5 Months To Live | Draw My Life

Rodzę się w ciemności.

Ciemności i doskonałości.

Słyszę moich braci i siostry, dołączających do mnie.

A potem:

światło.

I ruch.

I nagle

wszystko jest do góry nogami.

Dzisiaj się rodzę.

I dzisiaj mam pięć miesięcy życia.

Jesteśmy w zimnych, metalowych walcach.

Próbuję zostać na górze, w moim domu, ale prześlizguję się.

My wszyscy się prześlizgujemy.

Nasze domy są zabrane.

I ruszamy się.

Są między nami Duzi.

Jeden z nich sięga w dól i zabiera moją siostrę.

Jest wrzucona do błyszczącej rury.

Zostawiam to za sobą, ale kolejny zabiera mojego brata.

On jest wrzucony do innej rury.

To takie głośne, z nami wszystkimi w okół.

Tyle strachu.

I później biorą mnie.

Duży ciągnie za moje skrzydło.

I ja jestem w rurze.

Spadając.

Ląduję z moimi siostrami. Widzimy naszych braci zaraz obok, poruszających się.

Wszyscy znów się ruszając.

Więcej Dużych jest przed nami.

Dzieje się coś okropnego.

Słysze ich krzyki.

Moi bracia i moje siostry krzyczą.

Coś jest nie tak.

Próbuję uciec, ale wciąż się poruszam.

Poruszam się w kierunku krzyków, podczas odbiegania od nich.

Cały czas poruszając się.

Jestem złapana znów.

Ale tym razem nie chcą mojego skrzydła.

Ale moich ust.

Mojego dzioba.

Zabrali mi go.

A ja właśnie go dostałam.

Był nowy i był mój, a teraz ja krwawię.

Moi bracia i siostry krwawią.

Wszyscy krzyczymy. I znów się ruszamy.

Wciąż ruszamy.

Robię się zmęczona.

Połowa mojego dzioba boli.

A później to słyszę.

Więcej zgrzytania.

Więcej siekania.

Więcej krzyczenia.

Znów jestem zabrana. Wisze do góry nogami. Wy wszyscy wisimy.

A później ból.

Moje palce. Moje wszystkie palce.

Nie ma ich.

To były moje markowe, nowe palce.

Teraz bez tych palców nie mam szansy chodzić.

I krwawię bardziej. Wszyscy krwawimy. I ruszamy się.

Zawsze ruszamy.

Dalej więcej rur. I więcej Dużych.

Aż jesteśmy wszyscy razem, bardzo blisko i bardzo ciasno.

I ruszamy się. Cały czas ruszamy.

Ale teraz to inne. Ruszamy się, ale nie ruszamy.

A potem się zatrzymujemy, Znów jest ciemno.

Duzi przychodzą i zabierają nas. I teraz jest czas, aby przestać się poruszać.

Jestem przy moich siostrach. Oddychanie jest takie ciężkie.

Jest nas tak dużo.

Zero dziobów. Zero palców. Zero miejsca.

To nasz pierwszy dzień.

Czas płynie. Rosnę bardzo szybko. Wszyscy rośniemy tak szybko.

Chciałabym, abyśmy byli znów w ruchu. Poruszanie się jest zbyt trudne.

Moje nogi nie mogą mnie unieść.

Moja siostra próbuje użyć swoich skrzydeł, żeby unieść się choć cal nad ziemię.

Inni poddali się dawno temu.

Znów krwawię.

Tym razem to dzieje się na moim boku.

Nie widzę tego, ale czuję się ciepło i mokro przez moją krew.

Straciłam tam moje skrzydła.

Coś jest nie tak, ale nic nie widzę.

Nikt nic nie widzi.

Jest tak ciemno.

Czasami przychodzą Duzi.

Czasami nas kopią.

Czasami mówią nam, ze jesteśmy szczęściarami, będąc bez-klatkowe.

Nie czuję się szczęściarą.

Aż pewnego dnia przychodzą Duzi.

I kopią nas ponownie.

Ale tym razem widzę światło.

Kopią nas w jego stronę.

Niektóre z moich sióstr nie mogą się ruszać.

Duzi łapią je za szyje lub skrzydła.

Rzucają je w stronę światła.

Próbuję iść. Jestem zbyt wolna.

Ruszam się, ale nie wystarczająco szybko.

A potem lecę.

Czy naprawdę lecę?

Dlaczego latanie aż tak bardzo boli?

To był Duży.

Trzymał mnie za skrzydła i rzucił mną do światła.

Zero latania dla mnie.

Jesteśmy wszyscy bardzo ciasno. Znów.

Moje skrzydła bolą. Moja dziura w piórach jest pełna krwi i bólu.

Moje dawno odebrane pół dzioba i palce są prawie zapomniane.

Teraz mam pięć miesięcy.

Nie pamiętam jak to jest, móc się poruszać.

Ruszamy się dłużej, niż kiedykolwiek wcześniej.

Jest zimno.

Moje siostry dookoła mnie również są chore.

Niektóre przestały oddychać.

Niektóre oddychają za dużo.

Próbuję się ogrzać.

Jestem głodna i spragniona.

Byliśmy w ruchu bez końca.

I nagle - przestaliśmy.

Duzi znów przychodzą. A ja ich widzę.

Widzą moich braci i moje siostry, wiszących do góry nogami, znów.

I myślę, "dlaczego są teraz zabrani?"

Nie mamy więcej palców do oddania! Wtedy i ja wiszę do góry nogami.

I poruszamy się. Ciągle poruszamy.

Słysze wodę. Nareszcie, woda.

Jestem taka spragniona.

Widzę moich braci i siostry zanurzających się w wodzie i wynurzających z powrotem.

Nic nie rozumiem, ale będę starała się napić.

A później to się dzieje.

Wstrząs.

Przez całe moje ciało.

Więcej bólu, niż gdy odebrali mi mój dziób. Więcej bólu, niż gdy odebrali mi moje palce.

Więcej bólu, niż ten powodowany moją dziurą w boku. Więcej niż kiedykolwiek.

Wynurzam się.

Moje siostry, które wiszą koło mnie nie są już przytomne.

Dlaczego ja jestem?

Dlaczego mogę wszystko czuć?

Ja też chcę spać. Chcę przestać się poruszać. Ale ruszamy znów.

Słyszę warkot. Czuję krew.

Coś błyszczącego jest pod moimi siostrami.

A później krew. Wszędzie krew.

To nadchodzi.

Błyszcząca rzecz jest bliżej. Poruszam się w jej stronę. Poruszam się. Poruszam,

A potem przestaję.

Historia tego indyka nie jest wyjątkowym przypadkiem.

Po więcej informacji, proszę spójrz na filmy podlinkowane tutaj, tak samo jak

i w opisie tego filmu na dole. Możesz znaleźć wszystkie zasoby

tego filmu w poście na blogu, który również jest podlinkowany w opisie na dole.

Proszę polub i udostępnij ten film, aby pomóc odezwać się miliardom

indyków i innych ptaków zabijanych każdego roku i zasubskrybuj po więcej

wegańskiego zasobu każdego poniedziałku, środy i niektórych piątków.

Aby wesprzeć przekazy jak ten, proszę, zajrzyj w wspomagające linki w

opisie tego wideo poniżej lub kliknij na teks tutaj, bądź na panelu bocznym.

A teraz przejdź na weganizm,

spójrz na świat jej oczyma

i do zobaczenia później.