری بودم،

و او همیشه به من میگفت،

«عزیزم، خدا قهرش میگیره.»

(خنده حاضران)

«تو خدا رو شاکر نیستی.»

اما اینطور نبود که من ناشکر باشم،

بلکه فکر میکنم، تا وقتی که زندهای،
باید حرکت کنی،

باید تلاش کنی تا پا شی

و کارت را انجام بدی.

(تشویق حاضران)

نمیتونی بشینی.

باید حرکت کنی.

هر روز باید تلاش کنی
تا یک ذره بهتر کار کنی.

هر روز، یک ذره بهتر،

سعی کنید بهتر کار کنید.

من تمام زندگیم اینطوری بودم.

من آمدم به این کشور،
به یک شهر کوچک،

باید همه کار میکردم،
باید آب میکشیدم،

رخت میشستم، این کارو میکردم،
اون کارو میکردم،

توتفرنگی میچیدم،
هر کاری که فکرش را بکنید.

(خنده حاضران)

ولی در عین حال، پدرم همیشه میگفت
که درست رفتار کنیم،

مهربون باشیم.

و همین.

وقتی حرفهای این زن جوان را شنیدم--

وای که چقدر زیبا صحبت کرد --

با خودم گفتم، «ای کاش میتونستم مثل او باشم.»

پت میچل: خانم چیس، اصلا دلمون نمیخواد
شما با اینی که هستید تفاوت داشته باشید.

کوچکترین شکی در این باره نیست.

بگذارید ازتون بپرسم.

به همین دلیله که اینقدر عالیه که
مکالمه داشتن

با فردی که چنین تجربه
طولانی داره اینقدر عالیه.

لیا چیس: طولانی .

پت میچل: که روزولت را یادش باشه

و فردی را که آن لطف را بهش کرد.

یعنی چیزهایی که در ذهن شماست

و دیدهاید و شاهد بودهاید ...

یکی از چیزهایی که همیشه یادآوریش خوبه،

اینه که وقتی که رستورانتون را باز کردید،

سفیدپوستها و سیاهپوستها در این شهر
نمیتونستند در یک جا غذا بخورند.

این خلاف قانون بود.

اما در رستوران دوکی چیس، اینطور نبود.
درباره این تعریف کنید.

لیا چیس: همینطوره. اونجا اینطوری نبود.

خب، اول مادرشوهرم این را شروع کرد،

و دلیلش برای این کار این بود که

چون شوهرش خیلی نحیف بود،
و دوره راه میافتاد بیرون -

مردم اهل شیکاگو و جاهای دیگه،

به شغل اون میگن «مامور شماره،»

اما اینجا در نیو ارولئان،
از اونجا که ما خیلی شیک هستیم --

(خنده حاضران)

بهش نمیگفتن مامور شماره،

میگفتن فروشنده دورهگرد بختآزمایی.

(خنده حاضران)

همونطوری که میبینید ما با کلاسش کردیم.

در هر صورت کارش این بود.

او برای پیدا کردن مشتری،
خونه به خونه نمیرفت،

چون مریض بود،

به همین دلیل مادرشوهرم یک مغازه کوچک
ساندویچفروشی باز کرد،

تا بتونه شمارهها رو بیندازه،

چون شوهرش خیلی مریض بود.

به زخم دستگاه گوارش مبتلا بود. مدت طولانی
حالش خیلی بد بود.

زنش این ساندویچفروشی رو باز کرد،

بدون این که کوچکترین سررشتهای
داشته باشه،

اما این رو میدونست که
ساندویچ درست کردن رو بلده.

میدونست که میتونه آشپزی کنه،

و از یک آبجوسازی ۶۰۰ دلار قرض کرد.

میتونید تصور کنید که امروز آدم با ۶۰۰ دلار
بتونه کار و کاسبی راه بیاندازه

بدون این که بدونه میخواد چی کار کنه؟

و این همیشه برای من شگفتانگیزه که
اون تونست.

او عقل معاش خوبی داشت.

چیزی که من ندارم.

شوهرم اسمم را گذاشته بود خواهر ورشکسته.

(خنده حاضران)

میگفت، «هر چی داری رو خرج میکنه.»

