4 medidas para acabar coa extrema pobreza

Como mínimo, 400 millóns de persoas no mundo viven na pobreza extrema: un estado de vulnerabilidade económica e social que lles arrebata a esperanza e a dignidade. Na BRAC, unha organización internacional para o desenvolvemento que se centra na loita contra a pobreza, Shameran Abed e o seu equipo elaboraron un programa sostible e polifacético que xa axudou a millóns de persoas a saíren da pobreza e a crearen vidas cheas de posibilidades. Aprende máis sobre o seu plan para colaborar cos gobernos e levar este plan, que cambia vidas, a outros 21 millóns de persoas nos próximos seis anos. (Este ambicioso plan forma parte do Proxecto Audaz, unha iniciativa de TED para estimular e financiar o cambio mundial.

Somos testemuñas
do colosal progreso humano.

Nas últimas décadas,
a expansión do mercado mundial

sacou da pobreza extrema
a un terzo da poboación mundial.

Porén, tamén somos testemuñas
dun incrible fracaso.

Os nosos esforzos para axudar a xente

deixaron atrás a aquelas
nas formas máis duras de pobreza

os da pobreza extrema.

A definición de pobreza extrema

vai máis alá daquela coa
que estamos familiarizados:

vivir con menos de dous dólares ao día.

Vai máis alá de non ter bens

como gando ou terras.

A pobreza extrema é
estar privado da túa dignidade

obxectivos e autoestima.

É vivires illado

porque
es un lastre para a sociedade.

É seres incapaz de idear un futuro mellor

para ti e túa familia.

A finais de 2019,

preto de 400 millóns de persoas
vivían na extrema pobreza.

Máis que a poboación
dos EUA e Canadá xuntos.

E cando hai catástrofes

coma unha pandemia,
un desastre natural ou unha crise

estas cifras aumentan.

O meu pai, Fazle Abed, renunciou
a unha carreira corporativa

para fundar BRAC
aquí en Bangladesh en 1972.

Bangladesh estaba destruído

houbo un ciclón devastador

seguido dunha brutal guerra
pola independencia.

Traballando cos máis pobres,
meu pai descubriu

que a pobreza é algo máis
que a falta de ingresos e bens.

Tamén é a perda da esperanza.

A xente estaba atrapada na pobreza

porque sentían
que a súa condición era inalterable.

Para eles a pobreza era coma o sol e a lúa

algo que Deus lles dera.

Para os programas para
reducir a pobreza teren éxito,

deberían inculcar esperanza
e autoestima

para que cun pouco de apoio

a xente poida saír, por si mesma,
da pobreza.

BRAC foi pioneira
no modelo de graduación da pobreza.

Unha solución da pobreza extrema
dirixida á pobreza de ingresos

e á pobreza de esperanza.

O modelo traballa, maiormente,
con mulleres

porque son as máis afectadas
pola pobreza extrema

pero tamén as que, probablemente,
saquen as súas familias

da pobreza.

Durante dous anos

fixemos, sobre todo, catro cousas.

Un, satisfixemos as necesidades básicas
dunha muller

dándolle comida ou diñeiro

asegurándolle o mínimo para vivir.

Dous, trasladámola
a un medio de vida digno

dándolle bens, como gando

e ensinándolle como gañar diñeiro con el.

Tres, aprendímoslle a aforrar,
presupostar

e investir na so seu novo patrimonio.

E catro, axudámola
a integrarse na sociedade

primeiro en grupos de mulleres coma ela

e logo na súa comunidade.

Cada un destes elementos é clave
para o éxito dos demais

pero a verdadeira maxia é a esperanza
e o sentido da posibilidade

que desenvolven as mulleres
grazas á orientación que reciben.

Vouvos falar de Jorina.

Naceu nunha vila remota
no norte de Bangladesh.

Nunca foi á escola

e aos 15 anos foi casada
cun maltratador.

Finalmente, abandonouna

e deixouna sen diñeiro

e con dous fillos que non ían á escola
e tiñan desnutrición severa.

Non tiña a quen pedir axuda

non tiña esperanza.

Uniuse ao programa de graduación en 2005.

Recibiu un dólar á semana

dúas vacas,

formación profesional

e a visita dun asesor cada semana.

Comezou a construír os seus bens

pero o máis importante

comezou a imaxinar un futuro mellor
para ela e os seus fillos.

Se hoxe visitas a vila de Jorina

verás que dirixe a maior tenda da zona.

Amosarache con orgullo
as terras que mercou

e a casa que construíu.

Dende que comezamos o programa en 2002

dous millóns de mulleres de Bangladesh

saíron xunto coa súa familia
da pobreza extrema.

Iso son case nove millóns de persoas.

O programa,
que supón 500 dólares por familia

dura só dous anos

pero o impacto vai máis alá.

Investigadores da Escola de Economía
de Londres descubriron

que mesmo sete anos despois
de ter participado no programa

o 92 % das participantes mantiveron
ou incrementaron

os seus ingresos, bens e consumo.

Esther Duflo e Abhijit Banerjee

as economistas do MIT,
que gañaron o Premio Nobel o ano pasado

realizaron controis multinacionais

e sinalaron que a graduación
é un dos métodos máis efectivos

para acabar coa trampa da pobreza.

Pero o meu pai non estaba satisfeito

de ter atopado unha solución
que só funcionase para algúns.

Sempre quixo saber se eramos
o suficientemente ambiciosos

en termos de escala.

Así, cando logramos
a escala nacional en Bangladesh

quixo saber se poderiamos escalar
a nivel mundial.

Iso supuña involucrar gobernos.

Os gobernos xa destinan
miles de millóns de dólares

a programas de redución da pobreza.

Pero moito dese diñeiro estrágase

porque eses programas
non chegan aos máis pobres

e aos que o fan, non teñen
un impacto a longo prazo.

Traballamos en captar gobernos

para axudalos a adoptar
programas de graduación da pobreza

maximizando o impacto
dos miles de millóns de dólares

que xa destinan para lidar
contra a pobreza extrema.

O noso plan é axudar
a outros 21 millóns de persoas

a saír da pobreza extrema elas mesmas

en oito países nos próximos seis anos

cos equipos do BRAC
presentes e incorporados en cada país.

En xullo de 2019, ao meu pai
diagnosticáronlle cáncer terminal

e déronlle catro meses de vida.

Cando deixou a BRAC,
logo de liderala durante 47 anos

lembrounos que durante a súa vida

viu como o optimismo triunfaba
sobre o pesimismo

e como cando prendes
a luz da confianza na xente

mesmo os máis pobres
poden transformar as súas vidas.

O meu pai faleceu en decembro.

El prendeu esa luz
para milleiros de persoas

e nos seus últimos días de vida

rogounos que continuásemos a facelo.

Esta é a nosa oportunidade para facelo

así que deixemos de imaxinar
un mundo sen pobreza extrema

e comecemos a construílo xuntos.

Grazas.