راست هم میگفت، میدونید.

پت میچل: اما با این وجود
رستوران رو حفظ کردی،

حتی توی اون دوران جنجالی،
وقتی که مردم داشتند اعتراض میکردند

و تقریبا شما را تحریم کرده بودند.

منظورم اینه که کار شما و همسرتون
یک حرکت جنجالی بود.

لیا چیس: همینطوره. و نمیدونم که
چطور این کار رو کردیم،

ولی همانطوری که گفتم، مادرشوهرم
آدم بسیار بسیار مهربانی بود،

و اون زمان توی نیروی پلیس
یک نفر آفریقایی-آمریکایی هم نبود.

همه سفید بودند.

ولی سراغ مغازه او میآمدند،

و او بهشون میگفت،

«عزیزم، بذار یک ساندویچ
کوچولو برات درست کنم.»

براشون ساندویچ درست میکرد.

امروز به این کار میگن رشوه.

(خنده حاضران)

ولی اون یک همچین آدمی بود.

دوست داشت به آدمها برسه.

بخشنده بود.

این کار رو هم میکرد،

و شاید همین به دادمون رسید،

چون هیچکس هیچوقت مزاحممون نشد.

جیم دُمبرُوسکی و آلبرت بن اسمیت میومدند،
(دو فعال جنبش حقوق مدنی)

که همه چیز رو از همونجا توی این رستوران
شروع کردند،

و هیچکس مزاحممون نشد،

و این کار رو کردیم.

پت میچل: ببخشید،

امروز که صحبت میکردیم

از این گفتید که مردم رستوران شما را
یک مخفیگاه تلقی میکردند،

ک میتونستن توش جمع بشن،

بویژه اگر فعالیتهایی در جنبش
حقوق مدنی داشتند،

یا حقوق بشر،

و تلاش میکردند تا قوانین را تغییر بدهند.

لیا چیس: خب به خاطر این بود که وقتی
از در میومدی تو،

هیچکس هرگز مزاحمت نمیشد.

پلیس هیچوقت پاش رو نمیذاشت داخل

تا مزاحم مشتریهامون بشه. هرگز.

بنابراین مردم اونجا احساس امنیت میکردند.

میتونستن غذا بخورن، برنامهریزی کنن.

همه فعالان حقوق بشر،

اینجا محل برگزاری تمام جلساتشون بود.

میآمدند و ما بهشون گامبو
(خوراک سنتی لوئیزیانا) میدادیم

و مرغ سرخشده.

(خنده حاضران)

من میگم، ما مسیر آمریکا را تغییر دادیم

سر یک کاسه گامبو و مرغ سرخشده.

(تشویق حاضران )

مایلم که الان رهبران کشور رو دعوت کنم،

که بیان گامبو و مرغ سوخاری بخورند،

درباره مسائلشون حرف بزنند و ما هم
کاری که لازمه را انجام میدیم.

(تشویق حاضران)

و این همه کاری بود که کردیم.

پت میچل: میشه فهرستی از افراد را بفرستیم
تا برای ناهار دعوت بشن؟

(خنده حاضران)

لیا چیس: بله، دعوت کنید.

چون ما این کار رو نمی کنیم.

ما حرف نمیزنیم.

دور هم جمع بشید.

برای من مهم نیست که جمهویخواه باشید
یا هر چیز دیگهای - دور هم جمع بشید.

حرف بزنید.

اون آدمها رو میشناسم.

با این آدمهای قدیمی دوست بودم.

آدمهایی مثل تیپ اونیل و دیگرانی شبیه او.

اونها بلد بودند که چطوری دور هم جمع بشن
و حرف بزنند.

و شاید هم اختلاف نظر داشته باشید.

هیچ ایرادی نداره.

اما حرف میزنید، و میتونیم با هم
سر یک چیز خوبی ملاقات کنیم.

و این درست همون کاریه که ما
توی اون رستوران انجام میدادیم.

اونها جلسه را برنامهریزی میکردند،

مادرِ اورِتا، مادر اورِتا هیلی،

اروتا در «کور» انجمن برابری نژادی
نفوذ زیادی داشت.

مادر اورتا ۴۲ سال برای من کار کرد.

و مثل خودم بود.

ما از این برنامهها سردرنمیآوردیم.

هیچکس توی سنوسال ما سردرنمیآورد،

و بدون شک نمیخواستیم که بچههامون
از زندان سردربیارند.

این خیلی وحشتناک بود... خدایا.

اما جوونها ابایی از زندانی شدن نداشتند

به خاطر عقایدشون.

ما با ترگود (مارشال) و ای.پی (الکساندر پیر) ترود
و بقیه (فعالان جنبش برابری نژادی)

در انجمن ملی پیشرفت
رنگین پوستان کارمیکردیم.

اما حرکت کند بود.

هنوز که هنوزه داریم
تلاش میکنیم و منتظریم
تا برسن.

(خنده حضار )

پت میچل:منظورتون ترگور مارشاله؟

لیا چیس: ترگود مارشال.
ولی عاشق ترگود بودم.

فعال خوبی بود.

اونها میخواستند بدون این که به کسی
آسیبی بزنند این کار رو بکنند.

هیچوقت ای.پی ترود
را یادم نمیره که میگفت:

«ولی نمیتونید سفیدها رو دلخور کنید.

اونها رو نرنجونید.»

اما جوانها عین خیالشون نبود.

میگفتند: «ما میکنیم. چه آماده باشیم
و چه نباشیم، این کار رو میکنیم.»

و از همین رو ما مجبور بودیم حمایتشون کنیم.

ما این بچهها رو میشناختیم. بچههای برحق.

و باید کمکشون میکردیم.

پت میچل: و اونها تغییر ایجاد کردند.
لیا چیس: و اونها تغییر ایجار کردند.

میدونید ، کار سختی بود،

اما گاهی شما برای تغییر
کارهای دشوار میکنید.

پت میچل: و شما شاهد
تغییرات بسیار زیادی بودهاید.

رستوران شما یک پل بود.

شما پلی بودید بین گذشته و حال،

اما خودتون در گذشته
زندگی نمیکنید، مگه نه؟

اتفاقا به شدت در زمان حال به سر میبرید.

لیا چیس: و این همون چیزیه که باید
به جوانهای امروزی بگید.

درسته، میتونید تظاهرات کنید،

ولی گذشته رو بگذارید پشت سرتون.

من نمیتونم شما رو مسئول کاری بدونم که
پدربزرگتون کرده.

اون پدربزرگت بوده.

باید روی گذشته بسازم.

باید تغییر بدم.

نمیشه سر جایم بایستم و بگم،

«نگاه کنید، ببینید اونها
اون زمان چی به سرمون آوردند.

ببینید با امروز ما چه کردند.»

نه. اون بخش رو فراموش نکنید،

اما اون چیزیه که موتور محرک شما به جلوست،

اما هر روز نباید هر روز بهش پیله کنید.

حرکت کنید،

و برای ایجاد تغییر حرکت کنید،

و همه باید مشارکت کنند.

بچههام بهم گفتند،

«مادر، وارد سیاست نشو،» میدونید.

(خنده حضار)

«وارد سیاست نشو چون میدونی که ما
از این کار خوشمون نمیاد.»

ولی امروز چارهای
غیر از ورود به سیاست نیست.

مجبوری مداخله کنی.

بخشی از سیستم باشی.

به اون موقع نگاه کنید که ما نمیتونستیم
بخشی از سیستم باشیم.

وقتی که داچ موریال شهردار شد،
(اولین شهردار سیاهپوست نیواورلئان)

این احساس متفاوتی
در جامعه آفریقایی-آمریکایی بود.

احساس کردیم بخشی از ماجراییم.

حالا که دیگه شهردار خودمون را داریم.

احساس تعلق می کنیم.

قبل از این که داچ بیاد،
مون سعی کرد شهردار بشه.

پت میچل: پدر لندریوی شهردار. مون لندریو.

لیا چیس: پدر شهردار لندریو،
او ریسک خیلی بزرگی کرد

با آوردن آمریکاییهای آفریقایی تبار
به شهرداری.

برای مدت طولانی هدف حمله بود،

اما او آینده نگر بود،

و کارهایی را کرد که میدونست
قراره به شهر کمک کنه.

او میدونست که ما باید مشارکت کنیم.

بنابراین، این همون کاریه که الان باید کرد

نباید به گذشته پیله کرد.

باید مدام حرکت کنیم،

و میچ، میدونی،
همیشه این رو به مون میگم که،

«تو کار خوبی کردی،

ولی میچ یک کار بزرگتر و بهتر از تو کرد،

وقتی که اون مجسمهها رو پایین کشید،

بهش گفتم: «پسر، مگه زده به سرت!»

(تشویق حضار)

تو دیوونه شدی.

ولی این یک اقدام سیاسی خوب بود.

می دونید، وقتی دیدم پ.تی برگارد سقوط کرد،
(ژنرال ارتش ایالات جنوبی آمریکا در زمان جنگ داخلی)

نشسته بودم و داشتم اخبار تماشا می کردم،

تمام این وقایع مرا به شدت تحت تاثیر قرار داد.

برای من، مسئله فقط نژادی نبود،
بلکه یک حرکت سیاسی بود.

خیلی عصبانی شدم،

فردا صبحش برگشتم به آشپزخونه

و گفتم بیایید، شلوارهاتون را بکشید بالا،
و دست به کار بشید،

وگرنه عقب می مونید.

و این کاریه که باید بکنید.

باید حرکت کنید،

باید در هر کاری که می کنید،
پیش برید.

فعالیت ها داشت باعث دیده شدن شهر می شد.

حالا دارید دیده می شید،
حرکت کنید، خودتون را بکشید بالا،

هر کاری که لازمه بکنید،

و کارتون را خوب انجام بدید.

و این همون کاریه که ما کردیم.

همه کاری که تلاش می کنم انجام بدم.

پت میچل: ولی شما همین الان فرمول مقاومت را
گفتید. درسته؟

شما به وضوح بهترین نمونه مقاومت هستید
که می تونستیم پیدا کنیم،

پس باید چیزی وجود داشته باشه که فکر می کنید ...

لیا چیس: من قدرت عاطفی رو دوست دارم.

از آدمهایی که قدرت جسمی و عاطفی دارند
خوشم میاد،

و شاید این برام خوب نباشه.

ژنرال محبوب همیشگیم جرج پتون بود.

می دونید، این خیلی چیز باحالی نبود.

(خنده حضار)

پت میچل: خب این خیلی جالبه.

لیا چیس: من از جرج پتون می خواستم که
توی رستورانم آمد و رفت کنه.

چون می خواستم یادم بمونه.

او برای خودش اهدافی داشت،

و برای رسیدن به این اهداف
برنامه ریزی داشت.

هیچ وقت از پا ننشست.

و همیشه حرفهاش را یادمه که می گفت:

«رهبری کن، پیروی کن،
یا از سر راه برو کنار.»

الان، من نمی تونم رهبر باشم --

(تشویق حضار)

نمی تونم رهبر باشم،

اما می تونم دنباله رو یک رهبر خوب باشم،

اما حاضر نیستم میدون رو خالی کنم.

(تشویق حضار)

این همون کاریه که شما باید بکنید.

(تشویق حضار)

اگر نمی تونید رهبری کنید --

رهبران به دنباله رو احتیاج دارند،

بنابراین اگر اونجا به شما کمک کنم، بعدا من هم
روی دم شما سوار میشم و از موفقیتتون سود می برم،

ولی اگر از روت رد شده باشم،
روی دمت هم نمیتونم حساب کنم.

(خنده حضار)

من به تو غذای خوشمزه می دم،
تو هم فردا به داد من خواهی رسید.

(خنده حاضران)

و تمام زندگی همینه.

از هر کسی کاری برمیاد،

ولی خواهش می کنم مشارکت کنید.

یک کاری بکنید.

کاری که امروز باید در این شهر و
همه شهرهای دیگر بکنیم اینه که،

مامان ها باید از همین امروز
مامان بودن را شروع کنند.

می دونید؟

باید شروع کنند به فهمیدن --

وقتی که این بچه را به دنیا می آورید،

باید ازش یک مرد بسازید،

باید ازش یک زن بسازید،

و این زحمت میخواد.

فداکاری میخواد.

شاید ناخن های بلند و قشنگ نداشته باشید،
شاید موی زیبا نداشته باشید،

اما اون بچه باید پیش بره،

و این کاریه که وظیفه شماست.

باید روی تحصیل تمرکز کنیم

تا این بچه ها تحصیل خوب داشته باشند.

و آقایون! متاسفانه باید این را به شما بگم که،

این ها همه کار یک زن حسابیه.

این ها همه کار یک زن حسابیه.

(تشویق حضار)

مردان هم میتوانند
وظیفه خودشون را انجام دهند،

طرف دیگر هم باید وظیفه اش را انجام بده

و نتیجه اش را به خونه بیاره،

ولی بقیه اش کار خودمونه،

و از پس اون قسمت می تونیم بربیاییم.

اگر زن خوبی هستی، از پسش برمیای.

پت میچل: همه شنیدیم.

از پس بقیه اش برمیاییم.

لیا چیس: از پس بقیه اش برمیاییم.

خانم چیس، خیلی ازتون ممنونم --

لیا چیس: متشکرم.

پت میچل: ممنونم از این که از وقتی که برای
خدمت به مردم صرف می کنید زدید و اینجا آمدید.

لیا چیس: ولی نمی دونید چقدر به من انرژی میده

وقتی که این همه آدم را می بینم،
که گردهم آمده اند --

کسانی که از همه جای دنیا به آشپزخونه من میان.

از لندن هم آمده اند،

تا حالا دوبار شده که از اونجا آمده اند.

اول یک آقای آمد، و نمی دونم چرا این کارو کرد--

هر سال، سرآشپزها یک برنامه ای دارند
به اسم «خیریه سرآشپزها.»

خب، اینطوری شد که من تنها زن اون جمع بودم،

و تنها آمریکایی- آفریقایی اون جمع،

روی محل نمایش کار،

و حاضر نبودم برم تا وقتی که دیدم
یک زن دیگه هم داره میاد.

حاضر نبودم برم، باید من را بلند می کردند
و می بردند بیرون

تا وقتی که یک زن دیگه پیداش بشه.

(خنده حضار)

حالا یک زن دیگه اومده،
و من می تونم کنار بکشم.

اما این آقایی که از لندن آمده بود،

بعد از خیریه، توی آشپزخانه دیدمش.

آمد توی آشپزخانه،

و گفت: «می خوام ازتون یک سوال بپرسم.»

گفتم باشه. فکر کردم می خواد
درباره غذا سوال کنه.

پرسید: «چرا این همه
مرد سفید دور و بر شما هستند؟ُ»

(خنده حاضران)

چی ؟

(خنده حضار)

گفت نمی فهمم.

نمی تونست بفهمه.

بهش گفتم: «ما با هم کار می کنیم.»

روش زندگی ما تو این شهر اینطوریه.

شاید هرگز پام رو توی خونه تو نگذارم،
شاید تو هیچوقت به خونه من نیای.

ولی در مورد کار،

مثلا پول جمع کردن برای فلان مدرسه،

بسیج میشیم.

این کاریه که می کنیم.

یک بار دیگر هم یک خانمی آمد،

خیلی شیک پوشیده بود،

حدود یک ماه پیش آمد توی آشپزخانه ام.

گفت: «چیزی که توی سالن غذاخوری شما دیدم را
درک نمی کنم.»

گفتم: «مگه چی دیدی؟»

سفیدپوستها و سیاهپوستها را با هم دیده بود.

ما اینطوری هستیم.

ما همدیگرو می بینیم.
با هم حرف می زنیم.

و با هم کار می کنیم،

و این چیزیه که باید اینطوری باشه.

لازم نیست دوست صمیمی من باشی تا
برای بهتر کردن شهرت کار کنی،

برای بهتر کردن کشورت کار کنی.

فقط باید بسیج بشیم و کار کنیم،
و این کاریه که ما در این شهر می کنیم.

ما اینجا توی این شهر
آدمای عجیب و غریبی هستیم.

(خنده حضار)

همه از درک ما عاجزند،

ولی غذاهامون خوشمزه است.

(خنده حاضران)

(تشویق حاضران)

(تشویق حاضران)

تشکر می کنم.

(تشویق حاضران)